Henryk Piecuch Służby specjalne i nie tylko.pdf

Henryk Piecuch

SŁUŻBY SPECJALNE

I NIE TYLKO

(felietony z bloga)

Henryk Piecuch

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Płk R. Kukliński i drugi agent, fałszywki CIA i gen.

Anoszkina

17 gru 2008

Jakie to szczęście, iż ludzie myślą.

Adolf Hitler

Ostatnie odtajnianie materiałów CIA, dostarczonych agencji przez płk. Ryszarda

Kuklińskiego, jak również atakowanie gen. Jaruzelskiego tzw. zeszytem gen. Anoszkina

zmuszają mnie do napisania kilku uwag, co nie nowe.

Uznając od lat R. Kuklińskiego za geniusza szpiegowskiego rzemiosła i czytając, kapiące

zadziwiająco wolno odtajniane materiały, nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Kukliński słał

“papirusy”, a CIA je do dziś po mediach nosi, wedle jakiegoś tajemniczego klucza,

kontynuując własną grę.

Podobnie ma się sprawa z zeszytem Anoszkina. Nie od dziś wiadomo, że Anoszkin nie był

żadną liczącą się figurą nie tylko w CCCP, ale nawet w Układzie Warszawskim. Był to mało

znaczący generał sowiecki, o raczej niezbyt wyszukanych manierach, od którego na sto

wiorstw śmierdziało służbami specjalnymi, którego GRU delegowało do towarzystwa

marszałka Kulikowa, by nosił za dowódcą wojsk układu nie tylko teczkę, ale i kapcie oraz

ukryty mikrofon. No i Anoszkin nosił. I coś tam nawet notował, gdy była potrzeba

demonstrowania pryncypialności sowieckiej.

Ale, można powiedzieć ze stuprocentową pewnością, że nie były to te notatki, które

przedstawiono na słynnej konferencji w Jachrance i które zrobiły podobną karierę jak

niegdysiejsze fałszywe dzienniki Hitlera, na których się przejechało renomowane pismo

niemieckie. Tyle, że u nas, nie Niemcy, i “ciemny lud” kupi każde, nawet najprymitywniejsze

łgarstwo.

Na to, że dziennik Anoszkina jest fałszywką, zmajdrowaną na doraźne potrzeby

propagandowe, jest tysiąc dowodów. Przedstawię tylko jeden. Oto ten zeszyt [mam jego

kserokopię] nie jest przesznurowany, opieczętowany i opisany. A jest to rzecz bez precedensu

w takich sprawach. Wziąć za dobrą monetę taki gniot może tylko ktoś, kto nie ma zielonego

pojęcia o rygorze w przestrzeganiu tajemnicy obowiązującej nie tylko w Sowieckich Siłach

Zbrojnych, ale w każdej armii tzw. demoludów.

Granie fałszywkami jest jedną z ulubionych metod służb specjalnych wszelakiej maści.

Jednak zostawmy ten temat, a zajmijmy się inną sprawą. Oto przy okazji awantury z

odtajnionymi przez CIA materiałami, wraca sprawa tzw. drugiego agenta…

Jeżeli media pójdą za ciosem, to najprawdopodobniej w najbliższym czasie szykuje się nam

interesująca afera szpiegowska dotycząca nieodległej przeszłości. Sprawa dotyczy

współpracowników CIA w PRL.

Oto bowiem, po wyprowadzeniu przez CIA [wedle niektórych źródeł wspólnie z GRU

&KGB] płk. Ryszarda Kuklińskiego na Zachód [6 lub 7 listopad 1981 r.], w kołach

zbliżonych do służb specjalnych obu resortów siłowych rozważano, czy był to jedyny

współpracownik agencji uplasowany w newralgicznym miejscu.

Zarówno w MON jak i MSW specjaliści ocenili, że byłoby to wbrew sztuce wywiadowczej,

przewidującej posiadanie u przeciwnika co najmniej dwóch równorzędnych agentów.

Zarówno dla szefa Służby Wywiadu i Kontrwywiadu MSW [SWiK] gen. dyw. Władysława

Pożogi, jak i dla szefa WSW gen. bryg. Edwarda Poradki, było jasne, że Amerykanie muszą

mieć w Polsce prznajmniej jeszcze jednego agenta tej samej klasy, co wyprowadzony

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

tajnymi sposobami Kukliński.

Zaczęto szukać. Uruchomiono agenturę MSW uplasowaną w ambasadzie USA w Warszawie

i nie tylko. Uruchomiono także, pozorujące pomoc służby sowieckie. W sprawę zaangażował

się nawet sam rezydent KGB w PRL gen. dyw. Witalij Pawłow. Nie wiadomo tylko, czy

Pawłow pomagał, dezinformował, inspirował lub dezorganizował. Ustalono kilka poszlak, ale

dowodów nie zdobyto.

Po pewnym czasie sprawa jakimś cudem [tzw. przeciek kontrolowany] wypłynęła na

Warszawkę. W kołach dobrze poinformowanych mówiło się o drugim agencie CIA, rzekomo

w randze wiceministra. Sugerowano MON, ale nie wykluczano MSW. Padały różne

kandydatury z różnych resortów, albowiem generałowie bardzo poszerzyli stan posiadania w

różnych resortach. Wszędzie było ich pełno. O ile pamiętam, to jedynie w kulturze nie było

generałów. Zadowolono się pułkownikami.

Najczęściej wymieniano nazwiska generałów Bolesława Chochy i Tadeusza Tuczapskiego,

ale nie tylko ich. Władze nie zajmowały oficjalnego stanowiska. Plotek nie potwierdzano ani

nie dementowano. Sprawa ucichła, by powrócić po 1990 r. kiedy to zaczęto rozważać sprawę

rehabilitacji płk. R. Kuklińskiego. Nadal jednak nie było na ten temat żadnych konkretnych

informacji ani liczących się publikacji.

Bomba wybuchła dopiero pod koniec 2000 roku, kiedy to u Nigela West`a znalazłem

interesujący fragment dobrze pasujący do moich rozważań. Brytyjski pisarz i polityk, wybitny

specjalista od służb specjalnych Wschodu i Zachodu, w książce “The Third Secret: The CIA,

Solidarity and the KGB`S plot to kill the Pope” [Harper Collins, Londyn 2000, s. 164-165]

pisze: “Wprawdzie odpowiedź na apel “Solidarności” o demonstracje i strajki w dniach 11 i

12 października [1982 r. - H.P.] przyniosła rozczarowanie, to Placówka [rezydentura CIA w

Warszawie – H.P.] raportowała [meldowała – H.P.] o dwukrotnym wzroście napływu

lokalnych informacji [z Polski – H.P.] włącznie z pojawieniem się “samorodka” [oferenta –

H.P.], ochotnika, wiceministra z dostępem do dyskusji rządowych na temat środków

bezpieczeństwa wewnętrznego. Okazał się on bezcenny jako następca Kuklińskiego. Chociaż

początkowo jego opory były równe niechęci warszawskiej Placówki CIA do kontaktowania

się z nim z obawy przed prowokacją. Deklarując, że jest rozczarowany stanem wojennym

zaczął dostarczać szczegóły o Polskim OdeB, a następnie zaczął się dzielić informacjami

politycznymi. Kontakt ze źródłem, które później zidentyfikowano jako generała Tadeusza

Tuczapskiego, Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej i członka WRON, z wewnętrznego

kręgu Jaruzelskiego był cenny, choć z konieczności sporadyczny”.

Jeżeli sprawę podjąłby jakiś dziennikarz pisma bulwarowego można by ją zlekceważyć. Tej

miary pisarza i polityka, co N. West, lekceważyć nie sposób. Niestety, autor “Tajemnicy…”

nie podaje żadnych źródeł, z których zaczerpnął swoją “rewelację”.

Kim więc jest autor doniesienia, którego nie mogę zlekceważyć? N. West to literacki

pseudonim Ruperta Allasona, człowieka bardzo blisko związanego z brytyjskim wywiadem.

To polityk, który przez dziesięć lat z ramienia partii konserwatystów był członkiem Izby

Gmin. W dodatku ojciec Westa także był posłem. Po stracie mandatu posła West-Allason

pracował w policji metropolitarnej Londynu. W 1980 r. nakręcił dla BBC słynny serial

telewizyjny Spy [“Szpieg”]. Jest autorem kilkunastu liczących się książek o służbach

specjalnych i kilku powieści. Napisał m.in. wydane w Polsce w tłumaczeniu Rafała

Brzeskiego “MI-5. Operacje Brytyjskiej Służby Bezpieczeństwa 1909-1945” i “MI-6.

Operacje Brytyjskiej Tajnej Służby Wywiadu 1909-1945” [Bellona, Warszawa 1999, 2000]

oraz wspólnie z płk. rosyjskiej Służby Wywiadu Zagranicznego Olegiem Tsarevem

[Cariewem] “Klejnoty koronne. Brytyjskie tajemnice z archiwów KGB”.

Znając co nieco zasady działania służb specjalnych dziwnym mi się wydało, aby tak

renomowana agencja jak CIA, akurat teraz ujawniała informacje o swoich najważniejszych

agentach. Nie mogę jednak wykluczyć gry wywiadowczej. W tej bulwersującej sprawie

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

rysują się wyraźnie trzy scenariusze.

Na początek jednak sprawdźmy kim jest rzekomy agent CIA. Zajrzyjmy do jego dossier:

generał broni Tadeusz Tuczapski ur. 23 września 1922 r. we Lwowie, ukończył Oficerską

Szkołę Artylerii i Wyższą Akademię Wojskową w ZSRR. Był żołnierzem 1 armii WP, ma za

sobą front, w czasie którego był dwukrotnie ranny. Przeszedł przez wiele stanowisk

wojskowych. Był m.in. dowódcą dywizjonu, pułku i brygady artylerii, szefem Sztabu

Artylerii WP, zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP, wiceministrem obrony narodowej,

Głównym Inspektorem Obrony Terytorialnej, szefem Obrony Cywilnej Kraju i sekretarzem

Komitetu Obrony Kraju oraz członkiem WRON. Z tej racji, ale nie tylko, był jednym z

najbliższych współpracowników gen. Wojciecha Jaruzelskiego, a obecnie zasiada z nim na

ławie oskarżonych pod, przyznaję, dość kuriozalnymi zarzutami.

T. Tuczapski, zapytany o swój stosunek do czynu płk. R. Kuklińskiego odpowiada, że jest to

stosunek zdecydowanie negatywny i nie odbiega od oświadczeń i stanowisk publikowanych

przez kolegów generała.

Dnia 14 marca 2001 r. złożyłem wizytę gen. T. Tuczapskiemu. Po około dwugodzinnej

rozmowie otrzymałem następujące oświadczenie:

“Gen. broni Tadeusz Tuczapski

Warszawa

OŚWIADCZENIE

Stwierdzam, że zaware w książce The Third Secret: The CIA, Solidarity and the KGB`S plot

to kill the Pope (Harper Collins, Londyn 2000, s. 164-165) autorstwa p. Nigela West`a

informacje dotyczące mojej osoby, jakobym był oferentem (samorodkiem) a następnie

informatorem CIA są całkowicie nieprawdziwe. Z całą odpowiedzialnością podkreślam -

nigdy nie miałem żadnego kontaktu z pracownikami wywiadu CIA, ani żadnego innego

wywiadu zachodniego. Nikomu żadnych informacji o charakterze wywiadowczym nie

przekazywałem.

Ogłaszanie tego typu nieudokumentowanych “rewelacji” bez próby ich wyjaśnienia,

chociażby w zwykłej rozmowie ze mną, muszę traktować jako insynuację i chęć

zniesławienia mnie.

Oświadczenie niniejsze wydaję na prośbę płk. Henryka Piecucha celem zamieszczenia go w

jego książce z cyklu >Tajna historia Polski<.

Z poważaniem

[podpis nieczytelny]

Warszawa dnia 14 marca 2001 r.”

Nie mam najmniejszych powodów, aby nie wierzyć gen. Tuczapskiemu. Dlaczego więc

znany, ceniony pisarz i polityk brytyjski zdecydował się w faktograficznej książce umieścić

tak bulwersujące informacje? Spróbuję na to odpowiedzieć w “Kodzie szpiega”. Ale

przedtem wspomniane scenariusze.

Scenariusz pierwszy : Któraś z sowieckich służb specjalnych, KGB lub GRU, w latach 80.

grała osobą Tuczapskiego z CIA. Robiła to oczywiście kapturowo, bez jego wiedzy.

Wykorzystano generała jako parawan. Być może ktoś z sowieckich funkcjonariusze z

rezydentury warszawskiej wcielił się dla Amerykanów w postać T. Tuczapskiego.

Oczywiście, przy tej metodzie nie było mowy o kontakcie oko w oko. Dlaczego wybrano

akurat tego generała?

Tuczapski był znany z niezależnych poglądów, niekiedy lekko krytycznych pod adresem

Imperium, które, jako jeden z nielicznych generałów peerelowskich, nazywał Wielkim

Bratem. Było także tajemnicą poliszynela, że Główny Inspektor nie przepadał za marsz.

Kulikowem i prawą ręką J. Andropowa w Warszawie - gen. W. Pawłowem, rezydentem

KGB, który nadzwyczaj chętnie wyręczał GRU w kontaktach z wybranymi generałami LWP.

Wiem, że była to awersja z wzajemnością.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: