Medeiros Teresa - Skandal.pdf - Dla Każdej Kobiety - ograzyna

Teresa Medeiros

Skandal

Mojej mamie za to, że wstawała każdego dnia, nawet kiedy nie miała

na to ochoty. I mojemu tacie, że zawsze był przy niej.

Podziękowania

Chciałabym podziękować Claire DeAngelis za to, że zwróciła mi

moją muzykę; Jean Willett za to, że przeczytała najróżniejsze wersje

pierwszego rozdziału; Tammy Rae Cowan za jej modlitwy oraz Bogu

za to, że ich wysłuchał. Dziękuję „Mirabeli", Bufjy, która pojawiła się

w moim życiu, kiedy najbardziej potrzebowałam jej psot.

Ale największe płynące z głębi serca podziękowania przesyłam

Carrie Feron, Andrei Cirillo i mojemu ukochanemu Michaelowi za

to, że we mnie wierzyli.

R ozdział 1

Drogi Czytelniku, nigdy nie zapomnę chwili, kiedy pierwszy raz

ujrzałam człowieka, który postanowił mnie zabić...

LONDYN, 1825

arlotta Anna Fairleigh właśnie wychodziła z domu.

Niestety cały problem polegał na tym, że wychodziła

przez okno na drugim piętrze rezydencji ciotki Diany

Mayfair, a na dodatek omal nie rozdarła sukni balowej.

Byłoby o wiele łatwiej, gdyby jedwabne falbanki okalające

gorset nie zaczepiły się o gwóźdź wystający z parapetu.

- Harriet! - wyszeptała zniecierpliwiona Lottie. - Har-

riet, gdzie jesteś? Potrzebuję pomocy!

Zajrzała do przytulnego saloniku, w którym wypoczywała

jeszcze kilka minut temu. Puszysty biały kot drzemał przy

kominku, ale nigdzie nie było śladu Harriet. Zniknęła

podobnie jak dobra passa Lottie.

- Gdzie się podziała ta głupia gęś? - wymamrotała pod

nosem.

Kiedy próbowała wyswobodzić suknię z główki gwoździa,

śliskie podeszwy pantofelków zsunęły się po gałęzi, na której

się opierała. Na chwilę straciła równowagę.

Rzuciła szybkie spojrzenie przez ramię. Ramiona trzęsły się jej z

wysiłku. Kamienne płyty tarasu poniżej, które jeszcze kilka minut

temu wydawały się takie bliskie, teraz sprawiały wrażenie

oddalonych o całe kilometry. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie

zawołać lokaja, ale szybko zrezygnowała z tego pomysłu. Bała się,

że mógłby usłyszeć ją starszy brat i tym samym odkryć jej

kłopotliwe położenie. Starszy od niej zaledwie o dwa lata George

Teresa Medeiros

Skandal

niedawno powrócił z wielkiej wyprawy po kontynencie i

dosłownie palił się, żeby podzielić się nowymi doświad-

czeniami z młodszą siostrzyczką.

Kakofonia dźwięków kwartetu smyczkowego, który

właśnie stroił instrumenty, dobiegała przez drzwi prowadzące

na taras w północnej części domu. Lottie dobrze wiedziała, że

już niedługo rozlegnie się terkot powozów, szum głosów oraz

wybuchy śmiechu, kiedy londyńska śmietanka towarzyska

przybędzie, żeby uczestniczyć w jej debiucie. Jednak nikt z

przybyłych nie będzie miał pojęcia, że bohaterka wieczoru

zwisa za oknem dwa piętra wyżej i znajduje się o krok od

utraty godności.

Nie znalazłaby się w takiej sytuacji, gdyby Sterling Har-

low, jej szwagier oraz opiekun, zorganizował to przyjęcie w

Devonbrooke House, jego rezydencji na West Endzie. Jednak

kuzynka Diana, chcąc zrobić mu przyjemność, za-

proponowała, że sama zajmie się debiutem Lottie.

Nie trzeba było wiele czasu, żeby rozbudzić wybujałą

fantazję Lottie. Już po chwili oczyma wyobraźni zobaczyła

tłum gości zebranych nad jej ciałem spoczywającym

nieruchomo na kamiennym tarasie. Kobiety unosiły do oczu

perfumowane chusteczki, a mężczyźni szeptali, jaka to

szkoda, że na zawsze pozbawiono ich tak miłego towa-

rzystwa. Lottie spojrzała na bogato zdobioną fioletową

spódnicę z popeliny. Gdyby w czasie upadku suknia zbytnio

nie ucierpiała, z pewnością złożyliby ją w niej do trumny.

Bez trudu wyobraziła sobie reakcje poszczególnych członków

rodziny. Siostra, Laura, na pewno ukryłaby zalaną łzami twarz w

ramionach męża. Jej wrażliwe serce po raz ostatni załkałoby z

powodu szaleństw młodszej siostry. Jednak najgorsze ze

wszystkiego byłoby rozczarowanie wykrzywiające przystojną twarz

szwagra. Uczynienie z Lottie prawdziwej damy kosztowało

Sterlinga wiele czasu, troski, cierpliwości, a także pieniędzy.

Dzisiejszy wieczór był jej ostatnią szansą, żeby dowieść, że jego

starania nie poszły na marne.

Być może nadal siedziałaby przed toaletką w saloniku,

gdyby jej najlepsza przyjaciółka, Harriet, nie wpadła do

pokoju niczym burza, w chwili kiedy pokojówka ciotki

kończyła układać jej fryzurę.

Na widok podekscytowanej Harriet Lottie czym prędzej

podniosła się z krzesła.

- Dziękuję ci, Celesto. Na razie to wszystko.

Gdy tylko pokojówka zniknęła za drzwiami, Lottie pod-

biegła do przyjaciółki.

- Co się stało, Harriet? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła

ducha.

Mimo że Harriet Dimwinkle nie była gruba, wszystko w jej

wyglądzie było takie... okrągłe - policzki z dołeczkami,

okulary w drucianej oprawie, a nawet lekko przygarbione

plecy. Harriet nigdy nie przestała się garbić mimo długich

godzin przymusowego marszu z ciężkim atlasem na głowie

po korytarzu Szkoły Dobrych Manier dla Młodych Dam pani

Lyttelton. Nawet nazwisko narażało ją na drwiny ze strony

koleżanek. Na dodatek dziewczyna nie była zbyt... no cóż,

bystra.

Ponieważ Lottie zawsze walczyła z niesprawiedliwością,

postanowiła zostać obrończynią Harriet. Mimo to było jej

wstyd przyznać nawet przed sobą, że tylko dlatego, że miała

niewiele oleju w głowie, ta dobroduszna dziewczyna

uczestniczyła we wszystkich jej pomysłach bez obawy o

konsekwencje.

Harriet zacisnęła dłoń na ramieniu Lottie.

-Właśnie usłyszałam, jak dwie pokojówki szeptały w kącie.

Nigdy nie zgadniesz, kto od kilku dni mieszka tuż obok

twojej ciotki.

Lottie wyjrzała przez okno. Dom, który znajdował się tuż

za murem, tonął w mroku.

- Nie wydaje mi się, żeby ktoś tam mieszkał. To miejsce

przypomina cmentarz. Jesteśmy u ciotki od wtorku i nigdy

nie widziałam tam żywej duszy.

Harriet otworzyła usta.

- Zaczekaj! - Lottie odwróciła się do przyjaciółki, uno- 9

Teresa Medeiros

Skandal

Teresą_Medei_rps

Skandal

sząc rękę w ostrzegawczym geście. - A zresztą to nie ma

znaczenia. Nie chcę nic wiedzieć. Ostatnią rzeczą, jakiej dziś

potrzebuję, są słowa krytyki ze strony Laury, że zachowuję

się jak wścibska pannica.

- Ależ ty nie jesteś wścibska! - zaoponowała Harriet.

Kiedy mrugała powiekami zza szkieł okularów, przypomi

nała sowę. - Jesteś pisarką. Zawsze powtarzasz, że twojej

siostrze brak wyobraźni, żeby widzieć różnicę. Właśnie

dlatego po prostu muszę ci powiedzieć, kto...

Lottie przerwała jej ponownie.

- Wiesz, o co poprosił Sterling moją ciotkę? O zaprosze

nie na dzisiejszy wieczór panny Agaty Terwilliger.

Harriet zbladła.

- Strasznej Terwilliger?

Lottie skinęła głową.

- We własnej osobie.

Agata Terwilliger była jedyną nauczycielką w szkole pani

Lyttelton, która nie miała w zwyczaju przymykania oczu na

nieprzestrzeganie dyscypliny i nie zgadzała się ze

stwierdzeniem, że skłonność Lottie do psot wynikała z jej

umiłowania życia czy żywego usposobienia. Bardziej inte-

resowało ją kształtowanie charakteru swojej uczennicy niż

zjednywanie sobie względów czarującego oraz potężnego

opiekuna Lottie, księcia Devonbrooke. Surowa stara panna

krzyżowała szyki Lottie przy każdej nadarzającej się okazji,

zyskując sobie przy tym zarówno jej niesłabnącą wrogość,

jak również niechętny szacunek.

- Sterling chce udowodnić pannie Terwilliger, że już nie

jestem tą zwariowaną dziewczynką, która zszyła palce jej

rękawiczek i wjechała na kucyku do jej sypialni. Kiedy dzi

siaj wieczorem zejdę po schodach, ten stary wyschnięty

bab... - Lottie skrzywiła się - ta cudowna kochana kobieta

zobaczy we mnie damę z wyższych sfer. Damę, która

w końcu zaczęła wyznawać szlachetną zasadę, że cnota

jest nagrodą sama w sobie.

Twarz Harriet przybrała błagalny wyraz.

-Ale nawet najbardziej cnotliwe damy interesują się

skandalami. Właśnie dlatego po prostu musisz się dowie-

dzieć, kto mieszka w tym domu. Bo to...

Lottie nie chciała tego dalej słuchać zakryła uszy rękoma i

zaczęła nucić drugą część piątej symfonii Beethovena. Na jej

nieszczęście długie lata praktyki pozwoliły jej wyszkolić

sztukę czytania z ust.

- Nie! - Powoli opuściła ręce. - To niemożliwe! Markiz

zabójca we własnej osobie?

Harriet skinęła głową. Jej cienkie loczki podskakiwały

niczym brązowe uszy spaniela.

- Ten sam. Pokojówka zaklinała się, że to jego ostatnia

noc w Londynie. Podobno o świcie wyjeżdża do Kornwalii.

Lottie zrobiła parę kroków po wytartym dywanie. Była

coraz bardziej poruszona.

- O świcie? W takim razie to moja ostatnia szansa, żeby

mu się przyjrzeć. Gdybym dowiedziała się o tym trochę

wcześniej! Mogłabym wspiąć się na drzewo za oknem i

prześlizgnąć się niepostrzeżenie do jego ogrodu.

- A gdyby cię złapał?

-Nie miałabym się czego obawiać - odparła Lottie z

przekonaniem, chociaż nie do końca wierzyła w swoje słowa.

- Z tego co wiem, morduje tylko te kobiety, które kocha. - W

przypływie natchnienia podbiegła do swojego kufra i zaczęła

w nim grzebać. Spomiędzy rękawiczek, jedwabnych

pończoch i ręcznie malowanych wachlarzy wyłowiła

wreszcie lornetkę. - Chyba nic się nie stanie, jeżeli tylko

spojrzę na niego. Jak ci się wydaje?

Nie zważając na Harriet, która mięła nerwowo brzeg su

kienki, Lottie podeszła do okna i otworzyła je na oścież.

Wychyliła się na zewnątrz, po czym skierowała złotą lor

netkę na pobliski dom. Cieszyła się, że delikatne zielone

pąki na lipie nie zdążyłyjeszcze rozkwitnąć. Mimo że oba

budynki oddzielał od siebie jedynie kamienny mur, nale

żały do dwóch różnych światów. W przeciwieństwie do re

zydencji ciotki w oknach sąsiedniego budynku nie paliły

się światła, nigdzie nie widać było śladu służby, nie sły

chać tupotu i śmiechu biegających dzieci.

Teresa Medeiros

Skandal

Teresa Medeiros

Skandal

Medeiros Teresa - Skandal.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: