Gaelen Foley - Pani pożądania.pdf - Gaelen Foley - xxxmaadziaaxxx

Gaelen Foley

Pani pożądania

Przekład

Agnieszka Dębska

Londyn, 1816

Dorożka zaturkotała pod sklepionym kamiennym przejściem i wjechała na oświetlony

pochodniami dziedziniec. Zanim woźnica zdążył pomóc wysiąść jedynej pasażerce, z

pojazdu wyskoczyła osiemnastolatka z potarganymi włosami i buntowniczym błyskiem w

ciemnych oczach.

Lady Jacinda Knight przyjechała bez służącej i bez przyzwoitki. Trzasnęła drzwiczkami,

co sprawiło jej szczerą satysfakcję. Potem odwróciła się, poprawiła skórzaną sakwę

podróżną na ramieniu i powiodła pełnym irytacji spojrzeniem po galeryjkach stacji

pocztowej z dwoma rzędami białych balustrad. Z zajazdu wybiegło ku niej dwóch

młodych tragarzy.

- Weźcie mój bagaż - zażądała, nie dbając o zdumione miny posługaczy. Wpatrywali się

w jej smukłą postać otuloną w ciemnoczerwony redingot z aksamitu, obszyty płowym

sobolim futerkiem. Zapłaciła woźnicy i przeszła przez podwórze brukowane kocimi łbami.

Długie, skręcone loki o barwie złotych gwinei podskakiwały energicznie przy każdym

pełnym determinacji kroku.

Zatrzymała się na progu zatłoczonego zajazdu i nieufnie popatrzyła na hałaśliwy,

pstrokaty tłum podróżnych. Jakieś dziecko darło się wniebogłosy na matczynych

kolanach. Ludzie o prostackim wyglądzie drzemali na stołkach i ławach, wyczekując pory

odjazdu ich dyliżansu. W kącie awanturował się pijak, a mały żebrak, chroniąc się przed

chłodem, przycupnął przy trzaskającym ogniu.

Jacinda czuła się niepewnie, ale uniosła zuchwale podbródek. Przeszła przez długą salę,

przeciskając się pomiędzy ludźmi, których jej niezliczeni, dobrze urodzeni adoratorzy

nazwaliby pewnie „śmierdzącym motłochem". Czuła, jak się w nią wpatrują, jedni z

niechęcią, inni z zaciekawieniem. Któryś z mężczyzn zerknął podejrzliwie na jej stopy.

Dopiero wtedy zorientowała się, że spod długiego płaszcza widać balowe pantofelki ze

złocistego atłasu.

Rzuciła mu gniewne spojrzenie - lepiej, aby pilnował swego nosa - i próbowała zasłonić

buciki rąbkiem okolonej futrem poły. Usiłując nie pokazywać stóp, dobrnęła jakoś do

wysokiego drewnianego kontuaru. Bileter skryty za pomiętym egzemplarzem „Timesa"

ignorował hałaśliwy tłum. Nad nim wisiała tablica z wypisanymi kredą godzinami

odjazdów i przyjazdów dyliżansów oraz cennikiem.

Jacinda ściągnęła szybko rękawiczki; miała nadzieję, że wygląda na osobę, która wie, co

robi.

Muszę się dostać do Dover.

Dyliżans odchodzi o drugiej - burknął bileter, nie odkładając gazety.

Oniemiała. Potraktował ją iście po grubiańsku.

- Źle mnie pan zrozumiał. Chciałam zamówić karetkę pocztową.

Tym zyskała zainteresowanie biletera. Tylko bogaci mogli sobie pozwolić na

wynajmowanie pomalowanych na żółto, prywatnych powozów. Odłożył gazetę, podniósł

się z krzesła i poczłapał z wolna za nią. Dokładnie w tej samej chwili pojawili się dwaj

tragarze, dźwigając jej zapakowane w pośpiechu kufry. Bileter zanurzył gęsie pióro w

kałamarzu i wysmarkał się w powalane atramentem palce.

-Dokąd pani chce jechać?

- Do Dover - powtórzyła cierpko. - Kiedy karetka będzie gotowa?

Mężczyzna zerknął na zakurzony zegar ścienny i wzruszył ramionami.

Za jakieś dwadzieścia minut.

Chodzi mi o czterokonny zaprzęg z dwoma pocztylionami.

To będzie dodatkowo kosztowało.

Nieważne. - Wyciągnęła skórzaną sakiewkę z worka podróżnego i nieco roztargniona

zapłaciła pospiesznie tragarzom.

Bileter oniemiał na widok mieszka wypełnionego po brzegi złotymi gwineami, srebrnymi

koronami i szylingami. Gęsie pióro zawisło na chwilę nad spisem podróżnych, a

mężczyzna stał się uprzejmiejszy.

- Ee... jak pani godność?

- Smith - skłamała jak z nut. - Panna Jane Smith.

Rozejrzał się za jej przyzwoitką, lokajem czy służącą, których, dzięki Bogu, przynajmniej

raz nie miała ze sobą.

- Chce pani podróżować sama, panno Smith?

Uniosła podbródek.

- I owszem.

W oczach biletera dostrzegła nieufność. Nieco zaniepokojona, ale z miną godną

wytrawnego hazardzisty, rzuciła kilka monet na kontuar. Mężczyzna zacisnął wargi i

schował pieniądze do kieszeni bez dalszych pytań. Dzięki Bogu! Potem wpisał jej

nazwisko do dziennika i na listę podróżnych. Wskazał piórem kufry, ustawione jeden na

drugim.

- Czy to cały pani bagaż, panno... ee... Smith?

Przytaknęła, zasłaniając dłonią, niby przypadkiem, złocony herb przy zamku, żeby go nie

zauważył. Poczekała, dopóki nie pochylił się ponownie nad wykazem podróżnych.

Wiedziała, że gdyby wydało się, kim naprawdę jest, żadną łapówką nie zdołałaby go

odwieść od wezwania z Almacka całego zastępu jej groźnych braci. Oni zaś z miejsca

zabraliby ją do domu.

Gdyby pomógł jej w ucieczce, naraziłby się wszystkim pięciu Knightom. Podobnego

błędu nie ośmieliłby się popełnić żaden człowiek w Anglii. Tyle że Jacinda ani myślała się

z tym godzić. Właśnie że pojedzie do Dover, a potem do Calais, i nikt jej nie zatrzyma!

Bileter przyjął zapłatę i wysłał ludzi, by przygotowali karetkę do drogi. Tragarze zabrali

kufry, żeby je załadować. Jacinda krążyła wśród tłumu, podskakując nerwowo za każdym

razem, kiedy cynowy róg oznajmiał odjazd lub przyjazd jakiegoś dyliżansu.

W końcu usiadła na ławce stojącej przy ścianie koło świecznika. Rozluźniła wstążki

kapelusza pod brodą i wyciągnęła z sakwy podróżnej zniszczony tomik jej ulubionego

Korsarza lorda Byrona. Chciała skrócić sobie oczekiwanie lekturą. Usiłowała zagłębić się

w poemat, lecz nie potrafiła się skupić na treści. Zanadto przejmowała się własną

eskapadą.

Nerwowo wyciągnęła dokumenty bezpiecznie tkwiące pomiędzy stronicami Byrona.

Głowę miała pełną wspomnień z podróży po Europie. Dwa lata temu jej brat i opiekun,

książę Robert Hawkscliffe, człowiek ostrożny i powściągliwy, wszedł w skład brytyjskiej

delegacji na kongres wiedeński. Zabrał wówczas ze sobą żonę, Bel, oraz Jacindę i jej

towarzyszkę, Lizzie, żeby i one mogły wziąć udział w uroczystościach upamiętniających

koniec wojny. Gdy Napoleona wreszcie pojmano, można było bezpiecznie wojażować po

Europie. Jadąc do stolicy Austrii, Robert obwiózł je po najważniejszych i najpiękniejszych

miastach innych krajów. W każdym z nich flirtowało z nią istne mrowie uroczych

młodzieńców, o czym przypomniała sobie z przewrotnym zadowoleniem. Jakież to było

zabawne, choć ślepy Kupido, niech go licho, stale raził jej serce złotymi strzałami! A

wśród wszystkich tych miejsc Paryż - ukochane miasto matki, był dla niej miejscem

wymarzonym.

Wkrótce znajdzie się tam znowu, wśród fascynujących przyjaciół matki, zdziesiątkowanej

francuskiej arystokracji. No i nareszcie będzie wolna. Za żadne skarby nie zostanie tutaj,

gdzie ją zmuszają do małżeństwa z lordem Griffithem. Cóż z tego, że jest dżentelmenem

w każdym calu, a małżeństwo byłoby korzystne, bo ich posiadłości w Cumberland

graniczą ze sobą? Cóż z tego nawet, że to jedyny mężczyzna, którego bracia

jednogłośnie uznali za najodpowiedniejszego dla niej męża, bo przyjaźnił się z nimi w

dzieciństwie, a potem podczas studiów w Eton czy Oksfordzie?

Przystojny, wytworny mężczyzna tuż przed czterdziestką, Ian Prescott, markiz Griffith,

chłodny i spokojny, miał, jak zadecydowali, stanowić przeciwwagę jej młodzieńczych

namiętności i samowoli, Ian gotów był ją poślubić niezależnie od jej zdania, lecz Jacinda

nie godziła się na małżeństwo z kimś, kogo nie kochała. Griffith nie był bratnią duszą,

lecz tylko jakby jeszcze jednym bratem. Zapewne cierpliwie służyłby jej opieką. Łagodnie

by instruował, co ma robić, podejmował za nią wszystkie decyzje i próbował kupić sobie

jej posłuszeństwo kosztownymi błyskotkami, traktując ją jak ślicznego, małego głuptaska.

Dziś wieczorem u Almacka Robert, który uważał, że to jedyne miejsce, gdzie Jacinda nie

ośmieli się urządzić dzikiej sceny, powiedział, że po jej ostatnim skandalicznym

zachowaniu w Ascot nie można już dłużej odkładać mariażu obu ich potężnych rodów.

Pertraktacje zbliżały się do końca, jak stwierdził, i jutro ustali się datę ślubu. Jacinda była

wstrząśnięta taką decyzją.

Cała rzecz w tym, że bracia przesadzali z opiekuńczością, a także zbytnio wzięli sobie do

serca tamten żart. Bo na wyścigach chodziło przecież tylko o niewinny żarcik, pomyślała

naiwnie.

Gdy dowiedziała się o postanowieniach brata, natychmiast zrozumiała, że musi

przedsięwziąć jakieś dodatkowe kroki. Z Robertem, kiedy przybrał tę swoją

namaszczoną minę, nie dało się dyskutować. Gniewny wzrok i grzmiący ton jego głosu

uświadomiły jej, że to nie tylko poważny, zacny starszy brat, któremu przez całe

dzieciństwo płatała figle. Robert był teraz jednym z najpotężniejszych ludzi w Anglii,

władczym i dostojnym; w jego obecności nawet książę regent czuł się niekiedy

onieśmielony.

Wymknęła się więc cichaczem z Almacka i pobiegła do domu. Pospiesznie spakowała

rzeczy i przywołała gwizdnięciem pierwszego z brzegu dorożkarza, który pojawił się na

St. James Street koło jej domu, imponującego Knight House w Green Park.

- Dostanę grosik, panienko?

Z zamyślenia wyrwał ją cienki, nieśmiały głos. Jacinda zerknęła znad dokumentów i

poczuła współczucie.

Stał przed nią ten sam zmoknięty uliczny żebrak, który przedtem kulił się przy ogniu.

Patrzył na nią błagalnie, z małą brudną ręką wyciągniętą w pełnym nadziei oczekiwaniu.

Wyglądał może na dziewięć lat, miał wielkie brązowe oczy jak u szczenięcia i powalaną

buzię. W złachmanionym ubranku przypominał stracha na wróble. Stopy miał bose.

Serce się jej ścisnęło.

Biedne, żałosne maleństwo.

- Dostanę grosik, panienko?

Mizerny malec zatrząsł się z zimna i spojrzał bojaźliwie na biletera, jakby się bał, że go

dostrzeże i wyrzuci na dwór.

- Ależ oczywiście, skarbie - szepnęła serdecznie i wyciągnęła z worka podróżnego

pękatą sakiewkę. Wyjęła z niej trzy błyszczące złote gwinee, potem dołożyła jeszcze

jedną. To wszystko, co mogła zaoszczędzić z długiej i kosztownej podróży do Francji.

Chłopiec wytrzeszczył oczy na widok błyszczących monet, ale nie zrobił żadnego ruchu,

jakby nie śmiał ich wziąć.

Niedowierzanie dziecka wzruszyło ją. Najwidoczniej nie zaznało zbyt wiele życzliwości.

Trzymając sakiewkę w drugiej ręce, wyciągnęła ku niemu dłoń z monetami.

- No weź je sobie - odezwała się łagodnie - są twoje.

Niespodziewanie brudna dłoń wyrwała jej sakiewkę i chłopiec dał nura w tłum,

przyciskając zdobycz mocno do piersi. Jacinda zaniemówiła. Przez chwilę stała

nieruchomo. W ręce zostały jej tylko cztery złote gwinee, które chciała dać małemu

obdartusowi. Ogarnęła ją wściekłość.

- Stój, złodzieju!

Nikt nie zwrócił uwagi na jej krzyk. Zdumiało ją to jeszcze bardziej niż sama kradzież.

Zwężyła oczy ze złości.

- A to dobre!

Ścisnęła mocniej sakwę podróżną na ramieniu, jakby ją również chciał ktoś ukraść, i

rzuciła się za złodziejaszkiem. Chwilę później wypadła za nim w wilgotną i zimną

kwietniową noc. Zdążyła zobaczyć, że przebiegł przez rozległy dziedziniec.

- Stój w tej chwili!

W odpowiedzi usłyszała z daleka wybuch śmiechu i mały łobuziak zniknął za rogiem. Był

zwinny jak kot i najwyraźniej nie raz już musiał salwować się ucieczką. Jacinda zebrała

suknię i rzuciła się w pogoń, pędząc na oślep po wilgotnym bruku. Równie dobrze

mogłaby biec boso, bo balowe pantofelki z miejsca przemokły i zdarły się do cna.

Kapelusz zsunął się jej z głowy i zawisł na wstążkach, uderzając ją raz po raz w plecy.

Nie poprawiła go jednak. Obiegła wokoło wysoki ceglany mur. W sakiewce znajdowała

się fortuna. Bez niej wszystkie plany Jacindy spełzłyby na niczym.

Dojrzała złodzieja, biegnącego po Drury Lane.

-Wracaj, mały dzikusie!

Odskoczyła, żeby wyminąć nadjeżdżający dyliżans. Z oczami utkwionymi w chłopcu

biegła najprędzej, jak mogła. Sakwa podróżna obijała się jej o bok.

Złodziejaszek obejrzał się przez ramię i spostrzegł ją. Skręcił w obskurną boczną uliczkę,

a Jacinda, bojąc się, że straci chłopaka z oczu, nierozważnie biegła coraz dalej,

Gaelen Foley - Pani pożądania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: