Harrison Harry - Inwazja.pdf - Harrison Harry - Zabr7

HARRY HARRISON

INWAZJA

(PrzełoŜył: Jarosław Kotarski)

Przybycie

Obiekt nadleciał znad Pacyfiku tuŜ przed zmierzchem, przekraczając wybrzeŜe

Kalifornii z szybkością meteorytu; gdy fala akustyczna dotarła nad wybrzeŜe, on sam był juŜ

nad Arizoną. Huk był tak potęŜny, Ŝe wybił masę okien, uruchomił niezliczoną liczbę alarmów

antywłamaniowych i spowodował przeraźliwe wycie wszystkich psów w okolicy.

Równocześnie oŜyły radary Systemu Wczesnego Ostrzegania, meldując Wrogi Atak.

Poderwano dyŜurne myśliwce, naprowadzono rakiety ziemia-powietrze obrony

przeciwlotniczej, podgrzano w silosach rakiety strategiczne. Niemal doszło do kolejnej wojny

światowej, gdy wreszcie ktoś na górze zaczął myśleć. Obiekt nie zachowywał się bowiem jak

normalna, porządna rakieta. Prawdę mówiąc, on w ogóle nie zachowywał się normalnie.

Przybył ze złego kierunku i z nieodpowiednią szybkością, nie mówiąc juŜ o zdecydowanie zbyt

małej wysokości. Poruszał się z prędkością prawie pięciu Machów, która powinna

doprowadzić do jego spalenia - ale tak się nie stało. Kiedy znajdował się ponad Kansas, zwolnił

do trzech Machów, a poza tym leciał głównie w poziomie, a nie w pionie, jak na uczciwą

rakietę przystało. W ciągu niecałych trzydziestu minut przemierzył ponad połowę terytorium

USA. Przez cały czas śledziły go naziemne systemy obrony przeciwlotniczej, ale Ŝadna rakieta

nie została odpalona.

- Nic w jego zachowaniu nie jest normalne - oznajmił jeden z operatorów radarowych,

głośno wyraŜając opinię wszystkich, którzy śledzili lot obiektu. - Nie mamy niczego, co

mogłoby tak latać, i Ruski teŜ czegoś takiego nie mają.

- Przynajmniej mamy taką nadzieję - mruknął ponuro dowódca bazy, zerkając z

niepokojem na telefon.

Z tego, co wiedział, po alarmowym meldunku, jaki złoŜył, prezydent właśnie

konferował z Moskwą przez ”gorącą linię”, by uzyskać decydującą odpowiedź na to właśnie

pytanie. Zadzwonił telefon; odebrał go natychmiast, wysłuchał uwaŜnie poleceń, po czym

odmeldował się i wolno odłoŜył słuchawkę.

- Mieliście rację. Toto nie jest ruskie. Oni są tak samo zaskoczeni jak my, a wywiad

potwierdza tę wersję... Ale jeśli to nie nasze i nie ich...?

Charakterystyczne było, Ŝe nie powiedział głośno tego, co myślał o moŜliwym

pochodzeniu obiektu - zawodowi wojskowi, jak świat długi i szeroki, charakteryzują się

bowiem dwiema cechami: brakiem wyobraźni i ostroŜnością posuniętą aŜ do granic absurdu.

Wszyscy patrzyli na ekrany radarów, w podziwie czekając, co będzie dalej.

Nie trwało to długo. Obiekt równie nagle co szybkość zmienił teraz wysokość, opadając

na tysiąc stóp nad New Jersey, przemknął nad Outer Bay, a następnie skręcił na północ, ku

wyspie Manhattan.

RównieŜ tego nie zrobił normalnie, czyli zataczając łuk - po prostu zmienił kurs o

dziewięćdziesiąt stopni, tak jakby mijał naroŜnik, co na radarach dało niewiarygodny odczyt w

kształcie litery L. Kierował się teraz ku World Trade Center - najwyŜszemu budynkowi na

świecie.

Sharon Forkner wyglądała przez okno na dziewięćdziesiątym piętrze jednej z Trade

Towers. Niewidzącym wzrokiem spoglądała na wspaniałą panoramę, zastanawiając się, co ma

kupić w delikatesach po drodze do domu. Uwagę jej zwrócił nagły błysk na horyzoncie i z

niedowierzaniem patrzyła, jak z tegoŜ błysku wyłania się najpierw ciemna kropka, a potem

ciemny kształt, błyskawicznie rosnący i zmierzający wprost na nią. Coś przemknęło tuŜ obok

okna przy wtórze nagłego wybuchu. W ścianie zewnętrznej, niecałe dziesięć stóp od niej,

pojawiła się wysoka na stopę dziura, przez którą widać było słoneczne światło, nieco

przytłumione obłokiem kurzu, odłamków skał i sufitu. To coś, co przeleciało, musiało zahaczyć

o budynek, ale nie zrobiło to na tym czymś Ŝadnego wraŜenia. Wywarło je natomiast na

obserwatorce - pisnęła cicho i zemdlała, osuwając się łagodnie na podłogę.

Pojazd, zaledwie minął Trade Towers, zaczął wytracać prędkość i wysokość, zupełnie

jakby były one jego celem. Przelatując nad Czterdziestą Drugą Ulicą, był juŜ znacznie

wolniejszy od dźwięku, a nad Pięćdziesiątą Dziewiątą znajdował się w połowie wysokości

normalnych wieŜowców, opadając niczym bryła betonu i zasłaniając słońce. Zaraz za Central

Park ZOO uderzył w zbocze trawiastego wzgórza i wyorał w nim spory rów, zanim

znieruchomiał. Przy tej okazji zmienił dozorcę i śpiącego na ławce pijaczka w

nierozpoznawalną, organiczną miazgę. Były to jedyne ofiary lądowania.

W ciszy, która nastąpiła, dało się słyszeć krzyki i wrzaski dochodzące z trasy jego

przelotu oraz odległy dźwięk policyjnych syren, zbliŜających się z kaŜdą sekundą.

Intruz z nieba

SłuŜby miejskie Nowego Jorku wiedzą, co znaczy szybkie działanie szybko: w ciągu

pięciu minut kordon policji otoczył miejsce lądowania, odsuwając gapiów na odległość stu

jardów i oczyszczając teren z fotografów, pijaków i innych nieodpowiedzialnych elementów,

które zaszyły się w krzakach albo powłaziły na drzewa, by uzyskać lepszy widok.

Prawie równocześnie z lądowaniem owego obiektu centralka telefoniczna ”Daily

News” rozświetliła się niczym choinka - pomysł premii pienięŜnych dla informujących o

niespodziewanych wypadkach juŜ nieraz okazał się doskonałym źródłem informacji dla gazety.

Policja, straŜ poŜarna i pogotowie i tak były szybsze, ale za to dziennikarze zdecydowanie

wyprzedzili wojsko - pierwszy helikopter pojawił się dopiero po trzydziestu pięciu minutach.

Wysiadł z niego pełen poczucia własnej waŜności generał i oznajmił:

- Przejmuję dowodzenie akcją!

- Jesteś pan aresztowany za naruszenie kordonu policyjnego - odparł szpakowaty

kapitan policji z wyrazem twarzy równie wymownym co bryła granitu, po czym poinformował

pilota: - A ty masz dziesięć sekund na zabranie stąd tego wiatraka. To teren zamknięty.

- Nie moŜecie...! - ryknął generał i umilkł, gdyŜ dwóch barczystych policjantów

sprawnie wykręciło mu ręce na plecy i ze szczękiem kajdanek udowodniło, Ŝe mogą.

Widząc to, pilot nie czekał na ciąg dalszy, tylko z rykiem silnika uniósł się czym prędzej

w górę.

Rob Hayward zjawił się na miejscu akurat na czas, by sobie obejrzeć całą tę budującą

scenę i z pełnym satysfakcji uśmiechem poczekał, aŜ odprowadzą pieniącego się generała do

jednego z wozów. Dopiero wówczas przybrał obojętny wyraz twarzy, wyjął z portfela

legitymację i podszedł do kordonu policyjnego.

- Jestem pułkownik Robert Hayward, Air Force Intelligence, a oto moje papiery.

Chciałbym rozmawiać z waszym dowódcą.

Kapitan obejrzał go sobie dokładnie: wysoki, muskularny, opalona twarz z błękitnymi

oczyma i parokrotnie złamanym nosem, po czym spytał:

- Czego pan chce, pułkowniku?

- Poinformować pana o paru sprawach. To, co tam leŜy, godzinę temu przeleciało nad

Zachodnim WybrzeŜem. Przez cały czas mieliśmy toto na radarach i pojęcia nie mamy, co to

jest. Oficjalny zespół dochodzeniowy jest w drodze wraz z oddziałem US Army, by na rozkaz

prezydenta przejąć sprawę od pańskich ludzi. Do ich przybycia sugerowałbym przesunięcie

kordonu o kolejne sto jardów i rozpoczęcie ewakuacji sąsiednich budynków.

- Sugestia jest całkiem rozsądna, pułkowniku, i zamierzam wprowadzić ją w Ŝycie -

odparł kapitan, po czym podniesionym głosem wykrzyknął polecenia swoim ludziom.

- Pańskim więźniem jest generał Hawker, dowódca garnizonu Governor Island - gdy

oficer skończył, poinformował go znacznie ciszej Rob. - UwaŜa pan, Ŝe dałoby się go oddać

pod moją kuratelę? Poza kordonem policyjnym, naturalnie.

- Doskonale wiem, kim jest ten sukinsyn. Jeśli chce go pan, to proszę bardzo. - Twarz

policjanta rozjaśnił na chwilę uśmiech. - Chciałem jedynie dowieść pewnej kwestii prawnej,

jeśli moŜna tu uŜyć tego określenia.

Zanim wojsko zastąpiło policję, zapadł juŜ zmrok, ale ta część parku, którą rozświetliły

reflektory, wyglądała jak w dzień. Sceneria poza tym nie zmieniła się ani na jotę: poobijany i

nieco okopcony obiekt z błękitnego metalu, długi na dziewięćdziesiąt stóp, leŜał cichy,

nieruchomy. Wycelowane weń były lufy rozmaitego kalibru, jak i rozmaite urządzenia

badawczo-zapisujące.

Rob stał wraz z grupą oficerów i naukowców nieco z tyłu. Toczyła się dyskusja z

gatunku ”Co dalej, maturzysto?”

- MoŜemy wysłać ochotnika, Ŝeby w toto zapukał - zaproponował generał broni

pancernej.

- Myśleliśmy o nieco bardziej wyrafinowanej metodzie komunikowania się - sapnął

jeden z naukowców. - Transmisja radiowa, podczerwień, ultrafiolet...

- Trzydziestocalowy pocisk w burtę bez Ŝadnych wątpliwości dałby im znać, Ŝe tu

jesteśmy - przerwał mu szpakowaty admirał.

Rob zachowywał przy tej dyskusji podziwu godny spokój - znalazł się tu przypadkowo,

załatwiając róŜne drobne sprawy, które nagromadziły się w ciągu ostatniego miesiąca. Jako

szef wywiadu sił powietrznych na Wschodnie WybrzeŜe, nieczęsto bywał w Nowym Jorku.

ZdąŜył ściągnąć tu swoją ekipę, ale decyzje naleŜały do wyŜszych rangą. Jak dostanie

konkretne polecenia, to weźmie się do roboty, a póki co był jedynie obserwatorem i bawił się

doskonale.

- Mamy odczyt sygnałów z wnętrza obiektu na bardzo krótkim zakresie fal - rozległ się

wzmocniony przez głośniki głos jednego z operatorów. - I dźwięki...

Zagłuszył go metaliczny zgrzyt i wybuch - w burcie pojazdu pojawił się prostokątny

otwór, a kawał metalu opadł z łoskotem na trawę, tworząc coś w rodzaju rampy prowadzącej do

Harrison Harry - Inwazja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: