Redfield James - A - Niebiańskie proroctwo.pdf - Redfield - Maldinka

SPIS TREŚCI:

Podziękowania

Od autora

James Redfield

Stan krytyczny

Wydłużona teraźniejszość

Istota energii

Walka o energię

Mistyczne przesłanie

Wyjaśnianie przeszłości

Podążanie z prądem

Etyka w stosunkach międzyludzkich

Nowa cywilizacja

Potem ujrzałem: Oto drzwi otwarte w niebie,

a głos, ów pierwszy, jaki usłyszałem,

jak gdyby trąby mówiącej ze mną, powiedział:

"Wstąp tutaj, a to ci ukażę, co potem musi się stać".

Doznałem natychmiast zachwycenia: a oto w niebie stał tron

[...]

a tęcza dokoła tronu – podobna z wyglądu do szmaragdu

Dokoła tronu – dwadzieścia cztery trony;

a na tronach dwudziestu czterech siedzących Starców,

odzianych w białe szaty

[...]

I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową,

bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły

(Apokalipsa św. Jana 4, 1-4; 21, 1)

* * *

Sarze Wirginii Redfield

Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia,

a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości,

jak gwiazdy przez wieki i na zawsze.

Ty jednak, Danielu, ukryj słowa

i zapieczętuj księgę aż do czasów ostatecznych.

Wielu będzie dociekało, by pomnożyła się wiedza.

(Księga Daniela, 12: 3-4

Podziękowania

Niemożliwością byłoby wymienić tu wszystkich, którzy wywarli wpływ na kształt tej książki.

Szczególne podziękowania należą się jednak Alanowi Shieldsowi, Jimowi Gamble'owi, Markowi

Lafountainowi, Marcowi i Debrze McElhaneyom, Danowi Questenberry'emu, B. J. Jonesowi,

Bobby'emu Hudsonowi, Joy i Bobowi Kwapienom i Michaelowi Ryce'owi, autorowi powieści

odcinkowej Dlaczego znów mnie to spotyka? Przede wszystkim zaś muszę podziękować mojej żonie

Salle.

Od autora

W ciągu ostatniego półwiecza w społeczności ludzkiej zaczyna torować sobie drogę nowa

świadomość. Można ją nazwać transcendentalną bądź duchową. Niewykluczone, że już w trakcie

czytania tej książki wyczujecie "szóstym zmysłem", co się dzieje, że być może dostąpicie

wtajemniczenia.

Zaczyna się to zwykle nasiloną wrażliwością na to, co dokonuje się wokół nas. Zauważamy, że

pewne pozornie przypadkowe zjawiska dają znać o sobie akurat we właściwym momencie, rzucając

światło akurat na właściwych ludzi i nagle nasze życie zaczyna się toczyć w zupełnie odmiennym

kierunku. Może bardziej niż ktoś inny i niż my kiedy indziej wyczuwamy intuicyjnie ukryte znaczenie

tych tajemniczych wydarzeń.

W gruncie rzeczy wiemy, że życie jest zjawiskiem o charakterze duchowym, bardzo osobistym i

frapującym, nie wyjaśnionym do końca przez żadną religię ani filozofię. Wiemy także coś więcej: że

gdy tylko zrozumiemy, o co tu chodzi, skoro zdołamy włączyć się w ten duchowy proces i

zmaksymalizować jego wpływ na nasze życie – ludzkość dokona gigantycznego przeskoku w całkiem

nową jakość. Powstaną wtedy możliwości realizacji tego, co najlepsze w naszej tradycji, i ukształtuje

się kultura, do jakiej zmierza cała historia ludzkości.

Prezentowana powieść stanowi propozycję nowego sposobu myślenia. Jeśli wywrze na was jakieś

wrażenie, pomoże wam nazwać coś, czego doświadczaliście w życiu – podzielcie się z innymi swoimi

spostrzeżeniami. Myślę bowiem, że nasza nowa duchowa świadomość najlepiej rozwija się w ten

sposób, nie za pośrednictwem mody lub hipnozy, lecz drogą pozytywnych kontaktów międzyludzkich.

Jest wszakże jeden warunek: musimy wyzbyć się dotychczas nurtujących nas wątpliwości i rozterek. A

wtedy cudownym sposobem ta nowa rzeczywistość stanie się i naszym udziałem.

James Redfield

James Redfield żyje i pracuje na Południu Stanów Zjednoczonych. Poza pisarstwem zajmuje się

astrologią i psychologią. Wydaje biuletyn The Celestine Journal, gdzie publikuje refleksje i

doświadczenia z pracy nad odrodzeniem duchowym. Gdy pierwsze wydanie Niebiańskiego proroctwa

znalazło się w małej prowincjonalnej księgarni, poruszyło serca i umysły czytelników, którzy podawali

sobie tę książkę z rąk do rąk. Dalszy ciąg, nad którym autor pracuje, będzie poświęcony dziesiątemu

wtajemniczeniu.

Stan krytyczny

Zaparkowałem samochód w pobliżu restauracji i rozsiadłem się wygodniej na siedzeniu, żeby

zebrać myśli. Wiedziałem, że Charlene czeka tam na mnie i ma mi coś do powiedzenia. Co to może

być? Sześć lat nie dawała żadnego znaku życia, dlaczego więc pojawiła się akurat teraz, gdy na

tydzień zaszyłem się w lasach?

Wysiadłem i przeszedłem kawałek pieszo do restauracji. Za mną dogasały ostatnie promienie

zachodzącego słońca rzucając bursztynowe błyski na mokrą płytę parkingu. Przed godziną przeszła

krótka, lecz gwałtowna burza, a po niej nastał chłodny i rześki letni wieczór. Przyćmione światło i

wiszący na niebie półksiężyc robiły wrażenie wręcz surrealistyczne.

Idąc rozmyślałem o Charlene. Czy wciąż jest tak piękna i wrażliwa, czy też może czas ją zmienił?

Wspomniała coś o jakimś rękopisie. Nie wiedziałem, co o tym myśleć – czy ten starożytny dokument

odnaleziony w Ameryce Południowej zawiera coś tak ważnego, że musi bezzwłocznie powiadomić

mnie o tym?

– Mam dwie godziny postoju na lotnisku – oznajmiła przez telefon. – Może zjedlibyśmy razem

kolację? Będziesz zachwycony tym rękopisem – to taka zagadka, jakie lubisz!

Taka zagadka, jakie lubię? Cóż to miało oznaczać?

Restauracja była przepełniona. Grupki ludzi czekały, aż zwolni się jakiś stolik. Kierowniczka sali

poinformowała mnie, że Charlene zajęła już dla nas miejsca na galerii, nad główną salą jadalną.

Kiedy wszedłem na górę, zauważyłem, że wokół jednego stolika zebrał się spory tłumek. Było tam

nawet dwóch policjantów. W pewnej chwili policjanci odwrócili się, minęli mnie i zbiegli na dół. Wkrótce

rozeszli się także pozostali. Ośrodkiem ich uwagi okazała się siedząca przy stoliku kobieta. To była

Charlene!

Podbiegłem do niej.

– Charlene, czy coś się stało?

Pozornie gniewnym gestem odrzuciła głowę do tyłu i wstała, ze swoim zwykłym, olśniewającym

uśmiechem. Zauważyłem, że chyba zmieniła kolor włosów, ale jej twarz w niczym nie różniła się od

tej, którą zapamiętałem. Te same delikatne rysy, szerokie usta i duże, błękitne oczy.

– Nie uwierzysz – zaczęła, kiedy wymieniliśmy powitalne uściski. – Wyszłam na chwilę do toalety i

nim wróciłam, ktoś ukradł mi teczkę.

– Co w niej miałaś?

– Nic ważnego, kilka książek i czasopism na drogę. To coś niesamowitego! Goście od sąsiednich

stolików powiedzieli, że ktoś po prostu wszedł, wziął teczkę i wyszedł. Opisali go policji dość dokładnie

i gliniarze obiecali, że przeczeszą teren.

– Może powinienem pomóc im szukać?

– Nie, nie myślmy już o tym. Nie mam zbyt dużo czasu, a chciałabym zamienić z tobą parę słów.

Zgodziłem się i usiedliśmy. Podszedł kelner, toteż przejrzeliśmy kartę i złożyliśmy zamówienie.

Następne dziesięć czy piętnaście minut przegadaliśmy o wszystkim i o niczym. Starałem się grać rolę,

którą sam sobie narzuciłem, ale Charlene przejrzała moje matactwa.

– Ale co się naprawdę z tobą dzieje? – spytała pochylając się ku mnie z czarującym uśmiechem.

Odpowiedziałem jej uważnym spojrzeniem.

– Chciałabyś od razu wszystko wiedzieć.

– Jak zawsze.

– Widzisz, tak naprawdę to postanowiłem posiedzieć nad jeziorem, żeby mieć trochę czasu dla

siebie. Ostatnio dużo pracowałem, ale myślę o zmianie stylu życia.

– Wspominałeś kiedyś o tym jeziorze, ale zdawało mi się, że ty i twoja siostra musieliście je

sprzedać.

– Jeszcze nie, ale może będziemy musieli, bo podatki od nieruchomości na terenach podmiejskich

wciąż rosną. Przyznała mi rację.

– No a co chcesz robić dalej?

– Na razie nie wiem, ale coś całkiem innego. Rzuciła mi badawcze spojrzenie.

– Zdaje się, że jesteś tak samo zabiegany jak wszyscy.

– Chyba tak – przyznałem. – A dlaczego pytasz?

– Bo o tym jest właśnie mowa w Rękopisie. Odwzajemniłem jej badawcze spojrzenie.

– Opowiedz mi o tym rękopisie – poprosiłem. Odchyliła się na krześle, jakby chcąc zebrać myśli,

po czym znów spojrzała na mnie uważnie.

– Wspominałam ci chyba przez telefon, że kilka lat temu odeszłam z redakcji gazety i podjęłam

pracę w instytucie naukowym, który bada przemiany kulturowe i demograficzne dla potrzeb ONZ.

Ostatnio otrzymałam zlecenie wyjazdu do Peru. Gdy prowadziłam badania na uniwersytecie w Limie,

doszły mnie słuchy o pewnym starym rękopisie, który właśnie odkryto. Tyle że nikt nie potrafił podać

żadnych szczegółów, nawet na wydziałach archeologii i antropologii. Gdy próbowałam zasięgnąć

informacji w kołach rządowych, wszyscy zaprzeczali, jakoby coś o tym wiedzieli. W końcu ktoś mi

powiedział, że z jakichś powodów rząd robi wszystko, aby ten dokument ukryć. Ale ta osoba też nie

wiedziała niczego pewnego. Znasz mnie – ciągnęła dalej. – Wiesz, że jestem dociekliwa. Kiedy

wykonałam swoje zadanie, postanowiłam przedłużyć trochę pobyt i spróbować dowiedzieć się czegoś

więcej. Początkowo wszystkie tropy, którymi szłam, prowadziły donikąd, aż kiedyś wstąpiłam coś zjeść

do knajpki na peryferiach Limy. Zauważyłam, że jakiś ksiądz dziwnie mi się przygląda. Po paru

minutach podszedł do mnie i wyznał, że słyszał o moim zainteresowaniu Rękopisem. Nie chciał

ujawnić swojego nazwiska, ale zgodził się na rozmowę.

Przerwała na chwilę, wciąż intensywnie się we mnie wpatrując.

– Powiedział, że Rękopis pochodzi sprzed około sześciuset lat przed naszą erą i przepowiada

gruntowne przemiany w społeczności ludzkiej.

– Kiedy te przemiany mają się zacząć? – spytałem.

– W ostatnich dziesięcioleciach dwudziestego wieku.

– To znaczy teraz?

– Tak, teraz.

– I czego mają dotyczyć? Przezwyciężając zakłopotanie powiedziała:

– Ksiądz twierdzi, że ma to być odrodzenie naszej świadomości, które będzie dokonywać się

bardzo powoli. Nie ma ono charakteru religijnego, raczej duchowy. Odkryjemy zupełnie nowe aspekty

naszego życia na tej planecie, nowe funkcje naszej egzystencji. Według księdza ma to radykalnie

zmienić oblicze kultury.

Po krótkiej przerwie dodała:

– Ksiądz mówił, że Rękopis dzieli się na części czy rozdziały, z których każdy poświęcony jest

jednemu "wtajemniczeniu". Zapowiada, że właśnie za naszych czasów ludzkość zacznie przyswajać

sobie jedno po drugim kolejne wtajemniczenia, aż cywilizacja ziemska osiągnie stadium pełnego

uduchowienia.

Potrząsnąłem głową i sceptycznie uniosłem brwi.

– I ty naprawdę w to wierzysz?

– No cóż, myślę... – zaczęła. Przerwałem jej.

– Rozejrzyj się! – wskazałem tłum wypełniający salę pod nami. – To jest realny świat. Czy

dostrzegasz w nim jakieś zmiany?

Odpowiedź nadeszła od stolika pod ścianą. Gniewna uwaga, której treści nie zrozumiałem, była tak

głośna, że cała sala zamilkła. Pomyślałem, że znów coś komuś ukradziono, ale okazało się, że to tylko

kłótnia. Kobieta, około trzydziestki, zerwała się z miejsca i patrząc z oburzeniem na mężczyznę

siedzącego naprzeciw krzyczała:

– Nie! Chodzi o to, że nasz związek nie jest taki jak chciałam! Rozumiesz? Nie taki! – Opanowała

się nieco, rzuciła na stół serwetkę i wyszła.

Charlene i ja spoglądaliśmy na siebie, zaszokowani, że ten wybuch nastąpił akurat wtedy, gdy

mówiliśmy o ludziach w tej sali. W końcu Charlene gestem wskazała stolik, przy którym pozostał

samotny mężczyzna, i podsumowała:

Redfield James - A - Niebiańskie proroctwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: