Namorzyny (lasy namorzynowe, mangrowia) – wiecznie zielone lasy w strefie równikowej, wykształcające się w zasięgu pływów morskich, na płytkich zatokach i lagunach oraz u ujścia rzek. Tworzone są głównie przez drzewa z rodzajów Avicennia i Rhizophora. Zajmują 150 tysięcy kilometrów kwadratowych, przy czym między 1980 i 2010 rokiem ubyło ich 35 tysięcy km2. Największa ich część znajduje się na wybrzeżach Indonezji (21%), Brazylii (9%) i Australii (7%).
Namorzyny występują u wybrzeży morskich prawie dokładnie miedzy obydwoma zwrotnikami. Tylko u zachodnich wybrzeży Ameryki Południowej i Afryki granica ich południowego zasięgu jest cofnięta na północ, z powodu zimnych prądów morskich, które omywają te brzegi.
Podczas przypływu zalewane są wodą morską (widoczne są wtedy tylko korony drzew), podczas odpływu odsłania się powierzchnia gruntu oraz korzenie.
Podłoże zasiedlone przez namorzyny jest zwykle grząskie, prawie półpłynne. Niektóre z występujących tu roślin wykształciły silnie rozwinięte korzenie podporowe. Doskonale utwierdzają i tworzą gęstwinę, która zmniejsza a nawet powstrzymuje falowanie w zasiedlonym obrębie. Powoduje to gromadzenie się substancji organicznych. Podczas ich rozkładu zużywane są znaczne ilości tlenu, w związku z czym podłoże jest bardzo ubogie w ten gaz.
Wiele z występujących tu roślin wykształciło również korzenie oddechowe, które ułatwiają wymianę gazową. Sterczą one ponad podłoże i przez miękisz powietrzny zaopatrują roślinę w tlen.
Inną cecha charakterystyczną jest żyworodność roślin. Nasiona kiełkują już na roślinach macierzystych, siewki odrywają się od rośliny i za pomocą bardzo długiego hipokotylu (50-60cm) wbijają się w grząskie podłoże.
Madridistka