Pedersen, Bente Raija ze śnieżnej krainy 14. Cienie przeszłości.pdf

BENTE PEDERSEN

CIENIE PRZESZŁOŚCI

Nastała zima, czas ciszy i zadumy. Maja poddała się samotności, której żadna inna

pora roku nie obnaża tak dotkliwie.

Mrok nocy polarnej skrywał przed wszystkimi, tylko nie przed nią, brutalną prawdę,

że jest przeraźliwie sama. Wydeptana w śniegu ścieżka do jej domu przypominała cienkie

pasemko. Goście nie schodzili się tu gromadnie. Maja nie utrzymywała kontaktów z nikim

poza członkami swojej rodziny, a i z nimi tylko sporadycznie.

Sama, ciągle sama.

Ludzie we wsi zarzucali jej wyniosłość. Uważa się za kogoś lepszego tylko dlatego, że

mieszka w domu należącym niegdyś do matki, szeptali między sobą.

Ci, którzy pamiętali Raiję, mówili, że Maja Bakken coraz bardziej upodabnia się do

niej. Nie tyle może z wyglądu, co z zachowania.

Niedaleko pada jabłko od jabłoni, powtarzali, kiwając głowami.

Maja tęskniła za Elise.

W dzieciństwie nie lubiła przybranej siostry, niekiedy z trudem tłumiła w sobie

głęboką niechęć do niej, a gdy dorosły, trzymała ją na dystans. Przywykła skrywać przed

otoczeniem swoje myśli i tajemnice.

Elise tak naprawdę stała się jej przyjaciółką krótko przed wyjazdem do Tornedalen.

Maja w głębi serca tęskniła za matką, ale nauczyła się z tym żyć. Właściwie nie

kochała Raiji, tęsknoty za nią jednak nie potrafiła zagłuszyć. Tęsknota i nienawiść wzajemnie

się przeplatały, przypominając dwugłową bestię. Maja lękała się ich obu.

O wiele gorzej zniosła utratę Elise, która, poślubiwszy Mattiego, wyjechała w jego

rodzinne strony. Całym sercem radowała się szczęściem siostry i nie zazdrościła jej, mimo że

właściwie to Elise mogła zostać żoną Simona Bakkena.

Los, Opatrzność, a może złe moce sprawiły, że stało się inaczej.

Maja dostała za męża Simona, choć wcale tego tak bardzo nie pragnęła. Dostała go i

zaraz, równie nieoczekiwanie, straciła. Potem na świat przyszło ich dziecko, synek. Nie

zdążyła go nawet wziąć w ramiona, a kiedy zgasło w nim życie, w ogóle na niego nie

spojrzała.

Najwyraźniej nie jest jej dane otrzymać cokolwiek za darmo. W chwilach

zaprawionych goryczą nazywała siebie nieodrodną córką swojej matki. Nie mogła się oprzeć

wrażeniu, że los Raiji przylgnął do niej i czeka ją równie trudne życie. Czyżby została ska-

zana, by odpokutować winy matki? Czy będzie musiała walczyć o swoje szczęście z jeszcze

większym uporem niż ona?

Maja, dziecko poczęte z wielkiej miłości, przyszła na świat w czarną, chłodną noc

jako owoc grzechu. Może jej życie ma być karą za nie odkupione do końca winy rodziców?

Tyle różnych myśli kołatało się jej w głowie. Nie widziała kresu tego wszystkiego, nie

pamiętała początku. Z tej strasznej samotności zaczęła tęsknić za Simonem.

W towarzystwie innych wcale nie czuła się lepiej. Może właśnie dlatego, że

niektórymi myślami nie potrafiła się dzielić nawet z najbliższymi.

- Zapraszam cię, Maju, na moje siedemnaste urodziny - oznajmiła Ida, która wpadła

do izby niczym wiatr i leciutko pogładziła siostrę po policzku. - Proszę cię, nie zamień

przyjęcia w stypę. Przecież tylko raz w życiu kończy się siedemnaście lat.

Na twarzy Mai pojawił się wymuszony uśmiech. Nie czuła radości, ale przywykła to

ukrywać.

Najedli się do syta, nawet trochę pośmiali, choć niezbyt serdecznie i niezbyt długo.

Już od dawna w chacie na przylądku nie mieli po temu okazji.

- Szkoda, że nie urodziłam się w porze jarmarku tak jak Knut - westchnęła Ida,

przerywając ciszę słowami, które równie dobrze mogłyby pozostać nie wypowiedziane. -

Wtedy Ailo może nie zdążyłby wyjechać i przy stole byłoby nas więcej...

Reijo zacisnął swe duże dłonie na drewnianym kubku, w którym już dawno wystygła

kawa. Wpatrywał się w brunatny płyn. Milczał. Tylko bruzdy na policzkach leciutko mu

drżały.

Ida zorientowała się, że powiedziała za dużo.

- Przy stole jest tyle wolnych miejsc - usprawiedliwiała się cicho, spoglądając to na

Reijo, to na Maję. - Tak bym chciała, żeby wszystkie były zajęte. Powinien tu być Knut, Elise

i Matti. Choćby na chwilę. Wiem, że nawet jeśliby przyjechali, to na krótko. Nie zamieszkają

tu na zawsze. Ale teraz tak bardzo pragnę mieć ich wszystkich koło siebie. Ailo także, two-

jego przyrodniego brata, Maju! Przecież też należy do rodziny, w pewnym sensie jest i moim

bratem. I Simona... I mamę...

- Ona już do nas nie należy - rzuciła Maja z goryczą.

- Nie pozwolę mówić o niej źle! - przerwał ostro Reijo, a z jego zielonych oczu

posypały się skry.

Reijo skończył trzydzieści osiem lat. Kiedy patrzył, jak dorośleją mu dzieci,

dostrzegał upływ czasu, ale nie czuł się jeszcze stary. Minione lata w jego świadomości zlały

się w jedno. Nie mógł uwierzyć, że jego córka, Ida, radość i promyk słońca rozświetlający mu

smutki codzienności, ma już siedemnaście lat.

Raija powinna to widzieć...

- Może ona tu jest - odezwał się łagodnie do córki. - Kto wie, czy nie zajęła pustego

miejsca...

Ida wpatrywała się w ojca swymi dużymi oczami, które miały niezwykłą barwę, jakby

mieszankę jego lśniących zielonych i ciemnobrunatnych Raiji.

- Nadeszła pora, żebyśmy powiedzieli sobie prawdę. - Reijo przybrał stanowczy ton. -

Zdaje się, że ja najdłużej łudziłem się nadzieją. Nigdy was nie pytałem, co o tym myślicie, bo

nie chciałem wiedzieć. Chyba jednak trzeba nazwać rzeczy po imieniu i pogodzić się z tym,

że Raija nie wróci. Upłynął zbyt długi czas. Myślę, że ona po prostu nie może powrócić.

Pewnie umarła.

Powietrze w izbie zadrgało. Ida śmiertelnie się bała, że Maja wyrwie się z jakimś

komentarzem, powie „Bogu dzięki” czy coś takiego. Ale na szczęście nikt nie przerwał ciszy.

- Cieszę się, że wreszcie to zrozumiałeś, Reijo. Cieszę się, że do nas wróciłeś! -

odezwała się Maja po długiej chwili. W jej glosie brzmiało zmęczenie, a w oczach pojawił się

blask, który przeraził Idę. Nigdy nie potrafiła zrozumieć siostry.

Reijo napotkał wzrok Mai i uśmiechnął się lekko. Nadal rozumieli się w pół słowa.

Pod tym względem nic się nie zmieniło. Co prawda od dawna nie rozmawiali tak szczerze, ale

upływ czasu nie zerwał łączących ich więzi.

Ida, choć była rodzoną córką Reijo, zdawała sobie sprawę, że to Maja zaraz po Raiji

jest ojcu najbliższa.

Ida ukończyła właśnie siedemnaście lat, ale przypominała dziecko, nieświadomie

zaglądające do świata dorosłych.

- Przecież zawsze tu byłem - odparł Reijo, tym prostym stwierdzeniem wyjaśniając

dwie sprawy. - Nigdy nie przestałem żyć. Sam dokonałem wyboru. Nie chcę, by którekolwiek

z was myślało źle o Raiji. - Głos nie zadrżał mu, gdy wypowiedział jej imię. - Rodzina nie

powinna jej nienawidzić. Tak nie wolno. Ona zawsze nas na swój sposób kochała.

- No cóż, niektórzy z nas pragnęli dostać więcej tej miłości. - Maja nie potrafiła do

końca zdusić w sobie goryczy. Bywało, że Raija wydawała jej się bliska i wówczas otwierała

się na wspomnienia. Nigdy jednak nie była bezkrytyczna.

- Nadejdzie kiedyś dzień, gdy zrozumiesz, że ona w niczym nie zawiniła - powiedział

Reijo.

Maja wstała i zaczęła szykować się do wyjścia.

- Zostań - poprosiła Ida. - Przecież to też twój dom. Przynajmniej dziś mogłabyś

przenocować.

Maja potrząsnęła głową i zawiązała chustę pod brodą. Z oczu siostry wyczytała, że

wygląda zbyt poważnie jak na swoje dwadzieścia lat. Ida ciągle jej przygadywała, że

upodabnia się do matrony. Przecież jestem zamężną kobietą, nie jakimś podlotkiem!

oponowała zwykle.

- W takim razie pójdę z tobą - upierała się Ida.

- Nie! - Głos Mai zabrzmiał dość szorstko, ale siostry zawsze były wobec siebie

szczere. - Sama wrócę! Mieszkam tam, Ido. W swoim domu chcę sama decydować i nie

muszę się z tego nikomu tłumaczyć. Rozumiesz?

- To może ja mógłbym cię odprowadzić - zaproponował Reijo. - Nie jestem jeszcze

taki stary, żeby mi zaszkodził rześki nocny chłód.

Maja znowu odmówiła.

- Jestem już dorosła i mogę iść sama. Co może mi grozić? Ciemności się nie boję,

duchów też nie. One wolą mnie nie straszyć, bo wiedzą, że to na nic.

- Ale tyle różnych ludzi się tu kręci... - próbował przekonać ją Reijo. - Nie chcę, żeby

któremuś z moich dzieci stało się coś złego.

Maja uśmiechnęła się, choć serce przeszył jej ostry ból.

- Nikt mnie nie zaczepi, nawet gdybym natknęła się na kogoś obcego. Wystarczy, że

na mnie spojrzy. Poza tym ani ze mnie panna, ani wdowa. Przynajmniej nic na ten temat nie

wiadomo. Wygodnie jest mieć męża, który równie dobrze może być żywy, jak i umarły.

Innych dręczy jeszcze większa niepewność niż mnie. Tak czy inaczej tutejsi mężczyźni nadal

czują respekt przed Simonem i żaden z nich nie ośmielił się tknąć jego żony. Myślę, że jestem

bezpieczniejsza niż większość kobiet w okolicy. - Zaśmiawszy się śmiechem pozbawionym

radości, Maja dodała: - Innych zalet z posiadania ducha za męża raczej nie zauważyłam. W

łóżku wprawdzie można się wygodnie ułożyć, ale, do diabła, okropnie w nim zimno...

Wyszła nie zatrzymywana przez nikogo.

- Ona staje się coraz większą dziwaczką - stwierdziła Ida. - Ailo też to samo

powiedział, bo nawet z nim nie chciała rozmawiać. Odsunęła się od wszystkich. Jest tu, a tak

jakby jej nie było.

Reij o pokiwał głową.

- Może się odsunęła, ale to wcale nie znaczy, że dziwaczeje. Ma prawo dać wyraz

własnym uczuciom.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: