1
JĄDRO I SYSTEM PLIKÓW
W czasie pierwszej instalacji systemu instalowane jest na dysku standardowe jądro dystrybucyjne. Jądro to działa z reguły bez zarzutu, a wraz z dołączonymi modułami powinno nam zapewnić obsługę wszystkich urządzeń. Takie standardowe nie zawsze będzie jednak optymalnie dopasowane do naszego systemu. Najczęściej będzie zbyt duże, ponieważ obsługuje urządzenia, które nie występują w naszym sprzęcie, a także często funkcję i obsługi z których nie korzystamy. Nie będzie poza tym wykorzystywać optymalnie szczególnych cech procesora, jaki mamy w komputerze itd.Jeżeli oczekujemy od naszego systemu maksymalnej wydajności, powinniśmy indywidualnie dopasować jądro do naszych potrzeb, to znaczy skonfigurować je (określić jego cechy i funkcje) i skompilować. Teksty źródłowe potrzebne do kompilacji powinniśmy otrzymać wraz z dystrybucją systemu bądź pozyskać z innych źródeł.Raz zainstalowane (skonfigurowane i skompilowane) jądro nie wymaga pielęgnacji. Jednakże w dłużej funkcjonującym systemie zechcemy zwykle po jakimś czasie wymienić jądro na nowszą wersję bądź połatać starą. Nowa wersja może oferować nowe możliwości bądź obsługę określonych urządzeń, których stara wersja nie obsługuje. Łaty na starą wersję oferują zwykle usunięcie wykrytych błędów i czasami obsługę pewnych nowych urządzeń.Zainstalowanie nowej wersji jądra sprowadza się do pozyskania tekstów źródłowych, skonfigurowania i skompilowania jądra. Należy jednak pamiętać, że zupełnie nowa wersja jądra (nawet jeżeli kompilacja przebiegnie bezproblemowo) może okazać się eksperymentem, który wymaga weryfikacji w naszym konkretnym systemie. Jądro musi być bowiem zgodne z innym oprogramowaniem systemowym. Z uwagi na ciągłe dynamiczne zmiany i rozwój Linuksa (w szczególności samego jądra), nie możemy "pierwszej lepszej" najnowszej wersji jądra (np.2.2.16) wyrwać z kontekstu i próbować osadzić bezceremonialnie w systemie, który do tej pory pracował na innym jądrze, na przykład 2.0.16 lub starszym. W takim przypadku należy zdecydować się raczej na aktualizację (ang. upgrade) całego systemu wraz z jądrem. Na szczęście Linux jest systemem darmowym, więc aktualizacja nie obciąży nas finansowo :-) Nie mniej jednak, jeżeli mamy "dopieszczony" dłuższy czas funkcjonujący bezproblemowo system, jego aktualizacja może spowodować, że będziemy musieli ponownie borykać się z problemami, które uważaliśmy już za rozwiązane. Program instalacyjny w dystrybucji Red Hat oferuje automatyczną aktualizację, jednak mimo wszystko wcześniej warto zapoznać się z dokumentami HOWTO, pod tytułem Upgrade (www.jtz.org.pl). Dotyczy on wprawdzie dystrybucji Slackware, ale poruszane w niej problemy są uniwersalne. Wymiana samego jądra jest najbezpieczniejszą i najmniej kłopotliwą aktualizacją (o ile nowe jądro pasuje od reszty systemu).Dobrym zwyczajem jest przestrzeganie zasady instalowania w systemie jąder generacji, do której system został przystosowany. Przypomnijmy sobie, że jądra z parzystą środkową cyfrą w oznaczeniu (np. x.0.x, x.2.x itd.) są tak zwanymi wersjami stabilnymi, a te z nieparzystą (np. x.1.x, x.3.x itd.) są wersjami rozwojowymi (niestabilnymi), przeznaczonymi do testowania.System plików jest automatycznie weryfikowany i pielęgnowany (przynajmniej w elementarnym zakresie) przez procedury wykonywane w trakcie uruchamiania Linuksa. Ta metoda jest z reguły wystarczająca, nawet jeżeli zaszły niespodziewane, gwałtowne wydarzenia. Takim wydarzeniem może być przykładowo zanik napięcia zasilającego bądź bezceremonialne wyłączenie komputera bez uprzedniego zamknięcia (shutdown) systemu.
Jądro systemu może być skonfigurowane do pracy z modułami (ang. modules support) albo, niezmiernie rzadko, jako monolityczne, czyli nie wykorzystujące modułów. Moduły są to fragmenty jądra odpowiedzialne głównie za obsługę konkretnych urządzeń (np. sterowniki kart sieciowych), które są w miarę aktualnych potrzeb dołączane i odłączane od zasadniczej części jądra. Może się to odbywać dynamicznie, czyli w trakcie pracy systemu.W dobrze skonfigurowanym systemie możemy nic nie wiedzieć o istnieniu modułów, ponieważ istnieje narzędzie, które automatycznie ładuje u wyrzuca moduły. Tym narzędziem jest demon kerneld (kernel daemon). Demony są usługowymi programami systemowymi stale obecnymi w pamięci i będącymi w każdej chwili na nasze usługi. Istnieje także możliwość ręcznego zarządzania modułami. Może być ona przydatna przy eksperymentowaniu z nowymi urządzeniami, ale także przy rozwiązywaniu różnych problemów poprawnym działaniu systemu.W typowej dystrybucji Linuksa jądro zawsze będzie obsługiwało moduły i będzie dostarczone z dużym ich arsenałem. W naszym przypadku moduły jądra znajdują się w katalogu /lib/modules/2.0.36-07. Katalog ten zawiera podkatalogi grupujące moduły pod względem przeznaczenia. W podkatalogu net znajdziemy szereg plików z przyrostkami .o w nazwie. Są to właśnie moduły jądra, oto niektóre z nich:
3c503.o - sterownik kart sieciowych Ethernet 3COM Etherlink II (3c503)
3c509.o - sterownik kart sieciowych Ethernet 3COM Etherlink II (3c509)
tulip.o - sterownik kart sieciowych opartych o układ DEC 2104x i 2114x,
np. D-Link DE-530CT+
W podkatalogu misc (rozmaitości) znajdziemy międzu innymi:
gus.o - sterownik kart dźwiękowych Gravis Ultrasound
w podkatalogu fs (systemy plików):
vfat - sterownik obsługujący system plików vfat
Listę modułów aktualnie zainstalowanych możemy zobaczyć za pomocą polecenia:
# lsmod
Module Pages Used by
tulip 6 1 (autoclean)
[root@crash /root]# _
Instalowanie modułu dokonujemy poleceniem: insmod nazwa_modułu a usunięcia: ...
dagonet32