Katzenbach John - Upalne lato w Miami.pdf - Katzenbach John - Zabr7

Powieści Johna Katzenbacha

w Wydawnictwie Amber

Człowiek cień Dzień zapłaty

Podróż

Stan umysłu

Upalne lato w Miami

W słusznej sprawie

JOHN

KATZEN

BACH

UPALNE

w przygotowaniu

Wojna Harta

WMIAMI

Przekład

AMBER

Izabela Bukojemska Michał

Przeczek

Tytuł oryginału IN THE HEAT OF THE SUMMER

Redakcja stylistyczna MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

MAŁGORZATA BORUTA HANNA RYBAK

Opracowanie graficzne okładki WYDAWNICTWO AMBER

Skład WYDAWNICTWO

Informacje o nowościach i pozostałych książkach Wydawnictwa AMBER oraz możliwość zamówienia możecie

Państwo znaleźć na stronie Internetu http://www.amber.supermedia.pl

For the Polish edition © Copyright by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. 1999

ISBN 83-7245-118-4

Dla Maddy

Rozdział pierwszy

LATO

ierwszą ofiarę odnalazł na polu golfowym pewien biegacz. Był mężczyzną w średnim wieku.

Biegał, bo martwił się o własne serce i rosnący brzuch. Pracował jako makler i nawet teraz, kiedy

krążył po obwodzie pola golfowego, rozmyślał o liczbach, akcjach i opcjach. Teren należał do

prywatnego klubu, położonego w eleganckiej okolicy i wyróżniał się znakomicie utrzymanymi

trawnikami, wysokimi sosnami i wspaniałymi palmami. Poranny upał szybko przybierał na sile.

Mężczyzna okrążył pole trzykrotnie, myśląc raczej o poziomie wskaźnika giełdowego Dow

Jones, o swojej pracy i o tym, co będzie robił po powrocie z wakacji niż o okolicy, którą

przemierzał. Kiedy dotarł do skraju zarośli, podniósł rękę, by otrzeć pot z czoła - i właśnie wtedy

zobaczył coś kolorowego w gęstwinie paproci, palm i rozrośniętych krzewów. Wśród porannych

cieni widniał jakiś kształt.

Mężczyzna ruszył dalej, wsłuchując się w głuchy odgłos własnych stóp uderzających o

ziemię. Przebiegł następny odcinek i dopiero się zastanowił, co też przyciągnęło jego uwagę w

tym gąszczu.

Kiedy po raz czwarty i ostatni zbliżał się do miejsca nazywanego „trzynastym zielonym",

stopniowo zwolnił tempo, aby móc dłużej popatrzeć na tamten punkt. Nagle uświadomił sobie, że

panuje wielki upał, a słońce wisi nad polem golfowym niczym rozpalona lampa. Tym razem

zauważył zarys ciała i kosmyk jasnych włosów. Zatrzymał się i przez chwilę łapał powietrze, a

potem wszedł w zarośla. „O mój Boże" - powiedział na głos, chociaż nikt go nie słuchał. W

późniejszej rozmowie ze mną przyznał, że kiedy zorientował się, na co właściwie patrzy,

kompletnie stracił oddech, jak podczas sprintu i przez chwilę stał oszołomiony w pełnym słońcu,

jakby zamienił się w kamień; starał się wciągnąć choć jeden haust powietrza w płuca. Nigdy

wcześniej nie widział zamordowanego człowieka. Przez minutę czy dwie przyglądał się zwłokom

z mieszanymi uczuciami przerażenia i fascynacji, a potem jak najszybciej pobiegł do najbliższego

domu, by zatelefonować na policję. Serce zaczęło mu walić tak mocno, że mógł słyszeć jego

rytm.

Ofiarą była kilkunastoletnia dziewczyna.

Wtedy, na początku, nie zdawałem sobie sprawy, że będzie to największy temat mojego

życia. Nie miałem też żadnych przeczuć; dziennikarski szósty zmysł nie podpowiedział mi, że

zostanę wciągnięty w tę historię i będę musiał najpierw zaniedbać dotychczasowe zajęcia, a

potem ostatecznie je porzucić. Sprawa rozegrała się w tej porze roku, kiedy pojawiają się

huragany. Rozpoczęła się w lipcu, w okresie, gdy w odległości tysięcy mil, gdzieś na Atlantyku

zaczynają się zbierać wielkie, letnie burze. Wtedy w Miami jest wyjątkowo nieciekawie;

tropikalne słońce wypala ulice miasta, odzierając je z wszelkiego cienia. Wściekły upał

powoduje, że powietrze staje się ciężkie i nieruchome.

W pewnym sensie ta opowieść toczy się podobnie do wielkiego sztormu, który zbiera się,

nabierając siły. Przypominam sobie, że akurat wtedy huragan tworzył się na Karaibach, niedaleko

wybrzeża Wenezueli. Pojawił się najpierw na wodach w pobliżu Afryki, później prądy

powietrzne przeniosły go przez ocean. Potężny wicher pędził przed sobą ulewne deszcze.

Ponieważ był to pierwszy huragan w sezonie, Narodowa Służba Meteorologiczna nadała mu imię

Amy. Później okazało się, że takie samo imię nosiła pierwsza ofiara kataklizmu.

W tylnej części pokoju redakcyjnego wisiała wielka mapa pogody, na której w czasie sezonu

burz zaznaczano położenie i kierunki wszystkich huraganów. Analiza toru oznaczonego na tej

mapie była elementem życia każdego reportera miejskiego; dzień w dzień sprawdzaliśmy, jakie

postępy czyni sztorm, analizowaliśmy prognozy, rozważaliśmy różne możliwości i oglądaliśmy

zdjęcia satelitarne, przesyłane przez serwisy informacyjne. Przypominam sobie, że fotografie tej

burzy ujawniały masę rozproszonych, wirujących szarych chmur, widocznych nad regionem

karaibskim. Półwysep Floryda wyglądał jak wielki, zgięty palec, wyciągnięty w kierunku

kataklizmu. Oglądaliśmy te zdjęcia, szukając na nich oznak, że sztorm ma zamiar się

rozbudować, skonsolidować i zmienić w huragan, który z wściekłym szumem popędzi nad falami

w kierunku miasta.

Obok mapy pogody, na sąsiedniej ścianie, wisiało stare, oprawione zdjęcie, pożółkłe i

spękane, stanowiące memento dla wszystkich pracujących w „Journal". Zostało wykonane

podczas huraganu w tysiąc dziewięćset trzydziestym dziewiątym roku; jego siłę oznaczono na

skali cyfrą trzy. Na fotografii widać było dużą palmę zgiętą tak, że jej pień ułożył się równolegle

do ziemi. W tle widniała wysoka na jakieś cztery metry ściana wody, która przewaliła się przez

Miami Beach i zatokę, aby ostatecznie wytracić energię na bulwarze Biscayne w śródmieściu.

Naturalnie, mój artykuł nie dotyczył huraganu; później jednak doszedłem do wniosku, że te

zabójstwa w znacznym stopniu się z nim kojarzą. Powstają w jakimś dziwacznym, odległym

miejscu, a potem rozlewają się na całe miasto jak fala napędzana potężną, naturalną siłą.

Przypominam sobie, że w dniu pierwszego morderstwa -był to świąteczny dzień Czwartego

Lipca, na rok przed dwusetną rocznicą powstania Stanów Zjednoczonych i w rok po rezygnacji

prezydenta - wszyscy byliśmy przejęci pierwszym wielkim sztormem zbierającym się koło

Wenezueli i śledziliśmy, jak wzmacnia się, wysysając energię z ciepłych wód Morza

Karaibskiego. Pokój redakcyjny huczał od rozmów o huraganie.

Odnosiliśmy wrażenie, że będzie potężniał, aż osiągnie najwyższy, piąty stopień. Gazeta

publikowała spekulacje na temat jego morderczego potencjału. Starzy wyjadacze powiadali, że

od dawna wiadomo, iż miasto musi stać się celem potężnego uderzenia; przewidywano, że ta

szczególna, szara masa wiatru i deszczu odległa o trzy tysiące kilometrów jest przeznaczona

właśnie dla nas.

Myliliśmy się, rzecz jasna. Kataklizm nie uderzył w Miami, tylko skręcił w stronę lądu,

pędząc nad Amerykę Środkową, gdzie zabił wielu ludzi, a wielu innych pozbawił dachu nad

głową. To jednak nastąpiło w kilka tygodni później. Wtedy, na początku lipca, skupił na sobie

całą naszą uwagę i, przynajmniej w mojej pamięci, służy za wytłumaczenie, dlaczego wszyscy

patrzyliśmy gdzie indziej, kiedy w samym środku naszej okolicy wybuchła prawdziwa burza.

Czwartego lipca przyszedłem do redakcji wcześnie - był to dla mnie pierwszy dzień w pracy

po powrocie z pogrzebu stryja. Tego dnia nie musiałem przychodzić, ale z podróży na północ

wróciłem rozdrażniony i chciałem za wszelką cenę zapomnieć o ostatnich wydarzeniach w mojej

rodzinie. Teraz jakoś przyzwyczaiłem się łączyć te dwa wydarzenia - zabójstwo nastolatki i

samobójstwo mojego stryja - jakby należały do tej samej sztuki, mimo że dzieliło je pięć dni i

setki kilometrów. W sali nie zastałem wielu ludzi - po pierwsze był to dzień świąteczny, po drugie

wczesna pora. Sprawdziłem swoją skrytkę na listy - nic w niej nie znalazłem - i rzuciłem okiem

na pierwsze wydanie „Miami Post", które już się ukazało. Usiadłem za biurkiem myśląc, że

mógłbym zatelefonować do Christine i powiedzieć, że już wróciłem. Ale ona pewnie była już w

szpitalu, na sali operacyjnej i podawała gąbki, klamry oraz skalpele lekarzom wycinającym

jeszcze jednego raka. Zadecydowałem, że zadzwonię do niej później i pójdziemy razem na

kolację. Otworzyłem „Post" na dziale sportowym, aby zapoznać się z wynikami baseballu. W tym

samym momencie zobaczyłem Nolana, redaktora działu miejskiego.

Nolan był potężnym mężczyzną, ponad metr osiemdziesiąt wzrostu. Zawsze chodził

przygarbiony, co powodowało, że wyglądał na jeszcze tęższego i powolniejszego niż w

rzeczywistości. Kiedy jednak pojawiała się jakaś duża sprawa, natychmiast się prostował, jakby

zrzucał nadwagę i swoje zmartwienia, po czym koncentrował się na szczegółach. Rezygnował też

z żartobliwego^ wesołego tonu i zaczynał się zachowywać jak sprawny, świadomy celu sierżant

odpowiedzialny za musztrę. Był ogromnie popularny w redakcji - potrafił w jednej chwili żarto-

wać z reporterami, a w następnej załatwiać sprawy z kierownictwem.

W tej chwili siedział na blacie biurka pośrodku sali i rozmawiał z kimś przez telefon.

Zauważyłem, że zapisuje coś i odkłada słuchawkę nagłym, znamionującym zadowolenie ruchem,

a jednocześnie szuka kogoś oczami. Kiedy mnie zauważył, podniósł się szybko i podszedł do

mojego biurka, przysuwając sobie krzesło.

- Nie spodziewałem się, że cię tu zastanę - powiedział. - Jak tam było?

Miał grzywę czarnych włosów z dziecinnym kosmykiem opadającym na czoło, który

podskakiwał, kiedy jego właściciel coś mówił, jakby akcentując każde słowo.

 Prawie dokładnie tak, jak przewidywałem. Płacz, ciągłe rozmowy

o zmarnowanym życiu i o tym, że z woli Boga przechodzi się do lepszego

świata.

 To brzmi ponuro.

 I właśnie tak było.

 Wszystko dobrze?

 Przecież jestem tutaj, nie? - uśmiechnąłem się. - Nienaruszony. Żurna

lista model tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt. Spory przebieg, ale w dobrym

stanie.

 Dobrze, dobrze - odparł Nolan. - Chcesz popracować nad nowym tema

tem czy wolisz się poobijać parę dni?

 Wolę tę historię, bez dwóch zdań. Królestwo za story. Obojętne, co to

takiego.

 Co powiesz na morderstwo?

 Sugerujesz, żebym kogoś zabił?

 Chryste Panie, dlaczego pajacujesz?

- Przepraszam. Po prostu chcę o tym zapomnieć - powiedziałem.

Nolan uniósł brwi i przyjrzał mi się uważnie, a zarazem pytająco.

- Dobrze - oznajmił. - Czego tylko sobie życzysz. Postawię ci piwo, kie

dy już będziesz miał chęć o tym pogadać... A jeśli nie będziesz miał chęci, to

też ci postawię.

Roześmiałem się, on uśmiechnął się do mnie.

A teraz zajmij się morderstwem - przynaglił. - To coś akurat dla ciebie:

typowe zabójstwo z krwią i flakami; rozumiesz, policjanci i złodzieje, dosko

nałe na dzień, w którym nic się nie dzieje.

Co tam się stało?

Chodzi o nastolatkę, podobno z zamożnej rodziny. Jej zwłoki znalezio

no niedawno w Klubie Golfowym Riviera.

Na początek nieźle. Co jeszcze wiesz? - zapytałem.

Niewiele. Przypominasz sobie porucznika z wydziału zabójstw, który

obiecał mi przysługę, kiedy wstrzymaliśmy tę historię o kidnapingu? To on

dzwonił przed chwilą. Dopiero co wysłał na to miejsce ekipę i nie miał zbyt

wielu informacji, nie licząc lokalizacji i faktu, że dziewczyna była nieletnia.

Myślę, że może mi się przydać. Zamierzam korzystać z jego wdzięczności jesz

cze przez pewien czas.

Została zgwałcona?

Nie wiem. Weź ze sobą fotografa i pojedź się rozejrzeć. Jeżeli będziesz

miał jakiś punkt zaczepienia, odezwij się do mnie przez radio.

W porządku. - Podniosłem się, wygrzebałem notatnik ze stosu papie

rów piętrzących się na biurku i poszedłem do działu fotograficznego.

Hej! - krzyknął za mną Nolan. - Byłeś blisko z tym stryjkiem?

Kiedy byłem mały - odpowiedziałem.

Andrew Porter lubił skręcać dużym samochodem - jedną rękę trzymał na kierownicy, drugą

gestykulował w kierunku innych kierowców. Ruch był typowy dla wczesnego rana - przeważnie

młodzi ludzie, wybierający się na plażę. Wiele samochodów ciągnęło za sobą łodzie i gromadziło

się w korku u wjazdu na McArthur Causeway i do Key Biscayne. Jechaliśmy pod prąd, a więc

stosunkowo szybko, w związku z czym ledwie mogłem dostrzec twarze ludzi w stojących

wozach. Fotograf opowiadał o jakimś innym morderstwie, którym zajmował się w przeszłości.

Mówił cicho, jego głos mieszał się z szumem silnika i klimatyzatora, pracującego na wysokich

obrotach. W pewnej chwili zauważyłem, że przygotowuje sobie aparat, który miał na kolanach -

jedną ręką przewija kliszę, drugą trzyma swobodnie w najwyższym punkcie koła kierownicy.

-Kiedyś robiłem to na szosie czterysta czterdziestej pierwszej, przy pręd

kości powyżej stu trzydziestu kilometrów na godzinę. Szybka pogoń za kilko

ma dzieciakami, które ukradły samochód. Pędziłem autostradą z policjantem

drogówki. Nie miałem nawet czasu się przestraszyć - opowiadał ze śmiechem.

Przypomniałem sobie, jak wolno poruszał się sznur samochodów jadących z kościoła na

cmentarz. W myślach widziałem karawan skręcający na rogu, a za nim długiego czarnego

cadillaca, w którym siedzieli mój ojciec i jego szwagier-ka. Przez cały ranek padał deszcz, a

pracujące wycieraczki dźwięczały niczym stłumiony werbel. W moich uszach wciąż

rozbrzmiewał hymn Korpusu Piechoty Morskiej, spływający z organów na cały kościół; potężne,

powolne dźwięki znajomej melodii stawały się trudne do rozpoznania, kiedy odgrywano ją dla

upamiętnienia zmarłych, a nie dla żywych. Pamiętam, jaki byłem zaskoczony, kiedy zobaczyłem

trumnę udekorowaną flagą narodową; żywe kolory wydawały się niestosowne, zupełnie nie na

miejscu w tym szarym dniu i w ciemnym kościele.

Najpierw przemówił pastor.

-Wysłuchaj, Ojcze, naszej modlitwy za duszę Lewisa Andersona i zapewnij

mu w niebiosach pokój, którego szukał na ziemi...

Pokój to przeciwieństwo wojny, myślałem.

Stryj był potężny jak niedźwiedź - miał długie, muskularne ramiona i klatkę piersiową

szeroką niczym rycerska tarcza. Mówił głębokim głosem i nawet kiedy się śmiał, pobrzmiewały

w nim groźne tony, jakieś napięcie, przyciągające uwagę otoczenia. Swoim sprawnym lewym

okiem potrafił tak na mnie spojrzeć, że czułem chłód i strach.

Prawe oko stracił na Iwo Jimie. Mówił, że stało się to w połowie drogi na Suribachi, tuż

przed wywieszeniem flagi. Nie zapamiętał tego momentu - był za bardzo oszołomiony morfiną i

zszokowany, aby zrozumieć, co się wokół niego dzieje. Któregoś razu powiedział mi, że utrata

Katzenbach John - Upalne lato w Miami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: