Autor - Maciej Kaczyński
Tytuł - Egzekucja
Egzekucja
Za kilka godzin, wszystko się skończy. Przynajmniej dla niego. Ale
lepiej, żebym zaczął od początku.
Nazywam się Wacław Niewiadomski i jestem strażnikiem więziennym.
Kilka tygodni temu, o ile mnie pamięć nie myli, to chyba trzy,
dostaliśmy nowego więźnia, tego właśnie który już jutro pożegna się
z ziemskim padołem. Ale zasłużył sobie na to. Każdy powinien
wiedzieć, że ten który działa wbrew i na szkodę państwa polskiego,
które dopiero co odzyskało niepodległość po wieloletnim znajdywaniu
się w niewoli, musi ponieść karę. Dlatego też nie miał najlepszych
ostatnich dni swego życia. Nie to, żebyśmy się nad nim znęcali, ale
też nie spełnialiśmy jego próśb - nie zawsze dostawał posiłki. Nie
czuliśmy się winni, ponieważ taka glista nie powinna żyć. Aha,
zapomniałem wam powiedzieć, za co ta szuja została skazana. Otóż za
morderstwo, a właściwie za dwa. Tyle mu w każdym bądź razie
udowodniono, ale było ich z pewnością więcej. Skazaniec nazywał się
Józef Minias i, jeżeli tak to można nazwać, zajmował się wiedzą
tajemną. Razem z dwoma szkieletami znaleziono bowiem dziwne rzeczy w
jego mieszkaniu. Było tam wiele manuskryptów, których wieku nie
można nawet podejrzewać, ponieważ napisane są w dziwnych,
zapomnianych językach.
Ten człowiek zabijał innych ludzi dla swoich, niezrozumiałych celów.
Nie powiem, ponieważ nie żyjemy w średniowieczu, ale być może jego
obecność rzeczywiście miała wpływ na urodzaj, a właściwie nieurodzaj
w ostatnich latach. Nie do końca przecież poznano tajniki świata.
Kurwa mać, co za głupoty gadam, ja - katolik, nie wierzę w żadne
gusła. To był po prostu chory człowiek, który powinien ponieść i
poniesie, tak mi dopomóż Bóg, zasłużoną karę. Co prawda, konwencje
zabraniają wykonywania wyroków śmierci, ale jak dotąd w naszym
więzieniu wydarzyło się sporo "wypadków", w których śmierć poniosły
tylko osoby skazane przez niezawisły sąd na tę najwyższą karę.
Skazaniec chyba się czegoś domyśla, ponieważ cały czas zabiega o
wizytę księdza katolickiego. Nie widziałem przeciwwskazań, więc czym
prędzej zadzwoniłem do jednego z zaprzyjaźnionych księży. Jakkolwiek
był ciężko chory, to jednak obiecał, że wpadnie dziś to wieczorem do
więzienia.
O ósmej wieczorem przybył ksiądz Jan Nowak. Nie wyglądał na
człowieka oddanego Kościołowi, ale od dawna wiadomo, że nie wolno
osądzać po wyglądzie. Gdybym był kobietą, to bym uznał go za
przystojnego, ale nie jestem, więc ten temat pozostawię tak, jakby
nie był poruszany. Trzeba przyznać, że był do rzeczy - nie jeden z
tych nawiedzonych, którzy tylko potrafią mówić, że ludzie są z
natury źli, bo tkwi w nich szatan. Nie, on chyba rozumiał, czym jest
człowieczeństwo i starał się im pomagać, jak tylko potrafił. A
wychodziło mu to nieźle, muszę przyznać. Księdza Nowaka znam chyba
od sześciu lat, bowiem tyle pracuję w tym więzieniu i jeszcze nie
spotkałem się z sytuacją, aby komukolwiek odmówił pomocy i pociechy.
No cóż, taki jest jego zawód.
Grzecznie przywitałem się z księdzem, który odwzajemnił mój gest.
Nie bawiąc się w żadne ceregiele (był przecież osłabiony chorobą)
zapytał się, z jakiego powodu został wezwany. Aby nie przeciągać
rozmowy, przedstawiłem mu w jak najprostszych słowach prośbę
skazańca. Poprosiłem także, aby w miarę możliwości dopytał się o
jakieś szczegóły dotyczące sekty, a które zostały przemilczane
podczas rozprawy sądowej. Ks. Jan obiecał, że zrobi wszystko co w
jego mocy (a to znaczy że poruszy niebo i ziemię), aby się czegoś
dowiedzieć.
Zostałem sam... cisza... niczym w kostnicy, nie było słychać
żadnych, ale to żadnych odgłosów. Mnie to jednak nie przerażało.
Bardziej obawiałem się o życie księdza. Bądź co bądź, poszedł w
paszczę lwa - wprost do celi Heretyka, który pewnie domyślał się, że
niewiele czasu mu już zostało i nie miał nic do stracenia. Nagle,
coś do mnie dotarło. Nie było to nic konkretnego, jakby fala
ciepłego powietrza, kiedy poczułem, bardziej niż usłyszałem, że
stało się coś strasznego. Czym prędzej podniosłem się z fotela i
pędem ruszyłem w stronę bloku więziennego C, czyli tam gdzie miał
celę ten zwyrodnialec - Minias.
-Uff, to tylko złe przeczucie- pomyślałem, słysząc z daleka
monotonny głos księdza. Nie słyszałem dokładnie co mówił, tylko
jakieś strzępki "....Za.....quan.... śpij.... bowiem... nie......
...ność".
Gdybym go nie znał, pomyślałbym, że umilkł, jak tylko zdołał
usłyszeć moje kroki. Gdy dotarłem do celi moim oczom ukazał się
następujący widok. Pośrodku celi, na podłodze, leżał Minias. Był
nieprzytomny. Ponad nim nachylał się ksiądz, który próbował podnieść
nieprzytomnego więźnia. Szybko otworzyłem drzwi od celi i pomogłem
choremu przetransportować ciało na pryczę. Później spojrzałem na
twarz księdza i przeraziłem się. Była cała sina, na czole roiło się
od potu, widać że odcisnęła na nim swe piętno choroba, ale także to
co się tu stało. Ale właściwie co się stało?
Pytanie to skierowałem do ks. Nowaka, który słaniając się ze
zmęczenia powiedział, o tym jak ten skurwysyn próbował go
zaatakować, i jak ten dzięki miłosierdziu Bożemu i lekcjom boksu w
młodości potrafił znokautować przeciwnika. Ucieszyłem się, gdyż jak
widać nie myliłem się co do księdza. On potrafił nie tylko zadbać o
innych, ale także o siebie. Nie chcąc przetrzymywać dłużej chorego,
odprowadziłem go do samego wyjścia i podziękowałem wylewnie. Na
odchodnym ksiądz jeszcze tylko powiedział "Zdołałem się jeszcze
dowiedzieć o jednym ich miejscu... Mieli dom na ulicy Roberta
Blake'a 17. Mógłby pan tam zajrzeć. Może będzie tam coś ciekawego".
Jeszcze raz podziękowałem duchownemu i ponownie pożegnałem się z
nim. Odszedł. Jeszcze długo wpatrywałem się w mrok, który zapadł, a
który wydawał się ciemniejszy niż zwykle. Kiedy wybiła dwunasta
przyszedł do mnie przyjaciel, zmiennik, który miał dokonać
zabójstwa, a właściwie wyroku na skazańcu. Ponieważ poczułem nagle
ogromne znużenie, szybko zapragnąłem udać się do domu, do którego na
szczęście nie miałem daleko, nie czekając na wykonanie wyroku. Gdy
już byłem przy samych drzwiach usłyszałem, że więzień odzyskał
przytomność i wołał "Jestem duchownym....". Więcej nie słyszałem, bo
czym prędzej chciałem dotrzeć do przytulnego domu i położyć się do
łóżka. To był naprawdę ciężki dzień...
Obudził mnie telefon. Spojrzałem na zegarek stojący na stoliku przy
łóżku. Elektroniczny wyświetlacz wskazywał za kwadrans szósta. To
pewnie Michał Malczewski (mój przyjaciel, ten który mnie zmienił)
dzwonił, zgodnie z regulaminem, że odnalazł ciało więźnia. Zaspanym
głosem do słuchawki powiedziałem: "Halo?"
"Tu Michał. Słuchaj, wydarzył się nieszczęśliwy wypadek. Musisz jak
najszybciej przyjechać. Wiesz, więzień, ten Minias, zginął, nie, nie
zginął, umarł. W niewyjaśnionych okolicznościach". Zapewniłem go, że
dotrę tam, najpóźniej za dwa kwadranse i zrezygnowany zacząłem się
ubierać. Na szczęście Malczewski nie powiedział przez telefon
niczego, co mogło nas zdradzić podczas przesłuchań taśm rozmów przez
specjalną komisję.
W pośpiechu wyszedłem z domu i już po szesnastu minutach byłem w
więzieniu. Wszędzie było pełno zamieszania, jak zwykle zresztą przy
podobnych przypadkach. Przede mną przybył lekarz sądowy, który
ustalił godzinę śmierci na pierwszą trzydzieści. Według niego
więzień zmarł na tzw. bezdech, częstą chorobę wśród dorosłych ludzi.
Ponieważ jednak miałem wolne, nikt mnie dłużej nie przetrzymywał i
mogłem pójść do domu. I tak też chciałem zrobić, gdy nagle
przypomniałem sobie o słowach księdza Nowaka i o kryjówce sekty.
Zapragnąłem się tam udać, a być może czegoś więcej dowiedziałbym się
o zmarłym tragicznie (he, he) więźniu.
Dom przy ulicy Blake'a 17 nie wyglądał okazale. Był to średniej
wielkości budynek jednopiętrowy, pozbawiony zbędnych ozdóbek. Nikt,
kto by obok niego przechodził, nie zwróciłby na niego uwagi. Ja
również, ale wiedziałem dokładnie, że wewnątrz może znajdować się
coś, co pomoże policji w ustaleniu zbrodni kultu. Podszedłem do
drzwi i instynktownie zbadałem zamek. Dzięki Bogu, nie okazał się
trudny do sforsowania. Wszedłem do środka i od razu poczułem się jak
w dżungli. Nie dlatego, że były w środku liany i takie tam, bo ich
nie było, ale z powodu atmosfery, jaka panowała w środku. Było
duszno i ciepło jak w terrarium. Rozejrzałem się po pomieszczeniu i
ogarnął mnie strach. Na podłodze było wymalowane coś, jakby koło, a
wokół niego znajdowały się dziwne, okultystyczne symbole.
Przeżegnałem się. I spojrzałem na sufit. Tam również znajdowały się
te same symbole, a co więcej krąg na podłodze i suficie pokrywał
się. Co się tu do diabła wyprawiało? Wszedłem dalej i znów się
przeraziłem. Uff, to tylko figurka przedstawiająca jakąś maszkarę-
węża i człowieka zarazem. Okropieństwo. I później mój wzrok padł na
półkę z książkami. Mnogość i wiek emanujący od tych opasłych tomisk
zahipnotyzował mnie, tak że stałem w nie wpatrzony chyba ponad parę
minut. Wreszcie zdołałem przemóc ten czar, który mnie więził i
podszedłem do półki z drżeniem rąk. Do ręki wziąłem jedną z tych
ksiąg. Była to "Soggoth Jhv Gaa" niejakiego Ludwika z Priamu. Prawdę
mówiąc, to nigdy o nikim takim nie słyszałem, nawet nazwa
miejscowości była mi obca. Jednak moc płynąca z tych starych,
pamiętających jeszcze świetność Rzeczypospolitej obojga narodów nie
pozwoliła mi na obojętne odłożenie książki z powrotem na półkę.
Musiałem ją otworzyć i po prostu zacząć czytać.
Otworzyłem ją na chybił trafił i zagłębiłem się w lekturze na tyle
na ile pozwoliła mi moja znajomość średniowiecznej łaciny (którą
dzięki Bogu, znam nie najgorzej, chociaż może wolałbym w ogóle jej
nie znać, wziąwszy pod uwagę treść zawartą w manuskrypcie).
"... Bóg umarł... nie wiadomo kiedy, ale jest prawdą to twierdzenie,
umarł albo nas opuścił. Nie jest to ważne. Ale zamiast Niego
przybyło na naszą planetę wiele istot równych Bogu swoimi mocami. I
przyszła by Apokalipsa, gdyby ludzie nie opamiętali się i nie
zaczęli by ....... zresztą to ............. znaczenia czy ktoś mi
uwierzy, czy nie. Ja sam zaufałem jednej z tych istot, która
nawiedziła mnie podczas nocy i przeniosła mnie do swego uniwersum.
Boże, jakie to było niesamowite doświadczenie. Od tamtego czasu
służę Mu jak tylko najlepiej potrafię i cieszę się łaską Pana Łowów.
Dlatego też jeżeli wy...". Dalej już nie chciałem czytać. Z resztą
nie było po co. Przecież to tylko bredzenia jakiegoś heretyka
średniowiecznego, który czcił pogańskie bóstwa. I wtedy w mojej
głowie zrodził się doskonały pomysł- należy uchronić innych przed
tymi plugawymi księgami poprzez zniszczenie ich. Jak pomyślałem, tak
zrobiłem. Rozpocząłem od rozpalenie ogniska w środku kręgu na
podłodze. Wziąłem szeroki zamach i wrzuciłem manuskrypt do ogniska.
Chwilę później sięgnąłem po kolejną księgę. Moja ręka trafiła na
gruby, skórzany tom o tytule "Almanach kultów i religiji według
Jakuba de Verdeques". Moje oczy przykuła zakładka umieszczona mniej
więcej pośrodku książki. Z drżącymi z obrzydzenia rękami otworzyłem
księgę i zacząłem czytać:
"...Wśród ludów prymitywnych Ameryki południowej i środkowej,
istnieje bóstwo zwane Ygiem. Według Ghana- wodza plemienia, z którym
rozmawiałem Yg jest patronem węży. To on je stworzył i im dowodzi.
Przy tym opowiedział mi pradawne podanie, według którego Yg przybył
na Ziemię wiele wieków temu, gdy nasza planeta była jeszcze
pozbawiona wszelkiego życia. Niedługo później na Ziemię przybyli
inni, jemu podobni i zaczęli walczyć ze sobą o prymat nad tą
planetą. Podczas całych tysiącleci wojen wiele z pośród tych istot
zginęło, albo zostało uwięzionych. Tak stało się z przerażającym
Cthulhu, który został uwięziony w zatopionym mieście R'lyeh na
kontynencie Mu. Jednak Yg przetrwał, a nawet zwiększył swą moc.
Dlatego też wśród prymitywnych plemion cieszył się ogromną estymą.
Ghan pokazywał mi więc figurki przedstawiające Pana Węży- Yga.
Musicie uwierzyć mi na słowo, że figurka ta śni mi się po nocach do
dnia dzisiejszego, taka była przerażająca. Wykonana była z
malachitu, lub innego podobnego materiału i przedstawiała hybrydę
człowieka z głową węża. Co ciekawe, Ghan powiedział mi, że wielu z
jego wojowników cieszy się zaufaniem Yga, który obdarza ich swoimi
darami. Wśród nich ....".
Tego już za wiele pomyślałem. Takie bluźnierstwa muszą zostać
zniszczone permanentnie. I bez namysłu ta księga podążyła śladem
swojej poprzedniczki. Wtem... coś się zmieniło... coś ulotnego, nie
mam pojęcia co dokładnie. "To tylko piorun", pomyślałem "Pewnie
nadciąga burza. Co do...".
Poczuł, że coś uderzyło go w kark, później już była tylko ciemność.
KONIEC
MaGorO