teksty i zadania do tematow.doc

PONIEDZIAŁEK

Ćwiczenia słuchowe Urządzenia elektryczne.

1. Zabawa Skojarzenia.

Nauczyciel wylicza nazwy przedmiot, a dzieci muszą powiedzieć, co je łączy.

Wymienione nazwy: lampa, telewizor, radio, mikser, komputer, ekspres do kawy, suszarka

do włos, lokka do włos, lodka, odkurzacz.

2. Podział na sylaby nazw wymienionych w zabawie Skojarzenia.

Dzieci dzielą nazwy na sylaby, rytmicznie przy tym klaszcząc.

3. Zabawa Wspnie dzielimy na głoski.

Dzieci siedzą w kole. Nauczyciel pokazuje obrazek, np. przedstawiający lampę, i wskazuje

dziecko, kte zaczyna dzielić nazwę obrazka na głoski. Wskazane dziecko podaje pierwszą

głoskę ze słowa lampa, jego sąsiad z lewej strony – drugą głoskę, następne dziecko – trzecią

itd. Gdy dzieci przegłoskują słowo lampa, nauczyciel pokazuje następny obrazek, np. mikser,

a dzieci kolejno dzielą tę nazwę na głoski. Rozpoczyna dziecko siedzące obok osoby,

kta podała ostatnią głoskę z nazwy lampa. Potem nauczyciel pokazuje inny obrazek, np.

telefon, i zabawa trwa dalej.

4. Układanie zdań składających się z określonej liczby sł.

Nauczyciel mi zdanie, np.: Agatka ma czerwony telefon. Dzieci określają liczbę sł

w tym zdaniu, a potem układają zdania, w ktych liczba sł wynosi cztery. Zdania mają

dotyczyć urządzeń elektrycznych. Potem nauczyciel mi zdanie składające się z pięciu

sł, np. Tata Bartka kupił duży telewizor. Dzieci liczą słowa i prują ułożyć zdania

składające się z pięciu sł.

5. Czytanie całościowe nazw urządzeń elektrycznych: żelazko, telewizor, lodka, lampa,

pralka. Rysowanie po śladach rysunk urządzeń elektrycznych. Kolorowanie rysunk.

Udzielanie odpowiedzi na pytanie: Z ktych urządzeń mogą dzieci korzystać samodzielnie,

a z ktych – pod opieką dorosłych?

Zabawa ruchowa twcza Koktajl owocowy.

Dzieci siedzą na krzesełkach w kole. Nauczyciel przydziela im nazwy owoc, np.: truskawki,

jagody, maliny, brzoskwinie, wiśnie, jabłka, gruszki, porzeczki itd. Nazwy powtarzają

się. Mi, że za pomocą miksera będzie robił na niby koktajl owocowy. Najpierw będzie

wrzucał owoce. Gdy dzieci usłyszą nazwę swojego owocu, muszą zamienić się miejscami.

Słysząc słowo mikser, wszystkie dzieci wstają z miejsc i na palcach, małymi kroczkami

biegają w środku koła. Gdy usłyszą hasło Koktajl gotowy – wracają na swoje miejsca.

B)

Zabawy dydaktyczne Nasze rozmowy telefoniczne.

1. Słuchanie fragmentu wiersza W. Scisłowskiego Telefon.

Codziennie przez Polskę biegną wzdłuż i wszerz

słowa – słowa – słowa, aby dotrzeć gdzieś.

Pan dyrektor fabryki prosi o wagony.

A z kolonii Jurek do mamusi dzwoni...

Ktoś na pogotowie dzwoni, śpieszy się!

Już syrenę słychać, już karetka mknie...

Lecz kiedy już rozm za dużo na linii,

telefon się myli i fi gle nam czyni. (...)

Telefon źle działa, w pł zdania przerywa,

lecz życie bez niego to rzecz uciążliwa. (...)

2. Oglądanie rżych aparat telefonicznych (lub ich obrazk, zdjęć). Nazywanie ich,

pornywanie wyglądu.

Zabawa orientacyjno-porządkowa Przew telefoniczny.

Nauczyciel układa w przeciwległych stronach sali kartonową słuchawkę telefoniczną i aparat.

Dzieci poruszają się w rytmie wystukiwanym na tamburynie. Podczas przerwy w grze

podają sobie ręce, tworząc przew telefoniczny od słuchawki do aparatu. Za każdym razem

nauczyciel zmienia położenie przedmiot.

3. Wyjaśnienie, w jaki spos rozmawiamy przez telefon.

– Co jest potrzebne, aby porozmawiać przez telefon? (Aparat, znajomość numeru, pod kty

chcemy zadzwonić).

– Co należy zrobić (jakie czynności wykonać), aby połączyć się telefonicznie z inną osobą

(instytucją)? (Należy podnieść słuchawkę, jeśli jest to aparat stacjonarny, odblokować, jeśli

komkowy, wykręcić lub wystukać numer, w automatach włożyć kartę telefoniczną).

– O czym należy pamiętać podczas prowadzenia rozmowy? (Trzeba przywitać się, przedstawić,

poprosić osobę, z ktą chcemy porozmawiać, nie robić żart, dzwoniąc pod numery

alarmowe).

4. Zabawa Rozmawiamy przez telefon.

Dzieci dobierają się parami. Każda para otrzymuje telefon wykonany z dwh kubeczk

po jogurcie połączonych sznurkiem. Dzieci prowadzą między sobą rozmowy, przystawiając

kubeczek do ust podczas mienia, a do ucha – podczas słuchania. Zwracają uwagę na

przestrzeganie zasad, o ktych wcześniej była mowa.

Wtorek

Do czego potrzebny jest prąd?

I

1. Zabawa dydaktyczna Co ułatwia pracę w gospodarstwie domowym?

Nauczyciel rozkłada przed dziećmi obrazki urządzeń elektrycznych pomocnych podczas

wykonywania prac domowych (każdy rozcięty na trzy części). Dzieci składają obrazki

w całość, umieszczają je na tablicy. Rozpoznają i nazywają przedstawione na nich przedmioty,

określają, do czego służą. Dzielą nazwy wybranych obrazk, np.: telefon, pralka…

na sylaby i głoski.

II

Słuchanie wiersza W. Scisłowskiego Katastrofa.

1. Słuchanie wiersza.

W mieszkaniu ciemno, świeczka płonie.
W lodówce powódź, milczy radio.
Nie dźwięczy dzwonek, winda znowu
stanęła gdzieś między piętrami!

Zgasł telewizor kolorowy,
żelazko zimne, grzejnik też!
O szyciu także nie ma mowy,
kurz z odkurzacza śmieje się!

A wszystko moi drodzy stąd,
że wyłączono nagle prąd!

Jak byśmy więc bez prądu żyli,
ten wiersz pokazał wam w tej chwili.
Znów płoną lampy, mrok się cofa 
i szybko mija katastrofa!

2. Ponowne słuchanie wiersza przez dzieci, wykonywanie notatek plastycznych – rysowanie

fl amastrami na małych kartkach przedmiot, o ktych jest mowa w wierszu.

3. Ilustrowanie wiersza.

Nauczyciel ponownie recytuje wiersz, a dzieci podnoszą do gy narysowane przez siebie

obrazki przedmiot, o ktych jest w danej chwili mowa.

4. Zabawa Jak działa...?

Nauczyciel pokazuje obrazki urządzeń elektrycznych. Dzieci określają, do czego służą

przedstawione na nich urządzenia. Naśladują odgłosy, jakie one wydają. Chętne dzieci

podają propozycje, w jaki spos można zademonstrować ruchem ich działanie, pozostałe

naśladują zaproponowany ruch.

5. Wypowiedzi dzieci (inspirowane wierszem) na temat: Dlaczego urządzenia, o ktych jest

mowa w wierszu, przestały działać?

• Określanie, do czego potrzebny jest prąd.

• Podkreślenie konieczności przestrzegania zasad bezpieczeństwa podczas korzystania

z urządzeń elektrycznych.

6. Rozwiązanie zagadki, zapoznanie z wyglądem gramofonu (adapteru) i sposobem jego

działania.

Gdy igła zatańczy na płycie,

piosenkę usłyszycie. (gramofon)

85

7. Improwizacje taneczne (w parach lub indywidualne) przy muzyce z płyty analogowej.

Zabawa orientacyjno-porządkowa Urządzenia elektryczne.

Dzieci poruszają się po sali w rytmie wystukiwanym na bębenku. Podczas przerwy w grze

nauczyciel wymienia nazwy rżych przedmiot. Jeżeli do ich pracy potrzebny jest prąd,

dzieci klaszczą w ręce, jeśli nie, przykucają. (Przykłady przedmiot, np.: miska, odkurzacz,

wiadro, magnetofon, łopata, żelazko, komputer, szczotka, pralka, telewizor...).

Telewizor – wykonanie przestrzennej pracy plastycznej.

1. Historyjka obrazkowa na podstawie wiersza M. Terlikowskiej Kino w domu.

Nauczyciel układa obrazki, jednocześnie recytując wiersz.

Na szklanym ekranie pędzą dwaj Indianie.

A nam dech zapiera: Co się dalej stanie?

Babcia wyszła z kuchni z wielką łyżką w dłoni

i pyta nas szeptem: – Kto tych Indian goni?

A Indianie pędzą, kryją się za skały.

Już napięli łuki, już świsnęły strzały...

Tatuś rzucił „Express”, mama prasowanie,

i już wszyscy patrzą z nami, co się dalej stanie.

Potem przyszła Hania, potem tatuś Hani –

i już wszyscy patrzą jak przymurowani.

Ktż by w takiej chwili odszedł od ekranu?

A kot Kotylionek cicho wstał z tapczanu...

Cicho wszedł do kuchni i tam z błogą miną

zajął się sumiennie naszą cielęciną.

Kiedy fi lm się skończył, o simej wieczorem,

kotek siedział grzecznie przed telewizorem.

Kotek był, co prawda, grubszy odrobinę...

Myśmy mieli kino, a on – cielęcinę.

2. Rozmowa na temat wiersza.

– Na czym polegało domowe kino?

– Jak zachowywali się domownicy? Jak zachował się kotek?

– Co oznacza dzisiaj określenie kino domowe?

• Zwrenie uwagi na kolejność wydarzeń i humor zawarty w utworze.

3. Zachęcanie do kilkuzdaniowych wypowiedzi na temat: Nasze ulubione programy telewizyjne.

Podkreślenie konsekwencji wynikających z oglądania program nieprzeznaczonych dla

dzieci oraz zbyt długiego przesiadywania przed ekranem telewizora. Pokaz zdjęć, obrazk

przedstawiających dawne telewizory i obecne, zwrenie uwagi na rozw techniki.

Zabawa orientacyjno-porządkowa M i klaszcz.

Dzieci poruszają się swobodnie po sali. Słysząc mocne uderzenie w tamburyn, dobierają

się parami, stają naprzeciwko siebie, rytmizują tekst: Kiedy baśnie oglądamy, to na ekran

spoglądamy, wyklaskują go, uderzając w swoje dłonie, a następnie w dłonie partnera. Dwa

uderzenia w tamburyn są sygnałem do ponownego swobodnego poruszania się.

2. Rozwiązywanie zagadek o urządzeniach elektrycznych.

4. Odczytanie zagadek dotyczących urządzeń elektrycznych:

Nie smakują mu cukierki, nie smakują lody.
Za to z apetytem zjada kurz z podłogi. (odkurzacz)

Przedmiot niezbędny, chociaż nieduży,
do prasowania nam ubrań służy. (żelazko)

Stoi w domu skrzynka, która jasno świeci.
To w niej oglądają śliczne bajki dzieci. (telewizor)

Na wszystkich półkach zima mroźna.
Jak tam wytrzymać można.
Na samej górze mróz największy,
Mama tam zawsze chowa mięso. ( lodówka)

 

ŚRODA

Nikt się nie trzęsie M. Terlikowska

– Po co nam ten cały Tomasz? – pomyślał ze złością Marek, zbiegając szybko po schodach.

Umyślnie biegł tak szybko, szybciej niż zwykle. Do niedawna mama otwierała drzwi i wołała za nim: – Marku, uważaj na schodach! A jeśli w domu była babcia, to babcia wołała: – Mareczku, nie tak szybko, bo jeszcze upadniesz i zrobisz sobie krzywdę.

Ale dziś nikt nie otworzył drzwi. I nikt nie zatroszczył się o to, czy Marek spada ze schodów czy nie. Oczywiście przez tego Tomasza. Na podwórku nie było nikogo ciekawego.

Marek podszedł do trzepaka i fiknął parę koziołków... Nagle z sąsiedniego bloku wyszła jakaś wysoka dziewczynka z psem... Dziewczynka rzuciła patyk i zawołała: – Przynieś!

Pies pobiegł pędem, po chwili był już przy dziewczynce, z patykiem w zębach i rozradowaną miną.

– Byłoby lepiej, gdyby rodzice postarali się o psa – pomyślał Marek z żalem. – Z psa jest przynajmniej jakiś pożytek. A z Tomasza? Tylko brudzi pieluszki, krzyczy i nie daje ludziom spać.

– Jak się nazywa twój pies? – spytał Marek, zbliżając się do dziewczynki.

– Ami – odpowiedziała dziewczynka. – Ale to nie jest mój pies tylko naszych sąsiadów, państwa Kowalskich. Wyprowadzam go na spacer trzy razy dziennie – wyjaśniła dziewczynka.

– A sami nie mogą? – zainteresował się Marek.

– Nie, bo pan Kowalski miał wypadek na budowie i złamał nogę, a pani Kowalskiej urodził się śliczny, mały dzidziuś.

– Dzidziuś? – Marek aż się wzdrygnął. – U nas też jest dzidziuś. Śliczny... Wygląda jak żaba.

– Co ty mówisz! – oburzyła się dziewczynka. – Żaba jest mokra i...

– On też jest przeważnie mokry.

– Jak się go przewinie, to jest suchy. I taki cieplutki, i gładki jak... jak atłas.

– Ja tam go nie głaskałem – burknął Marek niegrzecznie. – Wolę głaskać psa.

Dziewczynka spojrzała na niego ze zdumieniem. – Jak to? Nie dotykałeś jeszcze swego ...