Julie Miller - Bardzo dobry człowiek.pdf - Harlequin Intryga i Miłość - natalea1

JULIE MILLER

Bardzo dobry człowiek

Tytuł oryginału: One Good Man

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Co za dzień!

Mitch nacisnął dzwonek i czekał. Wcale nie miał ochoty

na tę wizytę, ale kiedy człowiek, od którego zaleŜał jego

awans, zadzwonił i poprosił o osobistą przysługę, nie mógł mu

odmówić.

Sprawdzenie, czy w jakimś domu wszystko jest w

porządku, było sprawą tak rutynową, Ŝe w innym przypadku

skierowałby tam po prostu umundurowany patrol. A

właściwie zleciłby asystentce, Ŝeby to ona wysłała tam patrol.

Zaproponował nawet, Ŝe zamiast niego mogliby tam zajrzeć

dwaj jego najlepsi detektywi, ale komisarzowi Reedowi

bardzo zaleŜało na zachowaniu dyskrecji.

Mitch schował do kieszeni elektroniczną kartę, którą

otrzymał od komisarza. Dzięki niej dostał się na teren

posiadłości. Zastanawiał się, po co właściwie kazano mu tu

przyjść. Szef był bardzo tajemniczy i dostarczył mu tylko

kilku absolutnie niezbędnych informacji.

- To posiadłość przyjaciółki mojej rodziny - powiedział. -

Po prostu chcę mieć pewność, Ŝe nic złego się tam nie

wydarzyło.

Nic złego? Na przykład co? Włamanie? Jakiś akt

wandalizmu? Lunatykujący krewny, biegający na golasa i

robiący wstyd rodzinie?

Po co ta cała dyskrecja?

Szczerze mówiąc, Mitch nie miał nic przeciwko takiej

przysłudze. Brakowało mu bezpośrednich kontaktów z

ludźmi, którzy naprawdę potrzebują pomocy policji. Zamiast

tego spędzał większość czasu na rozmowach z dziennikarzami

i kierowaniu administracją IV Dzielnicy Kansas City.

Nigdy jednak nie miał do czynienia z takimi domami. Ani

z ich właścicielami.

Komisarz najwyraźniej nie do końca zdawał sobie sprawy,

o co go prosi.

Mitch odsunął mankiet czarnej, skórzanej rękawiczki i

spojrzał na zegarek. Osiemnasta. Chyba nikt nie kładzie się

tak wcześnie. MoŜe takie szare, listopadowe popołudnie

mieszkańcy tej przypominającej gotycką fortecę rezydencji

wolą spędzać w domu, popijając przy kominku wyborowy

koniak.

Znów nacisnął dzwonek. Tym razem dzwonił duŜo dłuŜej,

niŜ wypadało. Mogliby chociaŜ kazać słuŜbie otworzyć,

pomyślał, czując, jak coraz bardziej marzną mu uszy.

- Chyba szukam wiatru w polu - mruknął pod nosem. Za

chwilę wróci do swego dŜipa, zadzwoni na prywatny numer

Reeda i poinformuje go, Ŝe nikogo w tej fortecy nie zastał.

Podejrzewał, Ŝe szef po prostu wystawia na próbę jego

lojalność. PrzecieŜ w styczniu mianować ma swojego nowego

zastępcę.

No cóŜ, Mitch Taylor nie umiał grać. Jeśli dostanie to

stanowisko, bo ma najwyŜsze kwalifikacje, to istotnie,

zasłuŜył na nie. Ale jeśli wybór ma mieć coś wspólnego z

polityką, to nie ma szans.

Trzaski w ukrytym gdzieś interkomie przerwały te

niewesołe rozmyślania.

- Tak?

Mitch dopiero teraz dostrzegł głośnik i kamerę ukryte za

framugą dębowych drzwi. Cofnął się o krok i wyjął z kieszeni

identyfikator. Trzymając go przy twarzy, spojrzał w stronę

kamery.

- Kapitan Mitch Taylor z komendy policji Kansas City.

Chciałbym, jeśli to moŜliwe, zadać pani kilka pytań i

sprawdzić teren. Mieliśmy anonimowy telefon, Ŝe coś tu jest

nie w porządku.

Zgodnie z instrukcją nie wymienił nazwiska komisarza.

Udawał, Ŝe to tylko rutynowe czynności policji. Był pewien,

Ŝe identyfikator i pewny siebie głos przekonają kobietę, Ŝe to

standardowa procedura. Schował legitymację do kieszeni i

czekał, aŜ go wpuści.

- Nic się u nas nie dzieje - odpowiedziała kobieta. Zbyt

szybko, Ŝeby jej uwierzył.

O, cholera, jeśli Reed wysłał go do napadu bez Ŝadnego

wsparcia...

Sięgnął pod kurtkę i odpiął kaburę pistoletu. Starał się

nadać swemu głosowi spokojne brzmienie.

- Gdyby zechciała pani podejść do drzwi... Chciałbym z

panią porozmawiać.

Zanim interkom zamilkł, usłyszał jakieś gorączkowe

szmery i szuranie, co tylko potwierdziło jego wcześniejsze

obawy. Na pewno nie wszystko było tu w porządku. Nie

spuszczając oczu z klamki, poprawił krawat. Nagle, poprzez

dwie pary drzwi, usłyszał wyraźny głuchy odgłos czegoś

duŜego upadającego na podłogę i zaraz po nim stłumiony jęk.

Ręka znieruchomiała mu na węźle krawata.

- Proszę pani?! - zawołał. - Proszę pani, nic się pani nie

stało?!

Odpowiedziała mu tylko głucha cisza. Instynkt

doświadczonego policjanta mówił mu, Ŝe coś jest bardzo,

bardzo nie w porządku.

Szybkim ruchem wyciągnął pistolet z kabury.

- Proszę pani?! Cisza.

A niech to diabli. PrzecieŜ to miała być zwyczajna,

rutynowa kontrola. Przedstawiam się, przepraszam, Ŝe

przeszkadzam, i dobranoc. Akurat! Jeszcze tej nocy zadzwoni

do komisarza i spyta, o co dokładnie chodziło.

Najpierw jednak musi zająć się tą kobietą.

- Wchodzę - ostrzegł.

Rękojeścią pistoletu stłukł grubą szybę pierwszych drzwi.

WłoŜył rękę i otworzył je od środka. Drugie drzwi, drewniane,

teŜ zamknięte były na klucz. Mitch cofnął się, odbezpieczył

broń i wystrzelił dwa naboje w zamek.

Drewno rozprysło się na wszystkie strony i drzwi zawisły

na zawiasach. Mitch naparł na nie ramieniem i wpadł do

środka.

W tej samej chwili w całym domu rozbłysły pulsujące

światła i rozdzwonił się głośny alarm.

Z głębi domu usłyszał ostrzegawczy krzyk kobiety.

- Rutyna, dobre sobie - mruknął pod nosem. Przywarł

plecami do ściany i posuwał się ostroŜnie dalej,

oślepiany co chwila światłami alarmowymi. Tylko dzięki

nim od czasu do czasu coś widział. Poza tym poruszał się po

omacku. W pewnej chwili jedna z jego nóg natknęła się na coś

wystającego. Schody.

Ale krzyk kobiety dochodził z parteru.

Macając ręką, posuwał się powoli w tamtą stronę. Nagle

wymacał w ścianie niewielką wnękę, poczuł coś twardego,

zimnego i gładkiego. Kiedy znów zabłysły światła i ujrzał

przed sobą czyjąś twarz, chwycił pistolet w obie dłonie i

wycelował. Przy kolejnym błysku świateł aŜ zaklął. Miał

przed sobą coś na kształt ołtarzyka z nagrodami, medalami i

zdjęciami. Wpatrująca się w niego kobieca twarz widniała na

oprawionej w ramki fotografii. Przeraziło go zdjęcie zgrabnej,

złocistowłosej dziewczyny z bukietem kwiatów w jednej i

medalem w drugiej ręce.

Zły na siebie, zamknął oczy i próbował usłyszeć coś

ponad ogłuszającym wyciem alarmu. Ale w całym domu było

cicho. Zbyt cicho!

Ściskając w lewej ręce pistolet, posuwał się w głąb domu.

Julie Miller - Bardzo dobry człowiek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: