Zasady_wykonywania_projektu_lotu_GUGiK.pdf

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA INFRASTRUKTURY 1)

z dnia ....................................

w sprawie wykonywania fotogrametrycznych zdjęć powierzchni kraju oraz

pomiarów i opracowań fotogrametrycznych

Na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 3 lit. l ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo

geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086, z późn. zm. 2) ),

zwanej dalej ustawą, zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa:

1) zasady wykonywania zdjęć lotniczych;

2) warunki przetwarzenia fotogrametrycznych zdjęć lotniczych;

3) metody opracowania ortofotomap

4) metody wykonywania numerycznych modeli terenu.

§ 2. Zasady wykonywania prac, o których mowa w § 1 zawarte są w załączniku do

rozporządzenia

§ 3. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Minister Infrastruktury

.....................................

1) Minister Infrastruktury kieruje działem administracji rządowej - budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa, na

podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu

działania Ministra Infrastruktury (Dz. U. Nr 32, poz. 302 oraz z 2003 r. Nr 19, poz. 165, Nr 141, poz. 1359 i Nr 232, poz. 2322).

Właściwość Ministra Infrastruktury do wydania niniejszego rozporządzenia wynika z art. 44 ustawy z dnia 21 grudnia 2001 r. o

zmianie ustawy o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów oraz o zakresie działania ministrów, ustawy o działach administracji

rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 154, poz. 1800).

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 110, poz.

1189, Nr 115, poz. 1229 i Nr 125, poz. 1363, z 2003 r. Nr 162, poz. 1568 i Nr 166, poz. 1612 oraz z 2004 r. Nr 10, poz. 76.

Załącznik do rozporządzenia

Ministra Infrastruktury

z dnia ...........................

ZASADY WYKONYWANIA

FOTOGRAMETRYCZNYCH ZDJĘC POWIERZCHNI KRAJU ORAZ POMIARÓW

I OPRACOWAŃ FOTOGRAMETRYCZNYCH

ROZDZIAŁ I. ZASADY OGÓLNE

§ 1 Postanowienia ogólne

1. Zasady stanowią standard Głównego Geodety Kraju (GGK) w zakresie prac

fotolotniczych. Zasady są obowiązujące dla prac fotolotniczych zamawianych

przez służbę geodezyjną i kartograficzną RP.

2. Zasady podają założenia techniczne i porządkowe dotyczące wykonywania prac

fotolotniczych, obowiązujące przy projektowaniu i wykonywaniu

fotogrametrycznych zdjęć lotniczych, obróbce fotolaboratoryjnej filmów lotniczych,

badaniu jakości zdjęć i pracach fotoreprodukcyjnych.

Uwaga: pod używanym w Wytycznych pojęciem “film lotniczy” rozumie się

zwojową błonę fotograficzną wyprodukowaną specjalnie dla potrzeb

fotogrametrycznych zdjęć lotniczych.

3. Fotogrametryczne zdjęcia lotnicze są podstawowym materiałem wyjściowym dla

zadań geodezyjnych i kartograficznych realizowanych technologiami

fotogrametrycznymi (sporządzanie map topograficznych, map zasadniczych i map

tematycznych, oraz zakładanie i prowadzeniu systemów informacji o terenie).

4. Określenie “fotogrametryczne zdjęcia lotnicze”, przedstawiane dalej w skrócie jako

“zdjęcia lotnicze”, “zdjęcia pomiarowe”, lub “zdjęcia” oznacza:

1) oryginały negatywów i diapozytywów zdjęć lotniczych,

2) diapozytywowe kopie sporządzone z oryginalnych negatywów zdjęć,

3) diapozytywowe kopie sporządzone z oryginalnych diapozytywów zdjęć

(tzw. diapozytywy wtórne),

4) negatywowe kopie sporządzone z oryginalnych negatywów zdjęć, (tzw.

negatywy wtórne),

5) pojęcie “fotogrametryczne zdjęcia lotnicze” rozciąga się również na cyfrową

formę, uzyskaną poprzez zeskanowanie wymienionych materiałów na

specjalistycznych skanerach przeznaczonych do skanowania zdjęć

lotniczych.

§ 2. Warunki formalne wykonywania zdjęć lotniczych

1. Wykonywanie zdjęć lotniczych jest - w rozumieniu Ustawy “Prawo geodezyjne i

kartograficzne” (Ustawa z dnia 17 maja 1989r z późniejszymi zmianami) - pracą

geodezyjną z wynikającymi z tego konsekwencjami.

2. Zdjęcia lotnicze mogą wykonywać podmioty prowadzące działalność gospodarczą,

a także inne jednostki organizacyjne utworzone zgodnie z przepisami prawa, jeżeli

przedmiot ich działalności obejmuje prowadzenie prac fotolotniczych.

3. Działalność gospodarcza w zakresie wykonywania zdjęć z powietrza dla celów

fotogrametrycznych i innych wymaga koncesji. Wniosek o udzielenie koncesji

kieruje się do Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej.

4. Podstawowym warunkiem realizacji koncesji jest uzyskanie certyfikacji, tj.

pozytywnej oceny techniczno-lotniczego przygotowania posiadacza koncesji do

wykonywania działalności lotniczej. Certyfikację przeprowadza Główny Inspektorat

Lotnictwa Cywilnego.

5. Sposób pozyskiwania oraz warunki udostępniania fotogrametrycznych zdjęć

lotniczych oraz sposoby ich rejestrowania określa - w drodze rozporządzenia -

Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i

Administracji.

6. Wykonawca fotogrametrycznych zdjęć lotniczych w czasie nie krótszym niż 7 dni

przed planowanym terminem nalotu, zobowiązany jest poinformować właściwy

organ Ministerstwa Obrony Narodowej o swoim zamiarze wykonywania zdjęć

wskazanego w zawiadomieniu obszaru.

7. Fotografowanie rejonów przygranicznych wymaga specjalnej zgody. Wykonawca

zdjęć lotniczych występuje z wnioskiem o taką zgodę do Ministra Transportu i

Gospodarki Morskiej.

ROZDZIAŁ II. SPRZĘT FOTOLOTNICZY

§ 3. Samoloty fotogrametryczne. Instalacja kamery w samolocie

1. Zdjęcia lotnicze wykonuje się z pokładu środka latającego (samolotu, śmigłowca,

itp.) specjalnie adoptowanego do takich zadań i wyposażonego w

oprzyrządowanie nawigacyjne oraz kamerę pomiarową wraz z przyrządami

pomocniczymi.

2. Pożądane cechy samolotu używanego do celów fotolotniczych to:

1) duży zakres prędkości: od 140 km/h do 350 km/h,

2) pułap praktyczny powyżej 5 000 ÷ 7 000 m,

3) duża stateczność lotu,

4) długi czas przebywania w powietrzu (powyżej 6h),

5) duża prędkość wznoszenia, umożliwiająca osiągnięcie pułapu

maksymalnego w czasie 30 ÷ 45 min,

6) instalacja tlenowa lub hermetyzowana kabina przy lotach powyżej 3 500 m,

7) pokładowe źródło zasilania umożliwiające obsługę aparatury fotolotniczej,

8) możliwość rozmieszczenia stanowisk kamery i zabudowy fotoluków,

9) stanowisko nawigacyjne umożliwiające obserwację terenu na wprost i na

boki od linii pionu do linii horyzontu,

10) wewnętrzna łączność umożliwiająca porozumiewanie się członków załogi

(tzw. interkom).

Tym wymaganiom najbardziej odpowiada samolot dwusilnikowy typu górnopłat.

Załącznik nr 1 podaje podstawowe dane samolotów najczęściej używanych do

misji fotolotniczych.

3. Samolot fotogrametryczny jest wyposażony w jedno lub dwa stanowiska kamery

(rzadko więcej). Stanowisko kamery znajduje się nad fotolukiem, tj. wyciętym w

podłodze samolotu otworem o średnicy około 50 cm (zależy od kąta rozwarcia

obiektywu, grubości podłogi i mocowania kamery). Nad otworem, do podłogi

mocowane jest podwieszenie kamery na którym zainstalowana jest właściwa

kamera. Stanowisko kamery powinno być zaprojektowane:

1) w miejscu nie naruszającym konstrukcji samolotu,

2) blisko środka ciężkości samolotu,

3) blisko osi podłużnej samolotu,

4) w miejscu małego wpływu wibracji silnika (w węźle drgań konstrukcji

samolotu),

5) z dala od ujścia spalin i olejów silnika,

6) z dala od silnych zawirowań aerodynamicznych,

7) w miejscu zapewniającym dogodny dostęp do kamery i sprzętu

pomocniczego.

4. W samolotach hermetyzowanych fotoluk musi być przeszklony płytą płasko-

równoległą ze szkła optycznego o zalecanej grubości 50 mm, ale nie mniejszej

od 37 mm (ze względu na dużą powierzchnię i działanie sił spowodowanych

różnicą ciśnień).

5. Fotoluk od zewnętrznej strony kadłuba samolotu powinien być zabezpieczony

zasuwą, umożliwiającą jej odsuwanie w czasie lotu.

6. Na instalację kamery pomiarowej w samolocie, oprócz właściwej kamery

zamontowanej na podwieszeniu, składa się szereg modułów aparatury

fotolotniczej takich jak:

1) luneta nawigacyjna z regulatorem pokrycia i pomiarem kąta znosu,

2) system nawigacyjny,

3) system pomiaru światła i sterowania ekspozycją,

4) moduł centralny z pulpitem sterującym zarządzający kamerą i pozostałymi

elementami instalacji.

7. Zależnie od skonfigurowania kamery z aparaturą pomocniczą i stopnia jej

automatyzacji załogę samolotu fotogrametrycznego stanowią trzy, dwie, lub jedna

osoba. W wariancie załogi trzyosobowej są to: pilot, nawigator i operator kamery.

Załogę dwuosobową stanowi pilot i nawigator pełniący jednocześnie funkcje

operatora kamery. Przy dużym zautomatyzowaniu i autonomiczności pracy

kamery załogę może stanowić tylko pilot samolotu.

8. Samoloty fotogrametryczne wyposażone w system do precyzyjnego pomiaru

położenia kamery w momencie ekspozycji opartego o GPS (technologia dGPS)

mają antenę odbiorczą zamontowaną na górnej części kadłuba.

Dla danego zestawu kamera-antena należy wyznaczyć ekscentr fazowego

centrum anteny GPS względem przedmiotowego środka projekcji obiektywu.

Ekscentr ten wyznacza się pomiarem geodezyjnym w czasie postoju samolotu. W

czasie pomiaru kamera powinna zachowywać względem samolotu takie

położenie, jakie zajmuje w locie na najczęściej wykorzystywanej wysokości przy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: