kodeks etyczny polityka.docx

Stwórz kodeks etyczny polityka, składający się z co najmniej 10 punktów. Uzasadnij swój wybór (2–3 strony A4).

Polityk to człowiek aktywnie zajmujący się uprawianiem polityki. Etymologicznie słowo polityk czyli od polityki wywodzi się z języka greckiego politikós, politiké, politikon i oznacza: publiczne, państwowe, obywatelskie, uprzejme.

Politykami są członkowie partii politycznych, aczkolwiek grupę tą stanowią również tzw. niezrzeszeni. Politycy mają za zadanie wcielać w życie swoje ideały, ale i zarazem reprezentować partię. Prowadzi to niekiedy do kolizji norm moralnych. Za niepodporządkowanie się gremium np. koła poselskiego, polityk może ponosić odpowiedzialność zawodową. Nie chroni go przed tym nawet immunitet materialny. Polityków sprawujących mandat w parlamencie (posłów i senatorów), możemy podzielić na zawodowych i niezawodowych. Zawodowi politycy uważają sprawowanie władzy za swój fach, nie będąc zatrudnionymi w innej placówce, pobierają wówczas stosowne wynagrodzenie. Posłowie niezawodowi są zatrudni również w innym miejscu pracy, a trudnienie się polityką traktują jako dodatek finansowy lub ambicjonalny. Ponadto Max Weber z kategorii polityków niezawodowych wyodrębnia również grupę polityków okazjonalnych, którzy okresowo dostali urząd, ale swej przyszłości nie wiążą z uprawianiem polityki.

Każdy polityk powinien kierować się etyką, i to nie tylko etyką zawodową, gdyż w moim mniemaniu polityk to więcej niż zawód, ale etyką i moralnością w szerokim znaczeniu tego słowa. Jak to się ma do rzeczywistości w polskich realiach to już każdy niech sam sobie na to odpowie, ja w każdym bądź razie postaram się ukazać taki kodeks, którym owi politycy powinni się kierować.

1.      Polityk powinien kierować się zasadami demokracji. Wybraniec ludu powinien działać w taki sposób aby w społeczeństwie demokratycznym, które jest światopoglądowo zróżnicowane ustrój demokratyczny zapewniał, by każda z grup, nawet najmniej liczna miała możliwość wygłaszania takich poglądów na świat, jakie wyznaje;

chociaż  wielki polityk angielski Winston Churchill powiedział kiedyś, że „demokracja nie jest ustrojem idealnym, ale jest najlepszym, jaki dotychczas istnieje” . I tu wkracza na arenę polityka. W demokratycznym głosowaniu wybieramy partię polityczną, która będzie reprezentować nas, i nasze interesy , w rządzie. Niestety politykom władza często „uderza do głowy”. Widząc korzyści płynące dla nich zapominają o dobrze ich wyborców.

2.      Uczciwość. Nie ma co do tego wątpliwości że to taka cecha,  która ma szczególną wartość i jest ceniona  bez względu na to kiedy wystąpi, czy też u kogo się pojawi i w jakich okolicznościach. Jan Paweł II w jednej ze swych encyklik wskazuje na zasady, którymi powinni kierować się uczciwi politycy: (…)uczciwość w kontaktach między rządzącymi a rządzonymi, jawność w administracji publicznej, bezstronność w rozstrzyganiu spraw publicznych, poszanowanie praw przeciwników politycznych, ochrona praw ludzi oskarżonych w procesach i sądach doraźnych, sprawiedliwe i uczciwe wykorzystanie pieniędzy publicznych, odrzucenie niegodziwych metod zdobywania, utrzymywania i poszerzania władzy za wszelką cenę – to zasady, które znajdują swe najgłębsze źródło, a jednocześnie uzasadnienie wartości osoby, w transcendentnej wartości osoby i w obiektywnych nakazach moralnych, dotyczących funkcjonowania państw (…).

3.                  Patriotyzm. Mało jest polityków w Polsce, którzy by publicznie zadeklarowali, że nie są patriotami. Zdają sobie doskonale sprawę, że taka deklaracja uszczupliłaby ich elektorat, co z punktu widzenia arytmetyki wyborczej byłoby wielce nieroztropne. Czym więc powinien być patriotyzm w polityce? Afirmacją własnego państwa, własnej kultury i własnego narodu. Tego typu afirmacja w żaden sposób nie musi i nie powinna przejawiać się we wrogości do innych narodów. Daje ona szanse na nieprzerwaną kontynuację tradycji wielu pokoleń, kształtujących oblicze Polski i Europy. Szacunek do wizji świata, na którym wyrośliśmy jako naród (kultura) oraz do narodowej specyfiki historii i tradycji politycznej.

4.                  Kultura polityczna. Jest to postawa, która jest wyrazem uznawanych wartości, odnoszących się przede wszystkim do systemu władzy państwowej. Moim zdaniem polityk uważający się za posiadacza takiej cechy lub starający się o bycie uznanym za osobę obeznaną z kulturą powinien spełniać pewne warunki. Powinien mieć odpowiedni stosunek do osób otaczających go. Musi być człowiekiem uczciwym, słownym oraz uprzejmym. Takie cechy jak umiejętność kulturalnego wypowiadania swojego zdania czy szanowanie cudzej prywatności powinny być wyuczone od najmłodszych lat. Kultura polityczna odnosi się także do sposobu wypowiedzi oraz do kultury osobistej. Są jednak politycy, którzy odnoszą się z kulturą tylko w stosunku do osób popierających jego zdanie lub nie sprzeciwiających się jemu (tu biorąc pod uwagę przynależność partyjną).

5.                  Odporność na korupcję. Demokracja stwarza każdemu obywatelowi szansę wpływania na wybór polityków. Korupcja narusza tę polityczną równość stanowiącą podstawowy warunek demokracji. Politycy, którzy doszli do władzy na drodze przekupstwa nie reprezentują ogółu obywateli, ale działają w interesie wąskich grup.

Polityk winien działać przede wszystkim w interesie Państwa i ogółu swoich wyborców, a próby wręczania wszelkiego rodzaju korzyści majątkowych niezgodnych z prawem powinny być zgłaszane odpowiednim organom ścigania.

6.      Odpowiedzialność. Odpowiedzialność polityków była i jest ściśle związana z dominującą definicją i rozumieniem polityki. Polityka jest odpowiedzialna za celowość, zasadność, trafność czy adekwatność podejmowanych przez siebie działań. Takie pojęcie odpowiedzialności politycznej oparte jest na prawnie bądź zwyczajowo przyjętej zasadzie, według której piastowanie danego urzędu jest w pełni zależne od poparcia i zaufania podmiotu mianującego. W związku z powyższym nie jest ona nierozerwalnie związana ze stanem prawnym polityka i złamaniem bądź nie prawa przez politykę.

7.      Polityk powinien posiadać dobrą wolę dążenia do porozumienia wszystkich mieszkańców naszego Kraju na rzecz siły własnego Państwa; wyciszania antagonizmów, które są czasem jakby sztucznie tworzone przez innych polityków w celu podsycania niepokoju społecznego. Polityk powinien uznawać trud minionych pokoleń wniesiony dla trwania państwa, nawet jeśli było to robione poprzez inne ideologie. Polityka jest dziedziną życia, gdzie różnice są czymś naturalnym. Ale to nie znaczy, że nie można zachować dobrych relacji.

8.      Prawdomówność. Odpowiednikiem psychologicznym prawdomówności jest szczerość. Polityk prawdomówny jest zdolny do okazania szczerości; nie kryje się za maskami kłamstw lub niejednoznaczności co niestety w naszej polityce jest nagminne.              
Cechą pierwszą polityka prawdomównego, czyli kogoś, kto żyje prawdą – powinna być otwartość. W świecie polityki nie ma prawdy bez otwartości. Stanowi ona osobowościową zasadę wielu wartości interpersonalnych, aż po ustrój społeczno-polityczny włącznie. Otwartość na prawdę to otwartość na inność, na różnorodność, a tym samym afirmacja prawa innych do trwania w inności. Otwartość przeciwstawia się postawie politycznej poprawności oraz tendencji do oparcia stosunków międzyludzkich na zasadzie nierówności, podległości i dominacji jednych nad drugimi. Otwartość jest podstawą sensu demokratycznego ustroju jako systemu regulującego wspólnotowe życie w różnorodności.

9.      Tolerancja polityczna. Tolerancja to stosunek do drugiego człowieka czy do innych ludzi, który traktuje ich jako takich samych ludzi, o takiej samej wartości. Nie rozumiem przez to, że wszystko jest tak samo dobre - mogą też być różnice zdań. Ale pogląd trzeba uszanować, a przede wszystkim człowieka, który go głosi. Tolerancja stanowi nieodzowny warunek istnienia rzeczywistej demokracji. Jest to wszak ustrój wielopłaszczyznowych porozumień i pertraktacji, ciągłego dialogu pomiędzy rozmaitymi grupami budującymi społeczeństwo.

Reguły sztuki państwowej wymagają od polityków konsekwentnej wielkoduszności i długotrwałej perswazji wobec przeciwników, zaś kryterium doboru ekipy niezbędnej dla dobrego rządzenia musi być wizjonerstwo i kompetencja intelektualna. O ile bowiem naturalnym środowiskiem dla walki o władzę jest namiętność i postępująca za nią nieuchronnie insynuacja, o tyle dopiero myśl, umiejętność i debata tworzą środowisko przyjazne dobremu rządzeniu. Kłopot i dość powszechny zamęt myślowy panujący w tej materii bierze się stąd, że oba te, jak widać, sprzeczne porządki nasz język nie bez przyczyny określa mianem polityki. Jeśli jednak uczyni się owo rozróżnienie, łatwo wtedy zauważyć, w jakim obszarze polityki  cnota tolerancji – choć z pewnym trudem – może się jednak adaptować. Pokorne znoszenie – i to na dodatek z szacunkiem – inności politycznej konkurencji jest możliwe tylko wtedy, gdy realna polityka wykracza poza strefę nagiej walki o władzę i zostaje owładnięta ambicją budowania państwa.

10.  Konsekwencja w działaniu. O ile polityka w pierwszym znaczeniu jest sztuką sięgania po władzę i jej sprawowania, to w drugim jest to sztuka osiągania różnych zamierzeń poprzez konsekwentne działania. Oczywiście, w drugim, szerszym znaczeniu zawiera się to pierwsze, bo przecież sztuka rządzenia, to sztuka stawiania i realizowania wielu różnych celów. Tak więc najbardziej mrocznym aspektem polityki jest to, że niejednokrotnie sztuka rządzenia przejawia się jako sztuka manipulowania informacją poprzez nadawanie zdarzeniom swoistej interpretacji zgodnej z interesami pewnych grup powiązanych z władzą, ale nie zawsze zgodnej z rzetelną prawdą. Logiczną tego konsekwencją jest wprowadzanie w błąd obywateli poprzez utożsamianie tych grupowych, a nawet czasem osobistych interesów z interesem całego społeczeństwa czy z racją stanu. Tego rodzaju hipokryzja prowadzi do tego, że polityka przestaje być sztuką władania państwem dla dobra społecznego a staje się sztuką manipulowania społeczeństwem dla dobra rządzących. Politycy powinni pamiętać o tym, co mówili i obiecali przed wyborami.