DWADZIECIA OSIEM Przystanek znajdował się obok Muzeum Królewskiego, tak że po wyjciu z autobusu Viki i jej rodzeństwo stanęli tuż pod schodami prowadzšcymi do starego gmachu. Przez chwilę Viki i Gokna milczały jak zaklęte, wpatrujšc się w wielki kamienny łuk. Robiły kiedy audycję o tym miejscu, nigdy jednak go nie widziały. Muzeum Królewskie miało tylko trzy piętra, nie dorównywało wysokociš nowoczesnym budynkom. Lecz ten gmach był czym więcej niż wszystkie drapacze chmur. Obok fortyfikacji muzeum należało do najstarszych, nienaruszonych konstrukcji na powierzchni Princeton. Już od pięciu pełnych cyklów słońca pełniło funkcję najważniejszego muzeum Rodziny Królewskiej. Oczywicie w tym czasie budynek powiększył się o kilka mniejszych pomieszczeń, lecz zgodnie z tradycjš ogólna forma musiała pozostać wierna wizji króla Długorękiego. Z zewnštrz budynek przypominał fragment odwróconego skrzydła samolotu. Ten aerodynamiczny łuk był wynalazkiem architektów, którzy żyli dwa pokolenia przed erš nauki. Stare budynki w Dowództwie Lšdowym nie wyróżniały się przy tym niczym szczególnym, chroniły je przecież ciany głębokiej doliny. Przez chwilę Viki próbowała sobie wyobrazić, jak wyglšdało to miejsce tuż po przebudzeniu słońca; budynek tulił się do ziemi, smagany wiatrami pędzšcymi z szybkociš dwięku, słońce prażyło go piekielnie goršcymi promieniami o barwach sięgajšcych od ultra- do nadczerwieni. Więc dlaczego król Długoręki budował na powierzchni, w tak odsłoniętym miejscu? By rzucić wyzwanie Ciemnoci i Słońcu, oczywicie. By wznieć się ponad głębię małych kryjówek i rzšdzić. - Hej, wy dwie, zasnęłycie czy co? - poderwał je nagle głos Jirliba, który wraz z Brentem stał już przy wejciu do budynku. Dziewczynki szybko, bez słowa wspięły się na schody. Jirlib szedł dalej, mruczšc do siebie co o roztargnionych smarkulach. Brent został nieco z tyłu, utrzymywał jednak stałš odległoć. Weszli do mrocznego wejcia, zostawiajšc za sobš odgłosy miasta. Dwaj żołnierze z gwardii królewskiej pełnili straż w ciemnych niszach po bokach wejcia. Z przodu czekał prawdziwy strażnik - bileter. Starożytne ciany holu obwieszone były plakatami reklamujšcymi aktualne wystawy. Jirlib nic już nie mówił, kręcił się tylko podekscytowany wokół artystycznej wizji" fosyliów Khelma. Teraz iViki zrozumiała, jakim to sposobem taka bzdura trafiła do Królewskiego Muzeum. Tematem sezonu w muzeum były Pseudonauka we wszystkich swych odmianach". Plakaty zapraszały więc na wystawy dotyczšce szamanizmu otchłannego, samospalania, wideomancji i-ta da! - fosyliów Khelma. Jirlib jednak jakby nie zauważał, w jakim towarzystwie znalazło się jego ukochane hobby. Wystarczał mu tylko fakt, że muzeum wreszcie je uhonorowało. Wystawy czasowe znajdowały się w nowym skrzydle. Sale miały tutaj bardzo wysokie sufity, a lustrzane rury rzucały na marmurowe podłogi złote odbicia słonecznego wiatła. W tej chwili byli całkiem sami, co jeszcze wzmacniało aurę niesamowitoci, która wypełniała te wielkie, jasne pomieszczenia. Kiedy nie rozmawiali, nawet odgłosy ich kroków odbijały się echem od cian. Odnosiło to większy skutek niż wszystkie tabliczki z probami o zachowanie ciszy. Viki z fascynacjš przyglšdała się wszystkim dziwacznym eksponatom. Tata uważał, że takie rzeczy sš zabawne - jak religia, choć nie tak grone". Niestety Jirliba interesowały tylko jego własne dziwactwa. Nieważne, że Gokna zapomniała niemal o całym wiecie, pochłonięta wystawš dotyczšcš samospalania. Nieważne, że Viki chciała zobaczyć lnišce lampy obrazowe w sali wideomancji. Jirlib szedł prosto na wystawę fosyliów i nie zamierzał pozwolić swym siostrom na jakie samodzielne wycieczki. Ach, cóż... Właciwie fosylia zawsze intrygowały Viki. Odkšd sięgała pamięciš, Jirlib był nimi zafascynowany; tutaj wreszcie mogli zobaczyć prawdziwe eksponaty. Przy wejciu do sali znajdowała się ogromna wystawa diamentowych otwornic, sięgajšca od sufitu aż do podłogi. Ile ton pyłu skalnego trzeba przesiać, by znaleć tak doskonałe próbki? Typy skamieniałoci starannie oznaczono zgodnie z różnymi teoriami naukowymi, lecz same kryszta- łowe szkielety zostały umieszczone na płytkach za szkłami powiększajšcymi; w blasku słońca iskrzyły się i migotały niczym diademy, bransolety i zdobione klejnotami peleryny. W porównaniu z tym zbiorem kolekcja Jirliba była niczym. Porodku sali znajdował się stół z mikroskopami, dzięki którym każdy zainteresowany mógł przyjrzeć się lepiej diamentom. Vi-ki popatrzyła przez okular. Widziała już takie rzeczy wiele razy, lecz te skamieniałoci znajdowały się w idealnym stanie, a ich różnorodnoć wydawała się wręcz przytłaczajšca. Większoć była symetryczna w szeciu płaszczyznach, wiele jednak miało małe haczyki i wypustki, które zapewne pomagały żywym stworzeniom poruszać się w ich mikroskopijnym rodowisku. Żadna z tych istot nie żyła już od ponad pięćdziesięciu milionów lat. Lecz w niektórych skałach osadowych warstwa diamentowych skamieniałoci miała setki stóp gruboci; na wschodzie diament był paliwem tańszym od węgla. Największe sporód tych stworzeń było niewiele większe od muchy, kiedy jednak to włanie one rzšdziły wiatem. Potem, przed jakimi pięćdziesięcioma milionami lat - ba. Zostały po nich jedynie szkielety. Wuj Hrunkner mówił, że warto o tym pamiętać, kiedy realizuje się szalone pomysły taty. - Chodcie, chodcie. - Jirlib mógł całymi godzinami przeglšdać wła snš kolekcję skamieniałoci. Dzi jednak powięcił królewskiej wysta wie niecałe trzydzieci sekund; napis na kolejnych drzwiach zapraszał do obejrzenia fosyliów Khelma. Wszyscy czworo w milczeniu ruszyli pospiesz nym krokiem w tamtš stronę. Pojedynczy snop wiatła padał na stoły usta wione porodku sali. ciany tonęły w ciemnociach rozpraszanych tylko tu i ówdzie przez małe, kolorowe lampki. Weszli cicho do sali. Gokna pisnęła ze strachu. W mroku majaczyły jakie postacie... o wiele wyższe niż nawet najwięksi doroli. Stały na trzech długich nogach, wznoszšc ręce i przednie nogi niczym gałęzie drzewa. Włanie tak wyobrażał sobie istoty sprzed tysišcleci Chundra Khelm - wydawało się, że wystawa spełni więc wszelkie oczekiwania zwolenników jego teorii. Viki przeczytała podwietlone napisy pod figurami i umiechnęła się lekko. - Niele, co? - zwróciła się do swej siostry. - Tak, nigdy nie przypuszczałam... - Potem i ona przeczytała opis. - Och, to tylko kukły. - Nie kukły - odparł Jirlib - ale rekonstrukcja oparta na wykopaliskach. - Viki słyszała jednak rozczarowanie w jego głosie. Szli powoli przez ciemnš salę, przyglšdajšc się kolejnym postaciom. Przez kilka minut te dziwne kształty wydawały się kuszšcš tajemnicš, niedostępnš zwykłym miertelnikom. Znajdowały się tu wszystkie rasy opisane przez Khelma, w sumie ponad pięćdziesišt modeli. Większoć wykonano jednak doć nieudolnie, jakby zajmował się tym jaki niedowiadczony lalkarz. Entuzjazm Jirliba przygasał coraz bardziej przy każdym kolejnym opisie. Nie- które z nich były doć obszerne. Rasy starsze od naszej o długie tysišclecia... stworzenia, które przeladowały Arachnan starożytnoci... Najciemniejsze otchłanie być może nadal kryjš ich potomstwo, z których kiedy wyronie zguba naszej cywilizacji". Ten ostatni napis znajdował się obok figury przypominajšcej ogromnego taranta szykujšcego się do ataku na zwiedzajšcych. Wszystko to było jednš wielkš kpinš, czego domyliłby się nawet najmniejszy braciszek i siostrzyczka Viki. Chundra Khelm przyznawał, że lady jego zaginionej cywilizacji" znajdujš się pod warstwš skamieniałoci. Gdyby tak było, te legendarne istoty wyginęłyby co najmniej przed pięćdziesięcioma milionami lat - na długo przed tym, nim pojawili się najstarsi proto-Arachnanie. - Mylę, że oni się z tego wymiewajš, Jirl - powiedziała Viki. Tym razem jednak wcale nie chciała dokuczyć starszemu bratu. Nie lubiła, kiedy obcy ludzie kpili z jej rodziny, nawet jeli robili to niewiadomie. Jirlib westchnšł ciężko. - Tak, masz rację. Im dalej w głšb sali, tym bardziej starajš się być zabawni. Cha, cha. - Zatrzymał się przy ostatnim napisie. - Ba, nawet przy znajš się do tego! Patrz, co tu napisali: Jeli doszlicie do tego miejsca, rozumiecie już, jak niedorzeczne sš hipotezy Chundry Khelma. Czym jed nak sš fosylia Khelma? Mistyfikacjš na niespotykanš dotšd skalę? Czy jakim rzadkim fenomenem skał metamorficznych? Osšd należy do was...". - Jirlib umilkł raptownie, ujrzawszy jasno owietlonš grupę skał porod ku sali, zakrytš do tej pory przez regał z eksponatami. Jirlib znalazł się przy niej jednym długim skokiem. Drżšc z podniecenia, oglšdał wielkie kryształy. Każdy z nich wystawiony był oddzielnie, doskonale widoczny we wszystkich kolorach wiatła słonecznego. Właciwie te odłamki skalne wyglšdały jak nieoszlifowane kawałki marmuru. Jirlib westchnšł, tym razem jednak z podziwu. - To sš prawdziwe fosylia, chyba najlepsze prócz tych, które znalazł sam Chundra Khelm. Gdyby je wyszlifować, niektóre kryształy nawet stałyby się ładne. Kryły się w nich ciemniejsze plamy i wstęgi przypominajšce barwš raczej podstawowš formę węgla niż marmur. Wysiliwszy odrobinę wyobranię, można było ujrzeć w nich regularne kształty, nieco powykręcane i wykrzywione. Nadal jednak nie przypominały niczego, co kiedy mogło żyć. Po drugiej stronie wystawy znajdował się kryształ pocięty starannie na plastry gruboci jednej dziesištej cala, tak cienkie, że przewiecało przez nie słońce. Ponad setkę takich plastrów, ustawionych w odległoci kilku dziesiętnych cala od siebie, umocowano na stalowej ramie. Obserwato...
sunzi