110 - Cios za ciosem.pdf - Ewa wzywa 07 - blumarlin

Ewa wzywa 07... nr.110 Cios za ciosem – Tadeusz Żołnierowicz

Ewa wzywa 07... nr.110 Cios za ciosem – Tadeusz Żołnierowicz

Ewa wzywa 07... nr.110 Cios za ciosem – Tadeusz Żołnierowicz

ROZDZIAŁ 1

Dzień zapowiada się pięknie; słońce dźwiga się właśnie nad horyzont, a ze

strony morza wieje świeży wiatr.

Grabski otwiera okno. Ma przed sobą trzy proste i nieruchome srebrne

świerki, a za ich czubami połyskliwy grzbiet morza. Opalizuje we mgle i słońcu.

Odwraca się leniwie. Żona jeszcze śpi. mimo gorąca zakutana po uszy w kołdrę.

Nawet stąd słyszy jej posapywanie... Całą noc nie zmrużyła oka. przewracając się

z boku na bok. Dawała o sobie znać wątroba...

Są pierwszy dzień na wczasach. Obrzuca leniwym spojrzeniem pokój. Dwa

łóżka, stół, fotel, szafa i mała umywalka wciśnięta w kąt.

Jeśli będzie pogoda, przespacerują się na plażę. A potem? Obiad, partyjka

brydża, kolacja. Jakiś mały wypad do miasteczkowej knajpy. Na szczęście nie

jest sam. Są to też Adam Wrona i Czesław Fetecki, koledzy od lat Nie zmarnują

ani jednego dnia

Patrzy koso na żonę, która już się budzi: najpierw otwiera gwałtownie oczy.

potem je mruży na dobre kilka minut, żeby znowu spojrzeć w biały sufit

popstrzony sennymi muchami.

— Która godzina?

Bez pośpiechu sięga po zegarek. Jest siódma.

— Siódma?

Żona wydaje się nadal senna i znużona.

Nic dziwnego — myśli bez złośliwości - jest już grubo po pięćdziesiątce. I

patrząc tak na leżąca, widzi nagle jej zwiotczałe policzki, zmarszczki na czole

pokrytym warstwą kremu i wilgotnym od potu.

Są już małżeństwem blisko ćwierć wieku. On sam późno rozglądnął się za

żoną; był wtedy po trzydziestce Wojna. Od pamiętnego września do

czterdziestego szóstego niemal nie zdjął munduru. Poza okupacyjną przerwą.

Kiedy go zdemobilizowano, spojrzał pewnego dnia w lustro i spostrzegł że ma

przed sobą. na wyciągnięcie ręki. mężczyznę cokolwiek obcego z kurzymi

łapkami w kącikach oczu, przedwcześnie posiwiałego. Wówczas po raz pierwszy

pomyślał o ożenku.

— Jest słońce? — odzywa się żona.

— Jest — mówi z pewną niechęcią, jak chłopiec, któremu przerwano snucie

marzeń. Łapie się na tym, że powrót do przeszłości jest dla niego tym złotym

snem, z którego nie lubi wracać do rzeczywistości. Chociaż nie głaskało go życie

po głowie...

— Co robimy dzisiaj?

Żona już szuka bosymi stopami miękkich pantofli.

Nie chce mu się odpowiadać. Wiadomo, co będą robić, już o tym pomyślał;

śniadanie, plaża, obiad, brydż...

—

Znowu brydż ?

Ewa wzywa 07... nr.110 Cios za ciosem – Tadeusz Żołnierowicz

Wzdycha ciężko. Odebrałaby mu nawet te przyjemność.

— Na godzinkę — mówi pojednawczo. — Z Wroną. Feteckim i jeszcze z kimś.

Potem przechadzka.

Jest już udobruchana.

W gruncie rzeczy — konstatuje - nic jest złą kobietą. Może tylko trochę upartą.

Stwierdza to z melancholią po raz już któryś.

W kilkanaście minut później idą zgodnie w stronę jadalni. Ściany czerwienia,

się w słońcu.

— Miło tu — stwierdza żona.

Potakuje milcząco. Ożywia się, kiedy spostrzega kolegów. Zajmuje miejsce

niedaleko ich stoli- . ka. Konwencjonalne ukłony pań. które nic znają się jeszcze

zbyt dobrze. Zdążą sie poznać jednak, będą miały na to dużo czasu; cale dwa

tygodnie.

Podchodzi Wrona.

— Co państwo robicie'.'

Grabski patrzy wyczekująco na żonę.

— Jak to? Oczywiście idziemy na plażę. Wrona uśmiecha się niewyraźnie;

jest niski, czarniawy, ma czerwoną twarz apoplektyka. Widać, że zdrowie mu nie

pozwala na dłuższe wylegiwanie się na słońcu...

Feteccy nie oponują. Idą też na plażę.

W dziesięć minut później Grabski bez zapału układa koc na szarym piasku,

żona przypomina sobie o gumowym materacu.

— Miałe ś przynieść...

Nie bardzo mu się chce, ale w końcu wraca po niego; dom wczasowy znajduje

sie zaledwie sto metrów od plaży... Idzie z nim Wrona. O której bryd ż ?

Grabski zastanawia się; sądzi, że nie wcześniej niż o piętnastej. Zaraz po

obiedzie.

— A nasze panie?

— Właśnie z nimi szkopuł. Może zechcą pójść na wspólny spacer?

Ciężkie jest życie żonatego mężczyzny. Uśmiechają się porozumiewawczo. Już

dziesięć lat pracują w tej samej instytucji. Przypadli sobie do gustu. Trochę na

zasadzie kontrastu: Grabski jest mężczyzną spokojnym, zrównoważonym,

Wrona zaś osobnikiem impulsywnym, skorym do wybuchów gniewu. Jakoś

jednak w ciągu tych lat ani razu nie pokłócili. Zresztą pracują na różnych

stanowiskach — Grabski jest kierownikiem sklepu. Wrona zaś w biurze.

Skręcają w cicha uliczkę i niemal wpadają nn rosłego siwego mężczyznę.

Objuczony leżakiem i kocem, odsuwa się z chodnika, robi przejście.

Wrona patrzy na siwego uporczywie.

— Arnold?

— Cześć!

Odzywa się bez entuzjazmu. Widać jednak, że obaj panowie znają się dobrze.

Ewa wzywa 07... nr.110 Cios za ciosem – Tadeusz Żołnierowicz

Wrona przedstawia Grabskiego.

— Kolega z pracy.

Mężczyźni podają sobie dłonie. Tamten trochę sztywno. Grabski z pewnym

ociąganiem się.

— Co za spotkanie! — wita się z radością Wrona nie widziałem cię chyba od

pięciu lat. Poczekaj nie było to w sześćdziesiątym ósmym w Krakowie, koło

Sukiennic? Szedłeś właśnie do kawiarni.

Mężczyzna potakuje niechętnie.

— Co robisz? Machnięcie ręki.

— Teraz wypoczywam. A tak w ogóle...

— No to do spotkania na plaży.

Rozstają się, bo Grabski już się niecierpliwi; żona przecież czeka na niego.

— Równy chłop — mówi Wrona — pracowałem z nim kiedyś w jednym

dziale: We Wrocławiu. Grabski, zamyślony, nie słucha go prawie.

— Dobrze go znasz? - pyta wreszcie, jakby jego umysł był zaprzątnięty czymś

innym.

— Mówię przecież — oburza się trochę Wrona — razem odwalaliśmy

papierkową robotę w fabryce łożysk tocznych we Wrocławiu.

Są już przed domem wczasowym.

ROZDZIAŁ 2

Grabski wraca z plaży w kiepskim humorze; płonie mu twarz od słonecznego

żaru, a ponadto ktoś wrzucił rozbitą butelkę do wody... Kuśtyka teraz na rozdętej

szpetnie nodze.

— Bo ty tak zawsze, pchasz się, gdzie cię nie posieją — gdera trochę pani

Grabska, ale widać, że jest zaniepokojona stanem stopy męża; spuchła i wymaga

interwencji lekarza.

Do wieczora jednak ból mija. Pomogła jodyna. Grabski mo że więc około

siedemnastej wybrać się do Wrony. U niego bowiem wyznaczyli sobie spotkanie

brydż yś ci czy karciarze, jak ich określa pogardliwie żona.

— Tylko nie zapomnij o kolacji! — woła za nim.

Wrona wyekspediował żonę do pani Feteckiej. — Przy nas by nie zasnęła

usprawiedliwia się. Grabski zaś myśli, że mógłby to samo zaproponować swojej

małżonce. Pytanie tylko, czyby się na to zgodziła.

Są więc we trójkę, ale gdzie jest czwarty do bryd ża?

Wrona uśmiecha się tajemniczo, wyciąga butelkę „Soplicy", stawia cztery

kieliszki. Znajduje też dwie pokryte rosą „Pepsi".

— Zaprosiłem Arnolda. Trochę się wykręcał, ale w końcu przyrzekł, że

przyjdzie

Grabski nie patrząc na nikogo tasuje karty. Sprawia wrażenie przygnębionego.

Fetecki zwraca, nu to uwagę.

Uśmiecha się w odpowiedzi.

110 - Cios za ciosem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: