Higgins Jack - Feniks we krwi.pdf - Higgins Jack - Zabr7

JACK HIGGINS

"Feniks we krwi"

Tytuł oryginału

A PHOENIC IN THE BLOOD

Ilustracja na okładce

STEYE CRISP

Redakcja merytoryczna

ELśBIETA GUTOWSKA

For the Polish edition

o.o.

ISBN 83-7169-244-7

WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o.

00-108 Warszawa, ul. Zielna 39, tel. 620 40 13,620 81

Warszawa 1997. Wydanie II

Druk: Zakłady Graficzne "ATEXT" w Gdańsku

Dla DAVIDA BOLTA z podziękowaniem

Pod nimi rozciągało się wielkie miasto, z tysiącami

światełek

Ŝarzących się w ciemności jak ogniki papierosów.

- Co za wspaniały widok - powiedział Jay.

- I wspaniałe zakończenie wieczoru.

- Czy bardzo ci się podobało?

- Czy mi się podobało? Gdybyś tylko wiedział...

W jej głosie dała się słyszeć nuta smutku; Jay starał

się

dostrzec wyraz twarzy Caroline w przyćmionym

blasku padającym z

tablicy rozdzielczej. Patrzyła na światła leŜącego w

dole miasta.

- Kiedy wyjdę za mąŜ, będę miała pięcioro dzieci -

co najmniej

pięcioro. I nie opuszczę ich ani na chwilę - nigdy.

Przez ułamek sekundy miał ochotę dotknąć ją w

ciemności.

Wyznać, Ŝe teŜ jest samotny i wszystko rozumie. Ale

powiedział

tylko:

- Lepiej zawiozę cię juŜ do domu.

Zapalił silnik i ruszył.

Rozdział pierwszy

Jay Williams wjechał land-roverem na parking koło

muzeum,

wyłączył silnik, wysiadł i załoŜył szynel. Był wysokim

męŜczyzną

o brązowej skórze, ubranym w brytyjski mundur

polowy; mocna,

kanciasta twarz i zaskakująco niebieskie oczy

świadczyły o

mieszan-ce krwi, co było częste wśród Jamajczyków.

Jedynie

rozpłaszczony, przypominający szpachelkę nos i

kręcone czarne

włosy wskazywały na cechy negroidalne.

Ruszył ścieŜką okrąŜającą budynek, dotarł do tarasu

i stanął przy

balustradzie z rękami głęboko wsuniętymi w

kieszenie; jego postać

kontrastowała z otoczeniem, jakby obraził się na

Ŝycie i trzymał

z dala od niego.

Ciągnący się poniŜej teren lekko opadał; daleko,

przez mgłę Jay

widział zarys drzew i jeziora. Z wnętrza budynku

dobiegały słabo

słyszalne dźwięki pianina. MęŜczyzna wszedł do

impo-nującego holu

w gregoriańskim stylu, którego ściany zdobiły lustra.

Oprawiony w ramki plakat zapraszał na

popołudniowe koncerty w

wykonaniu pianistki Sary Penfold. Wstęp wolny. Jay

otworzył drzwi

i po cichu wśliznął się do środka.

Znalazł się w sympatycznym, podłuŜnym salonie,

którego jedną

ścianę stanowiły francuskie okna. Zajął miejsce w

ostatnim

rzędzie i skupił się na grze panny Penfold.

Artystka interpretowała właśnie sonatę Schuberta.

Unikała po-

myłek i znakomicie wyczuwała tempo. Niestety, nie

potrafiła

jednak 9

oŜywić muzyki. Wyczuł to w ciągu kilku sekund i

zaczął przyglądać

się publiczności.

W sali było piętnaście do dwudziestu osób. Kilku

brodaczy w

sztruksowych marynarkach, pozujących na

intelektualistów, zaję-ło

miejsca w pierwszym rzędzie. Robili wraŜenie

zasłuchanych.

Czwórka uczniów w pasiastych szalikach skupionych

przy oknie

prowadziła cichą rozmowę. Obecność pozostałych

moŜna było

tłumaczyć schronieniem się przed padającym na

zewnątrz deszczem.

Jay zapalił papierosa. Kątem oka zarejestrował obok

jakieś

poruszenie. Usłyszał cichutki szept:

- Tu się nie pali. Mogą pana wyprosić.

Szybko zgasił niedopałek, spojrzawszy w tamtym

kierunku.

Uwagę zwróciła mu siedząca o dwa krzesła dalej

uczennica. Robiła

wraŜenie pochłoniętej muzyką.

- Bardzo dziękuję - odpowiedział równieŜ cicho.

Spojrzała na niego, skinęła głową i ponownie ją

odwróciła. Jay

poczuł dziwne podniecenie. Dziewczyna miała

najbardziej pociąga-

jącą twarz, jaką kiedykolwiek widział. Przypatrywał

się jej

ukrad-kiem. Miała na sobie typowy szkolny

mundurek, pilśniowy

kapelusz z szerokim rondem i wstąŜką w barwach

szkoły, a na

nogach znoszone brązowe buciki. Obok, na

podłodze, leŜała teczka.

Sąsiad-ka najspokojniej w świecie jadła drugie

śniadanie.

Panna Penfold zakończyła uduchowioną

interpretację poloneza

Chopina dramatycznym uniesieniem rąk. Kiedy

zamilkły ostatnie

akordy, z dalszego rzędu krzeseł dobiegło chrapanie.

Jay odwrócił

głowę i zobaczył uśpionego dŜentelmena. Jego oczy

napotkały wzrok

dziewczyny. Pospiesznie popatrzyli w drugą stronę i

zaczęli

klaskać, ale w duŜej sali brawa brzmiały anemicznie.

Panna

Penfold zeszła z estrady i nie pojawiła się więcej,

mimo próśb

o bis, zgłaszanych przez brodatych męŜczyzn.

Słuchacze nie wykazywali ochoty do opuszczenia

sali. Jay

posiedział parę minut, po czym zdecydował się

wyjść. Przeszedł

Higgins Jack - Feniks we krwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: