0943. Morris Julianna - Spotkanie pod jemiołą.pdf - 0901 - 1000 - ograzyna

Julianna Morris

Spotkanie pod jemiołą

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Shannon O’Rourke zaparkowała przed pocztą i złapała kartki świąteczne. Zwykle

wysyłała je z biura, teraz jednak, ku swojemu niezadowoleniu, przebywała na kilkudniowym

urlopie. Niechętnie brała wolne od swoich obowiązków dyrektora działu public relations.

Zauważyła, że z zaparkowanego nieopodal dżipa wysiada jej sąsiad.

Jak dotąd spotkała Aleksa McKenziego tylko raz. Oczywiście dzięki sąsiedzkim

ploteczkom wiedziała już o nim co nieco. Był trzydziestoczteroletnim wdowcem, inżynierem

z doktoratem, i wykładał w college’u. Był także niezaprzeczalnie przystojnym mężczyzną.

– Jeremy, zostaw Tibblesa w samochodzie – powiedział do syna, odpinając go z

dziecięcego fotelika.

Chłopiec jednak, wysiadłszy z dżipa, mocno przycisnął królika do piersi. Shannon

ścisnęło się serce, kiedy dojrzała wyraz jego oczu. Były pełne smutku i dziwnej dojrzałości,

jakby nosił w sobie wspomnienie wielkiej tragedii.

– Synku, daj spokój – powiedział łagodnie Alex. – Jestem pewien, że Tibbles z chęcią na

nas poczeka.

Jeremy przycisnął zabawkę jeszcze mocniej do siebie i potrząsnął głową.

– W porządku... Zostań tutaj, a ja w tym czasie wypakuję paczki z samochodu.

Po chwili Alex z trudem manewrował między samochodami, starając się jednocześnie

utrzymać sporą ilość paczek i syna za rękę.

Shannon podbiegła w ich stronę.

– Doktorze McKenzie, pozwoli pan, że pomogę.

Alex odwrócił się i zobaczył ognistowłosą piękność śpieszącą w jego stronę. Chyba już

gdzieś ją widział.

– Przepraszam, czy my się znamy? – zapytał.

– Nazywam się Shannon O’Rourke i jestem pańską sąsiadką.

– Ach, rzeczywiście! – To było przed miesiącem. Właśnie wprowadzali się do

dwupoziomowego mieszkania, kiedy zobaczył wjeżdżającą na podjazd kobietę. Była

szczelnie okutana w płaszcz, jedynie spod kaptura widać było miedziane włosy. Pomachała

do niego ręką i wbiegła do mieszkania, uciekając przed deszczem.

Dzisiaj jednak było znacznie cieplej i pogodniej. Shannon miała na sobie markowe dżinsy

i kaszmirowy sweter, dzięki czemu mógł podziwiać jej wspaniałą figurę.

Jedna z paczek wysunęła mu się spod ramienia.

– Poniosę je. – Zręcznie złapała w locie pakunek i zabrała z rąk Aleksa kilka innych. –

Idzie pan? – Ruszyła szybkim krokiem.

Alex zdumiał się nieco. Jego sąsiadka z pewnością nie była osobą nieśmiałą. Ujął dłoń

Jeremy’ego i weszli do urzędu pocztowego.

Ludzie mawiają, że po stracie ukochanej osoby najgorsze są samotne święta, jednak dla

Aleksa najtrudniejszym zadaniem było stwarzanie świątecznego nastroju ze względu na

czteroletniego synka. Kim odeszła w styczniu, będzie to zatem pierwsze Boże Narodzenie bez

niej. Jego żona pozostawiła po sobie w ich życiu ogromną, bolesną wyrwę. Dodatkowo

dręczył go fakt, że ze względu na swoją pracę musiał Jeremy’ego oddawać na kilka godzin do

przedszkola, które, choćby i najlepsze, nie mogło chłopcu zastąpić matczynej opieki.

Jego przyjaciele podkreślali, jak bardzo oddanym był mężem, chociaż wiele czasu

spędzał w delegacjach, bo tego wymagała poprzednia praca. Przyznawał im rację, potrafił

docenić to, co go spotkało. Miał czułą, delikatną, kochającą żonę, która nigdy nie sprawiłaby

mu najmniejszej przykrości. Takiej właśnie kobiety szukał, pochodził bowiem z domu, w

którym rodzice bezustannie niszczyli się nawzajem, jakby cel życia znaleźli w kłótniach i

awanturach.

Kochał Kim miłością ostateczną. Takie uczucie zdarza się tylko raz.

Shannon przytrzymała drzwi biodrem, czekając cierpliwie, aż wejdą do środka.

– To moje zadanie – zaprotestował Alex. – To mężczyzna przytrzymuje drzwi damie.

Przypuszczam jednak, że jest pani kobietą nowoczesną i nie uznaje podobnych zasad.

Shannon już chciała puścić ciętą ripostę, jednak powstrzymała się. Stanowczo twierdziła,

że zawsze należy być sobą, niezależnie od tego, czy to się komuś podoba, czy nie. Tyle że już

nie była pewna, co w jej przypadku znaczy „być sobą”. Chciała od życia czegoś więcej,

kariera przestała jej wystarczać. Marzyła o miłości i małżeństwie, ale jej życie uczuciowe

zionęło pustką. Teraz, kiedy już czterech z jej pięciu braci szczęśliwie się ożeniło, pragnienie

posiadania własnej rodziny było jeszcze silniejsze.

– Przeciwnie, nie mam nic przeciwko staroświeckim zasadom – odparła lekko.

– Świetnie. Proszę zatem przodem, panno O’Rourke. Kiedy znalazła się blisko niego,

poczuła się nad wyraz przyjemnie. Zły znak. Nie wolno jej było zapominać o tym, co jej

siostry, Miranda, Kelly i Kathleen, zawsze podkreślały, a mianowicie że samotni ojcowie to

ciężki orzech do zgryzienia, bo motywy, jakimi kierują się wobec kobiet, są niejasne i

pogmatwane. Spojrzała na smutną buzię Jeremy’ego i jej serce stopniało w jednej chwili.

– Pani przodem – powiedział chłopiec.

– Dziękuję. – Uśmiechnęła się do Jeremy’ego, zerknęła na Aleksa i ruszyła do kolejki. Na

poczcie, jak to przed świętami, panował okropny tłok, zapowiadało się zatem dłuższe

czekanie. Myśl ta ucieszyła Shannon, zaraz jednak zganiła się ostro. Na litość boską, facet

tylko przytrzymał drzwi, po prostu jest uprzejmy, to wszystko!

Było jednak w Aleksie coś z dżentelmena w starym stylu, podobnie jak w jej braciach.

Uciekała przed takimi gdzie pieprz rośnie. Wystarczy, że raz się zakochała w szarmanckim

chłopaku, który po jakimś czasie rzucił ją w całkiem bezpardonowy sposób, oświadczając, że

szuka kobiety podobnej do swojej matki, takiej, która „stworzy mu prawdziwy dom”, a

Shannon kompletnie się do tego nie nadaje. Miał w tym sporo racji. Na przykład w kuchni

radziła sobie rewelacyjnie, oczywiście jeśli uznać, że gotowanie polega na przemianie

doskonałych produktów w niejadalną breję... Jednak złamane serce bolało do tej pory.

Z zamyślenia wyrwał ją Jeremy, pociągając za sweter.

– Pomogę ci. – Wskazał na paczki, które wciąż trzymała.

– Aha... dobrze. Weź tę paczuszkę, a ja potrzymam Tibblesa, zgoda? – wymyśliła

sprytnie. – Posiedzi na mojej torebce, odpocznie sobie.

Jeremy przyglądał jej się intensywnie przez dłuższą chwilę. Najwyraźniej pluszowy

królik nie był zwykłą zabawką, którą można każdemu powierzyć. Shannon ukucnęła i

spojrzała chłopcu w oczy. Było w nim sporo znanego jej smutku. Też tak patrzyła na świat,

kiedy straciła ukochanego ojca.

– Obiecuję, że się nim dobrze zajmę – przyrzekła solennie. Po długim namyśle Jeremy

wreszcie zgodził się wymienić Tibblesa na dwie małe paczki. Shannon usadowiła królika na

swojej torebce w taki sposób, żeby chłopiec miał go cały czas na widoku. Ze zdziwieniem

zauważyła ogromne zaskoczenie na twarzy Aleksa.

– Coś się stało? – zapytała.

– Nie wiem, jak pani tego dokonała. Syn nie rozstaje się z królikiem od śmierci żony.

Próbowałem różnych sztuczek, ale bez skutku. Puszcza go tylko na czas kąpieli, bo, jak

twierdzi, Tibbles boi się wody. Doskonale sobie pani radzi z dziećmi.

– Bardzo lubię dzieci. – Jej trzy siostrzenice i bratanek byli zabawni i rozkoszni.

Zrobiłaby dla tych szkrabów wszystko. Z pewnością również chciałaby kiedyś zostać matką.

Lecz tak naprawdę nic nie wiedziała o dzieciach.

On zaś ze zdumieniem patrzył na syna, który właśnie odmaszerował do rogu

pomieszczenia, żeby podziwiać pięknie udekorowaną choinkę. Oczy Aleksa kryły w sobie

smutek. Shannon z przykrością spoglądała na tego przystojnego mężczyznę, którego twarz

naznaczona była cierpieniem. Wdowiec, samotny ojciec... a właśnie nadchodziły święta,

kiedy stratę najbliższych odczuwa się najboleśniej. Pamiętała pierwsze Boże Narodzenie po

śmierci ojca...

– To musi być bardzo trudne, szczególnie przed świętami – powiedziała prawie szeptem.

– Dzięki Kim dla Jeremy’ego były to magiczne dni. Lepili gwiazdki z ciasta, robili

zabawki na choinkę i czekali na małego Jezuska. – Uśmiechnął się. – I na Świętego Mikołaja.

Tak bardzo mu jej brak, a ja nie umiem temu zaradzić.

Poruszyła ją ta opowieść, zarazem jednak nie powinna zaprzyjaźniać się z kimś, kto

wciąż opłakuje śmierć żony. Gdyby zaangażowała się w jakikolwiek sposób, na pewno znów

skończyłoby się to złamanym sercem. Poza tym jej związki nie trwały długo. Niezależnie od

tego, czy mężczyzna był staroświecki, czy nowoczesny, zawsze okazywało się, że marzy mu

się to samo: kura domowa o wyglądzie seksbomby. Cóż, nie nadawała się na kurę domową,

choć kto wie? Nieźle poradziła sobie z Jeremym, może więc i ona mogłaby się stać

udomowioną boginią seksu?

– Dlaczego ten królik jest tak ważny dla twojego synka?

– Próbowała podtrzymać konwersację, chociaż i ślepy by dostrzegł, że doktor McKenzie

nie jest w najmniejszym stopniu nią zainteresowany.

– Nie wiem, może pani się uda rozwiązać tę zagadkę? – Uśmiechnął się do niej nieśmiało.

Niby nic nie wiedziała o dzieciach, jednak straciła ojca, a Jeremy matkę, i to bolesne

doświadczenie wytworzyło między nimi swoistą więź. W Shannon rodził się bunt. Dziecko

nie powinno przechodzić przez taki koszmar!

– Tak mi przykro. Przeprowadzka pewnie też nie była łatwa. Gdybym mogła w czymś

pomóc... – W ostatniej chwili powstrzymała się przed złożeniem propozycji opiekowania się

Jeremym podczas urlopu.

– Dziękuję bardzo, to naprawdę miło z pani strony – odpowiedział Alex tonem, który

jasno wskazywał, że na pewno nie skorzysta z jej oferty.

– Shannon, wszyscy tak do mnie mówią, nawet dziennikarze, choć podczas konferencji

prasowych stają się potwornie sztywni.

– Często bierzesz udział w konferencjach prasowych?

– To należy do moich obowiązków. Jestem dyrektorem do spraw public relations w

O’Rourke Enterprises.

– No jasne, należysz do klanu O’Rourke’ów.

Shannon zmarszczyła brwi. Być może Alex nie miał niczego złego na myśli, jednak to

stwierdzenie zabrzmiało pejoratywnie. Najstarszy z jej braci był wybitnie uzdolnionym

biznesmenem. Czego tylko się tknął, zamieniało się w złoto. Nie tylko w Seattle jej nazwisko

było dobrze znane, u jednych wzbudzało szacunek, u innych zawiść.

– Przepraszam – zreflektował się Alex. – Pewnie doprowadzają cię do szału ludzie,

którzy tak mówią.

– Zdarza się – odparła z uśmiechem.

Alex spojrzał na syna, który właśnie do nich dołączył. Przyjrzała się chłopcu uważnie.

Był taki mały, a już stracił matkę. Być może nawet dobrze jej nie pamiętał, jednak wciąż czuł

się porzucony. Może ją obwiniał, że odeszła? Może nie rozumiał, że wcale nie chciała

umrzeć? Zresztą kto potrafi zrozumieć śmierć, jej ostateczność... Ileż to razy słyszała głos

ojca i odwracała się, pewna, że go zobaczy... Westchnęła głęboko.

– A więc jesteś inżynierem, tak? – zapytała, próbując odgonić od siebie czarne myśli. –

Mój brat, Kane, też chciał być inżynierem, ale musiał rzucić studia.

– I zamiast tego został milionerem? – odparł szorstko. – To musiała być trudna decyzja.

Oczy Shannon zwęziły się ze wściekłości. Jej bracia być może zachowywali się czasami

jak jaskiniowcy, sama krytykowała ich za to, nieraz bardzo ostro, ale nigdy nie pozwalała, by

ktoś inny to robił. Krytykowanie Kane’a wydawało jej się szczególnie niesprawiedliwe.

Najstarszy z jej braci poświęcił studia dla rodziny, a to, że tak wiele osiągnął, dowodziło

jedynie jego determinacji i inteligencji.

– Kane jest geniuszem – powiedziała chłodno. – Zanim się ożenił, pracował po

czternaście godzin dziennie. Trudno to nazwać beztroskim życiem rozpuszczonego bogacza.

Po śmierci ojca zapewnił nam godne życie, to było jego celem. Jestem pewna, że byłby

świetnym inżynierem, nie mógł jednak tego udowodnić.

Alex zdumiał się. Ognistowłosa piękność w jednej chwili przemieniła się w Królową

Śniegu. Choć wciąż piękna, wyglądała teraz równie sympatycznie jak bulterier. Przed

sekundą ciepła kotka, i nagle – wściekła tygrysica. O’Rourke’owie muszą być bardzo zżytą i

solidarną rodziną.

– Nie miałem zamiaru krytykować twojego brata. Jeżeli tak to zabrzmiało, to

przepraszam.

– Jasne. – Odwróciła się od niego, Alex westchnął z irytacją. Kobiety w stylu Shannon

O’Rourke, czyli zmienne w nastrojach, nie były w jego typie. Był człowiekiem

0943. Morris Julianna - Spotkanie pod jemiołą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: