Wychowanie I Tresura Psow.pdf

Wychowanie

Psy typu bull to zwierzęta bardzo uczuciowe, o specyficznym charakterze . Wielka w

przeszłości waleczność, jaką odznaczały się w stosunku do

psów, szła niejako w parze z podporządkowaniem

człowiekowi. Należy zatem bardziej niż w przypadku innych

ras psów, nawet dużych i silnych, dbać o ich spokojny pod

względem emocjonalnym rozwój w szczenięctwie. A

z innymi psami pogryzienie naszego szczenięcia przez

obcego psa, mogą w konsekwencji utrudnić wychow

na pogodnego i łagodnego towarzysza spacerów i zabaw.

Nasz szczeniak zdominowany przez starszego pobratym

może stać się zaczepny, mściwy, wręcz rozpoznając i

atakując "bez powodu" psy podobne do sprawcy przykrych

doznań z przeszłości. Chcąc mieć w naszym Amstaffie

obrońcę, stróża domu i przyjaciela rodziny, trzeba od

początku zdecydować się na pewien styl posiadania psa

tego typu. Od początku, to znaczy praktycznie od m

wprowadzenia do domu szczenięcia. Postępujemy

dokładnie tak, jak z każdym szczeniakiem, wszak wychowujemy go do życia z nami,

według naszego upodobania i gustu. My decydujemy, czy wolno będzie psiakowi w

przyszłości spać na kanapie, czy udostępnimy mu jakiś fotel. Jeśli nie, to od początku nie

pozwalajmy skakać na meble. Wyrywkowe pozwalanie lub spędzanie psa z foteli to w

jego odczuciu nieuzasadnione karanie. Zniechęca to naszego Amstaffa do wykonywania

poleceń i mogą powstać w domu nieporozumienia. Również wychowując psa z rozmysłe

zapobiegamy złym nawykom, które jeśli nie powstaną w młodości, mogą nigdy nie dać

znać o sobie. Amstaffy są podatne na szkolenie i szybko reagują na polecenia i komend

wantury

anie go

ca,

omentu

z pupilem

Najcenniejszy pies obronny to taki, który większość reakcji ma wrodzonych,

który nie będzie obojętny w chwili zagrożenia i kłopotliwy w sytuacjach normalnych.

Dlatego nie należy młodych Staffordów wystawiać na żadne próby, mogące zachwiać ich

równowagę i spokojny rozwój. Niedopuszczalne są eksperymenty ze szczuciem psów na

siebie, na inne zwierzęta lub na ludzi. Owszem, pod naprawdę fachowym okiem, można

sprawdzić reakcję obronną i ugruntować ją u psa dwuletniego nie młodszego. W tym celu

należy porozumieć się z przygotowanym merytorycznie i doświadczonym szkoleniowcem,

który nie spowoduje u psa zwrotu w nastawieniu do świata a jedynie upewni go w

poczuciu własnych możliwości obronnych, bez agresji do każdego dnia poszukujące

ujścia. To zadanie trudne tak jak dla szkoleniowca, jak i właściciela. Szkolić na obroń

można tylko starsze Amstaffy, odważne, ale łagodne, pogodne, z dobrym stosunkiem do

ludzi, psy o doskonałym kontakcie z właścicielem, chętnie wykonujące polecenia.

Powinny być z natury karne, posłuszne, o ustabilizowanej sytuacji rodzinnej.

cę,

Przy wychowaniu i układaniu amstaffa trzeba postępować konsekwentnie,

starając się stosować wyłącznie nagrody. Generalnie wszystkie osoby apodyktyczne

powinny zrezygnować z tej rasy. Dotyczy to też ludzi nerwowych, skłonnych do

pobłażania, starszych lub niepełnosprawnych. To zwierzę odpowiednie dla człowi

który lubi bardzo ruchliwe, czułe psy, potrzebujące zorganizowanej aktywności.

Socjalizacja w wychowaniu tej rasy to sprawa najwyższej wagi. Pies nie pochodz

dobrej i pewnej linii genetycznej, niedostatecznie socjalizowanie szkolony nie powinien

stać się członkiem rodziny. Inteligentny, dobrze wychowany amstaff nie od razu reaguje

na zaczepki ze strony innych psów. Lecz gdy jest sprowokowany, trzeba bardzo uważać.

Jest to pies odporny na ból (co nie oznacza że bólu nie czuje tylko po prostu go nie

okazuje), odważny, nieustępliwy, ekspresywny, wylewny w demonstrowaniu swej m

wobec domowników, posiadający olbrzymią siłę oraz zwinność. Każde zdrowo i

eka,

ący z

iłości

prawidłowo rozwijające się zwierze jest ufne i wesołe, bardzo chętne do zabawy

ogromny pieszczoch, towarzyski i przemiły. Nigdy nie sprawia wrażenia znudzonego,

wystraszonego czy też ponurego. Uwiązywanie amstaffa czy trzymanie go na podwórz

jest niedopuszczalne.

. To

Naprawianie błędów

zachowanie nie zawsze nas zadowala? Postępując z wyobraźnią, niekonwencjona

świadomie. Wskazując na zachowania niekonwencjonalne, wykazanie, że wiele

spontanicznych zachowań, wynikających z wielkiego kontaktu z psem, z zaanga

w posiadanie psa, bywa słuszne. Możemy intuicyjnie rozpoznać przyczynę zachowań psa

również intuicyjnie psu "odpowiedzieć". Tak jest najprzyjemniej, tego w gruncie rzeczy

oczekujemy od współżycia z czworonogiem. Jednak proces wychowawczy "normalnego"

psa to co innego niż korygowanie złych zachowań psa wadliwego. Bywa, że pies warczy

na kogoś z domowników i z niepokojącą systematycznością powtarza tę czynność.

Jednorazowe warknięcie młodego psa na kogoś z jego ludzkiej "rodziny" również po

zwrócić uwagę i zastanowić.

lnie, lecz

żowania

winno

Nie akceptacja Domownika

zdezorientować w kojarzeniu osób i zależności. Na przykład domownik, którego

zachowanie lub tylko obecność źle pobudza zwierzę, może psu podać smakołyk.

to nagroda, ale w tym wypadku uspokojenie, zmiana nastawienia, demonstracja sympatii

zwykle skuteczniejsza, niż pogłaskanie. Jeśli niechęć psa nie jest jeszcze zaawansowana,

możemy wyjść na spacer, na którym smycz będzie trzymał właśnie ktoś mający

nienajlepszy, lub tylko mniejszy niż inni kontakt z psem. Często podawane smako

bardzo poprawiają nastrój. Niestety sami często dezorientujemy psa w naszych

intencjach karmiąc go dla przyjemności przy stole w czasie posiłku. Pies, w poczuci

hierarchii zakodowanej genetycznie, w swej świadomości przez tę czynność zbliża się do

przewodnika stada. Zajmuje w końcu pozycję równorzędną z nim w rodzinie. Pies rasy

bojowej jest szczególnie czuły na takie sygnały i można przyjąć, że mimo swej

inteligencji ulegnie sugestii, że pan mu ustępuje karmiąc go przy stole.

Nie jest

łyki

Strach

winna ona być dla nas naprawdę oczywista. Zakup psa dwumiesięcznego i

przeświadczenie, że jak dorośnie to nas zje jest błędem. Szczenię wyrasta w

rodzinie w przeświadczeniu, że domownicy się go boją. Początkowo czuje się pozbaw

opieki i samotne, z czasem jednak, gdy nie dzieje mu się nic złego, rozpoczyna (często w

nieczytelny dla pana sposób) trening zachowań dominujących. Zaczyna się pilnowanie

takiej

ione

Jak poradzić sobie z psem, który jest już naszą własnością, którego

Psa młodego, który warczy na kogoś z domowników możemy niejako

Swojego psa nie można się bać. Trzeba być świadomym swojej wyższości i

miski, warczenie w kuchni czy na posłaniu. Może na przykład zawłaszczyć za pomocą

warczenia fotel czy tapczan. Doskonałym sposobem na ustalenie dobrych relacji z psem

jest na przykład karmienie go z ręki. Nie z powodu braku apetytu, ale dla wykazania, że

pokarmy dajemy a nie odbieramy. Że przebywamy przy nim i mamy do tego prawo

nawet wtedy, gdy mógłby obawiać się, wiedziony instynktem, o wielkość posiłku

spożywanego w tych okolicznościach. Możemy psu mieszać jedzenie w misce ręką

wybierał najsmaczniejszych kąsków. Nie ukażemy go jednak nigdy zabierając miskę i

oddając na przemian, warcząc czy udając innego psa. Nasze nagłe piśnięcie spowoduje

że szczenię zechce wylizać nam twarz na znak swego podporządkowania. Co jednak

zrobi, gdy będziemy na niego warczeć przy misce? Nie wiadomo. Podobnie nasz tryb

życia, oczywisty dla domowników, jeśli prowadzimy ustabilizowany dom jest dla psa

rytuałem. Bywa jednak, że coś się zmienia.

, by nie

Dziecko

Pies trzymany jako jedyny może poczuć zagrożenie ze strony niemowlęcia i

zazdrość o względy dorosłych domowników. Jeśli

naprawdę zależy nam na psie możemy go fikcyjnie

włączyć do opieki nad dzieckiem. Oczywiście nie

namawiam na przedwczesne kontakty. Jedynie

sugeruję, że pogłaskany, zaakceptowany pies ch

będzie pilnował wózka na spacerach, "ze zrozumieniem"

będzie się przyglądał ubrankom dziecięcym

przygotowanym na przykład do prania, słowe

przyjmie dziecko jak swój obowiązek, a nie jak ry

Pies przepędzany z kąta w kąt, nie zabierany nigdy na

spacery z dzieckiem, gdy jest ono w wózku nie

ym członkiem rodziny. Jako ktoś obcy dziecko b

dlań niepożądanym gościem, o którego wszyscy w domu zabiegają. Gdy dziecko

podrośnie musimy zadbać o prawidłowe relacje między nim a psem. Dobry psychi

pies wiele zniesie ze strony dziecka.' Wykaże cierpliwość i wyrozumiałość, gdy maluch

włoży mu palec w oko czy ucho. Nie służy to jednak niczemu, w końcu pies może w

dyscyplinujący sposób kłapnąć zębami w stronę dziecka. Oczywiście w takim wypadk

łatwo o zranienie, a hasło "pies ugryzł dziecko" może być przyczyną utraty zaufania i

sympatii do psa przez część domowników. Gdy obcy pies podejdzie do dziecka, nasz

zechce go przepędzić. Gdy dziecko (lub ktokolwiek) zasłoni swoim ciałem srożące się na

siebie psy, może się narazić na ugryzienie. Pies tylko w taki sposób mówi "odsłoń go". W

świecie psów takie ugryzienie byłoby niezauważone, zbagatelizowane.

ętniej

wala.

wytworzy szybko więzi z tym no

ędzie

cznie

Agresja

Jeśli pies ma jakieś nerwice, bywa że wyniósł je z kojca. Należy wcześnie (czyli krótko p

kwarantannie) wychodzić z psem na "smyczowe" spacery. Są wprawdzie psy, które z

zasady drażni ruch uliczny, choćby za sprawą zapachów i dźwięków odbieranych jako

wybitnie przykre. Zwykle jednak przyczyną zachowań psa na ulicy są dobre lub złe

doświadczenia, niekiedy wrodzona lękliwość. Podobnie rzecz się ma z tolerowaniem

Właściwie najlepiej eliminować pierwotną przyczynę reakcji agresywnej.

smyczy i obroży. Zdarza się, że pies do jakiegoś momentu źle i niechętnie chodzi na

smyczy. Nijak nie chce skojarzyć jej ze spacerem. Czasem tylko obroża stanowi probl

pies bowiem pięknie chodzi na szelkach. Przestrzegam jednak przed doszukiwaniem się

tych przypadłości u każdego pupila niechętnie poddającego się rytuałowi spaceru na

smyczy. Zwykle niechęć do obroży jest krótkotrwała i nie trzeba jej neutralizować

obojętnymi (przez brak kontaktu z karkiem) szelkami.

em,

Sporo psów we wczesnym szczenięctwie uczy się

nieprawidłowych reakcji podobnie jak uczą się złyc

złamanej psychice. Szczenię naśladuje matkę, rodzeństwo, czy

inne psy, na przykład dorosłe, przebywające w tym samym

domu. Znany jest fakt uczenia psów na przykład myśliwskich

przy starszym psie "nauczycielu". Jeżeli mamy w domu psy

agresywne, źle ze sobą współżyjące, odgryzające się

domownikom, możemy przyjąć, że młode psy przejmą

zwyczaje nawet wtedy, gdy nie będą ich miały wśród zacho

dyktowanych im przez instynkt. Tak więc psy, które wcześnie

opuściły kojec agresywnej, złośliwej wobec ludzi i zwierząt suk

mogą wyrosnąć na lepsze psychicznie niż te, które przejmą na

drodze wyuczenia część nawyków z domu rodzinnego. Oczywiśc

w nowym miejscu, u bardziej świadomego właściciela mogą

abyte wcześniej przez szczenię narowy. Również te dotyczące

komunikowania się przez agresję.

h reakcji psy o

wań

zostać wyeliminowane

jest wymóg, by zwierzę nie "załatwiło sobie" nic poprzez agresję. W wypadku szczenięci

działającego z furią lekceważmy jego zachowania, obserwując jednak, na czym psu

zależy: czy na pozostawieniu go w spokoju, czy na oddaniu mu zabawki, czy też jest

nawykowa odpowiedź na każdą próbę kontaktu z nim. W pierwszych dwóch przypadkach

nie ustępujmy psu w konkretnych zajściach, pamiętając, że ceni sobie spokój i zabawę

ulubioną piłką czy kostką. Jednak nieustępliwość nie oznacza klapsa. Możemy na

przykład, gdy szczenię zawarczy na wyciągniętą dłoń, spróbować zdezorientować j

pobliskim hałasem, pomyślanym oczywiście jako kara zadana podstępnie. Hałasem m

być odgłos trąbki rowerowej, bardziej przykry niż niezmiennie wyciągnięta dłoń. Nasza

ręka wobec tak nagłego i przykrego bodźca stanie się nieważna, a kto wie, może wręcz

miła. Podobnie bez użycia efektu dźwiękowego piesek może przekonać się, że dłoń, na

którą warczy, zawiera miły smakołyk. Ten bodziec jako przyjemny może okazać się

bardzo przydatny i integrujący. Podobnie pies wykazujący agresję może mieć potrze

bycia zdominowanym "w akcji". Wszak jego agresja, służąca dominacji, występuje też

przy określonych naszych czynnościach. Uczymy psa (w chwili gdy jest pogodnie

nastawiony) komend w istocie deprymujących, hamujących np. "siad", "waruj". Cz

się zaś, tak niegdyś popularne, w opinii wielu szkoleniowców traci znaczenie.

oże

bę

ołganie

osoba może posłużyć się którąkolwiek z podanych wyżej technik neutralizujących złe

zachowanie. Dotyczy to oczywiście wyłącznie młodych psów, mających wyuczone złym

wychowaniem nawyki agresji, jako formy komunikowania się ze stadem. Ważne jest,

abyśmy sami nie potęgowali złych nawyków swoim złym postępowaniem. Zakłopotanie

szczenięcia szybko minie, górę weźmie ciekawość, chęć zabawy. Odwracajmy uwagę od

sytuacji niepożądanych. Kierujmy nie tylko poleceniami, ale również dyskretnym

dozowaniem bodźców odciągających psy od niepożądanej czynności. Istotne jest,

niepożądane zachowania nigdy nie przyniosły psu korzyści. Drobne objawy złych

zachowań możemy ignorować. Budujemy w naszym psie pogodną pewność siebie

wczesne zapoznanie go z różnymi sytuacjami uodporniamy go także na inne, nie tak

łatwe do szybkiego zaimprowizowania jak podróż samolotem, czy poważniejszy zabieg

lekarski. Ufność to cecha, którą możemy w psie wypracować na własne potrzeby.

aby

. Przez

Ważnym i stosunkowo łatwym do realizacji, w przypadku młodych psów,

W chwili, gdy pies przejawia agresję w stosunku do domownika, ta właśnie

Tresura

Wytresowanie Amstaffa nie jest rzeczą trudną. Przedstawiony poniżej sposób

tresowania każdy może zastosować w domu i oczywiście nie tyczy to się tylko amstaffów,

ale również psów każdej innej rasy. Chyba najłatwiejszym sposobem na nauczenie psa

różnych sztuczek jest nauka za pomocą nagrody i kary(braku nagrody). Amstaffy to

bardzo inteligentne psy i nie mają problemów z nauczeniem się nawet "najdziwniejszych"

trików. Opiszę tu co prawda jak nauczyć psa podstawowych komend, takich jak:

SIAD!,PODAJ ŁAPĘ!,WARUJ!, ZOSTAŃ!, NOGA!, jednak takim samym sposobem można

nauczyć pieska i innych rozkazów, np: zdechł pies!, proś! i niemal każdego własnego

pomysłu o ile jest on możliwy do wykonania.

Dla psa tresura musi być zabawą! Nie można na psa krzyczeć a tym bardziej

go bić gdyż to tylko zniechęci go do dalszej nauki. Trzeba być cierpliwym i

wyrozumiałym. Jedna lekcja powinna trwać nie dłużej niż, ok. 15min, a po lekcji należy

psa wychwalić i wygłaskać. Nabytą wiedzę należy regularnie powtarzać, aby weszła psu

"w krew".

System nagród i kar działa skutecznie jedynie, gdy jest prawidłowo stosowany.

Nagroda to komenda "Dobry piesek" połączona z głaskaniem oraz jakiś smakołyk(nie

można przesadzać ze smakołykami podczas nauki bo pies może przestać nas słuchać

dopóki nie pokażemy mu czegoś do jedzenia). A więc podstawowa nagroda to "Dobry

piesek" + od czasu do czasu jakiś smakołyk. Nagrodą może być też: zabawka, spacer i

każda inna miła psu rzecz. Ważne jest, aby pies wiedział, że owa rzecz jest nagrodą i że

dostaje ją za dobrze wykonany rozkaz. Karą natomiast jest brak nagrody + np. komenda

Źle(mówione spokojnie i wyrozumiale by psa nie zniechęcić).

SIAD!

Mówimy "siad" i sami doprowadzamy psa do tej pozycji i nagroda. I tak w kółko aż piesek

sam usiądzie i wtedy "wielka nagroda".

PODAJ ŁAPĘ!

Bierzemy do ręki łapę psa mówiąc "podaj łapę" i nagroda. I powtarzamy tak długo aż na

komendę "Podaj Łapę!" pies ją poda, a wtedy dajemy mu "wielką nagrodę".

WARUJ!

Najpierw doprowadzamy psa do pozycji siedzącej, następnie bierzemy jego przednie łapy

i ciągniemy do przodu aż będą leżeć wzdłuż podłogi. Robiąc to mówimy psu "waruj" a

następnie dajemy mu nagrodę. I znów powtarzamy te czynności aż pies na komendę

WARUJ! sam się położy na wyciągniętych do przodu łapach.

ZOSTAŃ!

Najłatwiej nauczyć tej komendy przy pomocy drugiej osoby. Najpierw mówimy psu

"waruj". Następnie nasz pomocnik chwyta pieska za obrożę, aby go przytrzymać w tej

pozycji w razie jakby chciał się ruszyć z miejsca w którym waruje. Wtedy mówimy do psa

komendę ZOSTAŃ! i odchodzimy(na początku niezbyt daleko i na niezbyt długo) po chwili

wracamy i dajemy psu nagrodę. Gdy piesek nauczy się już zostawać bez pomocy drugiej

osoby to w następnych lekcjach powinniśmy wydłużać czas, w którym pies zostaje w

jednym miejscu.

NOGA!

Na tę komendę piesek powinien podbiegać do naszej nogi i siadać. Mówiąc "noga"

klepiemy się w nogę(lub coś innego, czego używaliśmy do wołania psa) a gdy już

podbiegnie dajemy "małą nagrodę" i dajemy komendę SIAD!. Następnie znowu dajemy

nagrodę. Chodzi o to by pies zrozumiał, że po NOGA! musi nie tylko przybiec ale i usiąść.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: