Heyer Georgette - Sierotka.pdf - Heyer Georgette - diablik89

Edited by Foxit PDF Editor

For Evaluation Only.

***

Hrabia Wroxton bawił się całkiem dobrze, jeśli to w ogóle

możliwe, by starszy dżentelmen, cierpiący z powodu niestraw

ności i szczególnie gwałtownego ataku podagry, mógł odczu

wać jakąś przyjemność poza ulgą w nękających go bólach.

Pochłonięty był wdzięcznym zadaniem, jakie stanowiło dlań

wygłaszanie przemowy na temat przywar swego potomka. Nie

wtajemniczonym jego ostre słowa mogły wydawać się niespra

wiedliwe, gdyż Ashley wicehrabia Desford odznaczał się wszel

kimi cechami syna, z którego każdy ojciec powinien być dum

ny. Miał nie tylko miłą powierzchowność i wysoką atletyczną

sylwetkę, lecz także ujmujący styl bycia, będący wynikiem

wrodzonej delikatności oraz wychowania, jakie odebrał. Wyka

zywał się również sporą dozą cierpliwości i poczuciem humoru,

które uwidaczniało się w uśmiechu, jaki czaił się w jego oczach

i jaki wiele osób uważało za nieodparty. Ojciec jednak nie

zaliczał się do tych ludzi - jako cierpiący na podagrę uznawał

ów uśmiech za wręcz irytujący.

Działo się to w czerwcu, lecz ponieważ nie można było

powiedzieć, że panują letnie upały, hrabia kazał napalić w bi

bliotece. On i jego dziedzic siedzieli teraz po obu stronach

kominka: hrabia z grubo obandażowaną nogą opartą na stołku,

a syn (niezauważenie odsunąwszy swe krzesło od płonących

bierwion) - jak zazwyczaj w swobodnej pozie naprzeciw ojca.

Wicehrabia miał na sobie surdut, bryczesy z koźlej skóry i wy

sokie buty, co było jak najbardziej odpowiednim porannym

strojem każdego dżentelmena bawiącego na wsi. Jednak pewna

elegancja, dająca się zauważyć w kroju surduta oraz sposobie

GEORGETTE HEYER

wiązania fulara, stała się dla ojca wicehrabiego pretekstem, by

nazwać syna ,,jednym z tych okropnych dandysów". Na to ów

odparł tonem łagodnego protestu:

- Ależ nie, sir! Prawdziwy dandys byłby oburzony słysząc

coś podobnego.

- Rozumiem więc - patrząc na niego rzekł ojciec - że

uważasz się za sybarytę!

- Prawdę mówiąc, sir - powiedział wicehrabia przepraszają

co - za nikogo szczególnego się nie uważam. - Milczał przez

chwilę, obserwując z sympatią i jednocześnie rozbawieniem,

jak zaciskają się szczęki jego rodzica, po czym rzekł przymilnie:

~ No, ojcze! Czymże zasłużyłem sobie na podobną reprymendę

z twojej strony?

- A co zrobiłeś, by zasłużyć sobie na pochwałę? - natych

miast odparował hrabia. - Nic! Jesteś lekkoduchem, synu.

Przeskakujesz wciąż z kwiatka na kwiatek, nie myśląc o tym,

że twoje nazwisko zobowiązuje cię do czegoś więcej niż nazwi

sko jakiegoś pospolitego człowieka! Jesteś zwykłym utracju-

szem - i nie musisz mi przypominać, że pieniądze, które

wydajesz na konie, zakłady i spódniczki, są twoje, gdyż wiem

o tym dobrze. Nie przestanę jednak powtarzać tego, co zawsze

mówiłem: to bardzo podobne do twej ciotecznej babki, by

zostawiać ci całą swą fortunę - niczego innego nie należało się

spodziewać po takim ptasim móżdżku jak ona! To tak jakby dać

ci carte blanche na najróżniejsze... eee... ekstrawagancje i roz

rywki! Ech, na Jowisza, nic już nie powiem - rzekł jego

lordowska mość z przekonaniem, lecz jak się okazało, niezupeł

nie konsekwentnie. - Była ciotką twej matki i ta okoliczność

zamyka mi usta.

Umilkł rzucając wojownicze spojrzenie swemu dziedzicowi,

na co wicehrabia odparł tylko ze stosowną powściągliwością:

- Racja, ojcze!

- Gdyby poczyniła zastrzeżenie, że jej majątek ma być

wykorzystany na utrzymanie twej żony i dzieci, uznałbym to za

korzystny zapis - oznajmił hrabia, dodając jednak: - Nie żebym

wtedy albo teraz nie chciał czy nie mógł zwiększyć twoich

apanaży, tak byś mógł sprostać dodatkowym wydatkom związa

nym ze wstąpieniem w związek małżeński!

SIEROTKA

Przerwał znowu i wicehrabia, zdając sobie sprawę, że ocze

kuje się od niego jakiejś reakcji, odrzekł uprzejmie, iż jest ojcu

bardzo zobowiązany.

- Och, nie, wcale nie jesteś! - odparł hrabia ponuro. - A co

więcej, nie wyrazisz swej wdzięczności inaczej, jak tylko dając

mi wnuka, niezależnie od tego, jak szybko roztrwonisz fortunę

swej ciotecznej babki. Na Boga, ależ dużo mam wnuków! -

powiedział, nagle przypomniawszy sobie swe inne pretensje. -

Nikt z was ani trochę nie myśli o rodzinie! Należałoby się

spodziewać, że w moim wieku będę miał gromadę wnuków,

które byłyby mi pociechą na starość! ł co? Czy mam jakieś?

Nie mam. Ani jednego.

- Przecież masz troje - odrzekł wicehrabia nie dając się zbić

z tropu. - Wprawdzie nie wydaje mi się, by stanowiły dla ciebie

wielką pociechę, lecz uważam, że ze względu na Griseldę

należy wspomnieć o jej latoroślach.

- Dziewczynki! - sapnął hrabia wykonując przy tym lekce

ważący gest, jakby odsuwał je na bok. - One się nie liczą! Poza

tym to smarkule Broxbourne'ów. Chcę chłopców, Ashley! Car-

ringtonów, którzy by przejęli nasze nazwisko, tytuł i tradycje

rodu.

- Chyba nie wszystkie! - zaprotestował wicehrabia. - Nale

ży zachować zdrowy rozsądek, sir. Nawet gdybym spełnił twoje

oczekiwania i ożenił się w wieku dwudziestu lat, a moja nie

szczęsna małżonka co roku obdarowywałaby mnie bliźniętami,

to i tak nie byłbyś w pełni zadowolony... pomijając fakt, że

wśród tak wielu wnuków musiałoby się trafić kilka dziewczy

nek.

Próba rozbawienia starszego pana niemal by się udała (gdyż

hrabia skłonny był do śmiechu), gdyby nie to, że poczuł nagły

ból w chorej nodze, pod wpływem którego wykrzywił twarz

i wykrzyknął groźnie:

- Nie bądź impertynencki, mój panie! Przypominam ci, że...

dzięki Bogu!... nie jesteś moim jedynym synem!

- Rzeczywiście nie - zgodził się wicehrabia ze stoickim

spokojem. - I chociaż mam wrażenie, że Simon jest jeszcze za

młody, by zapełnić swymi potomkami pokój dziecinny, to tuszę,

iż Horace mógłby cię zadowolić w tym względzie... oczywiście

GEORGETTE HEYER

gdy skończy się okupacja - a wszystko wskazuje, iż nastąpi to

w niezbyt odległej przyszłości - i będzie mógł do nas wrócić.

- Horace! - wykrzyknął jego lordowska mość. - Będę

szczęśliwy, jeśli nie przyjedzie do domu z jakąś francuską

dziewką!

- Och, nie sądzę, by było to możliwe - odparł wicehrabia.

- Horace nie jest wielkim zwolennikiem cudzoziemców i pa

mięta o honorze rodu tak samo jak ty, sir.

- Nie dożyję dnia, w którym miałbym się o tym przekonać

- stwierdził hrabia, próbując odwołać się do swego wieku

i choroby, lecz nieco osłabiając efekt przez dodanie zgryźliwej

uwagi: - Co żadnego z was niewiele obchodzi!

Wicehrabia roześmiał się, lecz była w tym spora doza sym

patii.

- Nic z tego, ojcze! - powiedział. - Nie próbuj ze mną tych

sztuczek. Nie urodziłem się wczoraj - znam cię dobrze od

dwudziestu dziewięciu lat! - i wiem, kiedy próbuje się mnie

podejść. Dobry Boże, sir, trzymasz się bardzo dobrze - poza

skłonnościami do podagry, z której mógłbyś się wyleczyć, gdy

byś nie wypijał dwóch butelek porto za jednym posiedzeniem -

i będziesz żył jeszcze długo! Wystarczająco długo, jestem tego

pewien, by karcić mojego syna, tak jak karcisz dziś mnie!

Hrabia nie mógł oprzeć się uczuciu zadowolenia słysząc, że

jego dziedzic znajduje go w bardzo dobrej formie, lecz uznał za

stosowne stwierdzić surowo, że nie rozumnie i nie aprobuje

tych potocznych wyrażeń, których niestety używają teraz mło

dzi mężczyźni. Przez chwilę miał chęć poinformować wicehra

biego, że gdyby zamierzał zasięgnąć jego opinii na temat picia,

zapytałby go o to, lecz oddalił tę myśl, wiedząc, iż nie należy

liczyć, że Ashley przyjmie reprymendę z synowską pokorą,

a ponadto sam nie miał ochoty wdawać się w rozmowę, pod

czas której poruszałby się po tak niepewnym gruncie. Zamiast

tego rzekł więc:

- Twój syn? Nie chcę żadnych bękartów, dziękuję za coś

takiego, Desford! - Po czym dodał pospiesznie: - Lecz nie

sądzę, byś miał ich dużo... czy choćby jednego!

- Z tego, co wiem, żadnego, sir - rzekł wicehrabia.

- Miło mi to słyszeć! Gdybyś jednak zgodził się na małżeń-

Heyer Georgette - Sierotka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: