Brzezińska Anna - Kot wiedźmy.pdf - Brzezińska Anna - Zabr7

Anna Brzezińska

Kot Wiedźmy

Kot Wiedźmy z lubością wygrzewała się w wiosennym słonku na brzozowych polanach,

narąbanych onegdaj przez

wioskowego głupka i ułożonych w zgrabny stosik za tylną ścianą drewutni. Drwa na

opał były jednym ze

zwyczajowych serwitutów Babuni Jagódki i wieśniacy nie pozwalali sobie w tym

względzie na żadną opieszałość,

zziębnięta wiedźma stawała się bowiem nader popędliwa i potrafiła zesłać mszyce

na kapustę albo paskudne liszaje,

nim jeszcze żar na palenisku ostygł na dobre. Jednak Kot Wiedźmy znacznie

bardziej ceniła sobie świeżą śmietankę,

która cudownym sposobem pojawiała się przed brzaskiem na przyzbie w czyściutkim

skopku. Tutaj Kot Wiedźmy

oblizała się na wspomnienie kremowej pyszności, wzbudzając nie lada popłoch

wśród podwórzowego ptactwa. Stadko

kurek pierzchło ze ścieżki z donośnym gdakaniem, kogut zaś o cokolwiek

wyskubanym ogonie (Babunia czasem

potrzebowała czarnego pierza do rozmaitych czarownych receptur) podfrunął na

szczyt gumna i począł

nieobowiązująco skubać dziobem pióra. Kot Wiedźmy nawet nie drgnęła. Szczękanie

zębami na ptactwo było poniżej

jej godności, szczególnie że ostatnimi czasy Babunia zrobiła się okrutnie

popędliwa i oblała Kota Wiedźmy wodą ze

studni za zaduszenie gęsi. A Kot Wiedźmy bardzo nie lubiła wody, postanowiła

więc trzymać się z daleka od

domowego drobiu, póki Babunia nie popadnie w przychylniejszy nastrój. Zresztą

zawsze mogła się wybrać w gościnę

do wioski. Z lubością wspomniała sobie gromadkę zdziczałych zielononóżek, co

wciąż gnieździły się w ruinach

folwarku władyki, cudem uniknąwszy garnków wygłodzonego chłopstwa. Na razie

jednak zwinęła się ciaśniej i z

gracją ułożyła pyszczek na tylnej łapie. Po zmierzchu wioska wydawała się jej o

wiele ciekawsza, a i wieśniacy

wrzeszczeli donośniej, kiedy skakała im znienacka na karki z gałęzi przydrożnych

gruszy. A najgłośniej darła się

piegowata dojarka, która co rano przychodziła do obejścia Babuni Jagódki ze

skopkiem śmietanki. Co tu dużo kryć,

Kot Wiedźmy była zwierzątkiem dorodnym i obdarzonym łajdacką fizjonomią. Z

daleka wyglądała jak kłąb

skołtunionego ryżego futra - coś w rodzaju mocno wyświechtanych resztek starej

koźlej skóry, którą od lat wymiatano

brudy z kątów chaty. Kiedy człek jednak podszedł bliżej, w owym kłębie futra

otwierało się dwoje wściekłych,

czerwonawych ślepi, a pojedyncze fuknięcie potrafiło osadzić intruza w pół

kroku. Nie, Kot Wiedźmy nie należała do

tych licznych przyjaznych zwierzątek, które pieszczono na pańskich dworach i

wyczesywano starannie srebrnymi

grzebykami. Zwyczaj wymagał, aby wiedźma miała swojego pomocnika, więc Babunia

Jagódka dbała, żeby w domu

gnieździło się kocisko. Tak się jednak złożyło, że jakiś czas temu jej dawny

kocur - wielka wyliniała bestia o

pożółkłych ze starości kłach - zakradł się nieopatrznie do obozowiska grasantów,

co obozowali chyłkiem w dolince

nieopodal. Niestety, zbójcy nie mieli należytego szacunku dla miejscowych

znakomitości i przydybawszy kocura przy

resztkach wędzonego baraniego udźca, utłukli go na miejscu halabardą. Babunia

Jagódka zadbała wprawdzie, aby

złoczyńcom jeszcze tego samego wieczora łby się porozpękały jako gliniane

garnczki, ale kocurze ścierwo żadnym

sposobem nie dawało się ożywić - co Babunia uznała poniekąd za wyraz pośmiertnej

złośliwości, bo nie lubiła zmian i

przywykła do ryżego kocura tak dalece, że nie szczędziła mu przywracających

młodość eliksirów. Nim jednak

przeszedł miesiąc, wybrała się do targowego miasta gwoli odnowienia zapasu

jałowcówki. Że zaś czasy były szumne i

burzliwe, postanowiła przylgnąć na popas w klasztornych stajniach. Spokojnie

przeszła przez dziedziniec, cokolwiek

zdziwiona, że nie widzi nigdzie pachołków, zwinęła kilka ulęgałek, ułożonych

równiutko w starym koszu. Zamierzała

się właśnie umościć wygodnie pod końską derką, kiedy z poprzecznej belki spadło

nań kudłate, prychające wściekle

stworzenie - i, nim Babunia zdołała sklecić najprostszy czar, przeorało jej

pazurami policzek. Chwilę później

przypatrywały się sobie uważnie: Babunia z krwią spływającą po twarzy drobnymi

strużkami i Kot Wiedźmy, która

wiła się i prychała zaciekle w jej uścisku. Wreszcie Babunia fuknęła, jeden raz,

ale tak, że Kot Wiedźmy, która miała

swój rozum, ucichła w jednej chwili. Łysnęła na boki czerwonawymi ślepiami,

kiedy twarz Babuni przybliżyła się tak

blisko, że nos z nieodzowną kapką niemal dotknął jej pyszczka. Kot Wiedźmy

poczuła przelotną ochotę, żeby zasyczeć

prosto w to pomarszczone oblicze, ale coś podpowiadało jej, że nie jest to

najlepszy pomysł. Oblizała się tylko

nerwowo i napięła mięśnie, zdecydowana jak najszybciej uciekać od tego

dziwacznego rodzaju koniucha, który kpił

sobie z jej wściekłości. Babunia Jagódka spod przymrużonych powiek przypatrywała

się zdobyczy, szacując wściekłe,

łyskające po bokach ślepia, rysie kępki włosia na stulonych gniewnie uszach i

ciche warczenie, które dobywało się z

gardła zwierzęcia. Potem ostrożnie zwolniła uścisk. Zamiast uciekać, kocica z

wyraźną uciechą zatopiła kły w

Babcinym kciuku. Nie była rzecz łatwa, bo Babunia ruszała się zwinnie jak

jaszczurka, lecz teraz zdołała pochwycić

jedynie koniuszek ryżego ogona. Kot Wiedźmy zasyczała gniewnie na podobną

zniewagę, smyrgnęła w bok, wygięła

się w powietrzu i odwróciła niby fryga z rozcapierzonymi pazurami; jej

skołtunione, marchewkowe futerko stanęło

dęba, z oczu strzelały iskry. Zazwyczaj tylko straszyła pachołków i obsikiwała

im przyodziewek, kiedy swawolili po

stodołach z dziewkami kuchennymi, ale teraz mierzyła prosto w gardło. Chciała

zabić, chciała poczuć krew tego

bezczelnego stworzenia, które ośmieliło się wyzwać kocicę w jej własnej stajni.

Tamtego wieczoru Kot Wiedźmy

nauczyła się jednej rzeczy - wiedźmy nie należy irytować bez względu na to, jak

krucho, staro i niezgrabnie wygląda.

Konkretnie przekonała się o tym w chwili, kiedy Babunia, która przytomnie nie

wypuściła z dłoni kociego ogona,

wyrżnęła nią potężnie w podtrzymującą strop belkę. Zakończywszy zwycięsko

utarczkę, bez ceremonii zapakowała

zwierzę do wiklinowego koszyka, dla pewności obwiązując wieko sznurkiem. Potem

ułożyła się wygodnie na sianie,

okręciła końską derką i zasnęła, ukołysana dobywającymi się z koszyka pełnymi

furii pomrukami. Była zadowolona

jako rzadko. Wśród wymizerowanych wioskowych kocurów nie trafiał się podobny

szatański pomiot i zazwyczaj

musiała niemało czasu zmitrężyć, nim zwierzak nabył dość sprytu i złośliwości,

by pełnić trudną służbę wiedźmiego

pomocnika. A tamtej jesieni Babunia miała dość innych zajęć. Kot Wiedźmy nigdy

więcej nie rzuciła się na Babunię

Jagódkę. Nawet wówczas, gdy odkryła, że urok nie pozwala jej uciec z Wilżyńskiej

Doliny i choćby całymi nocami

włóczyła się po górach, o świcie nieodmiennie powróci złachana na próg Babcinej

chatki. Wiedziała, że wiedźma jest

od niej większa, silniejsza i bardziej złośliwa. Nauczyła się darzyć ją rodzajem

niechętnego szacunku i zazwyczaj nie

wchodziły sobie w drogę. Za to wszelkie inne stworzenia, nie wyłączając

wieśniaków i kozłów, które od czasu do

czasu pojawiały się w obejściu, prześladowała i dręczyła bez żadnego

miłosierdzia. Ostatecznie była Kotem Wiedźmy i

znała swoje obowiązki. Siadywały z Babunią Jagódką w przeciwległych kątach izby

- wiedźma na wilklinowym fotelu

wyłożonym poduszką ze spłowiałego szkarłatnego aksamitu, kocica na piecu, na

dywaniku splecionym z wełnianych

gałganków. Ogień trzaskał w palenisku, a ich czujne, przymrużone ślepia

spotykały się czasem nad płomieniami i

szacowały bacznie. W pewien sposób były do siebie podobne, obie brudne, wredne i

niechętne obcym. Babunia czuła

nawet swoistą dumę, kiedy odkrywała w piwniczce ścierwo kolejnego bazyliszka

zakopcowanego na okoliczność

srogiej zimy albo potykała się o trzy ogniowe koboldy z ukręconymi łbami, niczym

myszy ułożone na progu w

zgrabnym rzędzie. Lubiła, gdy pośrodku nocy budził ją płaczliwy skowyt

wioskowego psa, czy wrzask złodzieja, który

nieopatrznie zapędził się na wiedźmie podwórko. Tylko w wilgotne wieczory

przypominała sobie niekiedy o starym

kocurze, który sypiał grzecznie w nogach łóżka, aby mogła ogrzewać oń zziębnięte

stopy - a po odmienieniu do

człowieczej postaci i inne sztuki wyczyniał pod pierzyną, na których wspomnienie

Babuni Jagódce krew biła na gębę,

choć była niewiasta doświadczona. Kot Wiedźmy pozostawała całkowicie nieświadoma

babcinych wspominek i

tęsknot. Zmierzała właśnie ku wiosce wąską ścieżką pomiędzy rdestem, łopianem i

nader bujnie rozkrzewionymi

pokrzywami, wzbudzając popłoch wśród wróbli, które zwykły zażywać kąpieli w

nagrzanym piachu ścieżyny. Nawet

wielki, pręgowany kocur młynarzowej prysnął rączo niby jeleń na jej widok z

rosochatej wierzby, gdzie zaczaił się

chytrze na osobliwie wrzaskliwego skowronka. Zresztą żaden z wiejskich kotów nie

mógł się z Kotem Wiedźmy

równać, bo na magicznych nalewkach Babuni upasła się i wyrosła niezmiernie, tak

że sięgała wieśniakom grzbietem do

połowy uda, kły zaś miała niby żbik. I choć wokół Kota Wiedźmy unosił się

zachęcający, romantyczny zapach, a

słoneczko przygrzewało błogo, kocurowi nawet nie postała w głowie myśl o

amorach. Owszem, był to zabijaka

straszny, lewe ucho stracił w nocnych bójkach i zanim grasanci spustoszyli

Dolinę, nie przepuszczał nawet koteczce

Wisenki, drobnemu złotookiemu stworzeniu o długiej popielatej sierści, którego

we dworze strzeżono niczym

drogocennej relikwii, bo kosztowało nieledwie tyle co rozpłodowa jałowica.

Jednak z Kotem Wiedźmy inna była

sprawa. Prawdę powiedziawszy, chętniej poszedłby w zaloty do samej Babuni

Jagódki. Jego rejterada pochlebiła

cokolwiek Kotu Wiedźmy. Pochwyciła od niechcenia młodego szpaka, wątłe kostki

strzeliły w potężnych zębiszczach.

Nie zwalniając kroku, Kot Wiedźmy otrząsnęła z wąsów ciemne piórka, przeciągnęła

się leniwie. W wyschniętych

trawach świerszcze grały jak szalone, gdzieś w oddali owce pobekiwały

melancholijnie, a powietrze aż falowało od

upału. Przed wioskową bramą kocica zatrzymała się i skrupulatnie naostrzyła

pazury o pień pokrzywionej iwy, na

której chłopstwo zawiesiło niewielką kapliczkę o łagodnym daszku, ulubione

miejsce wypoczynku wioskowych kotów.

Właściwie nie chciało się jej ścigać zielononóżek, nie przed wieczorem, kiedy

gorąco zelżeje trochę, a kury do reszty

zgłupieją od mroku. Zgoniła dwa łaciate kociaki z wiosennych miotów, nazbyt

głupie, by rozumieć, że powinny bez

zwlekania ustąpić miejsca podobnej znakomitości, i wygodnie ułożyła się na

daszku kapliczki. Miała stąd świetny

widok na gościniec i wioskowy plac, upstrzony parą dzikich gruszek i trzema

oparszywiałymi śliwami. Przed wejściem

do świątyni gromadka bab jazgotała rozgłośnie, ale Kot Wiedźmy nie

przysłuchiwała się im z uwagą. Wioskowe spory

nie obchodziły jej nadmiernie, jak długo świeża śmietanka cudownym sposobem

pojawiała się o świcie na progu

wiedźmiej chaty i było komu skakać na grzbiet z przydrożnej wierzbiny. Nie, żeby

Kot Wiedźmy nie rozumiała, jak

wiele trudu kosztowało Babunię Jagódkę spędzenie na nowo wieśniaków po ostatnim

najeździe grasantów. Owszem,

pamiętała bardzo dobrze, jak wyłuskiwały z lasu zaszyte w chaszczach i nieledwie

jednym głosem beczące niedobitki

bab i owiec. A także, jak się zasadzały pospołu na górskich ścieżkach,

wyczekując pojedynczych grasantów,

wędrownych handlarzy i wszelakiego luźnego motłochu, co go można było czarownym

sposobem zwabić do

Wilżyńskiej Doliny i zaprząc do wieśniaczego rzemiosła. Nawet teraz, wygodnie

rozparta na daszku kapliczki, Kot

Wiedźmy rozpoznawała czarnobrodego chłopa z siekierą na ramieniu. Do niedawna

znano go w dolinach poniżej

opactwa Cion Cerena pod imieniem Waligóry, miał tam bowiem zwyczaj zasadzać się

na kupców z potężną, nabijaną

kamieniami maczugą i gruchotać kości tym, którzy nie chcieli sowicie opłacić się

na przejście przez jego most. I nikt

nie wiedział, jakim sposobem Babunia Jagódka zdołała go oczarować i zawlec do

Wilżyńskiej Doliny. Ponieważ

wszystko zdawało się iść utartym torem, Kot Wiedźmy przysnęła na słonku,

ostrożnie, z lewym okiem czujnie

uchylonym, nasłuchując, czy nie szykuje się jakaś sposobność do burdy. Bo Kot

Wiedźmy bardzo lubiła, jak się

wieśniacy brali za łby, i z zapałem rzucała się w sam środek bitki, drapiąc i

kąsając po równo, co się jej nawinęło.

Jednak chłopstwo też dobrze poznało obyczaje wiedźmiego domowika i miało się na

baczności - kiedy dostrzeżono ją

rozpartą na daszku kapliczki, baby pośpiesznie zebrały spódnice i z piskiem

rzuciły się do świątyni, zaparłszy dla

pewności drzwi solidną deską. Dopiero pod wieczór, kiedy chłopi wracali z

sianokosów, Kot Wiedźmy ożywiła się

cokolwiek i, przyczajona w cieniu konaru, wypatrywała stosownej ofiary. Ogromnie

lubiła wczepiać się pazurami w

kędzierzawą czuprynę Osłucha, szczerbatego dezertera z wojska jaśnie księcia

pana, którego Babunia Jagódka zdybała,

jak podbierał jajca z wiejskich kurników. Już zaczęła się sprężać do skoku na

owego nieszczęśnika, kiedy zza pagórka

dobiegło ją raźne turkotanie kół. Kot Wiedźmy zasyczała niechętnie: nie znała

tego zapachu, a i żaden z chłopskich

wózków nie terkotał podobnie. Nie podobało się jej to skrzypienie, ani woń

powożącego, ani głupawe parskanie konia.

I kiedy wóz podtoczył się wreszcie pod iwę, Kot Wiedźmy z radosnym wrzaskiem i

pazurami wysuniętymi niczym

rząd sierpów zeskoczyła prosto na grzbiet woźnicy. *** Wrzask Kaniuka było

słychać aż w wiedźmiej chatce

pośrodku lasu, gdzie Babunia Jagódka, która w szopce z sianem przekonywała

zwajeckiego najemnika do uroków

wiejskiego życia, uniosła głowę i westchnęła z uciechy, co Zwajca niezupełnie

słusznie wziął za uznanie dla swego

miłosnego kunsztu. Stado wron poderwało się w popłochu z porastających smyntarz

buków, niwecząc polowanie

ryżego kocura młynarza, czającego się nań cierpliwie od południa. W gospodzie

Osłuch aż zachłysnął się piwem i na

wszelki wypadek oburącz nakrył czuprynę, po raz kolejny rozważając tchórzliwe,

acz roztropne wygolenie czerepu na

łyso. Także wśród babińca, zabarykadowanego na głucho w świątyni, uczyniło się

wielkie poruszenie.

Najodważniejsza z niewiast, wioskowa ladacznica, ostrożnie odsunęła deskę i

wyjrzała na podwórzec. Od traktu gnał

ku nim rozpędzony wóz, zaprzężony do bardzo porządnego kasztanka; za wozem,

rycząc rozpaczliwie, bieżała łaciata

jałowica i dwie kozy, wszystko przywiązane solidnymi postronkami do pojazdu.

Woźnica pędził za całą menażerią,

drąc się po niebiosa i wymachując bezładnie rękoma. Na jego karku, wczepiony

czterema łapami w ciemną opończę,

siedział potężny ryży kot, który o dziwo wydawał się całkiem spokojny, by nie

rzec: zadowolony z siebie. Kiedy wóz

wpadł za dziedziniec i zakręcił koło studni, kot z gracją zeskoczył i bez

pośpiechu, z zadartym ogonem pomaszerował

w dół, ku strumieniowi. Mężczyzna nie spostrzegł tego od razu i biegł jeszcze

bez opamiętania, wzywając wszystkich

bogów na pomoc i kreśląc w powietrzu znaki odpędzające złego. Wreszcie zatrzymał

się u studziennego kołowrotu,

dysząc ciężko i tocząc wokół nabiegłymi krwią oczami. Wioskowa ladacznica

tymczasem pochwyciła kasztanka i jęła

go uspokajająco klepać po szyi, otaksowawszy przybysza jednym zawodowym

spojrzeniem zza końskiego grzbietu.

Był wysoki, po miastowemu chuderlawy, ale uznała, że na wiejskim wikcie rychło

się odpasie i nabierze tężyzny,

młody, lecz nieprzesadnie, co też ją ucieszyło, bo z młokosami zawsze było za

dużo zamętu. Rysów twarzy nie umiała

dobrze ocenić, bo pokrywała ją krew rozmazana w walce z Kotem Wiedźmy. Jednak

był naprawdę po pańsku ogolony,

gładziuchno, i wydało jej się tylko, że widzi cztery potężne cięcia przez lewy

policzek, gdzie kocie pazury omsknęły

się cokolwiek. No, ale co to za chłop, co na gębie szramy ni jednej nie ma,

pomyślała, wciąż gapiąc się bezwstydnie,

jak obcy odwiązuje z szyi troczki potarganego płaszcza. Miał jasne włosy, w

nieładzie i okrwawione, ale bujne i bez

kołtuna, piwne oczy, które z takim przerażeniem łyskały na boki, że wioskową

ladacznicę ogarnęło niespodziane

pragnienie, aby przygarnąć go i pocieszyć - najlepiej na łące za ruinami młyna

Betki, gdzie chłopy kończyły układać w

stosy świeżo skoszone siano. Wreszcie przybysz zerwał opończę. Wiejska

ladacznica zmrużyła oczy, a jej wargi

uniosły się, prawie jak u kotki, odsłaniając ostre zęby. Nieznajomy nosił

kapicę, obszytą żółtą lamówką szatę kapłana

Cion Cerena. A wiejska ladacznica miała o kapłanach dokładnie takie samo

mniemanie, jak Babunia Jagódka. Po

przeciwnej stronie dziedzińca chłopy wysypywały się raźnie z gospody. - Dziękuję

wam, dobra kobieto. - Kaniuk

Brzezińska Anna - Kot wiedźmy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: