Joy Fielding - Ulica Szalonej Rzeki.pdf - Fielding Joy - Anna0708

JOY FIELDING

Ulica Szalonej Rzeki

PROLOG

Dochodziła właśnie trzecia rano, jego ulubiona pora dnia. Niebo było jeszcze ciemne, a ulice

świeciły pustkami. Większość ludzi wciąż spoczywała w łóżkach, pogrążona we śnie tak samo jak ta

kobieta w sypialni przy końcu korytarza. Przez moment zastanawiał się, czy coś jej się śni, i myśl,

że oto senny koszmar tak bliski jest spełnienia, wywołała na jego ustach radosny uśmiech.

Roześmiał się, uważając, by nie wydać przy tym żadnego dźwięku. Nie ma sensu jej budzić,

dopóki nie zdecydował, co ma zamiar zrobić. Wyobraził sobie, jak się porusza, jak siada na łóżku i

potrząsając głową, patrzy, jak on się zbliża, a na jej twarzy pojawia się znajomy wyraz rozbawienia

zmieszany z ledwie skrywaną pogardą. Słyszał tę pogardę w jej niskim, wiecznie schrypniętym

głosie. Jak zwykle cały ty, powiedziałaby mu, zawsze wszystko robisz na wariata i ładujesz się w coś

bez sprecyzowanego planu.

Ale tym razem mam plan, pomyślał, prostując się. Przez chwilę podziwiał swoją szczupłą

sylwetkę i twarde bicepsy widoczne spod krótkich rękawów czarnego T- shirta. Zawsze

przywiązywał dużą wagę do wyglądu, a teraz, w wieku trzydziestu dwóch lat, był w lepszej formie

niż kiedykolwiek przedtem. To dzięki pobytowi w więzieniu, pomyślał i znów roześmiał się

bezgłośnym śmiechem.

Nagle do jego uszu doleciał jakiś ostry dźwięk, więc odwrócił się w kierunku otwartego okna.

Liść ogromnej palmy łomotał w górną

krawędź szyby. Przybierający na sile wiatr smagał delikatne firanki z białego szyfonu. Teraz

bardziej przypominały serpentyny niż zasłony, a on zinterpretował ich oszalały taniec jako zachętę.

Najwyraźniej zamierzały mu kibicować. Na kanale Pogoda obiecywali, że przed świtem nad

większą część obszaru Miami nadciągną silne ulewy. Siedemdziesiąt procent szans na gwałtowne

burze, ostrzegała ładniutka prezenterka, ale co ona może wiedzieć? Panienka czyta tylko to, co

napisali na monitorze, który ma przed nosem. Zresztą te głupie prognozy i tak w połowie

wypadków się nie sprawdzają. Co oczywiście nie ma najmniejszego znaczenia. Jutro wieczorem

prezenterka pojawi się na ekranie z kolejnymi, mało wiarygodnymi przepowiedniami. Ciekawe, że

nikt nigdy nie ponosił za to odpowiedzialności. Na myśl o tym ułożył swoje schowane w rękawiczce

palce w pistolet i nacisnął wyimaginowany spust.

Dziś jednak ktoś odpowie za swoje czyny.

Trzema krokami przemierzył na ukos mahoniową podłogę niewielkiego saloniku, po drodze

zahaczając biodrem o ostro zakończony narożnik wysokiego fotela, bo o jego obecności w tym

miejscu zdążył całkowicie zapomnieć. Rzucił jakieś ciche przekleństwo - soczystą wiązankę

inwektyw, wymyśloną przez współwięźnia z celi w Raiford - a następnie opuścił okno i dokładnie je

zamknął. Delikatny szum klimatyzacji momentalnie zastąpił odgłosy rozdzierającego wycia wiatru.

Jak dobrze, że znalazł się w środku akurat na czas, a wszystko to dzięki małemu oknu na bocznej

ścianie, które - tak jak przypuszczał - udało mu się otworzyć bez większych problemów. Naprawdę,

powinna była do tej pory pomyśleć o systemie alarmowym. Samotna kobieta... Ile razy powtarzał

jej, że sforsowanie tego okienka nie jest niczym trudnym. No, cóż... Przynajmniej nie może mówić,

że jej nie ostrzegałem, pomyślał, wspominając czasy, kiedy siadywali, sącząc wino - choć w jego

wypadku zawsze było

to piwo - przy stole w jadalni. Ale nawet w tamtych dniach wczesnej znajomości, kiedy wciąż

zachowywała ostrożny optymizm, nie potrafiła się opanować i bez przerwy dawała mu do

zrozumienia, iż jego obecność w jej domu jest bardziej tolerowana niż pożądana. A ilekroć zwracała

ku niemu spojrzenie - o ile w ogóle raczyła coś takiego zrobić - jej nos marszczył się lekko w

mimowolnym odruchu, jakby poczuła jakiś nieprzyjemny zapach.

Myślałby kto, że jej pozycja towarzyska pozwalała na to, by spoglądać na innych z góry i

zadzierać ten swój uroczy, malutki nosek, pomyślał, podczas gdy jego wzrok powoli przyzwyczajał

się do ciemności. Teraz był już w stanie rozeznać zarys małej, zielonej sofy i szklanego stolika do

kawy, który zajmował środek pokoju. To musiał jej przyznać - potrafiła ładnie urządzić każde

wnętrze. Jak to wszyscy o niej mówili? Że ma dobry gust. Tak, to było właściwe określenie. Dobry

gust. Gdyby jeszcze potrafiła ugotować coś przyzwoitego, zaśmiał się w duchu, przypominając sobie

obrzydliwe wegetariańskie mikstury, jakie usiłowała mu wtryniać na kolację. Do diabła, nawet

więzienne żarcie smakowało o niebo lepiej niż tamto gówno. Nic dziwnego, że nie udało się jej

złapać żadnego faceta.

Zresztą w tej kwestii także żywił pewne podejrzenia.

Wkroczył do maleńkiej, przylegającej do salonu jadalni, i przesunął dłońmi po kilku

wyściełanych krzesłach z wysokimi oparciami, które stały dookoła owalnego stołu ze szklanym

blatem. Mnóstwo tu szkła, pomyślał, wyginając palce obciągnięte rękawiczkami z lateksu.

Absolutnie nie zamierzał zostawiać po sobie wiele mówiących odcisków palców.

I kto to mówił, że on zawsze i wszystko robi na wariata? Kto śmiał twierdzić, że nigdy nie ma

gotowego planu działania?

Zerknął w stronę kuchni znajdującej się po prawej stronie i pomyślał, że może warto byłoby

zajrzeć do lodówki, a nawet wziąć

stamtąd piwo, oczywiście, jeśli wciąż je tam trzymała. Prawdopodobnie nie, skoro on od dawna

przestał należeć do stałego grona jej gości. Był jedyną osobą w tym towarzystwie, która gustowała

w tak prostackich trunkach, bo reszta z uporem godnym lepszej sprawy trzymała się chardonnay

bądź merlota, czy jak tam się nazywało to gówno, którym się rozkoszowali. Według niego wszystkie

wina miały ten sam smak - lekko kwaśny i metaliczny - a po wypiciu czegoś takiego zawsze

dokuczał mu ból głowy. Zresztą, może to towarzystwo tych ludzi powodowało, że po krótkim czasie

łeb zaczynał mu pękać. Wzruszył ramionami na samo wspomnienie tych zawoalowanych spojrzeń,

jakie wymieniali między sobą, gdy zdawało im się, że on patrzy w inną stronę. To tylko przelotne

zauroczenie, mówiły spojrzenia. W niewielkich dawkach ten facet jest nawet zabawny. Pełen

powierzchownego uroku. Uśmiechajcie się i znoście go cierpliwie. Nie będzie się pętał między

nami na tyle długo, by miało to jakiekolwiek znaczenie.

Ale on wciąż tam był.

I jego obecność wciąż miała znaczenie.

W dodatku teraz wróciłem, pomyślał, a w kącikach jego wydatnych ust pojawił się okrutny

uśmieszek.

Krnąbrny kosmyk długich, brązowych włosów opadł na czoło i wślizgnął się do lewego oka.

Niecierpliwym ruchem odsunął go na bok i założył za ucho, a następnie skierował się przez wąski

korytarzyk w stronę sypialni mieszczącej się na tyłach schludnego bungalowu. Minął pokoik

wielkości szafy, gdzie pani domu ćwiczyła jogę i gdzie medytowała; poczuł resztkę woni kadzidła,

która emanowała ze ścian jak zapach świeżo położonej farby. Uśmieszek na jego ustach znacznie

się poszerzył. Jak na kogoś, kto tak ciężko pracował, żeby zachować spokój, była zaskakująco

napięta i skłonna do kłótni z najbardziej nawet błahego powodu. Bez przerwy dopatrywała się chęci

obrażenia jej nawet wówczas, gdy wcale nie miał takiego zamiaru,

zawsze gotowa skoczyć mu do gardła przy najmniejszej prowokacji z jego strony. Nie znaczyło to

oczywiście, że drażnienie się z nią nie należało do jego ulubionych rozrywek.

Drzwi do sypialni stały otworem i już z korytarza mógł rozeznać pod cienkim, bawełnianym

prześcieradłem kształt jej wąskich bioder. Zaczął się zastanawiać, czy leży tam nago i co mógłby

zrobić, gdyby jego przypuszczenia okazały się słuszne. Właściwie nie interesowała go jako kobieta.

Była trochę za bardzo stonowana, zbyt krucha jak na jego gust, jak gdyby każdy uścisk mógł się

zakończyć przełamaniem jej na pół. On lubił kobiety bardziej mięsiste, łagodniejsze i bardziej

uległe. Lubił mieć coś, za co mógłby złapać, w co mógłby wbić zęby... Mimo wszystko, jeśli była

nago, to...

Nie była. Gdy tylko przestąpił próg pokoju, ujrzał białe i niebieskie pasy na bawełnianej bluzie.

Nie wiedziałeś, że ona wkłada na noc męskie piżamy? - pomyślał. Nie powinno cię to dziwić.

Zawsze ubierała się bardziej jak chłopak niż dziewczyna. „Kobieta”, usłyszał w myślach, jak go

poprawia, kiedy zbliżał się do wielkiego łoża. Odpowiedniego dla królowej, pomyślał, spoglądając w

dół. Tyle że ona nie przypominała królowej, zwinięta na lewym boku w na wpół embrionalnej pozycji.

Jej normalnie opalona cera wyglądała teraz bladawo, a kosmyk ciemnych włosów przylepił się do

prawego policzka i zabłądził do częściowo otwartych ust.

Szkoda, że nie potrafiła trzymać tych swoich wielkich ust zamkniętych na kłódkę.

Wtedy dziś w nocy składałby być może wizytę komu innemu, albo w ogóle nie musiałby nikogo

odwiedzać.

Ostatni rok mógłby nigdy się nie zdarzyć...

Ale się zdarzył, pomyślał, na zmianę zaciskając i rozluźniając pięści. A stało się tak w dużej

mierze dlatego, że jego stara kumpelka Gracie nie potrafiła swoich głupich opinii zatrzymać dla

siebie. To ona wszczęła całą sprawę, to dzięki jej agitacji ludzie zwrócili się przeciwko niemu.

Wszystko, co mu się przytrafiło, było wyłącznie jej

winą. Dobrze się składa, że dzisiejszej nocy sama będzie musiała naprawić to, co zepsuła.

Spojrzał w stronę okna na przeciwległej ścianie sypialni. Srebrny księżyc mrugał do niego

między listewkami białych, kalifornijskich żaluzji. Na zewnątrz wiatr bawił się w malarza

surrealistę, długimi pociągnięciami pędzla łącząc odmienne kolory i powierzchnie, ale tu, w środku,

panował całkowity bezruch. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie lepiej będzie odejść i zostawić ją

w spokoju. Przypuszczalnie wcale nie musiał jej budzić, żeby znaleźć to, czego szukał. Zapewne

znajdowało się to w którejś z bocznych szuflad antycznego biurka z dębowego drewna, wciśniętego

pomiędzy okno a toaletkę, albo było przechowywane na twardym dysku laptopa. Tak czy inaczej,

znajdowało się gdzieś w pobliżu. Musiał jedynie wyciągnąć rękę, a potem rozpłynąć się w

ciemności tak, żeby nikt o niczym nie wiedział.

Tylko gdzie tu miejsce na przyjemność?

Wsunął prawą dłoń do kieszeni dżinsów i poczuł pod palcami twarde ostrze noża. Na razie

spoczywało bezpiecznie w drewnianej obudowie; wyciągnie je stamtąd, gdy nadejdzie właściwy

moment. Ale najpierw ma mnóstwo innych spraw do załatwienia. Równie dobrze będzie można

zrobić to po drodze, pomyślał, ostrożnie wślizgując się do łóżka. Biodrem otarł się o jej pośladek,

kiedy materac opadał pod jego ciężarem i dopasowywał się do kształtów ciała. Instynktownie

przewróciła się na lewy bok, a jej głowa opadła w stronę jego ramienia.

- Hej, Gracie... - zagruchał głosem miękkim jak aksamit. - Dziewczynko, czas się obudzić...

Z jej gardła wyrwał się niski jęk, ale nawet nie drgnęła.

- Gracie... - powtórzył, tym razem nieco głośniej.

- Mmm... - mruknęła, z uporem zaciskając powieki.

Wie, że tu jestem, pomyślał. Robi ze mnie durnia.

- Gracie! - warknął.

Natychmiast otworzyła oczy, a potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Oprzytomniała w

jednej chwili i walczyła ze wszystkich sił, żeby usiąść, wydając przy tym przeraźliwe kocie

pomiaukiwania. Sekundę później zerwała się z łóżka. Odruchowo zacisnął palce na jej szyi, żeby ją

uciszyć, a wtedy wrzaski zmieniły się w kwilenie, coraz słabsze, w miarę jak rósł nacisk na jej

krtań. Urywanymi haustami łapała powietrze, a wtedy on bez najmniejszego wysiłku podniósł ją

jedną ręką i przyszpilił do ściany za łóżkiem.

- Zamknij się - powiedział zwyczajnym tonem, kiedy czubkami palców starała się dosięgnąć

krawędzi łóżka. Jej paznokcie rozpaczliwie drapały po lateksowych rękawiczkach, choć wszelkie

wysiłki, żeby oswobodzić się z morderczego uchwytu, z góry były skazane na niepowodzenie.

- Zamkniesz się wreszcie czy nie?

Jej oczy wyraźnie się rozszerzyły.

- No, co to ma być?

Czuł, że ona usiłuje coś wychrypieć, ale jedyne, na co mogła się zdobyć, to przerywany

łkaniem płacz.

- Przyjmuję to jako odpowiedź na „tak” - oświadczył, powoli rozluźniając uścisk. Patrzył, jak

ona ześlizguje się po ścianie i z powrotem opada na poduszki. Zachichotał, kiedy runęła na

skotłowaną pościel, jednocześnie usiłując wciągnąć do płuc powietrze. Góra piżamy podjechała do

połowy pleców i teraz widział poszczególne kręgi jej kręgosłupa. Tak łatwo byłoby go złamać na

dwoje, pomyślał, rozkoszując się tą wizją. Złapał pełną garścią jej włosy i szarpnięciem odwrócił jej

głowę tak, że nie miała wyjścia. Musiała na niego patrzeć.

- Cześć, Gracie - powiedział, czekając na znajome zmarszczenie nosa. - O co ci chodzi? Czy

obudziłem cię w środku jakiegoś fajnego snu?

Nic nie odrzekła, ale w jej spojrzeniu pojawił się cień strachu pomieszanego z

niedowierzaniem.

- Jesteś zdziwiona, że mnie widzisz?

Strzeliła oczyma w stronę wyjścia z sypialni.

- Wiesz, chyba nie powinnaś realizować tego pomysłu - oznajmił łagodnie. - Oczywiście, jeśli

nie chcesz, żebym na serio się zezłościł... Pamiętasz, co się ze mną dzieje, kiedy wpadam w złość? -

dodał po chwili milczenia. - Pamiętasz, Gracie?

Opuściła głowę.

- Spójrz na mnie. - Znów szarpnął ją za włosy i odgiął głowę do tyłu tak mocno, że jej grdyka

przypominała teraz zaciśniętą pięść.

- Czego chcesz? - z gardła Gracie wydobył się ochrypły szept.

W odpowiedzi szarpnął jeszcze mocniej.

- Czy powiedziałem, że wolno ci się odzywać?! Powiedziałem?!

Próbowała zaprzeczyć, ale nie była w stanie wykonać najlżejszego ruchu.

- Zakładam, że chcesz powiedzieć „nie”.

Bez uprzedzenia rozluźnił uścisk, a wtedy jej głowa opadła na pierś, zupełnie jakby ktoś ją

zgilotynował. Z oczu Gracie popłynęły strumienie łez, co stanowiło pewną niespodziankę. Nie

spodziewał się płaczu, przynajmniej na razie.

- No więc, co tam u ciebie słychać? - rzucił od niechcenia, jakby chodziło o najzwyklejszą

pogawędkę. - Możesz odpowiedzieć - dodał, zauważywszy jej wahanie.

- Nie wiem, co chciałbyś wiedzieć - odezwała się po dłuższej chwili.

- Zapytałem, co u ciebie słychać? Chyba wiesz, co się mówi w takiej sytuacji?

- Wszystko w porządku.

- Tak? Na przykład co?

- Proszę. Nie mogę...

- Ależ możesz. To się nazywa rozmowa, Gracie. Wygląda mniej więcej tak: ja coś mówię, a

potem ty coś mówisz. Jeśli zadam

ci pytanie, to mi odpowiadasz. A jeśli twoja odpowiedź mnie nie usatysfakcjonuje... No cóż, wtedy

będę musiał zrobić ci krzywdę. Z jej gardła wyrwał się mimowolny okrzyk.

- Więc najpierw zapytałem: „Co u ciebie słychać”, na co otrzymałem mało wyszukaną

odpowiedź: „Wszystko w porządku”. Wtedy rozwinąłem temat: „Tak? Na przykład, co?”. I teraz

znów twoja kolej.

Przysiadł na łóżku i pochylił się w jej kierunku.

- Olśnij mnie swoim dowcipem.

Patrzyła, jakby wątpiła, czy on jest przy zdrowych zmysłach. Wiele razy widział ten wyraz w

jej oczach i zawsze doprowadzało go to do szału.

- Nie mam pojęcia, co ci odpowiedzieć.

W jej głosie usłyszał coś na kształt przekory, ale postanowił to zignorować. Na razie.

- No dobrze. Zacznijmy od pracy. Jak ci leci w pracy?

- W porządku.

- Zaledwie „w porządku”?! Zawsze sądziłem, że uwielbiasz uczyć.

- Teraz jestem na rocznym urlopie naukowym.

- Na urlopie naukowym? To nie żarty. Założę się, że twoim zdaniem nie wiem, co to znaczy.

- Ralph, nigdy nie uważałam cię za głupka.

- Naprawdę? W takim razie świetnie umiesz oszukiwać.

- Co tutaj robisz?

Uśmiechnął się, a potem znienacka zadał cios, który rzucił ją z powrotem na poduszkę.

- Czy powiedziałem, że teraz twoja kolej na zadawanie pytań? Wydaje mi się, że nie. Siadaj! -

wrzasnął, kiedy zakryła rękoma twarz. - Słyszysz? Gracie, nie każ mi tego dwa razy powtarzać.

Podciągnęła się do pozycji siedzącej, drżącymi palcami zakrywając czerwony policzek. Cały

jej sprzeciw ulotnił się bez śladu.

- Ach, jeszcze jedno. Nie nazywaj mnie Ralph. Nigdy nie lubiłem tego imienia. Postanowiłem

je zmienić zaraz, jak tylko wyjdę na wolność.

- Wypuścili cię? - mruknęła. Zaraz potem skrzywiła się i cofnęła, najwyraźniej próbując

uniknąć ewentualnego uderzenia.

- Musieli mnie wypuścić. Sam nie wiem, od czego zacząć, żeby ci uświadomić, ile moich praw

zostało pogwałconych - uśmiechnął się na samo wspomnienie. - Mój prawnik określił to, co mnie

spotkało, jako parodię wymiaru sprawiedliwości, a ci sędziowie, do których wnosił apelację,

musieli się z nim zgodzić. Nie mieli wyjścia. Czekaj, na czym to skończyliśmy? Och, na twoim

urlopie naukowym. To dość nudny temat. Chyba już nie mam ochoty o tym słuchać. Powiedz mi

lepiej, jak tam twoje życie uczuciowe?

Potrząsnęła głową.

- Co to miało znaczyć? Że nie masz życia uczuciowego, czy że nie chcesz o nim opowiedzieć?

- Nie ma o czym mówić.

- Nie widujesz się z nikim?

- Nie.

- Ciekawe, czemu wcale mnie to nie dziwi...

Nie odezwała się, ale jej spojrzenie poszybowało w kierunku okna.

- To tylko burza - rzekł. - Nikogo tu nie ma.

Uśmiechnął się do niej swoim chłopięcym uśmiechem, wyćwiczonym podczas długich godzin

spędzonych przed lustrem. Dzięki niemu zawsze zdobywał dziewczynę, na którą akurat miał

ochotę. Nieważne, jak bardzo protestowały; w końcu żadna z nich nie była w stanie oprzeć się

urokowi tego uśmiechu. Ale Gracie pozostała całkiem nieczuła na jego wdzięki. Uśmiechał się do

niej, a ona patrzyła przez niego gdzieś w przestrzeń, jakby wcale nie istniał.

- Kiedy ostatni raz kochałaś się z kimś, dziewczynko?

Jej ciało natychmiast się spięło.

- Uważam, że jesteś bardzo atrakcyjną kobietą. I jesteś młoda, chociaż nie ma co ukrywać, że

Joy Fielding - Ulica Szalonej Rzeki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: