Benzoni Juliette - Marianna (03) i korsarz.pdf - Benzoni Juliette - Zabr7

JULIETTE BENZONI

Marianna

Tłumaczyła

Barbara Durbajło

Wydawnictwo Da Capo

Warszawa 1994

i korsarz

Tytuł oryginału

Marianne.Jason des quatre mers

Redaktor

Barbara Kaczarowska

Ilustracja na okładce

Robert Pawlicki

Projekt okładki

FOTOTYPE

Opracowanie graficzne,

skład i łamanie

FELBERG

For the Polish translation

For the Polish edition

Wydanie I

Carski kurier

Rogatka Fontainebleau

Powóz z impetem przejechał bramę Aix i zniknął w wąskich, ciem-

nych uliczkach starego Awinionu. Słońce stało jeszcze wysoko i złociło

mury obronne miasta, cyzelowało wyraźnie zarysowane blanki i kwa-

dratowe wieże, rzucało błyski na nonszalancką rzekę, która niespiesz-

nie toczyła swe żółte wody pod przęsłami starego, na wpół rozwalonego

mostu Świętego Benezeta. Na najwyższej wieży wspaniałego

papieskiego pałacu posąg Maryi Panny lśnił niczym gwiazda. Chcąc

lepiej widzieć ,Marianna opuściła zakurzoną szybę i z rozkoszą

wdychała ciepłe powietrze Prowansji, pachnące gajami oliwnymi,

tymiankiem i rozmarynem.

Mijały właśnie dwa tygodnie od chwili, gdy wyjechała z Lukki. z2-

żowała najpierw drogą wiodącą wzdłuż wybrzeża, potem doliną

Rodanu, krótkimi dziennymi etapami, aby oszczędzić siły, jako że była w

czwartym miesiącu ciąży, co wymagało zachowania pewnej ostrożno-

ści, a także by nie przemęczać koni. Już nie zwykłe pocztowe koniska

były zaprzężone do berlinki, lecz cztery wspaniałe rumaki ze stajni San-

t'Anna. Dziennie przejeżdżali około dziesięciu mil i co wieczór z2-

zymywali się w jakiejś oberży.

Podróż ta pozwoliła Mariannie docenić, jak dalece jej sytuacja się

zmieniła. Wspaniałe konie, na drzwiach powozu herb, a nad nim

korona gotowały im wszędzie nie tylko serdeczne, ale i pełne szacunku

przyjęcie. Marianna odkrywała, jak przyjemnie jest być wielką damą,

zaś Gracchusa i Agatę wprost rozpierała duma, że służą u księżnej, i

wszystkim wyraźnie dawali to odczuć. Trzeba było widzieć Gracchusa,

gdy co dzień rano wkraczał do sali w oberży, gdzie zatrzymali się na

noc, i pompatycznie obwieszczał, że „powóz najjaśniejszej pani

czeka...". Były posłaniec z rue Montorgueil uważał się niemal za cesar-

skiego stangreta.

Mariannie ta powolna podróż sprawiała pewną przyjemność. Powrót

do Paryża cieszył ją umiarkowanie. Wprawdzie perspektywa

zobaczenia drogiego Arkadiusza była z pewnością bardzo miła, ale

psuła ją obawa, że w stolicy czeka na nią mnóstwo przeróżnych kło-

potów, wśród których pojawił się groźny cień Francisa Cranmere'a.

Również niepokój, jakie przyjęcie zgotuje jej cesarz, był nie bez

znaczenia. Póki podróżowała, grozić jej mogło jedynie spotkanie rozbój-

ników, ale jak do tej pory żaden podejrzany osobnik nie próbował z2-

rasować drogi powozowi. Jadąc zadrzewioną drogą zdołała w końcu

wygnać z pamięci fantomy i mroki willi Sant’Anna. Nie pozwoliła, by

nawet na chwilę stanęła jej przed oczyma złowroga twarz Mattea

Damianiego i wspaniała postać rycerza w białej masce, który był jej

prawowitym małżonkiem. Pomyśli o tym później, później... kiedy już na

nowo ułoży swoje życie, ale na razie nie miała najmniejszego pojęcia

jak, bo zależało to całkowicie od Napoleona. Kiedyś utorował drogę

śpiewaczce noszącej imię Maria Stella, ale co pocznie z księżną San-

t’Anna? Prawdę rzekłszy, owa księżna sama nie wiedziała, co pocznie

ze swoją arystokratyczną osobą. Znowu była mężatką... mężatką bez

małżonka!

Widok Awinionu oczarował Mariannę. Może to słońce albo szeroka,

leniwie płynąca rzeka, może gorące barwy starych kamieni albo

zwisające ze wszystkich żelaznych balkonów geranium, a może je-

dwabisty szelest srebrzystych drzew oliwnych lub śpiewny akcent

kumoszek w barwnych spódnicach, które pokrzykiwały do siebie na

widok przejeżdżającego powozu, może... W każdym razie Marianna z2-

agnęła zatrzymać się tu na kilka dni, nim wreszcie wyruszy do Paryża.

Wychyliła się przez okno w drzwiach powozu.

– Gracchusie, rozejrzyj się, czy nie ma tu gdzieś porządnego zajaz-

du. Chętnie zostałabym tu na jakieś dwa, trzy dni. To taki uroczy z2-

tek!

– Zaraz się rozejrzę. Widzę tam dużą oberżę i piękny szyld, a i

tak mieliśmy się tu zatrzymać...

Rzeczywiście nie opodal bramy Oulle wznosiła się oberża „Pod

Pałacem", jedna z najstarszych i najwygodniejszych w okolicy, o

grubych murach koloru ochry, okrągłych rzymskich dachówkach i

obrośniętych winoroślą altanach. Zatrzymywały się tu również dyliżan-

se, o czym świadczył wielki zakurzony pojazd, który właśnie przyjechał

i z którego wysypywali się obolali podróżni, czemu towarzyszyła

ogromna wrzawa – dzwonki, pokrzykiwanie pocztylionów, wołania, ra-

dosne powitania podróżnych, wykrzykiwania z południowym akcentem,

Benzoni Juliette - Marianna (03) i korsarz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: