Misztal Ewa - Semper fidelis.pdf - Ewa Misztal - Zabr7

Misztal Ewa

Semper Fidelis

Z „Science Fiction” nr 10 – listopad 2001

Gdy w latach osiemdziesiątych odkryto Bramę Niebios, nikt się tym, w gruncie rzeczy, nie zainteresował.

Mini-czarna dziura w środku Układu Słonecznego? Hipotetyczna czarna dziura? A kogo to obchodzi,

jedyny problem z nią związany, jaki mogli zobaczyć naukowcy, to, spłaszczając zagadnienie, czy zeżre

Układ Słoneczny, czy nie. Nie zeżarła dotąd, to i nie zeżre.

Mikroskopijna czarna dziura wewnątrz Ziemi też jakoś nikogo nie podnieciła. Ot, następna hipoteza,

której nie sposób właściwie do końca udowodnić.

Nam, przyzwyczajonym do swych cielesności, czarna dziura wewnątrz Ziemi nie może do niczego

posłużyć, nie tak, jak mieszkańcom Królestwa, przywykłym do pokazywania się w różnych przebraniach,

okrywających ich energetyczne istności. Więcej mamy problemów, przeprawiając się przez strumień, niż

moi przyjaciele Stamtąd, przekraczając próg Bramy Wewnętrznej i przedostając się na przełaj przez, z

ludzkiego punktu widzenia, absolutnie nieprzepuszczalne bryły skał i gorące rzeki lawy.

Wydajemy się gatunkiem całkowicie od nich osobnym, ale tak nie jest. Nie ma wielu gatunków, jest

jeden, tyle że osobnicy różnią się od siebie w zależności od stopnia rozwoju.

Maleńka, pływająca, podobna do rybki istotka, nie przypomina w niczym żaby, prawda? Ani obrzydliwa

gąsienica nie daje patrzącemu nadziei, by kiedykolwiek miała mieć skrzydła. Tak i my, nieszczęsne, ledwie

urodzone potworki, wciąż uzależnione od naszych pieluch i butelki, w niczym nie przypominamy

dorosłych osobników wspólnego dla nas i Tamtych gatunku. Starzejemy się, nie dorastając, nie wychodząc

z pokoju dziecinnego, strasząc się nawzajem opowieściami o pustce i samotności za drzwiami, a historie o

spotkanych Dorosłych witamy gwizdami i wybuchami śmiechu.

Tak było też i ze mną.

Rozpoznałem Dorosłego chyba tylko dlatego, że byłem półżywy ze zmęczenia. Od dwudziestu godzin

operowałem rannych, poparzonych domowej produkcji napalmem, postrzelonych, pochlastanych nożami,

znoszonych wciąż z dziwacznego pola bitwy, które jeszcze niedawno było częścią wielojęzycznej

metropolii. Broni ciężkiej nie używano, ale ręczne granaty i broń maszynowa na krótkim dystansie wśród

budynków niosą śmierć z przerażającą łatwością. Wojna? Ależ skąd, utarczka na tle rasowym, o której

będzie najwyżej niewielka notatka w prasie zagranicznej. A ja słaniałem się ze zmęczenia, bojąc się wyjść

ze szpitala, dotąd uszanowanego przez wszystkie, trzy lub cztery, strony konfliktu. Policja i wojsko

otoczyły kordonem płonącą dzielnicę, lecz nie wchodziły. Postępek słuszny, bowiem musiałyby

wymordować wszystkich biorących udział w tej nietypowej wojnie. Nienawiść walczących grup obróciłaby

się przeciwko nim. A tak była nadzieja, że konflikt sam zdechnie i chociaż część walczących przeżyje.

Z helikopterów, unoszących się wysoko ponad budynkami, dochodził jak grom głos burmistrza,

wzywającego do opamiętania się i złożenia broni. Nagranie powtarzało się raz po raz, z radia dochodziło to

samo, ale nie zsynchronizowane, wezwania do ugody zlewały się za oknem w jedno z końcowymi

groźbami użycia wojska i ciężkiego sprzętu, które kończyły apel. Podobno prezydent miał przybyć lada

chwila, ale, będąc tylko człowiekiem, jak miał zakończyć to szaleństwo?

A ja ugrzązłem.

Mój dom, położony trzydzieści kilometrów stąd, zapewne był cały. Tam nie działo się nic. Samochód,

którym przyjechałem, ciągle stał na podziemnym parkingu szpitala, lecz był zupełnie bezużyteczny. Nie

mogłem się wydostać z tej enklawy o promieniu około dziesięciu kilometrów; odległość, którą truchtem

pokonuję wczesnym rankiem, była od wczoraj subiektywnie równa promieniowi Wszechświata.

Ze zmęczenia miałem wrażenie, że zapadam się w sobie jak teleskopowa antena, a wciąż pojawiający się

w moim polu widzenia ranni stali się mniej widoczni zza kolorowej mgiełki, którą brałem za efekt

zmęczenia wzroku.

Kolega Jonas Zwiger właśnie postanowił mnie wymienić. Przespał parę godzin twardym snem na jeszcze

twardszym łóżku w jednym z gabinetów, a ja, najpierw z ulgą, a potem z czymś, co dopiero po chwili

rozpoznałem jako zdenerwowanie i niechęć, poszedłem zająć jego dotychczasowe legowisko. Czyżbym się

bał, że Jonas nie będzie wystarczająco dobry, przejmując moją robotę? Śmieszne. Ciągle byłem pełen

niechęci do zejścia z posterunku, choć doskonale zdawałem sobie sprawę z ogromu własnego zmęczenia.

Dla dobra tych ludzi szukających ratunku powinienem odpocząć, niepotrzebny jest im mylący się lekarz,

powtarzałem sobie, wędrując zapchanym łóżkami korytarzem. Ludzie leżeli, niektórzy spali, niektórzy

jęczeli, a wszyscy pokryci byli tęczowym lśnieniem mgiełki. Przekonany, że to tylko powidok, przenosiłem

wzrok z leżących na łóżkach sylwetek w mglistych kokonach na ściany i z powrotem, jednak te powidoki

nie chciały wędrować zgodnie z ruchem gałek ocznych, jakby były czymś rzeczywistym. Ale przecież tak

być nie mogło.

Nie wierzyłem, by opowieści o widzeniu aury były czymś innym niż próbami hochsztaplerów

wyłudzenia zainteresowania lub pieniędzy.

W pokoju, w którym się wreszcie schroniłem, oprócz kozetki była też mikroskopijna kuchenka, lodówka

i elektryczny czajnik. Udało mi się znaleźć swój zapas yerba mate, dzięki Bogu, nikt tego nie pił oprócz

mnie, więc ocalał, resztki mleka w lodówce akurat mi wystarczyły; popijając gorący słodki wywar przez

słomkę, usiadłem na kanapce i dopiero wtedy go zauważyłem. Facet siedział na krześle, odchylony nieco

do tyłu, ze zwieszoną na pierś głową, jakby spał. Nie był z pewnością zatrudniony w szpitalu, pracowałem

tu ponad pięć lat i znałem wszystkich. Poza tym krzesło stało pod ścianą, doskonale widoczne, i

przysiągłbym, że cały czas było puste. Halucynacje z powodu braku snu i zmęczenia? Powinienem podejść

do niego, potrząsnąć go za ramię i obudzić, spanie w milczącym towarzystwie obcego wydawało mi się

jakby głupie, nie na miejscu. Trochę przerażające. Podejście do niego też, chociaż byłem u siebie, a tamten,

ewidentnie, nie. Gdy tak się zastanawiałem, mężczyzna podniósł głowę i uśmiechnął się. Wcale nie był

przerażający: śniady, ubrany w dżinsy i białą koszulę, zbyt stary na studenta, lecz młody, mógł być

stażystą, którego mi nie przedstawiono. Albo jednym z tych szaleńców z bronią, powodujących piekło za

murami.

Nie jestem tchórzem. Byłem w wojsku dwa lata, padam na ziemię, gdy strzelają, a potem szukam broni i

czołgam się w stronę zagrożenia. Nie znaczy to, że nie jestem ostrożny. Jednak w towarzystwie tamtego

faceta czułem się nieswojo. Atmosfera zagrożenia? Nie, raczej egzaminu. Ale czemu? Bo promieniował

autorytetem? Czyżbym na pół spał i stroił rzeczywistość we własne rojenia?

Najlepszy sposób na wyświetlenie sytuacji znalazł się sam, gdy wpojone obyczaje wzięły górę. Wstałem i

ruszyłem w jego stronę z wyciągniętą ręką, mówiąc:

- Chyba się nie znamy, jestem Stanley Lemmer, doktor Lemmer.

- Wiem - odparł nieznajomy i podniósł się z krzesła, powoli, pomalutku. Miałem wrażenie, że obcy

prostuje się całymi godzinami, rosnąc do absurdalnie wielkich rozmiarów starej topoli lub wieżowca, ale

nie wytrzymałem, mrugnąłem i nieznajomy okazał się mniej więcej mojego wzrostu. Dłoń była nieco

szorstka i przyjemnie ciepła.

- Nazywam się Michael Mikkelson, czekam na pana od dziesięciu godzin.

Zdziwiłem się.

- Przybyłem tu z propozycją pracy dla pana, ale był pan niezwykle zajęty. I tak nie udałoby mi się

odjechać, więc po prostu czekałem dalej.

- A jakim cudem pan się tu dostał? - spytałem. - Dziesięć godzin temu już byłe tu piekło.

- Sam nie wiem, najpierw utknąłem na skrzyżowaniu pod hotelem „Rosa Maria", a potem już nie byłem

w stanie uciec z pola bitwy, więc pchałem się w stronę szpitala, zabierając rannych każdej ze stron

konfliktu, Chyba miałem więcej szczęścia niż rozumu.

- A teraz nie wydostanie się pan stąd, dopóki nie skończą się zabijać - podtrzymałem temat.

- No cóż, przynajmniej dopóki nie zapytam pana, czy chce pan pracować dla naszej organizacji - odparł.

- Czy muszę teraz wysłuchać tej propozycji?

- Ależ skąd, doktorze, ależ skąd - uśmiechnął się Mikkelson i rozłożył ręce. - Doskonale wiem, co pan

przeszedł przez ostatnie dwa dni. Poczekam z propozycją, aż się pan wyśpi. Czyli do zakończenia

konfliktu, plus jeszcze ze dwa dni. Nie ma pośpiechu. Przed nami cała wieczność.

Chciałem się położyć, ale jakoś przy nim nie mogłem. Najwyraźniej to wyczuł, bo wstał i powiedział:

- No, a ja się przespałem, na medycynie się znam, to może spróbuję odciążyć jakąś pielęgniarkę.

Mruknąłem w odpowiedzi coś pełnego wdzięczności, nakryłem się kocem i zasnąłem. Gdy po czterech

godzinach się obudziłem, było już po wojnie. Nadal napływali ranni, ale nie produkowano już nowych.

Widziałem z daleka Mikkelsona, uwijał się między poustawianymi na podłodze holu noszami, pomachał, a

ja mu odmachnąłem, szybkim truchtem podążając do sali operacyjnej. Gdy skończyliśmy łatać poszarpaną

nogę piętnastolatka i zaszyliśmy mu dziurę w barku, większość rannych odjechała już karetkami do innych

szpitali, u nas zostali tylko ci, których ze względu na ich stan nie można było przenosić.

Oznaczało to wysoki wskaźnik umieralności, który, po tych wszystkich wysiłkach, mógł być powodem

depresji dla całego zespołu. Racjonalnie nie było ku temu powodu, ale mogliśmy mieć przed oczami

jedynie tych, których uratować było niezwykle trudno, ci, którzy mieli wyzdrowieć, zdrowieli nie na

naszych oczach. Znałem ten problem, już się z nim zetknąłem. Starałem się opowiedzieć o tym tylu

członkom personelu, ilu było można, by przygotować ich na ten, najgorszy dla lekarza, okres.

Mikkelson dorwał mnie, gdy wreszcie, zastąpiony przez chirurga sprowadzonego ze szpitala Pearl

Jacobson, szykowałem się pomaleńku do powrotu do domu. Jego koszula nie była już biała, nie była też

czerwona, plamki krwi zrobiły się prawie czarne. Głupio mi było po prostu się go pozbyć, pielęgniarki

mówiły mi, że to lekarz dużej klasy, choć o trochę nietypowych nawykach. Pewnie robił dyplom daleko

stąd, w Afryce, może w Azji. Ale znakomity. Zaprosiłem go więc do siebie na noc, a on radośnie się

zgodził.

Normalnie byłbym znacznie bardziej wylewny, takie piekło sprzyja brataniu się ludzi pracujących dla

tego samego celu, ale było w nim coś takiego, co powodowało u mnie niechęć. A ta niechęć z kolei, gdy

bliżej jej się przyjrzałem, była całkowicie nieuzasadniona. Facet nie miał w sobie nic, co mogłoby do niego

nieprzychylnie usposobić.

Zastanawiałem się nad tym, gdy jechałem do domu z samochodem Mikkelsona widocznym w tylnym

lusterku. Co było w nim takiego, czego nie lubiłem? Chyba wyłącznie fakt, że powodował u mnie jakieś

złudzenia wzrokowe, a przecież tym halucynacjom, zrodzonym z bezsenności i przepracowania, on był

winien najmniej. Co to wtedy widziałem, gdy wyszedłem z bloku operacyjnego? Poświatę w kształcie

skrzydeł? Trzy świetliste sylwetki z Mikkelsonem w centrum? Sam już nie wiedziałem. Gdy wpuściłem go

do domu, nagle sobie przypomniałem, że dla obcego mój dom może wyglądać dziwacznie. Wszędzie było

pełno roślin, w doniczkach i suszących się na ścianach. Takie hobby.

Mikkelson jednak, czy z nadmiaru taktu, nie zadawał żadnych pytań. Rozejrzał się z uznaniem po pokoju

gościnnym, pohałasował chwilę w łazience i zobaczyłem go dopiero późnym rankiem, gdy ogolony i

wykąpany, przeciągając się i ziewając, wszedłem do kuchni.

Pogwizdując, kroił chleb na grzanki, maszynka do kawy parowała, boczek na patelni syczał, a mój gość

uwijał się jak wysokiej klasy gosposia. Jego obycie w kuchni źle mi się skojarzyło, przestraszyłem się, że

zaraz uszczypnie mnie w tyłek, teraz naprawdę ciężko zgadnąć płeć, ale zaraz się uspokoiłem, ostatecznie

pedzio nie znaczy „gwałciciel", a ja zachowuję się jak stara panna, której jeszcze nie zaczepiono, a już

krzyczy o ratunek. Zbiła mnie z tropu ta sytuacja, dotąd po kuchni w ten sposób uwijały się u mnie jedynie

kobiety.

Mikkelson obejrzał się na mnie, przez chwilę żonglował dużym kuchennym nożem i łopatką, którą

dopiero co szturchał boczek, a na widok mojej osłupiałej miny roześmiał się i złapał jedną ręką najpierw

nóż, potem łopatkę, na końcu widelec, którego wcale do tej pory nie widziałem i który, z mojego punktu

widzenia, spadł z sufitu. Czułem się jak dziecko w cyrku.

Mikkelson ofiarował mi bukiet przyborów kuchennych z taką miną, jakby obdarowywał mnie mirrą,

kadzidłem i złotem, i w końcu ja też zacząłem się śmiać.

- Czy gospodarz raczy mi pomóc? - spytał.

Gospodarz, przypomniawszy sobie o obowiązkach, poustawiał na stole talerze, sztućce i resztę. W

lodówce wciąż był nienaruszony galon soku pomarańczowego, znalazłem też mleko, a potem płatki

kukurydziane. Na pewien czas zająłem się śniadaniem, a gdy większość z tego, co było na stole, znalazła

się wewnątrz nas, Mikkelson spojrzał pytająco i popukał się w usta.

- Rozumiem, rozumiem - roześmiałem się - niech pan mówi, zaczynam być ciekawy.

- To propozycja dla lekarzy, którzy nie chcą mieć wygodnie - zastrzegł Mikkelson. - To propozycja dla

byłych komandosów, którzy czują wstręt do zabijania, dla ludzi bezdzietnych, nie obciążonych

obowiązkami rodzinnymi, słowem...

...Dla mnie - przerwałem mu.

- To, co panu powiem, musi pozostać między nami. Jeśli nie zgodzi się pan do nas przyłączyć, musi pan

zapomnieć o wszystkim, o czym będziemy tu rozmawiać. Reprezentuję organizację rządową, a praca, o

której mówię, jest objęta najwyższym stopniem tajności.

- A dlaczego zwraca się pan do mnie?

- Bo jest pan lekarzem, byłym komandosem, a na dodatek ma pan medal za odwagę. I nie znosi pan

zabijania. I jest pan nie tylko chirurgiem, ale też skończył pan farmację. To wszystko się panu przyda. A

praca, którą będzie pan wykonywał, zabierze pana bardzo daleko, tak daleko, że nie będzie mógł się pan

komunikować z nikim ze znajomych. W zamian obiecuję panu coś, co mogą przeżyć tylko nieliczni.

- Co się stało? Wybuch cholery w jakimś kraju azjatyckim, w którym na dodatek toczy się wojna?

- Prawie pan zgadł. Ale musi się pan zgodzić w ciemno. Całą prawdę powiem panu dopiero, gdy zgodzi

się pan ze mną pojechać.

- Chyba się nie zgodzę. Widzi pan, czuję awersję do mieszania się rządów jednych krajów do innych.

Gdyby reprezentował pan organizację międzynarodową, pozarządową, pewnie byłoby mi łatwiej.

- Pański stosunek do tej sprawy nie tylko przynosi panu chlubę w moich oczach, ale też powoduje, że jest

pan dla mnie jeszcze cenniejszym nabytkiem. Rząd, który mnie przysłał, jest właśnie rządem tego kraju,

który dotknęła klęska. Nie szukamy pomocy przeciwko ludziom, lecz chorobie. Współpraca rządu

pańskiego kraju jest dla nas bardzo cenna, ale potrzebujemy tylko informacji o ludziach takich jak pan, a

nie wojska czy broni.

- Czemu więc nie będzie mi się wolno komunikować z rodziną?

- Bo mamy do czynienia z chorobą, której istnienie chcemy zachować w tajemnicy, dopóki się da. Ciągle

jest nadzieja na zlikwidowanie ogniska choroby zanim się rozprzestrzeni. Przy okazji próbujemy

opracować szczepionkę. Na dodatek to pole bitwy jest oddalone od tak zwanej cywilizacji.

Nie podobało mi się to. Po pierwsze, mówił bez śladu obcego akcentu i nie wyglądał na przybysza z

dalekich krajów. Po drugie, nie słyszałem nic o jakichś nowych chorobach, a przecież lekarze plotkują tak

samo jak inni ludzie. Sztucznie stworzony zarazek wymknął się spod kontroli? Z drugiej strony moja

ciekawość nie pozwoliłaby mi wycofać się ze sprawy, zanim się nie dowiem. W końcu podjąłem decyzję.

- Czy pozwoli mi pan sprawdzić pańskie, powiedzmy, referencje? - spytałem.

- Niech pan zadzwoni do Ministerstwa Obrony Narodowej, do generała Cagnere'a. On panu powie, czy

mnie zna.

Zignorowałem podawaną mi wizytówkę, znalazłem telefon Ministerstwa w książce telefonicznej, a

sekretariat połączył mnie z Wydziałem Kontroli, cokolwiek to miało znaczyć. Generał od razu wiedział, kto

do niego dzwoni i po co. Nie powiedział mi nic konkretnego, ale z naciskiem powtarzał o całkowitym

zaufaniu do Mikkelsona, z tym że nie byłem pewien czy mówi o własnym zaufaniu, czy o zaufaniu, którym

powinienem Mikkelsona obdarzyć. Odłożyłem słuchawkę z przekonaniem, że typowy obraz wojskowego z

dowcipów już nie przystaje do rzeczywistości. Przerażony nieco tym nowym wojskiem jajogłowych,

pękając z ciekawości i nieco obrażony na Mikkelsona, że pakuje mnie w taką randkę w ciemno, wreszcie

się zgodziłem, zastanawiając się, kiedy zacznę żałować tej decyzji.

Mimo to Mikkelson nie powiedział mi nic więcej, podkreślił tylko, że dopóki nie zobaczę, i tak mu nie

uwierzę. Za jego namową zadzwoniłem do szpitala, dyrektor już był powiadomiony przez, jak to nazwał,

autorytety, i podpisał mi urlop na czas nieograniczony. Dodał jeszcze coś o zatrudnieniu mnie z powrotem,

kiedykolwiek będę chciał i nagle poczułem się, jakbym właśnie skoczył z mostu na bungy bez upewnienia

się, czy lina jest właściwie umocowana do bariery.

Mikkelson mnie nie poganiał, ale pakowałem się, jakbym uciekał przed pożarem. Spakowany, zarzuciłem

marynarski worek na plecy i zszedłem. Mikkelson był już gotów. Zadzwoniłem jeszcze do Franka, mojego

najlepszego przyjaciela, z prośbą, by zajrzał czasem i podlał kwiaty. Powiedziałem, że znalazłem okazję na

kilka miesięcy w Ameryce Południowej, tyle że muszę się pospieszyć, bo wskoczyłem na miejsce innego

lekarza. Wiedział doskonale o moim zielarskim hobby i nawet nie opieprzył mnie zbytnio za taki wyjazd

bez uprzedzenia. Myślałem, że jedziemy na lotnisko, lecz Mikkelson skręcił na autostradę prowadzącą w

góry. Minęliśmy kilka turystycznych miejscowości, potem zjechaliśmy w drogę drugiej kategorii, a po

następnej godzinie ostrych zakrętów w ledwie widoczny trakt i wjechaliśmy do opuszczonego

kamieniołomu. Mikkelson zatrzymał się w odległości metra od skalnej ściany, nacisnął zapalniczkę i zanim

zdążyłem go zapytać o papierosy, skalna ściana przesunęła się, ukazując hangar wystarczająco duży na

kilkanaście jumbo jetów. Wjechaliśmy do środka i zaraz obstąpili nas ludzie w kombinezonach. Mikkelson

wysiadł pierwszy, zauważyłem, jak poklepują go po plecach, ktoś otworzył moje drzwi i radośnie zapiał:

- Doktorek przyjechał, jak rany, wiedziałem, że ciekawość cię tu sprowadzi, kopę lat, doktorku, co?

Wielka łapa Małpiszona objęła moją, rzeczywiście od lat go nie widziałem, starego kumpla z wojska, ale

byłem przekonany, że nie wrócił z interwencji w Angoli. Czyżby zwerbowano go wcześniej? Ale do

czego? Wyglądało na to, że zaraz się dowiem. Małpiszon ciągnął mnie w stronę wysokich, smukłych

kształtów, wyglądających jak samoloty pionowego startu. Eleganckie i zgrabne, świetliście białe, stały na

ogonach jak nowoczesne kolumny.

- Co to jest? - wskazałem palcem na samolot.

Nasze niewidoczne transportery - odpowiedział z dumą Małpiszon i już nie chciał mi powiedzieć niczego

więcej, roześmiał się tylko.

Spojrzałem na niego surowo. Jego przystojna twarz gwiazdora filmowego, przez którą dorobił się ksywy,

promieniała dumą. Zadzierał nosa, tego nie był w stanie podrobić. Uznałem że muszę wypytać Mikkelsona.

Mikkelson, jakby to przewidział, właśnie do nas podszedł.

- Zanim zacznie pan pytać, zabiorę pana na kwaterę - zaproponował.

Niebotycznie zaciekawiony, ale też pełen sceptycyzmu, powędrowałem za nim do wózka golfowego,

wsiadłem, i dopiero teraz, jadąc pomiędzy kolumnami tych „transporterów", zacząłem w przybliżeniu

oceniać rozmiary ukrytego lotniska. Wyglądało na to, że wypatroszyli cały łańcuch górski. Gładkie z daleka

powierzchnie samolotów z bliska sprawiały wrażenie włochatej tkaniny; gdy wyciągnąłem rękę w stronę

wznoszącej się nad nami białej płaszczyzny trójkątnego skrzydła, Mikkelson się roześmiał. Po chwili

wiedziałem już czemu. Nie udało mi się jej dotknąć!

Dłoń zatrzymała się jakieś dwa centymetry od białego puchu, delikatne piórka tuż pod moimi palcami

zadrżały, czułem miękki, sprężysty opór pustego, jak się zdawało, powietrza, piórka podnosiły się ku moim

palcom, a ja ich nie mogłem dotknąć i nadal nie widziałem przeszkody.

- Co to jest?

- Garuda - odparł Mikkelson, ubawiony moją miną, sam czułem, że jest szczególnie głupia.

- Jakaś nowa technika? Pole siłowe?

- Zapewne tak to można nazwać. Czy zamierzasz zapytać, skąd się bierze?

- Nie. Nie jestem fizykiem.

- Anty grawitacja.

- Anty grawitacja to tylko słowo, a jak podasz mi wzór fizyczny, to i tak go nie zrozumiem, więc cię nie

pytam.

- To efekt przewagi energii nad grawitacją. Po pierwsze, nabijał się ze mnie, a po drugie, przeszliśmy na

ty.

Przejechaliśmy wreszcie przez połać lotniska i dotarliśmy do korytarzy. Mikkelson wybrał jeden z nich,

przejechaliśmy jeszcze z pięćset metrów i zgrabnie zaparkował w niszy, służącej do tego celu. Pokazał mi

pokój, schludnie i w miarę wygodnie urządzony, z łazienką i maleńką garderobą na bagaż. W porównaniu z

kwaterami, jakie miałem w armii, był to Hilton. Zmył się, zanim zdążyłem wymyślić pierwsze pytanie.

Nie chciało mi się spać, a nie dostałem wyraźnego polecenia pozostania w kwaterze. Ciekawość

przeważyła. Korytarze, choć drugie, były dobrze oznakowane, wszędzie wisiały mapki i nikt mnie nie

próbował zatrzymać. Chodziłem więc, dziwowałem się rakietom, zaglądałem wszędzie, najwyraźniej nikt

tu niczego przed nami nie pilnował. Na dobrą sprawę mógłbym się urwać, ale nie chciałem. Ku swemu

zdumieniu przekonałem się, że prawie połowa z żołnierzy to kobiety.

Przysiadłem się do jednej takiej, gdy jadłem obiad w kantynie, miała na imię Sara i była świetnie

wyszkolonym komandosem. I miała dosyć strzelania do ludzi, choć rozumiała politykę własnego kraju.

Powiedziała mi coś, co mnie zastanowiło. Coś o kobiecie imieniem „Bezbożność", zabranej w ołowianej

skrzyni przez kobiety ze skrzydłami bocianów i postawionej na cokole.

- Zamknięto ją w efie - mówiła, wpatrując się we mnie ciężkim wzrokiem. - To skrzynia służąca do

mierzenia zboża i innych sypkich rzeczy. Postawiono ją na cokole. To chyba znaczy, że miara była już

pełna?

Było mi głupio, nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Boję się świrów, a szczególnie świrów cytujących

święte pisma. Zauważyła to i zmieniła temat. Dużo też gadałem z Jackiem Małpiszonem, który mnie

odnalazł i przysiadł się do nas, ale ten bezczelny typ nic mi nie wyjaśnił, tylko się ze mnie nabijał. Gadał

coś o podróżach w poprzek czasu, krainach elfów, duplikatach, i nie był w stanie utrzymać pokerowej

twarzy. Miałem ochotę go udusić. Sara mu sekundowała, a ja nie wiem czy lubię, jak świry się ze mnie

śmieją. Czułem się tak swobodnie jak małpa pod wodą. Nie dali mi najmniejszego punktu zaczepienia. W

końcu zrezygnowałem. Skoro nie miałem wystarczających danych, by roztrząsać problem, pozwoliłem mu,

by roztrząsał się sam, bez mojej pomocy.

Wieczorem, gdy już aż nazbyt syty wrażeń kładłem się spać, zastukał do mnie Michael w towarzystwie

jakiegoś blondyna, którego jeszcze nie widziałem.

- Masz ochotę na nagły wyjazd, połączony ze szkoleniem? Michael miał niezwykle zadowoloną z siebie

minę. Najwyraźniej znów żonglował jakimiś łopatkami.

Misztal Ewa - Semper fidelis.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: