Benford Gregory - Nowa Niniwa.pdf - Benford Gregory - Zabr7

Gregory Benford

Nowa Niniwa

Milvina nie mogła zrozumieć, o co tyle hałasu. Owszem, wyprawa na Centauri, ludzie w

drodze na inną gwiazdę - ale dziesiątki lat kosmicznego lotu? Cóż mogłoby być bardziej

nudnego?

I jeszcze te pogłoski o ludziach, którzy wpadli w tarapaty z powodu jakichś znaków na

ścianach, na pewno prymitywnych i groteskowych... A jednak nie dawały jej spokoju.

- Chodzi o to - mówiła Sorelowi (patrzyła na świat przywódczym okiem

intelektualisty, lubiła stać na czele, choć on był prawdziwym facetem, naprawdę

świetnym

w łóżku, bez dwóch zdań) - że przecież maszyny pozwalają nam powrócić do świata,

w którym się urodziliśmy, prawda? Wszystko, począwszy od symulacji militarnych po

notatki

twojego brokera, od architektów, którzy przechadzają się po nie istniejących w

rzeczywistości

domach własnego projektu, po chemików mieszających cyfrowo odmierzone porcje

molekuł,

wszystko sprowadza nas z powrotem na twardy grunt, na ziemię. - Klasnęła otwartą

dłonią

w pseudoskórę fotela i marszczyła brwi. - Jesteśmy z tym światem połączeni na stałe.

Sorel

kiwnął głową z powątpiewaniem.

- Tak, tak... I wybaw nas Panie...

- Ból abstrakcji! - powiedziała smakując słowa. - Maszyny i Spiker dają nam... -

Usiłowała przypomnieć sobie lekturę ze szkoły artystycznej, jaką zazwyczaj każdy

ignorował,

ponieważ sztuka była przez dziesięć lat obowiązkowym przedmiotem dla każdego.

Wreszcie

wpadło jej do głowy właściwe słowo - ...dają nam świat ekspresji bogatszy od dżungli

symboli, którymi posługuje się nauka.

- Zgadzam się, chociaż to są poglądy w starym stylu, jeszcze z dwudziestego wieku -

powiedział Sorel odwracając się. - Ale to działa. Chyba podoba mi się przedstawianie całej

złożoności zagadnień za pomocą starannie dobranych, ściśle ze sobą powiązanych

argumentów. Jest w tym coś mocnego i solidnego.

- Dziś to nie jest metoda, lecz tylko jedna z metod. Zaczynało się interesująco, ale

właśnie nadeszli inni i koncentrację diabli wzięli. Cały czas w głębi duszy nurtowały ją

tajemnicze ideogramy.

Czy w ogóle są to ideogramy? Musiałaby się tym zająć. Spiker pewnie nawet nie zadałby

sobie trudu, by odpowiedzieć na jej pytania.

Alpha Centauri to dziwny system, myśli John, nawet jak na gwiazdę binarną. Albo raczej,

upomniał sam siebie, przypomina raczej potrójną.

Maleńka, błyszcząca gwiazda w pogoni za dwoma wielkimi słońcami. Nieskończony

taniec rozbłyskającej okruszyny, pląsającej w kierunku Sol. Taka jest najmniejsza gwiazda,

Proxima.

Niemniej jednak na system Centauri składają się dwie duże żółte gwiazdy. Wciąż

prozaicznie nazywane gwiazdą A i gwiazdą B, krążą wokół siebie, nie zważając na

odległą

Proximę. John Dopplers wyobraża je sobie, odświeżając dalekie wspomnienia.

Mimośród orbity A wynosi 0,52, dłuższy promień elipsy mierzy 23,2 astronomiczne

jednostki. Oznacza to, że najmniejsza odległość pomiędzy A i B to 11,2 tych jednostek.

Z kolei A to gwiazda typu G, o masie przekraczającej o 8 setnych masę Słońca, B zaś

należy

do grupy gwiazd K, z masą wynoszącą 88 procent masy Słońca. Jej czas całkowitego

obiegu

po orbicie wokół A to 80 lat. Sama liczy jakieś 4,8 lat, nieco więcej od Sol.

Planetarne „dziecko” słońca A stało się zalążkiem i przyczyną całej ekspedycji. Ta

ziemiopodobna planeta była nieco większym pyłkiem, widzialnym przez

interferometryczny

teleskop, długie ramię z lustrzanymi oczami prześwietlającymi przestrzeń pomiędzy A i

Nowa Ziemia? John patrzy na jej tajemniczy majestat, ledwie wyczuwając delikatne

drżenie statku i szum pracy jego maszyn. Posuwają się wciąż w głąb newtonowskiego

gawota

światów na wielkiej sali balowej niebios o dwóch słońcach.

Nazwana Shivą, nowa stosunkowo planeta, przytulająca się blisko do A, otoczona

wodnym cirrusem, kontrastuje swą mglistą kulą z błękitnobiałą poświatą A. Jej atmosfera,

bogata w azot, zawiera też 18 procent tlenu i ślady dwutlenku węgla. Bardzo przypomina

ziemską. Shiva jest za gorąca, by oferować człowiekowi komfortowe warunki, w gruncie

rzeczy jednak wcale nie tak fatalna; żaden mieszkaniec Wenus nie założyłby tu szklarni.

Długie interferometryczne teleskopy wykazały jasno, że atmosfera tamtejsza jest

daleka od chemicznej równowagi. Teoria biologiczna utrzymuje, że to niezaprzeczalny

znak

życia. I rzeczywiście, na pierwszych sporządzonych w czasie ekspedycji mapach

wyłaniają

się dwa duże zielone, wyraźnie oddzielone, nadające się do zamieszkania pasy życia;

każdy

z nich zaczyna się około 30 stopni od linii równika.

Najwyraźniej dziwne efekty pływowe systemu Centauri pozbawiły Shivę

początkowego nachylenia biegunowego. Ich stałe oddziaływanie sprawiło, że oś Shivy

odchylona była zaledwie o jeden jedyny stopień od linii kątowego momentu orbitalnego.

W efekcie równikowy pas planety stanowił bladą, suchą przestrzeń, pustoszoną

wiecznymi

tornadami i gwałtownymi wichurami.

John zawisł nad równikiem. Duże błękitnozielone morza, lecz brak wielkiego oceanu.

Brak połączeń pomiędzy dwiema łagodnymi strefami - żadne morskie życie nie mogło

przedostać się z jednej do drugiej. Migracje lądowe, jak pokazały kalkulacje, skutecznie

blokowała wielka pustynia równikowa. John doszedł do wniosku, że ptaki mogłyby

odbyć tak

długi lot, lecz trudno zrozumieć, jaki czynnik ewolucyjny mógłby skłonić je do takiego

znoju

i tak uwarunkować. Co miałyby otrzymać w nagrodę?

Dziwny świat, prawdziwie wart dziesiątek lat powolnego mielenia przestrzeni

międzygwiezdnej w tym locie, pomyślał John, odpływając od ostrego, pełnego

szczegółów

obrazu całego dysku Centauri.

Nareszcie na miejscu! Kilka rastrów miga na granicy pola widzenia. Jednak

gwałtownie odwraca głowę. On, taki malutki pyłek, tak odległy, a jednak - jest tam!

Centauri.

- Gówno prawda! - powiedział Sorel surowo.

Milvina wciągnęła go do starego, zatęchłego korytarza.

- Chodź i wyłącz swojego Spikera. Ja swojego wyłączyłam, sam widziałeś.

- Te symbole na ścianach, kto to słyszał, żeby...

- Jest jeszcze jeden znak, tam dalej.

Podeszli wąskim, słabo oświetlonym tunelem do oddalonego zaułka z chropowatą ścianą.

- Popatrz, jeszcze jeden wzór.

- To chyba jakiś stary symbol. Co to w ogóle jest „znak”?

- Ten tutaj mówi - uważnie składała w wyobraźni litery - PRZEJŚCIA NIE MA.

Sorel uderzył niecierpliwie kciukiem w swego Spikera. Zabłysła lampka.

- To samo mówi Spiker.

- Widzisz więc!

- Byłaś tu już i twój Spiker ci powiedział.

- Przecież to ty wybrałeś korytarz, pamiętasz? To próba losowa.

- Oszukujesz.

- Nie! Naprawdę umiem to przeczytać. - Czytać! Dźwięk tego słowa przyspieszał bicie

serca.

Sorel zamilkł na chwilę. Wiedziała, że znów konsultuje się ze Spikerem. - „Czytać” to

znaczy rozwiązywać. Rozumiem. Ten znak mówi, że tędy PRZEJŚCIA NIE MA. Ale na

jakiej zasadzie?

- Popatrz, to są litery. Jest ich dwadzieścia sześć. Można je łączyć w słowa, choć

mnóstwo z tym roboty.

- Nonsens - powiedział Sorel zasadniczo. - Słowa powstają w ustach mówiącego.

- Znam inny sposób.

Potrząsnął głową. Musiała postawić go przed kolejnym znakiem i powtórzyć cały

spektakl. Skrzywił się, kiedy Spiker odpowiedział, że rzeczywiście znaki należało

odczytać

jako STREFA SPECJALNA.

- To musi być sztuczka. Twój Spiker działa i tylko oszukiwałaś, że go wyłączyłaś.- Proszę,

weź mój insert. - Położyła mu go na dłoni i popchnęła ku następnym znakom. - TER.

WYTWÓRCZE, tędy.

- Wiem, co oznacza strzałka, kiedy ją widzę, ale co z resztą? Co znaczy TER.?

Miała nadzieję, że o to nie zostanie zapytana.

- Może to oznacza miejsce.

- Na przykład sąsiedztwo?

- Możliwe. Chyba rzeczywiście. Teren, czyli strefa. Jeśli zabrakło miejsca, żeby napisać to

w całości, użyli krótszego słowa.

- A kim byli ci „oni”? Czarodziejami?

- To starożytni, jak mi się zdaje.

Zauważyła, że stara się to zrozumieć.

- Pozostawili znaki na ścianach? W jakim celu, jeśli Spiker...

- Może żyli w epoce, kiedy nie było jeszcze Spikera?

- Ale jaki z tego pożytek?

- Nie wiem. Nauczyłam się tego z tych starych papierów, które odkryłam w Sekcji

Historycznej. Nazywały się RACHUNKI, ale znalazłam tam wystarczająco wiele słów. -

Skąd wiesz, że możesz coś „przeczytać”? To znaczy robić to bez konsultacji ze Spikerem?

- Wiem. Litery łączą się w grupy. Na przykład w WYTWÓRCZE mamy „twór”, a ten

odwrócony kształt to dźwięk „w”...

- Za szybko - skrzywił się znowu; oczywiście wcale mu się to nie podobało. Był

biologiem. Ale tolerował jej zainteresowanie zakurzoną przeszłością, dobrze zresztą o tym

wiedziała. W końcu poprosił;

- Dobrze, pokaż mi to jeszcze raz. Nie dlatego, że w to wierzę, ale...

Prawda o podniesionym oceanie na Shivie wykluwała się bardzo powoli.

Odis zauważyła to pierwsza. Długie dni nurzania sensorów w powodzi danych zaczęły

przynosić efekty. Była bardzo dumna z tego, że udało jej się wyłowić takie dziwo z morza

pomiarów, dokonanych w czasie ekspedycji na pobranych próbkach. Jej małe, szybkie,

bystre

oczy przesuwały się uważnie po królestwie dwóch gwiazd.

System Centauri jest dziwny, ale nawet silne pływy nie wyjaśniają takich anomalii.

Planety powinny mieć kształt kuli albo zbliżony. Biegunowy promień Ziemi był zaledwie

o jeden procent krótszy od równikowego. Z Shivą było inaczej.

Odis odkryła źródło odchylenia kształtu tego świata. Znajdowało się daleko od

równika, dokładnie na 1694 kilometrze, w głębokim, niebieskim morzu, ochrzczonym

natychmiast Okrągłym Oceanem. Ta masa wód usadowiła się na półkuli południowej i

miała

kształt niemal idealnego koła, co przywodziło na myśl wielki krater wulkaniczny.

Powyższa hipoteza dominuje do momentu, kiedy Odis przedstawia wyniki swych

pomiarów. Nurza się w swych danych jak w cyfrowych chmurach, wdychając ich

wełniste

bogactwo. Pod nią ogromny statek Adventurer przygotowuje się do wejścia na orbitę

wokół

Shivy. Odis wdycha chmury danych, przetłumaczonych na zapachy, według których są

katalogowane. Ostre, złożone.

W pierwszej chwili nie wierzy radarowi. Skalowanie jednak działa, więc próbuje innych

metod: wolno, analitycznie, nudno. Rezultat ten sam. Okrągły Ocean znajduje się sto

kilometrów powyżej kontynentu, jakby zastygnięty nad jego powierzchnią.

Odis prezentuje swe odkrycie na codziennym Spotkaniu Nadzorczym grupy. Reakcją jest

sceptycyzm, a nawet skrywane uśmieszki.

Benford Gregory - Nowa Niniwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: