Carla Cassidy - Chłopiec z zaświatów.pdf - Harlequin Intryga i Miłość - natalea1

Carla Cassidy

Chłopiec z zaświatów

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Długa, wąska droga prowadząca do domu na wzgórzu nie była

oświetlona. Dolina poniżej pogrążyła się we mgle. Gęste, szare

tumany kompletnie zasnuły miasteczko Kingsdon w stanie Missouri.

Julia Kingsdon zatrzymała samochód przy krawężniku i zgasiła

silnik. Sprawdziła, czy Bobby wciąż śpi głęboko na tylnym siedzeniu,

po czym wysiadła. Przeciągnęła się, próbując rozluźnić mięśnie

napięte po dwóch dniach siedzenia za kierownicą.

Wzięła głęboki wdech i wolno wypuściła powietrze. Oparła się o

przedni zderzak samochodu. Powinna zebrać myśli, zanim pokona

resztę drogi do domu brata jej zmarłego męża.

Obciągnęła sweter. Nie była pewna, czy przyczyną chłodu, który

powodował gęsią skórkę na plecach, było po prostu wieczorne,

jesienne powietrze, czy też raczej perspektywa zmierzenia się z

nieznanym.

Nieznane. Po raz kolejny spojrzała na Kingsdon Manor. Dom był

architektonicznym dziwolągiem. Szare kamienie i wieżyczki w

narożnikach należały do innej epoki i innego miejsca. Wyglądały bez

wątpienia dziwnie na wzgórzu w południowej części stanu Missouri.

Na jednej z wieżyczek umieszczono blaszany wiatrowskaz w

formie koguta, zupełnie nie pasujący do architektury budynku.

Wieczorna bryza końca lata sprawiła, że blaszany kogut kręcił się

chaotycznie dookoła własnej osi. Okna były ciemne i rozwarte, jakby

gotowe połknąć każdego, kto śmiał się tu zjawić. Nawet złota

poświata zmierzchu nie była w stanie rozjaśnić posępnych cieni

spowijających ten dom.

Przejechała pół kraju, żeby się tu dostać, i tak naprawdę nie miała

pojęcia, co ją czeka. Była pewna jedynie tego, że musiała tu

przyjechać. Ona i jej syn nie mieli się dokąd udać.

Wzdrygnęła się jeszcze raz i wróciła do samochodu. Wciąż się

zastanawiała, czy przyjazd tutaj nie był pomyłką. Może lepiej było

zostać w Nowym Jorku i toczyć dalej codzienną walkę o przetrwanie?

Zacisnęła dłonie na kierownicy. Czuła rosnącą determinację. Nie,

musiała tu przyjechać. Musiała spotkać brata swojego świętej pamięci

męża. Zależało jej na tym, żeby Bobby poznał swojego jedynego,

poza nią, krewnego. A poza wszystkim innym, to było dziedzictwo

Bobby'ego. Miała prawo się go domagać w imieniu syna.

Spojrzała przez ramię na chłopca pogrążonego we śnie. Trzymał

w ciasnym uścisku pluszowego psa, z którym spał każdej nocy przez

ostatnie siedem lat. Słodki Bobby! Serce jej topniało, kiedy patrzyła

na ciemne, rozczochrane włosy, na okrągłe, zarumienione policzki.

Ostatni rok był dla niego bardzo ciężki. Okazał się trudny dla nich

obojga.

Już czas. Zapaliła silnik. Kiedy jechała dalej drogą, serce

łomotało jej w piersi coraz mocniej. Jakiego powitania mogli się

spodziewać? Kilkakrotnie napisała do Foresta Kingsdona. W listach

wyjaśniała szczegółowo, że chciałaby przyjechać i przedstawić mu

Bobby'ego. Nie dostała żadnej odpowiedzi. Wcale jej zresztą tak

naprawdę nie oczekiwała. Forest nie przyjechał na pogrzeb Jeffrey'a,

nie przysłał kondolencji. Julia nie wiedziała, co spowodowało

rozdźwięk między Jeffrey'em a jego młodszym bratem lata temu.

Jednak cokolwiek to było, nawet śmierć nie zrobiła w tym wyłomu.

Odsunęła od siebie wspomnienia o mężu. Te myśli przynosiły

różne uczucia - ból, poczucie utraty i zawsze poczucie winy.

Zatrzymała samochód przed wejściem do domu. Zgasiła silnik,

ale jeszcze przez chwilę została za kierownicą, przyglądając się

uważnie pogrążonemu w ciemnościach budynkowi. Z bliska robił

jeszcze posępniejsze wrażenie. Na wzgórze dotarła już mgła i parter

Kingsdon Manor wyglądał teraz jak zasnuty oddechem ducha. Blada

poświata ze środka przemieniała mgłę w niesamowite, żółtawozielone

opary.

Otworzyła tylne drzwi i wzięła Bobby'ego na ręce. O dziwo,

chłopiec nie obudził się. Zamiast tego wtulił w nią małe ciałko i

otoczył ją ciasno nogami w pasie. Oddychał głęboko i regularnie.

Dzieciak przespałby chyba zrzucenie bomby atomowej, pomyślała z

uśmiechem. Nie minie wiele czasu i zrobi się tak duży, że matka nie

będzie w stanie go unieść. Wdychała zapach małego chłopca. Jej serce

znowu zalała fala miłości.

Martwiła się o syna. Nie umiał sobie poradzić bez ojca. Przez

ostatnich kilka miesięcy był bardzo przygnębiony. Zrezygnował ze

swojej niezależności siedmiolatka i powrócił do stadium kurczowego

trzymania się matki, które przeszedł, gdy był młodszy. Psycholog

zasugerował, że chłopiec potrzebuje więzi z czymś lub kimś innym

niż Julia. Miała nadzieję, że wizyta w Kingsdon Manor pomoże

zapełnić pustkę, jaka powstała w życiu Bobby'ego po śmierci Jeffreya.

Żałowała, że nie ma własnej rodziny, na którą mogłaby liczyć. Ale jej

jedynymi bliskimi byli Jeffrey i Bobby, a teraz Jeffreya już nie było.

Weszła po schodach na duży, frontowy ganek. Pod jej ciężarem

złowieszczo zaskrzypiało zniszczone drewno. Nie było dzwonka, więc

zastukała mocno do masywnych drzwi, a echo tego dźwięku głośno

rozległo się w nocnej ciszy. Przełożyła Bobby'ego z jednego biodra na

drugie. Nerwy miała napięte jak postronki. Czekała, aż ktoś otworzy

drzwi. Optymizm, który ją opanował kilka chwil temu, zniknął bez

śladu, niczym powietrze z przekłutego nagle balonika.

A może to jedna wielka pomyłka, pomyślała. Może Jeffrey miał

powody, żeby wyrzucić brata poza margines swojego życia. Poczuła

nagłą, przemożną ochotę, by odwrócić się na pięcie i uciec. Zwalczyła

jednak ten impuls. Po raz drugi zastukała do drzwi, tym razem jeszcze

mocniej niż poprzednio. Nie po to przejechała przez połowę

terytorium Stanów Zjednoczonych, żeby teraz stchórzyć w ostatniej

chwili. Nie mogła żyć dalej, nim nie rozwikła pewnych spraw, w

obliczu których postawiła ją śmierć Jeffreya. Nie zdawała sobie

sprawy z tego, jak mało go tak naprawdę znała. Uświadomiła to sobie

dopiero podczas porządkowania papierów po jego śmierci. A przecież

byli małżeństwem przez ponad osiem lat. Pomijając wszystko inne,

połowa tego niesamowitego domu należała do Bobby'ego i do niej,

jako wdowy po Jeffreyu.

Na dźwięk otwieranych drzwi wyprostowała się.

- Czego?

Grubiański głos należał do wysokiego mężczyzny stojącego w

ciemnym przedpokoju.

- Przyjechałam do Foresta Kingsdona.

Julia postąpiła krok naprzód. Postanowiła nie dać się zastraszyć

wysokiemu mężczyźnie o szerokich ramionach, którego sylwetka

pojawiła się w drzwiach.

- Po co?

Nawet nie próbował zachowywać się uprzejmie. Mimo to w jego

szorstkim głosie było coś znajomego. Włączył słabą lampę na ganku.

Jej światło wystarczyło, by Julia rozpoznała w nim brata swojego

męża.

Przez chwilę czuła jedynie ból. Bardzo przypominał Jeffreya

sprzed dziewięciu lat, czyli z okresu, kiedy go poznała. Była wtedy

przepełniona gorliwością i zapałem, nie mogła się doczekać

intymności małżeństwa, które pozwoliłoby jej pozbyć się

osamotnienia.

- Czego chcesz? - powtórzył Forest z odrobiną zniecierpliwienia

w głosie.

- Jestem Julia, żona Jeffreya. Pisałam do ciebie. - Przez chwilę

zwlekała, po czym dodała: - Nie odpowiedziałeś na moje listy.

- Nie, nie odpowiedziałem. Ani słowa przeprosin!

Julia uniosła Bobby'ego. Oczy Foresta zwęziły się, jakby dopiero

teraz dostrzegł chłopca. Westchnął ciężko i otworzył szerzej drzwi.

- Wejdź - powiedział z rezygnacją.

Poszła za nim do dużego przedpokoju, a potem do pokoju, w

którym płonął ogień w kominku. To była miła odmiana po chłodzie

jesiennego wieczoru.

- Połóż go tutaj - powiedział Forest, wskazując sofę. Julia z ulgą

ułożyła pogrążonego we śnie chłopca w wygodnej pozycji.

Wyprostowała się i popatrzyła na Foresta, który usiadł w fotelu przed

kominkiem ze wzrokiem utkwionym w płomieniach tańczących na

palenisku.

Jego rysy w świetle ognia nie były już tak podobne do Jeffreya,

jak jej się zdawało na początku. Oczywiście, łączyło ich pewne

podobieństwo, ale twarz Jeffreya była wstępną wersją dzieła

rzeźbiarza, które w pełni zrealizowało się w surowej urodzie

mężczyzny siedzącego teraz przed nią.

Włosy Foresta Kingsdona opadały ciemną grzywą nad

kołnierzykiem dżinsowej koszuli. Dolną połowę twarzy zacieniały

bujne bokobrody. Jeffrey był przystojny w wytworny, dostojny

sposób, a ten mężczyzna po prostu porażał swoją pierwotną, surową

urodą. W jego szorstkich rysach było jakieś okrucieństwo. Julia

zauważyła, że równocześnie ją to odpycha i przyciąga do niego.

- Dlaczego tu jesteś? Po co przyjechałaś?

Nie spojrzał na nią. Wzrok miał wciąż wlepiony w płomienie.

Podeszła do fotela bujanego i usiadła.

- Z kilku powodów - odpowiedziała wreszcie.

Podniósł na nią wzrok. W jego oczach odbijało się światło z

kominka. Nie było w nich ani śladu łagodności czy aprobaty.

- Podaj chociaż jeden przekonywający powód. Julia

zesztywniała. Ten rozkazujący ton...

- Jako wdowa po Jeffreyu odziedziczyłam połowę tego domu.

Carla Cassidy - Chłopiec z zaświatów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: