Pacyński Tomasz - Sherwood 02 - Maskarada.pdf - Pacyński Tomasz - Zabr7

Tomasz PacyŃski

Maskarada

Wydanie polskie: 2003

CzĘŚĆ pierwsza

KONSEKWENCJE

And alsoo dyd gode Scarlok,

And Much, the millers son:

There was none ynch of his body

But it was worth a grome.

A Gest of Robyn Hode

Jak to czasem późną jesienią bywa, po zimnych, dymiących mgłami dniach wyjrzało

słońce. Skończyły się przymrozki, drzewa i wyschłe trawy nie kryły wyblakłych barw pod

siwizną szronu. Las złocił się resztkami jeszcze nieopadłych liści, barwne kapelusze późnych

grzybów znaczyły mchy.

Przemierzający puszczę zbrojni byli juŜ przygotowani do zimy. Mrucząc więc pod nosem

przekleństwa, ściągali płaszcze i burki, podwijali płachty na pałąkach wozów. Nie

zdejmowali jednak kolczug i nabijanych metalowymi płytkami skórzanych kaftanów.

NajwyŜej odsuwali z czoła płaskie hełmy, by otrzeć pot wierzchem dłoni.

Las, tak piękny i spokojny w promieniach jesiennego słońca, pozostawał nadal puszczą

Sherwood. Puszczą, co do której jedno było pewne – kaŜdy mógł do niej wejść, natomiast czy

z niej wyjdzie, nie wiedział nikt.

Osłaniając oczy od blasku słońca, wiszącego nisko nad horyzontem, zbrojni nieufnie

przepatrywali okolice. Ponoć ostatnio jest spokojniej, tak przynajmniej twierdzili ci, którzy

ich wysłali do Sherwood, starsi cechów, chcący zapewnić bezpieczeństwo wozom z towarem.

Droga przez las jest bowiem krótsza, a w kupieckich kalkulacjach pewność przegrywa zwykle

ze spodziewanym zyskiem. Zwłaszcza Ŝe to nie oni ryzykowali.

Jednak w puszczy nawet w czasach uznawanych za spokojne ginęli ludzie. I będą ginąć,

dopóki istnieje ten przeklęty las.

Owszem, banici poszli w rozsypkę. Kolejny juŜ przywódca zginął, pozbawieni go banici

stali się zaś tym, czym byli z początku – zgrają wyrzutków, okrutnych wprawdzie, lecz

głupich i zdesperowanych. Część wygniotły podjazdy, które szeryf rozsyłał po puszczańskich

traktach. Wielu wybito podczas ataków na wioski, siedliska bartników czy smolarzy. Nie

zdobyli poŜywienia, o co głównie im chodziło. Puszczański osadnik, chłop czy smolarz

potrafił bronić dobytku. Miał wiele czasu, by się tego nauczyć. Przeciwnie banici, a

przynajmniej ostatnia generacja, niczego nie zdąŜyli nauczyć się na błędach. Jednostki

sprytniejsze zapadły w lasach, ich problem zapewne zostanie rozwiązany siłami natury, nie

przetrzymają mrozów i zimowego głodu. Mniej przebiegli spoczywają juŜ po opłotkach, obok

poborców podatków, borowych i innych niemile widzianych w leśnych osadach przybyszów,

gnijąc zgodnie.

Ale puszcza Sherwood to nie tylko banici, napadający na kupieckie wozy i okolicznych

rolników. Nie tylko chłopskie rebelie czy bunty. Nawet w czasach uznawanych za spokojne

lepiej było omijać leśne trakty, choćby za cenę znacznej straty czasu, bo las skrywał gorszych

od banitów zawodowych zbójów wszelakiego autoramentu: miejscowych, uprawiających

swój proceder z ojca na syna lub grasantów, uznających przepastną knieję za bezpieczne

schronienie i znakomity teren łowiecki. A przy niskich cenach potaŜu i węgla drzewnego w

zuboŜałej, wyniszczonej latami niepokojów okolicy równieŜ smolarze próbowali dorobić

sobie na boku.

Zaskrzypiały koła, grzęznące w piaszczystym gościńcu. Bat świsnął w powietrzu, spadł z

trzaskiem na zady wołów u wyładowanego ponad miarę wozu. Woźnica zaklął ochryple,

jakby to mogło zmusić stękające zwierzęta do większego wysiłku. Dowódca eskorty spojrzał

niechętnie. Zaprzęg był u kresu sił.

Zbrojny podjechał do wozu. Lite drewniane koło zagłębiło się w piasku prawie po oś.

Znów trzasnął bat, bez rezultatu. Zagrzebany w piasku wóz nawet nie drgnął.

Woźnica klął szpetnie, co woły, będące obiektem kunsztownych wiązanek, przyjmowały

z filozoficznym spokojem, opuściwszy nisko głowy obciąŜone sprzęŜajem. Zbrojny słuchał

chwilę z mimowolnym podziwem, bo wozak jak dotąd nie powtórzył się ni razu, co nie

zmieniało w niczym faktu, Ŝe przekleństwa nie przesunęły wozu ani o cal. Dwóch

pomocników woźnicy, siedzących z tyłu, majtało beztrosko nogami, wpatrując się tępo przed

siebie. Nawet nie raczyli się odwrócić.

Na zdecydowany gest ręki czterej pozostali Ŝołnierze zsiedli z koni, odtroczyli kusze. JuŜ

bez dodatkowych rozkazów zajęli pozycje dokoła unieruchomionego wozu. Dowódca

podjechał bliŜej, z rozmachem uderzył pięścią w deski, aŜ huknęło. Wozak przerwał swą

litanię w pół słowa i odwrócił się.

– Czego? – Warknął i tak nadspodziewanie grzecznie. Podczas krótkiej podróŜy dał się

juŜ poznać jako wyjątkowy cham, w dodatku głupi. Co z kolei było zjawiskiem nader

częstym w jego zawodzie.

śołnierz milczał przez chwilę. Na jego ogorzałej, pooranej zmarszczkami, lecz wciąŜ

młodej twarzy odŜywka wozaka nie wywołała gniewu czy choćby zniecierpliwienia. Widział

w Ŝyciu wielu takich, byli jak hydra z dawnych legend, i z doświadczenia wiedział, Ŝe na

miejsce jednego przywołanego do porządku chamiska niechybnie pojawią się trzy nowe.

– Trzeba odkopać – powiedział wreszcie cicho, wskazując koło. – Inaczej nie ruszy, wóz

zbyt wyładowany. Woły nie dadzą rady.

Urwał, wiedząc z góry, co usłyszy w odpowiedzi na rozsądną propozycję. Chamski

wozak nie zawiódł jego oczekiwań.

– A, co tam, kurwa... – Schylił się z wymoszczonego sianem siedzenia, macał gdzieś w

dole. – Co tam... – Postękiwał niewyraźnie. Wreszcie znalazł to, czego szukał – długą,

zaostrzoną na końcu Ŝerdź i potrząsnął nią triumfalnie.

Zbrojny skrzywił się tylko.

– Co tam, kurwa, nie dadzą rady... – Wozak przechylił się z kozła, usiłując sięgnąć zadu

stojącego ze spokojną rezygnacją wołu. – Jak mu to pod ogon wsadzę, to od razu ruszymy...

Wychylał się coraz bardziej, celując ostrym szpicem, umazanym starą, zakrzepłą krwią,

ale przeszkadzał mu poruszający się miarowo ogon bydlęcia. Wół oganiał się od ospałych,

obudzonych jesiennym słońcem much.

Tym razem jednak zwierzęta miały więcej szczęścia. Gdy woźnica wycelował w końcu i

przymierzał się do pchnięcia, Ŝerdź trzasnęła jak gałązka, chwycona pewną dłonią. Zbrojny

drugą ręką pchnął wozaka w pierś, tak Ŝe ten padł na wymoszczony słomą kozioł.

– O, ŜeŜ ty... – Przygryziona warga nie pozwoliła utalentowanemu wozakowi na pełne

zademonstrowanie bogatej wiązanki przekleństw. Pomrukiwał tylko niewyraźnie, spluwając

krwią. Jego dwaj pomocnicy nawet się nie poruszyli, w dalszym ciągu wpatrywali się tępo w

przestrzeń.

Zbrojny uśmiechnął się lekko. Zaraz jednak spowaŜniał, gdy przyjrzał się trzymanemu w

ręce ostremu, zapaskudzonemu na końcu ułomkowi Ŝerdzi. Chciał go odrzucić ze wstrętem,

lecz zmienił decyzję. ZbliŜył się do wozu.

– Trzeba odkopać – powtórzył spokojnie. – Inaczej mogą pęknąć osie. Za głęboko się

zarył, zbyt jest wyładowany.

Woźnica patrzył z nienawiścią. Otarł gębę z krwi.

– No to odkopuj! – Wrzasnął juŜ wyraźnie. Był wściekły, co chwilowo stłumiło wrodzone

tchórzostwo. – Za co ci, kurwa, płacimy? Brać się do roboty, a Ŝywo... – Urwał, widząc jak

rysy zbrojnego twardnieją.

– Posłuchaj, dupku. – Głos Wulfa był nadal cichy i spokojny. Jedynie lekki obcy akcent

świadczył o gniewie. – Płaci mi szeryf. Płaci za to, by nikt ci bełtu w dupsko nie wsadził, nie

wypatroszył albo łba nie uciął. A przede wszystkim za to, Ŝebyś nie wychlał wina, które

wieziesz. Tak mi właśnie powiedział. Najpierw beczki, potem zaprzęg, potem długo, długo

nic. Następnie nasze własne tyłki, a dopiero na samym końcu ty. Rozumiesz?

Woźnica gwałtownie pokiwał głową.

– To dobrze – pochwalił zbrojny. – Teraz zleziesz z wozu, ty i twoi, poŜal się BoŜe,

pomocnicy. Odkopiesz koła, podłoŜysz, jeŜeli trzeba, gałęzie. Ja poprowadzę zaprzęg. A wy

będziecie popychać. JeŜeli nie wystarczy, trzeba koniecznie trochę rozładować. – Krytycznie

przyjrzał się wozowi. Kupcy na wszystkim chcieli oszczędzać. Tę ilość ładunku powinny

przewozić dwa, nawet trzy wozy. Pewnie liczyli, Ŝe drogi wcześnie stęŜeją od mrozu i koła

nie będą grzęznąć w miękkim gruncie. Przeliczyli się.

– Wiesz co? – Zagadnął Wulf przyjaźnie, przyglądając się robocie. Wozak spojrzał spode

łba, odgarniając łapskami piasek. Nie miał na wozie rydla ani łopaty. – Niezły ten twój

wynalazek. – Obrócił w ręce zaostrzony ułomek Ŝerdzi. – Dobrze wymyślone. Zobaczymy,

czy się sprawdzi, jak będziesz popychał wóz... Jeśli się słabo przyłoŜysz...

Pacyński Tomasz - Sherwood 02 - Maskarada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: