Heyer Georgette - Niesforna.pdf - Heyer Georgette - Zabr7

GEORGETTE HEYER

Niesforna

Tytuł orginalny : The Corinthian

Tłumaczył PAWEL KOROMBEL

Towarzystwo wprowadzone przez chmurnego kamerdynera do Ŝółtego salonu w

domu sir Ryszarda Wyndhama przy St James Square składało się z dwóch dam i

jednego niezdecydowanego dŜentelmena. Ów liczący sobie niewiele ponad trzydzieści

lat, niemniej nader okrągłych kształtów pan czuł najwyraźniej dezaprobatę słuŜącego,

bo kiedy ten z dostojeństwem poinformował starszą z pań o nieobecności gospodarza,

spojrzał na niego z udręką - nie jak członek Izby Lordów na słuŜącego, ale jak jeden

bezradny męŜczyzna na drugiego - i uderzył w proszący ton:

- Hm, no cóŜ, czy uwaŜa pani, lady Wyndham...? Ludwiko, czy nie lepiej

byłoby...? NajdroŜsza, przecieŜ nie ma sensu wchodzić, czyŜ nie tak?

Ani Ŝona, ani teściowa nie poświęciły tej tchórzliwej wypowiedzi krzty uwagi.

- Jeśli mój brat wyszedł, zaczekamy do jego powrotu - oświadczyła lekcewaŜąco

Ludwika.

- Twój biedny tato zawsze znikał z domu, kiedy był potrzebny - powiedziała lady

Wyndham ze skargą w głosie. - IleŜ zgryzot przysparza mi teraz Ryszard. Z kaŜdym

dniem coraz bardziej przypomina swego ojca.

Te wyszeptane gasnącym głosem słowa wyraŜały tyle boleści, jakby matka miała

rozpłynąć się we łzach na progu domu syna. Jerzy, lord Trevor, z niepokojem

zauwaŜył, Ŝe teściowa mnie gorączkowo chusteczkę w wątłej dłoni, odzianej w

rękawiczkę, więc wstrzymał się od dalszych obiekcji i ruszył za damami.

Lady Trevor wymówiła się od jakiegokolwiek poczęstunku. Zawiodła rodzicielkę

do Ŝółtego salonu, rozsiadła się wygodnie na obitej jedwabiem kanapie i oświadczyła,

Ŝe w razie konieczności nie ruszy się z St James Square przez cały dzień. Jerzy,

któremu współczucie do szwagra wyraźnie podpowiadało, jakiego wstrząsu dozna,

kiedy powróci do swej siedziby i zastanie ją we władaniu rodzinnej delegacji, jęknął

smętnie.

- Wiecie panie, to niewłaściwe, ze wszech miar niewłaściwe! Bynajmniej tego

nie pochwalam. Byłbym rad, gdybyście porzuciły wasze zamiary.

Zajęta zdejmowaniem skórkowych rękawiczek w lawendowym kolorze Ŝona

spojrzała na męŜa wzrokiem pełnym wzgardliwego pobłaŜania.

- Mój drogi Jerzyku, moŜe ty boisz się Ryszarda, ale ja na pewno nie!

- Bać się go?! AleŜ skąd! Lecz weźcie pod uwagę, Ŝe męŜczyzna

dwudziestodziewięcioletni nie lubi wtrącania się w jego sprawy. Poza tym jest

niezwykle prawdopodobne, Ŝe zacznie zachodzić w głowę, co ja mam z tym

wszystkim wspólnego, a przecieŜ nie mogę mu tego powiedzieć! Byłbym rad, gdyby

się nie zjawił.

Ludwika zignorowała słowa męŜa uwaŜając, Ŝe nie zasługują na komentarz. Sąd ten

był o tyle zgodny z prawdą, Ŝe ta ładna kobieta o wielce stanowczym wyrazie twarzy i

zjadliwym poczuciu humoru rządziła małŜonkiem Ŝelazną ręką. Jej strój moŜe nie

spełniał najświeŜszych wymogów mody, która nakazywała, by tego lata muślinowe

szale odsłaniały kaŜdy urokliwy zakątek kobiecego ciała, ale był ogromnie elegancki i

ze wszech miar przyzwoity. PoniewaŜ Ludwika miała znakomitą figurę, powszechna

moda na suknie z wysokim stanem, nisko wciętym stanikiem i małymi bufkami na

rękawach była dla niej bardzo korzystna; w istocie o wiele bardziej korzystna niŜ

pantalony i długie fraki dla jej męŜa.

Moda nie rozpieszczała Jerzego. Najlepiej prezentował się w bryczesach z cielęcej

skóry i w butach do konnej jazdy, ale przejawiał nieszczęsną słabość do dandyzmu i

napawał bólem przyjaciół i krewnych, adoptując kaŜdy ekstrawagancki szczegół

ubioru, spędzając tyleŜ czasu na wiązaniu fontazia, co sam pan Brummell - wyrocznia

męskiej mody - i wbijając talię w ciasny gorset, który zazwyczaj pękał, kiedy jego

właściciel wykonał nierozwaŜny ruch.

Trzeci gość, półleŜąca na kanapie w omdlewającej pozie dama, determinacją

dorównywała córce, ale swe pragnienia realizowała dalece subtelniejszymi środkami.

Lady Wyndham, wdowa od lat dziesięciu, miała niezwykle delikatne zdrowie.

Najmniejsza oznaka sprzeciwu doprowadzała ją do rozstroju nerwowego i kaŜdy

widząc tę chusteczkę i flakonik z solami trzeźwiącymi - rynsztunek, bez którego nie

ruszała się na krok - musiał być wyjątkowym głupcem lekcewaŜąc złowróŜbny sygnał,

jaki słał ten niewieści oręŜ. W młodości prawdziwa piękność, kiedy osiągnęła wiek

średni, wszystko w niej jakby zwiędło: włosy, policzki, oczy, nawet głos, który stał się

proszący i tak słaby, Ŝe cud, iŜ w ogóle dał się słyszeć. Podobnie jak córka, matka

ubierała się z wielkim smakiem, a poniewaŜ za sprawą łaskawego losu dostała bardzo

szczodre doŜywocie, mogła folgować swym zachciankom, kupować najdroŜsze

fatałaszki, nie oszczędzając w niczym na innych wydatkach. Nie przeszkodziło to jej

uwaŜać się za bardzo źle uposaŜoną i choć nie zaznała nigdy najmniejszego

niedostatku, wielokrotnie uŜalała się na nędzę, w jakiej przyszło jej Ŝyć. Budziła

współczucie znajomych, rozwodząc się nad niesprawiedliwością testamentu świętej

pamięci małŜonka, który uczynił męskiego potomka jedynym dziedzicem

niezmierzonej fortuny, stąd przyjaciółki Ŝywiły poniekąd mniemanie, iŜ doŜywocie tej

damy musi być bardzo ubogie.

Lady Wyndham, która zajmowała uroczy dom przy Clarges Street, nigdy nie mogła

przekroczyć progu rezydencji przy St James Square, nie doznawszy przelotnej chwili

udręki. Nie było to, jak moŜna by sądzić po bolesnym wyrazie twarzy, z jakim

omiatała wzrokiem ściany, gniazdo rodzinne, gdyŜ rezydencję syn nabył zaledwie

kilka lat temu. Za Ŝycia sir Edwarda rodzina zajmowała o wiele większą i znacznie

bardziej niewygodną siedzibę przy Grosvenor Square. Po tym, jak sir Ryszard

oznajmił, iŜ zamierza postarać się o własny dach nad głową, dom sprzedano, tak Ŝe od

tej pory lady Wyndham mogła opłakiwać jego stratę, nie musząc cierpieć jego

niedogodności. Ale jak by nie lubiła własnych kątków przy Clarges Street, krew

burzyła się w niej na myśl, Ŝe syn zamieszkuje daleko większe pomieszczenia przy St

James Square, i kiedy wszelkie inne źródła zmartwienia zawodziły, zawsze wracała do

tego, by tak jak teraz oświadczyć znękanym głosem:

- Nie mogę pojąć, na co mu taka rezydencja!

Ludwika, która miała wspaniały dom, nie wspominając o wiejskiej posiadłości w

Bekshire, nie zazdrościła wcale bratu tego lokum.

- To nic nie znaczy, mamo - odrzekła. - Poza tym, Ŝe na pewno myślał o

Ŝeniaczce, kiedy go kupował. CzyŜ nie sądzisz podobnie, Jerzyku?

Jerzemu pochlebiło zwrócenie na niego uwagi, ale był uczciwą, skrupulatną duszą i

nie potrafił przymusić się do stwierdzenia, Ŝe Ryszardowi kiedykolwiek zaświtała w

głowie myśl o oŜenku, czy to przy kupnie domu, czy z innej okazji.

Ludwika była niezadowolona.

- No cóŜ, naleŜy go zmusić, Ŝeby zaczął o tym myśleć! - rzekła stanowczo.

Lady Wyndham opuściła flakonik z solami trzeźwiącymi, by wtrącić:

- Bóg wie, Ŝe nigdy nie skłaniałabym syna do uczynienia czegokolwiek wbrew

sobie, ale od lat rozumiało się samo przez się, Ŝe on i Melissa Brandon przypieczętują

węzłem małŜeńskim długotrwałą przyjaźń między naszymi rodzinami.

Jerzy wybałuszył oczy na teściową i zapragnął znaleźć się daleko od St James

Square.

- Jeśli nie zamierza oŜenić się z Melissa, to na pewno będę ostatnią osobą, która

by go tego zmuszała - oznajmiła Ludwika. - Ale najwyŜszy czas, Ŝeby się z kimś

oŜenił, i jeśli nie ma na oku innej stosownej młodej niewiasty, Melissa jest tu

najwłaściwsza.

- Nie mam pojęcia, jak spojrzeć w twarz lordowi Saarowi - rzekła strapiona lady

Wyndham, unosząc do nosa flakonik. - Czy teŜ biednej, drogiej Emilii. Poza Melissą

musi wydać za mąŜ jeszcze trzy córki, a kaŜda z nich jest ledwo do przyjęcia. Zofia

ma przecieŜ pryszcze.

- Augusta nie jest wcale beznadziejna - przyznała Ludwika. - Amelia moŜe teŜ

zyska z wiekiem.

- Zez! - podrzucił Jerzy.

- Lekka wada jednego oka - sprostowała Ludwika.

- JednakŜe nie musimy się tym zajmować. Melissa jest niezwykle powabnym

stworzeniem. Temu nikt nie zaprzeczy!

- I cóŜ za godny poŜądania związek! - Lady Wyndham westchnęła. - PrzecieŜ to

jedna z najlepszych rodzin!

- Powiadają, Ŝe przy obecnym tempie Saar nie przetrzyma pięciu lat - rzekł Jerzy.

- Wszystko obłoŜone długami, a ten zapija się na umór!

Obie panie popatrzyły na niego z przyganą.

- Jerzyku, chyba nie chcesz powiedzieć, Ŝe Melissa ma pociąg do butelki? -

spytała jego Ŝona.

- Och, nie, nie! BoŜe uchowaj, przez myśl mi to nie przeszło! To znamienita

młoda dama! Ale powiem ci, Ludwiko, Ŝe nie winię Ryszarda, jeśli jej nie chce! -

oświadczył buntowniczo Jerzy. - Sam juŜ wolałbym mieć posąg za Ŝonę!

- Po prawdzie jest nieco chłodna, co to, to tak. Ale sam przyznaj, jest w bardzo

niezręcznym połoŜeniu. Od dzieciństwa nie było co do tego wątpliwości, Ŝe Ryszard i

ona będą małŜeństwem, i Melissa wie o tym równie dobrze jak my! Tymczasem

Ryszard zachowuje się wyjątkowo haniebnie! Brak mi na to słów!

Jerzy bardzo lubił Ryszarda, ale wiedział, Ŝe obrona szwagra dowiodłaby tylko

braku roztropności, wiec schował język za zębami.

Lady Wyndham podjęła lament.

- Niech mnie Bóg broni, Ŝebym miała zmuszać jedynego syna do małŜeństwa

wbrew jego woli, ale nie odstępuje mnie straszliwy lęk przed tym, Ŝe wprowadzi do

domu jakąś okropną, zrodzoną w rynsztoku kreaturę oczekując, Ŝe przyjmę ją z

radością!

Jerzy przez moment wyobraŜał sobie szwagra w tej roli; po chwili się odezwał, lecz

bez wielkiego przekonania:

- Doprawdy, pani, to do niego niepodobne.

- Jerzyk ma całkowicie rację - oznajmiła Ludwika. -Miałabym lepsze zdanie o

Ryszardzie, gdyby było inaczej. Widząc go tak nieczułego na kobiece wdzięki, jestem

doprawdy wstrząśnięta! Jego niechęć do płci przeciwnej świadczy o wielkiej głupocie,

ale jedna rzecz jest pewna: moŜe nie lubić kobiet, lecz ma zobowiązania wobec swego

nazwiska i małŜeństwo go nie minie! DołoŜyłam wszelkich starań, by przedstawić mu

Heyer Georgette - Niesforna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: