Lackey Mercedes - Magiczne burze 03 - Przesilenie.pdf - Lackey Mercedes - Zabr7

MERCEDES LACKEY

Przesilenie

Tom III Trylogii Magicznych Burz

(Tłumaczyła Katarzyna Krawczyk)

Dedykuję pamięci Elsie B. Wollheim

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Karal leŜał najspokojniej jak mógł, równo oddychając, by nie urazić bolącej głowy.

Zamknął oczy przed światłem i miał nadzieje, Ŝe zawiniątko ze śniegiem leŜące na jego czole

zmniejszy tętniący ból. Trudno mu było myśleć, kiedy skronie przeszywały bolesne ostrza,

spotykające się u nasady nosa. Reszty swego ciała był jedynie mgliście świadomy; został

zawinięty w koce i obłoŜony wokół gorącymi kamieniami, by chroniły go przez zmarznięciem.

Opiekujący się nim Shin'a'in wydawał się szczególnie dbać o to, by Karal nie przeziębił się od

zimnej podłogi lub śnieŜnego kompresu na głowie. Gdyby znajdowali się w Valdemarze albo

nawet w Karsie, mieliby inne sposoby na złagodzenie ognistych ostrzy kłujących w skronie -

ale niestety. Na pół zrujnowane resztki dawnej wieŜy nie miały takich udogodnień jak

uzdrowiciele czy napary ziołowe. Karalowi będzie musiało wystarczyć to, co zapewnią im

sojuszniczy Shin'a'in, przynajmniej narazić. Oznaczało to wywar z kory wierzbowej, kompres

ze śniegu i nadzieję, iŜ to pomoŜe.

“Zawsze moŜna mieć nadzieję. Mogło być gorzej”. ChociaŜ o ile gorzej - tego nie był w

stanie rozwaŜać w tej chwili.

Był to gigantyczny ból głowy; moŜna się zresztą było tego spodziewać, poniewaŜ Karal

stał się głównym punktem spotkania energii, broni tak potęŜnej i nieprzewidywalnej, Ŝe nawet

wielki mag, który zakończył magiczne wojny, nie odwaŜył się jej uŜyć. Jej wykorzystanie

wymagało kanału magicznego - Ŝyjącego kanału. Być moŜe Ŝaden z magów Urtho nie był

akurat kanałem, a moŜe Mag Ciszy nie chciał ryzykować Ŝycia tej osoby - w kaŜdym razie broń

pozostała nietknięta z tabliczką ostrzegającą przed jej wykorzystaniem.

“A moŜe nie mógł znaleźć ochotników”.

Karal wcale by ich za to nie winił. Sam miał bardzo nieprzyjemne wspomnienia z

pierwszego doświadczenia jako kanał, ale drugi raz miał całkowicie inny cięŜar i znaczenie niŜ

pierwszy. Szczerze mówiąc, Karal nie pamiętał zbyt wiele z tego, co się wydarzyło po

uruchomieniu broni. Sokoli Brat Śpiew Ognia i półkrwi Shin'a'in An'desha zapewnili go, Ŝe to

bardzo dobrze. Uwierzył im.

“Jeśli Śpiew Ognia i An'desha myślą tak samo...”

Miał niejasne uczucie, iŜ naprawdę woli nie wiedzieć, co się zdarzyło. Gdyby wiedział,

musiałby o tym myśleć, a ta perspektywa przyprawiała go o zawrót głowy.

O wiele łatwiej było leŜeć na posłaniu i walczyć z bólem niŜ myśleć. Od czasu do czasu

głosy innych, krzątających się przy codziennych zajęciach, docierały do niego poprzez ból,

stłumione lub wzmocnione dziwną akustyką pomieszczenia. An'desha i szaman Lo'isha

rozmawiali cicho; ich głosy zlewały się w niewyraźny pomruk, który dziwnie uspokajał,

podobnie jak szelest liści albo szum wody. Ktoś inny, zapewne kestra'chern z klanu Kaled'a'in,

Srebrny Lis, mył naczynia; delikatne metaliczne pobrzękiwanie wybijało rytm cichej rozmowy.

BliŜej Sokoli Brat Śpiew Ognia podśpiewywał pod nosem; zapewne coś naprawiał. Śpiew

Ognia zawsze śpiewał, naprawiając cokolwiek; twierdził, Ŝe to powstrzymuje go przed

powiedzeniem czegoś, czego mógłby Ŝałować. Nie przepadał za naprawianiem, zresztą jak i za

innymi podobnymi zajęciami - przez całe Ŝycie był obsługiwany. Konieczność zatroszczenia

się o własne potrzeby była dla niego doświadczeniem nowym i niemiłym. Karal uwaŜał jednak,

iŜ adept dobrze sobie radzi w tej sytuacji pod cięŜarem dodatkowych obowiązków.

Tyle na temat ludzi, wchodzących w skład grupy. Co do nie-ludzi - cóŜ, Karal wiedział,

gdzie jest ognisty kot Altra. Puszysty, mruczący koc okrywający go od kolan po szyję to był

Altra, nie zaś wymyślna kołdra Shin'a'in. W jakiś sposób - i w przeciwieństwie do zwykłych

kotów, które zawsze stawały się cięŜsze, kiedy leŜały na człowieku - Altra mógł zmniejszać

swój cięŜar, stając się nie cięŜszym od wełnianego koca. Jedynie promieniujące z niego ciepło i

głębokie, uspokajające mruczenie zdradzały jego obecność.

Gdzieś poza komnatą, w której leŜał Karal, Florian - jedna z podobnych do koni istot

zwanych w Valdemarze Towarzyszami - słuchał uwaŜnie An'deshy i szamana. Gdyby Karal

wytęŜył nieco myśli, mógłby ich usłyszeć uszami Towarzysza. Więzi łączące go z

Towarzyszem i ognistym kotem były teraz o wiele silniejsze niŜ kilka tygodni temu.

Wystarczyło, by pomyślał o którymś z nich, a słyszał szept ich myśli w swoim umyśle; czuł ich

obecność jak ciągłe ciepło. W czasie, z którego nic nie pamiętał, zdarzyło się coś, co związało

ich mocniej. Nie wiedział, czy oni czuli podobnie; przypuszczał, Ŝe nie. To on został zmie-

niony, nie oni.

To kolejna sprawa, której wolał nie rozpatrywać zbyt szczegółowo. Ognisty kot nie był

tylko śmiertelnym stworzeniem, a Towarzysz, choć śmiertelny, jak ognisty kot był

człowiekiem narodzonym po raz drugi w ciele magicznym. Zatem jeśli to, co się zdarzyło,

związało Karala mocniej z Florianem i Altra - tak mocno, Ŝe nie musiał się starać, by dotrzeć do

ich umysłów...

Poczuł zimny dreszcz, nie mający nic wspólnego ze śnieŜnym kompresem leŜącym na

jego czole. “Nie. Nie mogłem aŜ tak bardzo się zmienić. To zapewne tylko tymczasowe - i

minie, kiedy odzyskam siły”. Próbował pomyśleć o czymś innym; przy okazji zauwaŜył, Ŝe

moŜe w miarę logicznie myśleć.

“To juŜ jakaś poprawa”.

Gdzie podziała się reszta? Karal, mając zamknięte oczy, nasłuchiwał uwaŜnie, usiłując

ich zlokalizować za pomocą docierających dźwięków. Nie chciał naraŜać się na ponowny ból

towarzyszący otwieraniu oczu.

Pozostali nie-ludzie - dwa gryfy - zajęci byli pakowaniem swych nielicznych rzeczy.

Rozmawiali cicho, sycząc i kłapiąc dziobami; ich pazury drapały skórę juków poŜyczonych od

Shin'a'in na czas podróŜy na północ. Gryfy uznały, Ŝe zbyt długo przebywają z dala od dzieci;

nikt z grupy nie miał serca namawiać ich na pozostanie. Dreszcz emocji, o jaki przyprawiało je

chodzenie ścieŜkami legendarnego Czarnego Gryfa, zapewne zaczynał słabnąć wobec tęsknoty

za tak długo nie widzianymi dziećmi. Po zapadnięciu się Bram podróŜ na północ będzie długa

nawet dla istot potrafiących latać.

“MoŜe to i dobrze, zwaŜywszy na to, w jakim byliśmy niebezpieczeństwie. Treyvan i

Hydona zdecydowali, iŜ nie chcą osierocić swych dzieci. Kto mógłby ich za to winić?”

Tak, rzeczywiście mógł teraz logicznie myśleć. “Dość logicznie, by zauwaŜyć, Ŝe

mięśnie szyi zwinęły mi się w supły. Nic dziwnego”. Karal westchnął lekko i rozluźnił

zesztywniałe ramiona, wtulając się w swój tobołek z rzeczami owinięty w owczą skórę, który

słuŜył mu teraz jako poduszka. “Dobrze, Ŝe mam w nim ubrania, a nie ksiąŜki.” Mimo wszystko

śnieg pomagał; zauwaŜył, Ŝe bolą go mięśnie, a to oznaczało, iŜ ból głowy nie przesłania juŜ

wszystkiego.

“Świetnie, teraz więc mogę rozkoszować się tym, jak boli mnie reszta ciała!” Bolesne

kłucie za oczami zelŜało, równieŜ mięśnie przestały tak bardzo dokuczać; zapewne wcześniej

wzmacniały jeszcze ból głowy. Denerwujące, jak wszystkie te sprawy napędzały się nawzajem!

“CóŜ, jaki byłby ze mnie kapłan Słońca, gdybym nie umiał się odpręŜyć?” Techniki

relaksacji wchodziły w skład szkolenia kaŜdego nowicjusza. Nie moŜna się modlić, jeśli się nie

jest rozluźnionym. Jak moŜna skupić się na chwale Vkandisa, kiedy rozprasza cię skurcz w

nodze? Karal cierpliwie przekonywał buntujące się ciało, by zaczęło zachowywać się jak

naleŜy, rozluźniając mięśnie, nawet nie przypuszczał, Ŝe są tak napięte. Kiedy skończył, ból

głowy zelŜał jeszcze bardziej, potwierdzając jego przypuszczenie, Ŝe przynajmniej w części

spowodowany był napięciem mięśni.

“Tak lepiej. Tak jest o wiele lepiej”. Gdyby głowa przestała mu dokuczać, mógłby

nawet cieszyć się ze swego stanu - przynajmniej trochę. Pierwszy raz czuł się całkowicie

usprawiedliwiony, kiedy leŜał i pozwalał innym, by troszczyli się o niego. Opłakany stan, w

jakim się znalazł, dowodził, iŜ rzeczywiście zasłuŜył na odpoczynek.

Poza tym nie codziennie tayledraski adept-uzdrowiciel spełniał kaŜde jego Ŝyczenie.

Wystarczyło, by westchnął, a jego opiekun pytał, czy czegoś nie potrzebuje. Nieco dziwny

Lackey Mercedes - Magiczne burze 03 - Przesilenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: