458. Lowe Fiona - Sztuka przetrwania.pdf - Harlequin Medical 3 - Agadoo86

Fiona Lowe

Sztuka przetrwania

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Siostro, siostra chyba jeszcze się nie przestawiła z

trybu miejskiego na nasz - rzuciła Susie, jedna z

sanitariuszek pracujących na wyspie Kirra, uśmiechając

się szeroko.

Mia Latham westchnęła. Odgarnęła włosy z szyi, by

delikatny wietrzyk ochłodził jej kark. Głębiej wcisnęła na

głowę słomiany kapelusz i powiodła wzrokiem po

błękitnym niebie, wypatrując samolotu.

Ani śladu.

Nawet najmniejszej kropki ani nawet ptaka, tylko

rozedrgane wznoszące się ku górze powietrze

poprzecinane wstęgami dymu z pożarów buszu, typowych

dla tej pory roku.

Wzruszyła ramionami, po czym mruknęła:

- Umówił się na jedenastą, a jest już prawie pierwsza.

- Bo on wie, że tutaj czas płynie inaczej. - Susie

usiadła, opierając się o pień rozłożystego eukaliptusa.

Mia popatrzyła na sanitariuszkę.

- Ale ja o jedenastej miałam rozpocząć szczepienia.

Ludzie na nas czekają.

Susie uśmiechnęła się ironicznie.

- Nikogo nie zaszczepisz, dopóki samolot nie przywiezie

szczepionki - zauważyła. - Lepiej sobie usiądź. Teraz nic

nie zrobisz.

Ta rzeczowa uwaga sprawiła, że w Mii wszystko się

zagotowało. Przed oczami stanęła jej długa lista zadań,

ponaglając ją, by zrobiła cokolwiek, żeby ją skrócić. Ale

jeśli sprawy potoczą się w tym tempie, jej misterny plan

spali na panewce.

Sfrustrowana przysiadła obok Susie i natychmiast jej

szorty pokrył brunatny pył. Fantastycznie. Podobno w

dalszym ciągu znajduje się w Australii, ale rytm życia na

północy, na tej maleńkiej wysepce, zdaje się temu

przeczyć.

Sama chciała zmiany, to prawda, ale ten dzień, piąty

dzień jej pracy jako pielęgniarki środowiskowej na wyspie

Kirra, kazał jej się zastanowić, czy przypadkiem nie

będzie tu trudniej niż tam, skąd przyjechała.

Niemożliwe.

Miała dosyć zgiełku miasta, chciała pracować na swoim

i przede wszystkim uciec od przeszłości, zapomnieć.

Wachlując się kapeluszem, sięgnęła po butelkę z wodą,

z którą nigdy w upale się nie rozstawała. A to dopiero

pora sucha, zima. Lepiej nie myśleć o wilgoci, która tu

nastanie, gdy nadciągną deszcze.

- Słyszysz? - Susie skierowała głowę w prawą stronę.

Mia nic nie usłyszała. Panował taki skwar, że nawet

przyroda zamilkła.

- Nie.

- Słuchaj całą sobą - doradziła jej Susie.

Zrezygnowana poddała się upałowi, nawet przestała

zwracać uwagę na pył niesiony podmuchami wiatru, żeby

skupić się na sennej ciszy tego południa. Usłyszała

niewyraźne brzęczenie.

- Samolot? Susie przytaknęła.

- Tak jest. Nadlatuje. - Mia pochyliła się, by wstać, ale

ciemnoskóra spracowana dłoń ją powstrzymała. - Nie ma

pośpiechu, to jeszcze całe pięć minut.

Posłusznie oparła się o pień, mimo że już była gotowa

wybiec na pas startowy, by rozpakować kartony, gdy

tylko samolot wyląduje. Nie potrafiła siedzieć z

założonymi rękami i bezczynnie czekać. Czekanie mierziło

ją nawet wtedy, gdy zrozumiała, że już nie jest w stanie

pomóc matce. Nie umiała zdobyć się na cierpliwość i

biernie patrzeć, jak matka gaśnie.

Cessna wychynęła sponad namorzynów i eukaliptusów

i powoli zaczęła podchodzić do lądowania. Wkrótce czarne

kółka dotknęły lepkiego asfaltu, po czym samolot się

zatrzymał, a pilot otworzył okno i do nich zamachał.

Nie wytrzymała. Zerwała się z miejsca i, zostawiając

Susie pod drzewem, podbiegła do cessny akurat w chwili,

gdy śmigło znieruchomiało. Po przeciwnej stronie

otworzyły się drzwi. Pod brzuchem samolotu Mia

dostrzegła parę opalonych muskularnych łydek oraz

skarpetki w kolorze khaki i wielkie robocze buty.

Piloci tak się nie ubierają. Noszą długie granatowe

spodnie. A takie nogi mógłby mieć myśliwy, łowca

bawołów albo krokodyli. Facet, który większość czasu

spędza w buszu.

Zaintrygowana obserwowała, jak te nogi okrążają

samolot. Po chwili jej oczom ukazał się ich właściciel,

przyprawiając ją o całkiem przyjemny wstrząs.

Jej łowca krokodyli, mierzący blisko dwa metry,

poruszał się swobodnie, jak człowiek obyty z klimatem

panującym na północnych wyspach. W jednej ręce niósł

przenośną chłodziarkę, w drugiej plecak. Miał

kruczoczarne włosy, śniadą cerę i trzydniowy zarost.

Uśmiechał się szeroko. Omiótł spojrzeniem okolicę,

pomachał Susie na powitanie, po czym wbił wzrok w Mię.

Intensywność tego spojrzenia sprawiła, że nagle

poczuła się kompletnie naga. Ku swojemu przerażeniu

nieco opuściła wzrok. Patrzyła teraz na szerokie ramiona

pod koszulą w charakterystyczne, dla tego regionu wzory.

Ich szmaragdowa zieleń i morski błękit doskonale

oddawały miejscowy koloryt.

Żeby nie wyobrażać sobie, co kryje się pod tą koszulą,

zrobiła energiczny krok do przodu.

- Nie spodziewałem się takiego komitetu powitalnego.

- Niski aksamitny głos przyprawił ją o palpitacje serca.

Spoglądała teraz w wesołe bursztynowe oczy, w których

jak w kalejdoskopie migotały zielone iskierki. Szumiało jej

w głowie.

- Myślałam, że te szczepionki przywiezie nam pilot.

Dostałam wiadomość...

458. Lowe Fiona - Sztuka przetrwania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: