Boska_Ewangelia_T-2.pdf

Posyłamy Wam ksi ąŜ k ę duchow ą , która pomo Ŝ e Wam w dalszym

rozwoju duchowym, oraz przybli Ŝ y Wam posta ć Sai Baby.

Serdecznie wszystkich pozdrawiamy. OM Sai Ram.

WYRAZY UZNANIA

Przyjmij moje wyrazy uznania, szanowny Czytelniku! Miło mi, Ŝe wziąłeś do ręki

tę Księgę i postanowiłeś zagłębić się w jej strony. W pierwszej części "Sathjam Siwam

Sundaram" ogłosiłem dzieje Przyjścia Boskości jako Baby, w ludzkiej postaci.

Opowiedziałem o latach dziecięcych tej ponadludzkiej inteligencji; o oznajmieniu

Wcielenia, otwierającym nowy rozdział w

historii ludzkości. O cudownych czynach i

znakach przez które obdarza On zrozumieniem

ludzi o wolno bijących sercach. Wreszcie o

bogactwie Jego łaski, uniwersalności Jego

poglądu, o potędze i szczodrości Jego

współczucia.

Mam obecnie 76 lat. On pozwolił mi

przez ostatnie dwadzieścia lat Ŝyć z Nim, w

Nim, przez Niego, dla Niego. To "ja" jest

jedynie odblaskiem tego "Ja" którym On jest.

Jestem pełen wdzięczności za to, Ŝe zachował

mnie i za to, Ŝe zezwolił - i podpowiedział mi -

abym ponownie ogłosił Jego dokonania wśród

ludzi.

Jestem jedynie amatorskim szerpą, mozolnie posuwającym się malowniczą

ścieŜką na najwyŜszy Szczyt Himalajski, przeniknięty do głębi wspaniałością i

majestatycznością, które rosną z kaŜdym krokiem naprzód. Szerpą, pragnącym z całych

sił opowiedzieć innym, w bladych słowach równin, o tym potopie nieopisanej radości.

Po tych górskich szlakach idą tysiące, miliony, przyciągane dziwną fascynacją

NajwyŜszą Mocą, Wieczną Wiedzą i Królewską Miłością Gauriśankary, którym jest

Baba. Wiem, Ŝe wielu z nich posiada pełniejsze zrozumienie, jaśniejsze postrzeganie i

dojrzalszą mądrość. Są bardziej dostosowani do wysokości i lepiej przygotowani do

pokonywania niebezpieczeństw tych wyŜyn. Mam nadzieję, Ŝe wkrótce sam będziesz

mógł zatopić się w stronice księgi, która wyłania się poprzez takiego pielgrzyma.

Tymczasem, chodź! Daj rękę; ruszymy razem, strona po stronie, dzieląc się

zadziwieniem i mądrością, strachem i tajemnicą, prawdą i świadectwem, chwałą i

wspaniałością, i obfitością pokoju.

Pra ś anthi Nilajam

Dasara 1973 N. Kasturi

WciąŜ z trudem podąŜam dalej w górę, w wieku osiemdziesięciu pięciu lat, ku

Lotosowym Stopom. Widzę, Ŝe jest wielu silniejszych towarzyszy na tej pielgrzymiej

ścieŜce, pnących się coraz wyŜej, podniesionych Jego łaską.

Brindawan

Ramanawami, 1981 N. Kasturi

- 2 -

SPIS TREŚCI

1. STRESZCZENIE (1926-1961)

2. CUKIER I MRÓWKI

3. ZADANIE DO WYKONANIA

4. WEZWANIE

5. SIWAŚAKTHI

6. CIĄGŁA OBECNOŚĆ

7. ZE ZRANIONYMI SKRZYDŁAMI

8. NIEWIARYGODNE! - NADAL

9. ŚWIĘTA RADOŚĆ

10. DARY ŁASKI

11. MIASTA W PŁOMIENIACH

12. ZNAKI I CUDA

13. OBLICZA PRAWDY

14. WEZWANIE - ODPOWIEDŹ

---------------------------------------------------------

I. STRESZCZENIE (1926-1961)

Pierścień róŜowo brązowych gór, szeroka i głęboka dolina oraz rzeka, która przecina ją,

aby potem oddać swe wody zbiornikowi,

zbudowanemu przez Cesarza około sześciu

stuleci temu - w takiej okolicy uwiła

gniazdo wieś Puttaparthi. Osada ta była w

przeszłości siedzibą pewnego wodza, który

władał leŜącym dokoła obszarem; następnie

wyludniła się i stała odosobnioną, jednak

ziemia ta nadal wydawała z siebie świętych

i uczonych. Rodzina owego przywódcy, o

nazwisku Radźu, w dalszym ciągu

przewodziła wioskowej młodzieŜy, uczyła

ją i wychowywała. Kondamaradźu był

świątobliwym, stuletnim starcem, który

zbudował świątynię Sathjabhamie,

porywczej MałŜonce Pana Kriśny. Dobrze

znał staroŜytne teksty i Pisma Święte. Jego

starszy syn został otrzymał imię Wenkappa

Radźu, po słynnym pustelniku Wenka

Awadhuutha, który ozdabiał drzewo rodu

(Wenka - który porzucił wszystkie

przywiązania do ziemskich spraw). Syn ten

poślubił daleką krewną, córkę narodzoną po

- 3 -

tym, jak jej ojciec wzniósł świątynię Siwie (czczonemu pod imieniem Ii ś wara ). Dlatego

teŜ dziewczynce nadano imię Iiśwara-amba. Młodzi byli poboŜną parą, cichą i

zadowoloną. Jedyna rozrywką, na jaką pozwalał sobie Wenkappa było "odgrywanie"

epickich ról na wioskowej scenie teatralnej, podobnie jak czynił to jego ojciec,

Kondamaradźu. Urodził im się syn i dwie córki. Potem, 23 listopada 1926 roku

przyszedł na świat inny syn, Sathjanarajana, który szybko udowodnił wyjątkową

Boskość swej istoty oraz osiągnięć. Koledzy nazywali Go Guru (Nauczycielem).

Zawsze poprawiał ich bowiem i pocieszał. Niósł im ulgę w zmartwieniu i nigdy nie

wydawał się zagniewany lub zmęczony. Znany był z hojności w obdarowywaniu

innych, nawet w Swoich dziecięcych dniach - wydobywał dla nich z pustych toreb

pyszne słodycze, ołówki, gumki do ścierania, zabawki, kwiaty i owoce. Pytany, skąd je

wziął, odpowiadał: "O, to Bogini naszej wsi daje mi to, czego chcę". Mówił to jedynie

dla zaspokojenia ich ciekawości; była to jedyna odpowiedź, która uciszała ich

wątpliwości. Zdumienie jednak pozostawało!

Zwiększyło się ono jeszcze, kiedy posłano Go

do szkoły. Otrzymał On tam przydomek

Brahmad ź niani . Oznacza on "Tego, który zdobył

mądrość, co odsłania Wewnętrzną Rzeczywistość".

CóŜ za imię dla chłopca, liczącego sobie sześć

wiosen! W wieku ośmiu lat Sathjanarajana

postanowił ujawnić Swoją tajemnicę przy pomocy

zadziwiającego cudu. Kiedy nauczyciel kazał Mu

stanąć na ławce szkolnej za nie uwaŜanie podczas

zajęć, On "zechciał", aby nauczyciel był przyklejony

do krzesła [nie mógł z niego wstać], dopóki On nie

zejdzie z ławki. I tak teŜ się stało, zaś Sathjanarajana

trafił na usta wszystkich w całej okolicy. Był prosty i

słodki, pomimo rozgłosu jaki wówczas zyskał.

ZałoŜył grupę modlitewną, złoŜoną z chłopców w

Swojej wsi i prowadził ich z miejsca w miejsce,

śpiewających hymny, które On napisał i nauczył ich.

Był biegły w tańcu i muzyce, jak równieŜ w sztuce

scenicznej. Ba, Jego zdolności zostały wykorzystane nawet przez grupy teatralne, które

podróŜowały przez owe obszary wiejskie. Śmiało pisał piosenki dla nich i dla Siebie, a

nawet całe dialogi, gdy miał zaledwie "dwanaście lat". Udał się ze Swoim starszym

bratem do Kamalapur i Urawakondy, gdzie tamten słuŜył jako nauczyciel języka telugu.

W szkole, w tamtych miejscowościach, Sathjanarajana przewyŜszał nawet nauczycieli,

poniewaŜ jaśniał jako poeta, dramaturg, harcerz i pieśniarz o niesłychanym poziomie

znakomitości. Miał równieŜ tajemniczą moc odszukiwania zagubionego dobytku,

czytania myśli ludzi, widzenia odległej przyszłości i spoglądania głęboko w przeszłość.

Stał się ulubieńcem miasta. Po pomoc do Niego spieszyli ludzie dotknięci dotknięci

nieszczęściami i ci, co cierpieli poniewierkę.

- 4 -

Zaliczył pierwsze lata szkoły średniej i odbył zaledwie parę tygodni drugiej klasy,

kiedy nie był juŜ w stanie odwlekać dłuŜej zadania, które sprowadziło Go pomiędzy

ludzi. Zresztą było Mu juŜ trudno ukrywać Swój majestat pośród pustego gadania, jakim

rozbrzmiewał dom i szkoła. Kiedy wraz z bratem i innymi osobami udał się na

wycieczkę do ruin staroŜytnej stolicy cesarstwa Widźajanagar (Hampi), zobaczyli oni

Go jako Iiśwarę, stojącego dokładnie na miejscu posągu Bóstwa w świątyni Wirupakśy.

Ósmego marca 1940 roku nie mógł nie porzucić Swego ciała, aby udać się na pomoc

pewnemu wielbicielowi,

będącemu w olbrzymim

niebezpieczeństwie.

Zostało to mylnie

rozumiane przez Jego

brata i innych jako wynik

ugryzienia skorpiona albo

jadowitego węŜa lub teŜ

omdlenia, albo atak

histerii. Lekarze,

oczywiście, nie potrafili

właściwie rozpoznać

przyczyny Jego stanu.

Sięgnięto po znachorów i

czarowników - zgadywali

błędnie. Torturowali Go jedynie i udowodnili, Ŝe chłopiec potrafi cierpieć olbrzymi ból i

pozostać przy tym pewny i niewzruszony.

Wreszcie dwudziestego trzeciego maja 1940 roku, sypiąc podarunki na wyciągnięte

dłonie przybyłych osób, Baba oświadczył, Ŝe jest Sai Babą, który przybył ponownie aby

uratować ludzkość od upadku. Poprosił ich, aby oddawali Mu cześć w kaŜdy czwartek,

co będzie pierwszym odcinkiem duchowej drogi. Powróciwszy do Urawakondy, nawet

gdy uczęszczał do szkoły, Sathjanarajana odbierał cześć jako Sai Baba, Święty z Śirdi

przybyły ponownie zgodnie z obietnicą, którą złoŜył w Śirdi. Manćiraju Thammiradźu,

nauczyciel kochający Sathjanarajanę bardziej niŜ kogokolwiek w szkole, napisał o tych

czwartkach - o tym jak Sai Baba, jego uczeń, dawał zebranym na zbiorową modlitwę

ludziom święty popiół lub inne lecznicze dary Jego Łaski, takie jak kawałek szaty gerua,

którą Sai Baba nosił w Śirdi (święty, który zstąpił do grobu w 1918 roku), wszystko to

pozyskując przez zwykłe machnięcie ręki w powietrzu! Tłoczyły się wokół Niego setki

ludzi. Pytali o wszelkiego rodzaju sprawy, On jednak odpowiadał spokojnie i

poprawnie.

Udał się na Mahasiwarathri (święto poświęcone czczeniu Siwy) do świątyni Siwy,

leŜącej poza Urawakondą, wraz z kilkoma towarzyszami, wśród nich synem

Thammiradźu, Sairamą. Młodziez oniemiała, widząc potok jasności, płynący od

Sathjanarajany do Posągu Siwy i drugi taki potok, płynący od Siwy do Sathjanarajany.

Pewnego razu, w czwartek, powiedział Ŝonie Kasibhatli Ramamurthy'ego: "Umieściłem

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: