34 Moore Sean U - Conan niezłomny.pdf - Seria ''Conan'' - Zabr7

Moore Sean U - Conan niezłomny

SEAN U. MOORE

CONAN NIEZŁOMNY

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE HUNTER

PRZEKŁAD MAREK MASTALERZ

Dla Raven

sercem i duszą

PROLOG

W pogrąŜonej w mroku komnacie panowała niesamowita cisza, przywodząca na myśl gęstą

mgłę. Migoczące świece rzucały chwiejny blask na wielki hebanowy ołtarz. Na posadzce przed

ołtarzem klęczała kobieta. Jej blada skóra kontrastowała z czarnymi jak węgiel włosami i szatami

barwy ciemnego szkarłatu. Oczy kobiety gorzały czerwienią niczym rozŜarzone węgle, a czarne

źrenice przywodziły na myśl ślepia węŜa. Przez egzotyczne piękno jej twarzy przebijała

niebywała Ŝądza władzy i bezwzględność.

Złowieszczy ołtarz pokrywały ciemne plamy. W mętnym świetle widać było, Ŝe jedna z nich

lśni wilgocią. Cienkie struŜki szkarłatu skapywały na posadzkę, tworząc kałuŜę. Komnatę

wypełniała woń śmierci.

Wielkie spiŜowe drzwi komnaty otworzyły się ze skrzypieniem. Za nimi ciągnął się ciemny

korytarz, wyścielony grubym, pluszowym dywanem. Na progu stał wysoki, chudy męŜczyzna. Z

wyjątkiem wąskiej, siwej brody jego głowa była całkowicie pozbawiona owłosienia. W lewej

dłoni dzierŜył pęk kluczy. Przybysz uklęknął i skłonił głowę.

— Azoro, najczcigodniejsza kapłanko, przybyłem na twe wezwanie.

Kobieta wstała powoli i i odwróciła się w stronę drzwi. Na widok przybysza jej oczy zalśniły

pogardą.

— Lamici, juŜ niedługo dopełnię ostatnie rytuały. Czeka cię sowita nagroda, eunuchu —

Azora podkreśliła szyderczo ostatnie słowo. Jej precyzyjnie artykułowany głos, pobrzmiewający

w komnacie nikłym echem, miał niską, matową barwę. Skinieniem głowy kobieta wskazała

wierzch ołtarza. — Bądź tak dobry i pozbądź się trupa.

— Natychmiast, dostojna pani.

Lamici na chwilę cofnął się na korytarz, i powrócił z duŜym, skórzanym workiem. ZbliŜywszy

się do ołtarza, obrzucił to, co na nim leŜało, wzrokiem pełnym obrzydzenia. Azora przyglądała

się mu z rozbawieniem. Słaby, tchórzliwy głupiec, pomyślała. Jakby wyczuwszy to, eunuch

podszedł zdecydowanie i zabrał się do roboty.

Pod sufitem wisiało głową w dół nagie ciało pięknej, młodej kobiety. Jej kostki skuwały

zardzewiałe Ŝelazne kajdany. Okowy zawieszone były na cięŜkich łańcuchach, przeciągniętych

przez umocowane do sklepienia spiŜowe pierścienie. Rozpuszczone długie, złotopłowe włosy

dziewczyny niemal dotykały powierzchni pokrytego krwią ołtarza. Na nadgarstkach miała

srebrne bransolety, szyję otaczał łańcuch z tego samego metalu. Mimo kałuŜ krwi na posadzce

komnaty, ciało dziewczyny wyglądało na nie naruszone. Tylko jej skóra miała upiorną, białą

barwę, świadczącą o utracie Ŝyciodajnego płynu. Szeroko otwarte usta i oczy zastygły w wyrazie

bezgranicznego przeraŜenia.

Unikając zetknięcia z plamami szkarłatu, Lamici naciągnął wór na pozbawione Ŝycia ciało i

własnym kluczem otworzył kajdany. Dając świadectwo niepospolitej sile, lekko zarzucił sobie

zwłoki przez ramię i wyniósł je na korytarz.

Azora odczekała, aŜ zamkną się drzwi, po czym odwróciła się z powrotem do ołtarza.

Przymknęła oczy. Wyciągnąwszy przed siebie dłonie, zaintonowała powolny, rytmiczny śpiew.

Świece w komnacie rozgorzały szkarłatnymi płomieniami. StruŜki krwi uniosły się niczym węŜe

i pomknęły w stronę kapłanki, która wchłonęła szkarłatną falę w wyciągnięte dłonie. Chwilę

później inkantacja urwała się, a świece ponownie poczęły migotać Ŝółtą poświatą.

Otworzywszy oczy, Azora cofnęła się od ołtarza. Czuła energię przenikającą falami całe jej

ciało. śaden śmiertelnik nie mógł mierzyć się z nią pod względem szybkości myśli i ruchów.

Wkrótce będzie miała dość sił, by odprawić pradawne zaklęcia. Zamierzała zakończyć ostatni

poprzedzający je rytuał przed nastaniem kolejnej pełni.

Od wczesnej młodości Azora pilnie studiowała staroŜytne księgi, pozostałe po arcykapłanach

węŜowego ludu Thurian. Owe rękopisy, uwaŜane za dawno zaginione lub zniszczone, zawierały

Strona 1

Moore Sean U - Conan niezłomny

wiedzę o potęŜnej magii, pozwalającej przedłuŜyć Ŝycie i posiąść absolutne panowanie nad

śmiertelnymi męŜczyznami i kobietami.

Azora pragnęła władzy tak wielkiej, by móc rozkazywać nawet najmoŜniejszym monarchom

tego świata. Liczyła, Ŝe niebawem będą pełzać u jej stóp jak karcone szczenięta. Jej

przeznaczeniem było dorównać pradawnym thuriańskim kapłankom. CzyŜ legendarna Mutare nie

była wszak istotą przewyŜszającą zwykłych smiertelników?

Uśmiechnęła się, obnaŜając dwa rzędy spiłowanych w szpic czarnych zębów.

1. „POD ŁĘKIEM”

W otoczonej wysokimi murami Pirogii jak co dzień tętniło nocne Ŝycie. Na placach i ulicach

tłoczyli się jasnoskórzy, płowowłosi Brythuńczycy. Rozproszone grupki pijanych kezankiańskich

górali wędrowały krętymi uliczkami od jednej oberŜy do drugiej. Przekonani o własnej

wyŜszości członkowie straŜy miejskiej uwaŜali Kezankiańczyków za skaranie boskie, ale omijali

ich szerokim łukiem. Król Brythunii Eldran wywodził się z owego góralskiego plemienia i z

pewnością nie zareagowałby łaskawie na wieść, Ŝe straŜe miejskie źle traktują jego ziomków.

Poza głównymi brukowanymi ulicami rozciągał się marnie oświetlony, zasłany śmieciami

labirynt cuchnących zaułków. W jego ciemnych, zakamarkach snuli się Ŝebracy, szczury i pijacy

nawołujący się ochrypłymi, bełkotliwymi głosami. Dopiero nad ranem, gdy kwaśne tanie wino

zbierało swe Ŝniwo, padali pokotem bez zmysłów. Niektórzy nie budzili się juŜ nigdy, lecz

naleŜało oddać straŜy sprawiedliwość, gdyŜ nawet najnędzniejsze zakamarki Pirogii były

bezpieczniejsze niŜ ulice wielu metropolii hyboryjskiego świata. OstroŜność wymagała jednak,

by zapuszczając się w te rewiry, trzymać jedną rękę na kiesie, a drugą na rękojeści miecza.

Jednym z takich zaułków kroczył niski, ciemnoskóry męŜczyzna. Jego sięgające ramion włosy

miały barwę sadzy, a oczy były jeszcze czarniejsze. Na wąskiej twarzy malował się okrutny

uśmieszek. MęŜczyzna ów poruszał się z kocią zręcznością. Przestąpiwszy leŜącego na ziemi,

pochrapującego pijaka, zatrzymał się przed drzwiami ceglanego budynku. W ścianę nad framugą

był wbity po rękojeść wielki, dwuręczny miecz. MęŜczyzna wyciągnął sztylet i zastukał

rękojeścią w drzwi. Ze środka dobiegły stłumione, brythuńskie przekleństwa:

— Parszywy Ŝebrak! Zabieraj swoje zawszone łapy z moich drzwi! Nie dostaniesz ode mnie

wina, póki nie pokaŜesz, Ŝe masz czym zapłacić!

— Immanus, stary psie! To ja, Hassem! — odpowiedział niskim głosem rozbawiony

ciemnooki męŜczyzna. — Rusz swój wańtuch i otwórz natychmiast!

Szczęknęła zasuwa i Immanus uchylił drzwi. Hassem wszedł do środka, chowając sztylet.

OberŜa, nazywana „Pod Łękiem”, była niewiele lepiej oświetlona niŜ zaułek, przy którym

stała. Z trzech stojących w kątach lamp wydobywały się gęste kłęby oleistego dymu, pogłębiając

mrok panujący w izbie biesiadnej. Pokryte lepkim brudem drewniane stoły i ławy rozstawione

były bezładnie. W głębi piętrzył się szynkwas, a z boku — prowadzące na górę ceglane schody.

Przy stołach zasiadała odpowiednia do tego miejsca klientela. W kącie powszechnie znany

nemediański handlarz niewolników wielkim kamionkowym kuflem wznosił toast za zdrowie

swoich siepaczy. Brunatne, jęczmienne piwo pociekło po jego wyplamionej tunice. Nie bacząc na

to, Nemediańczyk zaŜądał od szynkarza jeszcze jednej kolejki.

Przy sąsiednim stoliku tkwiło dwóch Kothyjczyków o świdrujących spojrzeniach. Knuli coś

szeptem, sącząc wino z kubków. Na środku sali grupa Kezankiańczyków obmacywała ladacznice

i ryczała sprośną piosenkę. Parę stolików dalej skąpo ubrana Brythunka, co chwila, hałaśliwym

chichotem kwitowała słowa swego młodego, jasnowłosego towarzysza. Ten dobrze odziany

męŜczyzna był zapewne potomkiem jakiegoś moŜnego rodu, pragnącym poznać ciemniejsze

strony Ŝycia stolicy. Elegant przesunął dłonią po obnaŜonym biodrze swojej towarzyszki i

ponownie zaczął szeptać jej coś do ucha.

Obok drzwi stał spalony na brąz olbrzym — Immanus. Na jego strój składały się pantalony i

skórzana kamizela. Jedno ucho Immanusa zdobiło wielkie, złote kółko, ale słabe światło odbijało

się mocniej od jego łysej głowy. Beczkowatą pierś pokrywały niezliczone szramy, a gruby pas z

czarnej skóry podtrzymywał długie i cięŜkie szablisko. Immanus stanowił istną chodzącą górę

mięśni i tłuszczu. Olbrzym odczekał, aŜ Hassem wejdzie do środka, po czym zamknął masywne

drzwi jedną ręką i nachylił się do Zamorańczyka:

— Szedł ktoś za tobą, Hassem? — szepnął.

— Gdyby tak było, musiałbym teraz oczyścić mój sztylet — odparł Zamorańczyk z urazą w

głosie.

— Oto moja najlepsza przyjaciółka — Immanus postukał się w łyse czoło mięsistym palcem,

nie zwracając uwagi na irytację Zamorańczyka. — Tak długo, jak jej słucham, będziemy trzymać

się razem. Lecz gdy przestanę zwaŜać na jej ostrzeŜenia… — przejechał palcem po gardle i

Strona 2

Moore Sean U - Conan niezłomny

zarechotał z własnego dowcipu.

Hassem połoŜył dłoń na przywiązanym do pasa niewielkim zawiniątku.

— Barbarzyńca jest tutaj? Wczoraj umówiłem się z nim na spotkanie, ale ten dzikus tak zalał

winem swoją tępą pałę, Ŝe mógł o wszystkim zapomnieć.

— Nie oceniaj go pochopnie. MoŜe to i barbarzyńca, ale wiem, czego moŜna spodziewać się

po Cymmerianach. To twardzi i przebiegli ludzie. Nie warto z nimi zadzierać. Było wielu takich,

którzy rzucili mi wyzwanie. śaden nie uszedł z Ŝyciem, lecz gdyby przyszło mi bić się z

Cymmerianinem, nie byłbym pewien, jak to się skończy — Immanus zamilkł i utkwił w Has —

semie wyzywające spojrzenie. Po chwili roześmiał się i walnął Zamorańczyka w plecy z siłą,

która kogoś słabszego powaliłaby na kolana. Hassem podał Immanusowi małą sakiewkę, która

zabrzęczała cicho, gdy olbrzym chował jądo wewnętrznej kieszeni kamizeli.

— Znajdziesz go na górze — rzekł oberŜysta. — Właśnie skończył pierwszy dzisiaj dzban

wina. Dobrze mu idzie przy grze w kości, ale czuję, Ŝe jego szczęście wkrótce się odmieni.

Hassem ruszył w stronę schodów. Po drodze zatrzymał się przy szynkwasie i zamówił kubek

taniego wina. Zmoczył wargi zalatującym octem trunkiem, przepłukał nim usta i wypluł go na

kamienną podłogę. Obrzydlistwo, pomyślał. NajwyŜsza pora by ci niań — czący kozły

Brythuńczycy nauczyli się sztuki wyrobu win. Pocieszył się, Ŝe jeszcze tej nocy opuści ten chlew

i wróci do Zamory. Barbarzyńca miał kupić ostatnią oferowaną przez Hassema błyskotkę.

Zamorańczyk tak spieszył się z jej zbyciem, Ŝe tylko dla formalności targował się o cenę.

Odstawiwszy kubek, dotknął gładkiego metalu inkrustowanej

— 13 —

klejnotami srebrnej bransolety ukrytej w zawiniątku przy pasie. Nagroda, wyznaczona za

wskazanie straŜom miejskim, w czyich rękach znajduje się ta sztuka biŜuterii, była o stokroć

większa, niŜ cena, jaką wycisnął z głupiego barbarzyńcy. Zamorańczyk był pewien, Ŝe bez

względu na spryt, Cymmerianin nie wywinie się spod katowskiego topora. Hassem uniósł kubek

do ust i uśmiechnął się do własnych myśli. Dopiwszy wino, ruszył po schodach.

Pierwsze piętro „Pod Łękiem” było lepiej oświetlone niŜ parter. Stało tam zaledwie parę grubo

ciosanych stolików i ław. Większą część sali zajmował wielki stół do gry w kości. Hazardziści

tłoczyli się przy nim łokieć przy łokciu. Po kaŜdym rzucie następowały głośne jęki

przegrywających i radosne krzyki zwycięzców. Gwar rozmów i przekleństw w wielu językach

sprawiał, Ŝe panowała tu atmosfera bardziej przypominająca bazar niŜ oberŜę.

Gdy Hassem dotarł do szczytu schodów, niezwykle wysoki, muskularny gracz odszedł od

stołu z garścią pełną monet. Zasiadł na pobliskiej ławie i zsypał pieniądze do sakiewki przy pasie.

Równo przycięta grzywa czarnych włosów okalała jego zbrązowiałą twarz, w której odznaczały

się gorejące niebieskim ogniem oczy. Krzepkie ramiona i barki pokrywały dziesiątki starych i

świeŜych blizn. Czarny kaftan ledwie osłaniał wypukłą, masywną pierś. Przy pasie gracza wisiał

wielki pałasz, którego nagie srebrzystobłękitne ostrze połyskiwało złowieszczo przy kaŜdym

kroku. Młodzieniec ten wśród okupujących stół utracjuszy wyglądał jak wilk w zgrai szczurów.

Dziewka słuŜebna postawiła przed Conanem dzban wina. Młodzieniec rzucił na stół srebrną

monetę, nalał sobie pełny kubek i wypił go duszkiem. ZauwaŜył, Ŝe Hassem wszedł na piętro, i

czekał, aŜ Zamorańczyk do niego podejdzie. Pomyślał, Ŝe opłaciła mu się znajomość z tym

szubienicznikiem. Temu zamorańskiemu łotrzykowi nie moŜna było ufać, lecz wiedział, Ŝe ubił z

nim wyjątkowo korzystny interes. Podczas targów gotów był dać za tę bransoletę nawet

trzykrotnie wyŜszą cenę.

Kiedy Hassem po raz pierwszy pokazał mu tę zdobioną klejnotami sztukę biŜuterii, Conan

natychmiast zorientował się, Ŝe pochodzi ona z kradzieŜy. Nie obchodziło go, kto padł ofiarą

rabunku. Bransoleta doskonale nadawała się na podarunek dla Yvanny, Brythunki, u której

zamieszkał po przybyciu do Pirogii. Kości sprzyjały mu tego wieczoru, dlatego teŜ zapłacenie za

błyskotkę nie oznaczało pozostania z pustką kiesą. Myśl o bujnym ciele i woni płowych włosów

namiętnej Yvanny w połączeniu z wypitym winem podsyciła Ŝądzę Cymmerianina. Zamierzał

spędzić z dziewczyną ostatnią noc rozkoszy, podarować jej bransoletę i ruszyć do Shadizar.

Hassem przysiadł się do Conana i wyciągnął zza pasa szmaciane zawiniątko. Nerwowo

gładząc rzadki wąsik, Zamorańczyk spojrzał uwaŜnie na ogorzałego barbarzyńcę.

— Witaj, Conanie. Jak ci szło dzisiaj przy kościach?

— Nieźle — Cymmerianin skinął głową w stronę rojowiska graczy. — O wiele lepiej niŜ

wielu z nich, Hassemie.

Conan mówił po zamorańsku z barbarzyńskim akcentem. Nauczył się tego języka niedawno,

lecz posługiwał się nim biegle.

— W takim razie nie będzie kłopotów z zapłatą. Czterdzieści sztuk srebra lub dwie złote

korony, tak jak się umówiliśmy.

— Zgoda, Hassemie, ale najpierw chcę zobaczyć twój towar.

Strona 3

Moore Sean U - Conan niezłomny

Osłaniając zawiniątko dłonią, Conan rozchylił sukno i dokładnie przyjrzał się bransolecie, by

upewnić się, czy zamorański złodziej nie podsuwał mu bezwartościowej imitacji. Oględziny te

rozdraŜniły Hassema.

— Zapewniam cię, Ŝe jest prawdziwa. Moja reputacja ucierpiałaby, gdybym oszukiwał

klientów. Poza tym widać, Ŝe jesteś doskonałym wojownikiem. Nie puściłbyś płazem oszustwa, a

ja nie mam ochoty przez resztę Ŝycia oglądać się niespokojnie przez ramię.

— Znam dobrze honor zamorańskich złodziei. Sprzedałbyś własną matkę handlarzom

niewolników, gdybyś mógł dostać za nią dobrą cenę. Masz swoją zapłatę!

Przygana Cymmerianina rozgniewała Hassema. Ciebie równieŜ spotka dzisiaj godziwa

zapłata, północny dzikusie, pomyślał z wściekłością. Sięgnął po złote monety, skłonił się nisko i

podszedł do graczy.

Uśmiechając się na myśl o Yvannie, Conan wetknął zawiniątko do kieszeni. Gdzie, na Croma,

podziewała się ta dziewczyna? Miała spotkać się z nim tu dwie godziny po zachodzie słońca, gdy

skończy ostatni taniec w zajeździe „Pod Złotym Lwem”. Barbarzyńca szybko dopił wino i nalał

sobie następny kubek. Był zbyt zajęty swoimi myślami, by dostrzec, Ŝe Hassem wyszedł z

oberŜy.

Niecałą godzinę później Conan nalał do kubka resztę wina z dzbana. Nie był jeszcze pijany,

lecz wino wprawiło go w lekki rausz. Yvanny wciąŜ nie było. Cymmerianina ogarnęło

zniecierpliwienie. Przyszło mu do głowy, Ŝe moŜe pogra jeszcze trochę w kości, a potem

zrezygnuje z czekania. Gdy zastanawiał się nad tym pomysłem, z parteru dobiegła go wrzawa.

Rozległ się ogłuszający łoskot, po którym nastąpiły nie dające się z niczym pomylić odgłosy

wyciągania mieczy. Conanowi od razu przejaśniło się w głowie. PołoŜył dłoń na rękojeści

pałasza. Pozostali goście, o wiele bardziej pijani od niego, nie zwracali uwagi na dobiegające z

dołu hałasy. Bez wątpienia nocne bijatyki były „Pod Łękiem” pospolitym zjawiskiem. Conan

odpręŜył się nieco, lecz zachował czujność.

Chwilę później na schodach rozległ się głośny tupot podkutych butów. Conan ujrzał, Ŝe na

piętro wkracza prowadzony przez oficera patrol straŜy miejskiej. Dowódca róŜnił się od

pospolitych miastowych słabeuszy, częstokroć obejmujących znaczące stanowiska. Jego

wyrazistą twarz ograniczały krótko przystrzyŜone, czarne jak smoła włosy oraz równo przycięta

czarna broda i wąsy. Najwyraźniej nie był to Brythuńczyk. Niemal dorównywał wzrostem

Conanowi, a przewyŜszał go szerokością barów. Oficer miał na sobie kolczugę, w prawej dłoni

dzierŜył zakrzywiony miecz. Jego ciemnobrązowe oczy omiotły piętro oberŜy, najwyraźniej

poszukując kogoś, na kim bardzo mu zaleŜało.

Na piętrze natychmiast wybuchło zamieszanie. Ponad połowa gości była przekonana, Ŝe

straŜnicy przybyli, by właśnie ich aresztować. Niektórzy czynili niemrawe próby zasłonięcia

swych twarzy, inni spoglądali nerwowo w stronę wychodzącego na zaułek duŜego, zalepionego

brudem okna. Paru wczołgało się pod stół w kącie.

Na dole rozległo się gniewne wołanie. W chwilę później łysy Immanus wpadł na górę po

schodach, roztrącając jak słomki trzech straŜników. Stanąwszy twarzą w twarz z oficerem,

połoŜył dłoń na rękojeści szabli, a drugą zacisnął w przypominającą młot pięść. Jego śniada

twarz była purpurowa, nie wiadomo, czy od biegu po schodach, czy gniewu wywołanego

wtargnięciem straŜy miejskiej.

— Co to ma znaczyć, Salvorus? Zapłaciliśmy haracz, Ŝeby straŜ się nas nie czepiała. Jako

kapitan powinieneś to wiedzieć, a nie naraŜać się na gniew swojego przełoŜonego.

— JeŜeli nawet dałeś łapówkę generałowi, on nie wspomniał mi o tym ani słowem, Immanus.

W kaŜdym razie ja nie jestem ci nic winien. Pociesz się, Ŝe nie obchodzi mnie rynsztok, który

przez omyłkę nazywasz oberŜą, ani poniewierające się tu ścierwo. Przybyłem z rozkazu samego

króla. Szukam pewnego człowieka. Odsuń się, chyba nie jesteś taki głupi, by sądzić, Ŝe dasz radę

mnie i całemu patrolowi? No?!

Immanus warknął z wściekłością, rozwarł pięść i dźgnął palcem w kolczugę Salvorusa.

— Śmiesz mnie obraŜać?! „Pod Łękiem” jest daleko od pałacu króla, a w tej dzielnicy łatwo o

wypadek. Wyjdźcie natychmiast, albo, na Isztar, jedyna słuŜba królowi, do jakiej zaraz będziecie

zdolni, to tuczenie kanałowych szczurów własnymi trupami!

Twarz Salvorusa stwardniała. Zaskakująco szybko wyrzucił przed siebie lewą rękę, zacisnął

dłoń na gardle Immanusa i pchnął go na ścianę. Dławiąc się, gospodarz odepchnął oburącz

oficera od siebie i błyskawicznie wyciągnął szablę. Jej zakrzywione ostrze zabłysło złowieszczo.

Zapadła cisza. Przerwali ją gracze przy stole, którzy szeptem zaczęli obstawiać zakłady, co do

końca pojedynku dwóch olbrzymów.

Salvorus cofnął się o krok i uderzył mieczem w broń przeciwnika. Posypały się błękitne skry.

Immanus sparował uderzenie i wyprowadził pchnięcie, lecz cięŜkie ostrze ześlizgnęło się po

kolczudze kapitana. Zanim Immanus zdąŜył się zasłonić, Salvorus doskoczył i ciął w dół. Szabla

Strona 4

Moore Sean U - Conan niezłomny

upadła na podłogę wraz z paroma odciętymi palcami gospodarza. Salvorus wyprowadził z

półobrotu cios lewą pięścią wprost w brodę Immanusa. Krzyk bólu oberŜysty zagłuszył okropny

chrzęst łamanej szczęki. OberŜysta osunął się na podłogę, zaciskając lewą dłoń na krwawiących

kikutach palców. Oniemiali gracze nie mogli oderwać wzroku od jatki sprawionej przez

Salvorusa, lecz przegrane w zakładach pieniądze natychmiast trafiły do rąk nowych właścicieli.

Conan przyglądał się starciu ze zwęŜonymi powiekami. Pierwsze wraŜenie nie myliło go:

kapitan nie był utytułowanym fircykiem, lecz doświadczonym szermierzem. PoniewaŜ

Cymmerianin nie zrobił nic złego, nie wierzył, by straŜ zjawiła się tu po niego. Zabłysło mu, Ŝe

być moŜe to szubrawiec, Hassem, ściągnął na siebie gniew króla. Conan przeniósł wzrok na

graczy przy stole i dopiero wtedy zdał sobie sprawę, Ŝe Zamorańczyk zniknął.

Otarłszy czubek miecza o pantalony powalonego przeciwnika, Salvorus pewnie ruszył do

stołu, przy którym siedział Conan. Barbarzyńca wsparł łokieć na stole, lecz prawą dłoń wciąŜ

trzymał na rękojeści pałasza.

— Ty jesteś Conan z Cymmerii? — zapytał kapitan tonem świadczącym, Ŝe z góry zna

odpowiedź.

— Czego ode mnie chcecie? Nic nie zrobiłem.

— Masz udać się ze mną do pałacu, gdzie czeka cię przesłuchanie. JeŜeli nic nie zrobiłeś, jak

powiadasz, będziesz zwolniony.

— Za co jestem poszukiwany? Jestem zwykłym wędrowcem, przybyłem do Pirogii niecały

tydzień temu. Jestem tutaj tylko przejazdem. Zostawcie mnie w spokoju.

— Moja cierpliwość się wyczerpała, Cymmerianinie. JeŜeli nie pójdziesz z nami po dobroci,

weźmiemy cię siłą. Widziałeś, co spotkało Immanusa. Nie chcę wyrządzić ci krzywdy, jedynie

doprowadzić na przesłuchanie.

Conan zaczynał tracić opanowanie. W swojej ojczyźnie zabiłby człowieka rzucającego

bezpodstawne oskarŜenia, lecz zdąŜył nauczyć się, Ŝe obyczaje cywilizowanych ludzi są zupełnie

odmienne. Ponadto nie miał ochoty gnić miesiącami czy latami w jakimś cuchnącym,

brythuńskim lochu.

— Powiedz mi, o co jestem oskarŜony, a zdecyduję, iść z tobą czy nie.

— Męczy mnie ta zabawa, psie! Masz za pazuchą zawiniątko z kradzioną bransoletą. NaleŜała

do córki króla, którą zamordowałeś zeszłej nocy. Co z ciebie za diabeł, barbarzyńska hieno, Ŝe

porąbałeś jej ciało na kawałki? Gdyby mi pozwolono, wymierzyłbym ci sprawiedliwość tu i

teraz!

Conan spojrzał wstrząśnięty. Powinien był zorientować się, Ŝe Hassem zaŜądał o wiele za

niskiej ceny. Bezczelny zamorański pomiot wydał go straŜnikom, być moŜe dla nagrody, w tej

chwili motywy Hassema nie miały znaczenia.

Conan pojął, Ŝe nikt nie uwierzy słowu wędrownego barbarzyńcy. Musiał obezwładnić

kapitana i uciekać z miasta.

Korzystając z zaskoczenia Conana, Salvorus chwycił jego prawy nadgarstek w kleszczowy

uścisk wielkiej dłoni. Cymmerianin spróbował wyrwać się z gniewnym pomrukiem, lecz siła

kapitana była tak wielka, Ŝe kość w nadgarstku pękła z przejmującym trzaskiem.

Rozwścieczony Conan złapał w lewą rękę pusty dzban po winie i rąbnął nim Salvorusa po

głowie. CięŜkie naczynie trafiło kapitana prosto w twarz, łamiąc mu nos. Z obydwóch nozdrzy

trysnęły fontanny krwi. Oficer rozluźnił uścisk na nadgarstku barbarzyńcy, który ponownie

zamachnął się dzbanem jak maczugą. Tym razem trafił Salvorusa w skroń. Odłamki gliny

posypały się na podłogę, a ze szpetnego rozcięcia na głowie kapitana pociekła struga krwi.

Na zbroczonej twarzy Salvorusa odmalowała się ślepa furia. Rycząc przekleństwa, kapitan

potrząsnął głową i ze śmiercionośną wprawą zadał cięcie w szyję Cymmerianina. Conan zdołał

uchylić się przed ostrzem, staczając się z ławy. Wyszarpnął pałasz lewą ręką, sparował kolejne

cięcie Salvorusa, zerwał się z podłogi i rąbnął z całych sił w odsłoniętą głowę oficera. Z powodu

otrzymanych ciosów zastawa Salvorusa była odrobinę spóźniona. Klinga Conana trafiła go

płazem w skroń i nieprzytomny kapitan runął jak wór piasku na podłogę.

Conan przeskoczył przez niego i pognał w stronę schodów. PrzeraŜeni widokiem pędzącego

na nich olbrzyma straŜnicy pierzchli mu z drogi. Cymmerianin dodał im impetu paroma

kopniakami i zbiegł po schodach po parę stopni naraz. Drzwi oberŜy były wywaŜone z zawiasów,

bez wątpienia przez patrol Salvorusa. Barbarzyńca przebiegł między zaskoczonymi

biesiadnikami i wypadł w zaułek. Przed wejściem o mało nie zderzył się z Yvanną.

Rozjaśniający wąską uliczkę blask księŜyca podkreślał szczupłą figurę i pełne piersi

dziewczyny. Kaskady złocistych za dnia włosów spadały na jej smukłe ramiona. Miała na sobie

skąpą, jedwabną tunikę, a przy boku na cienkim pasku nosiła pochwę ze sztyletem; jeszcze jeden

widać było wetknięty w cholewę buta.

— Na Croma! Gdzie się podziewałaś, dziewczyno?! Czekałem na ciebie całymi godzinami!

Strona 5

34 Moore Sean U - Conan niezłomny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: