Kent Gordon - Niewidzialna ofensywa.pdf - Kent Gordon - Zabr7

Gordon Kent

Niewidzialna Ofensywa

(Hop Hook)

Przekład Wojciech Pusłowski

Część I

Zdrada

Wenecja

Ulice były rzekami kolorów płynącymi w ciemnościach, jedwabie i

cekiny wirowały wokół nagich ciał. Peleryny i maski chroniły przed

atakami deszczu i morską wodą bryzgającą spod stóp. Kostiumy sunęły w

stronę placu Świętego Marka, a wody Adriatyku cofały się w odpływie,

pozostawiając słone kałuże, w których odbijały się światła karnawału.

Głośna muzyka dochodząca z pałaców i szaleńcza wrzawa głosów

mówiących, krzyczących i śpiewających po włosku i we wszystkich

innych językach świata ogłuszały Annę. Biegła tak szybko, jak mogła. Jej

męski kostium uratował ją w tych paru sekundach, kiedy się okazało, że

spotkanie przebiega zupełnie inaczej, niż oczekiwała, a teraz dawał jej

większą swobodę ruchów, pozwalał szybciej przeciskać się przez tłum.

Wisząca u jej boku szpada uderzała o nogi przechodniów, odpięła ją więc

i chwyciła w lewą dłoń.

Przystanęła i przywarła plecami do ściany jakiegoś starego sklepiku.

Płuca bolały ją od wysiłku. Kamienie pulsowały dochodzącą z wnętrza

budynku muzyką. Wychyliła się zza rogu i spojrzała na łuk wąskiego

mostu. Przy kamiennej barierze tuliła się do siebie jakaś młoda para.

Hulaka w czarnej pelerynie i Pantalone w białej masce minęli ją i poszli

w tamtą stronę. Na szczycie łuku mostu stał Serb, jeden z tych, którzy

próbowali ją zabić. Rozmawiał właśnie przez telefon komórkowy. Żaden

z Serbów nie zadał sobie trudu, by postarać się o kostium lub choćby o

maskę, wszyscy mieli wąsy i czarne skórzane kurtki. Napędzana

adrenaliną wyciągnęła szpadę z pochwy i zerwała pelerynę jednym

nieświadomie dramatycznym ruchem. Zebrała wiotką materię lewą dłonią

i zaryzykowała jeszcze jedno spojrzenie w gęsty tłum za sobą. Potem

wyprostowała się i wybiegła za róg, w stronę mostu.

Serb, zajęty rozmową, nie był zbyt szybki. Skryła się za

wenecjaninem w białej masce, jego dostojny chód i peleryna dały jej

dodatkową sekundę. Rzuciła swoją pelerynę i Serb instynktownie strzelił

w stronę lecącej płachty. Druga kula świsnęła jej koło ucha. Kiedy zrobiła

ostatni krok, pochyliła się do przodu, skoczyła i całą siłą swojego ciężaru

wbiła szpadę w jego szyję. Ostrze zatrzymało się na kręgach karku,

przekręciła nadgarstek i wykorzystując nabrany rozpęd, uwolniła je

jednym ruchem. Minęła swoją ofiarę, potknęła się, chwyciła za poręcz

mostu i wskoczyła na balustradę.

Wenecjanin w białej masce odwrócił się i utkwił w niej spojrzenie

czarnych oczu. Któreś z dwojga młodych trafiła wystrzelona w jej stronę

kula, a z rozerwanego gardła Serba na szare kamienie mostu lała się

ciemnoczerwona struga. Przez moment, stojąc na poręczy, starała się

odzyskać utraconą równowagę, jej umysł zarejestrował połysk i zapach

rozlanej krwi i czyjeś krzyki. Skoczyła w dół.

Pod wodą nie słyszała już tych krzyków. Płynęła z zamkniętymi

oczami i ustami. Płuca bolały japo długim biegu, ale pozostała pod wodą

i wynurzyła się dopiero wtedy, gdy jej dłonie odnalazły przejście.

Przecisnęła się przez nie i znalazła w ciemnym wnętrzu częściowo

zatopionej, pogrążonej w ciszy kaplicy. Przez długą chwilę nie była w

stanie nic robić, mogła tylko oddychać, oparta o kamień stanowiący

podstawę ołtarza.

Włączyła małą latarkę; światło odbiło się od złotych liści i kamieni

mozaiki.

Anna wturlała się do swojego canoe, wypełniając je do połowy wodą,

i usiadła. W prawej dłoni wciąż ściskała szpadę. Wsunęła ją pod leżącą

na dziobie łodzi torbę i potoczyła dokoła wąziutką strużką światła. Osiem

wieków temu ta kaplica stanowiła budowlę obronną; nie zauważyła tego,

kiedy wchodziła tu podczas odpływu. Teraz, gdy fala przypływu

podnosiła się coraz bardziej, Anna przyglądała się freskom na suficie. Już

niedługo będzie mogła stąd wypłynąć. Bizantyjski święty Michał groził

szatanowi świetlistym mieczem, stojąca z boku postać w zbroi wyglądała

jak święty Maurycy – a może to był święty Jerzy?

Zadrżała. Nigdy dotąd nikogo nie zabiła. Zabijanie nie spodobało się

jej.

Wyjęła ze swojej torby podróżny notes i otworzyła go na ostatniej

stronie.

Miała tam wypisane arabskim pismem cztery nazwiska – staroperski

był lepszy od wszelkich kodów. Przyglądała się im w wąskim strumieniu

światła.

Jej usta zacisnęły się i pokręciła głową, kiedy przeczytała pierwsze

nazwisko: George Shreed.

Wirginia

George Shreed siedział samotnie w swoim domu, patrzył na ekran

wyłączonego komputera i słuchał ciszy nieobecności swojej żony.

Umierała w hospicjum, a dom umierał razem z nią, pozbawiony

brzmienia jej głosu, zapachów dobiegających z kuchni, nuconych przez

nią nieco fałszywie piosenek. W ciągu trzydziestu łat małżeństwa tworzy

się mnóstwo dźwięków. A teraz to wszystko ucichło, zniknęło i pozostał

sam.

Włączył jeden ze swoich komputerów. W małym gabinecie na stołach

stały aż trzy monitory. Mógł się komunikować bezpośrednio z

dyżurującym oficerem w Centralnej Agencji Wywiadowczej albo z

paroma odległymi komputerami typu Mainframe, w których trzymał

zakodowane tajne dokumenty, albo z ogromnym światem elektronicznej

magii, światem, który jeszcze parę lat temu dopiero zaczynał istnieć.

– Janey – szepnął. Nie tyle chciał przywołać ją znad krawędzi śmierci,

ile po prostu co jakiś czas musiał powtarzać jej imię, żeby i ono,

niewypowiadane, nie rozpłynęło się w nicości. Wtedy nie miałby już nic.

– O Boże! – westchnął cicho.

Shreed bał się, naprawdę się bał. Nieszczęścia zawsze chodzą parami;

najpierw rak żony, teraz ta kobieta w Wenecji. Właśnie się dowiedział, że

wymknęła się jego ludziom. Więc wciąż gdzieś tam była i miała w rękach

dowody, na których podstawie mógł zostać skazany na dożywotnie

więzienie.

Po raz pierwszy skontaktowała się z nim dwa tygodnie temu:

przysłała mu e-mailem zakodowaną fotografię; dwa lata temu sam wysłał

tę fotografię na internetowy adres, z którego można ją było ściągnąć z

Pekinu. Shreed doznał wstrząsu, gdy dostał ją z powrotem – jakby z

przeszłości wynurzyła się ręka, która miała go udusić.

Dziesięć dni temu ta kobieta przesłała mu tajne dokumenty na temat

projektu „Peacemaker" – te same dokumenty Shreed przekazał swoim

chińskim szefom w 1997 roku. Agencja oskarżyłaby go o zdradę stanu,

gdyby dowiedziała się, że sprzedał takie informacje. Do przesyłki

nadawczyni dołączyła krótką wiadomość: Wenecja – pomnik Starego

Getta – szesnastego marca – milion dolarów.

Wtedy wysłał swoich ludzi, by ją odszukali, ale im uciekła.

I przesłała mu drugą krótką wiadomość: Teraz cena wynosi dwa

miliony dolarów.

Ekran komputera świecił już jasnym światłem. Wszedł do

cyberprzestrzeni, odnalazł sieć komputerów typu Mainframe w

Kent Gordon - Niewidzialna ofensywa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: