McGoldrick May - Marzenia 03 - Spełnione marzenia.pdf - McGoldrick May - LadyHenrietta

McGoldrick May

Spełnione marzenia

Czerwiec 1772

Trzymając przy twarzy maskę ozdobioną piórami, Portia obserwowała kilkoro drzwi sali

balowej, odtwarzając w myślach plan rezydencji w North End. Dużo za niego zapłaciła,

więc miała nadzieję, że jest dokładny. Dotknęła medalionika, który nosiła na szyi.

Bal maskowy w eleganckiej posiadłości na Copp Hill, wydany z okazji urodzin króla, był

jej jedyną szansą. Admirał Middleton prawie nigdy nie urządzał przyjęć, dlatego Portia

właśnie dzisiaj musiała uwolnić matkę zamkniętą w tym domu od dwudziestu czterech

długich lat.

Na liście gości znaleźli się najważniejsi przedstawiciele bostońskiej śmietanki

towarzyskiej, łącznie z gubernatorem. Oczywiście na adres pastora Higginsa i jego żony,

gdzie mieszkała Portia, nie przyszło żadne zaproszenie, lecz wybaczyła admirałowi, że ją

pominął. Aby się dostać na bal, po prostu okłamała najbliższą przyjaciółkę i oszukała

łudzi, którzy uważali ją za członka rodziny. Nie miała wyjścia. Wszystko musiało

rozstrzygnąć się właśnie tej nocy.

- Jest pani dzisiaj bardzo milcząca, kochanie.

Kochanie! Portia z trudem nad sobą zapanowała, słysząc ten poufały zwrot. Odwróciła

się i spojrzała na swojego partnera. Kapitan Turner nachylał się ku niej, jak zwykle,

kiedy coś mówił. Suknia pożyczona od Belli była za obcisła, fiszbiny gorsetu boleśnie

wrzynały się w ciało, bez wątpienia zostawiając trwałe ślady. Portia już nie raz

przyłapała kapitana na tym, że gapi się na jej piersi. Opuściła maskę, żeby zakryć dekolt.

Oficer przeniósł wzrok na jej twarz, a ona zdobyła się na uśmiech.

Właśnie kapitanem Turnerem, kuzynem Belli, posłużyła się Portia, żeby dostać się do

rezydencji admirała. Niestety teraz miała trudności z pozbyciem się natręta.

·Po prostu oniemiałam z zachwytu. - Portia uniosła maskę do twarzy i rozejrzała się po

sali balowej w poszukiwaniu ratunku. Goście tańczyli menueta. Kobiet było dużo mniej

niż mężczyzn, choć wyglądało na to, że nie tylko sama elita przysłała na bal swoje

córki. - Nie musi pan koniecznie dotrzymywać mi towarzystwa, kapitanie. Nie

chciałabym narobić sobie wrogów wśród tych uroczych dam, zatrzymując pana dla

siebie.

·Nonsens, kochanie. Za nic w świecie nie ośmieliłbym się pani zaniedbywać. Wie pani,

że czekałem na taką chwilę od miesięcy. Muszę dodać, że nie na darmo.

·Mieszkam w koloniach od niecałego roku - wtrąciła Portia.

·A ja jestem pani oddanym sługą od chwili, gdy panią zobaczyłem na inauguracyjnej

mszy wielebnej Higginsa - oświadczył kapitan. - Nie wyobraża sobie pani, jaki byłem

szczęśliwy, kiedy następnej niedzieli poznała pani Bellę.

·To ja miałam szczęście, ale...

·Szczerze mówiąc - przerwał jej Turner - gdy nas sobie przedstawiono miesiąc później, a

potem nie odpowie-działa pani na żaden z moich listów, już byłem gotowy porzucić

nadzieję. Nie muszę więc mówić, jak się ucieszyłem, kiedy moja urocza kuzynka

przysłała mi wiadomość, że nareszcie zgodziła się pani, żebym złożył jej wizytę. I kiedy

przyjęła pani zaproszenie na bal. Czy teraz pani myśli, że odstąpię ją choć na krok?

Portia opuściła maskę i stwierdziła, że oficer znowu wlepia oczy w jej dekolt. Miał

czterdzieści kilka lat, jak oceniała, i choć był potężnie zbudowany, wyraźnie tracił dawną

sprężystość i siłę. Co gorsza, nazbyt żywo interesował się jej osobą.

- Gorąco tu, prawda? - zauważyła. - Byłby pan taki miły i przyniósł mi coś do picia?

Kapitan zatrzymał służącego, wziął z tacy pełną czarkę i z ukłonem podał ją swojej

towarzyszce. Portia zaklęła w duchu i przyjęła poncz ze słabym uśmiechem. Gdy Turner

znów się do niej pochylił, szybko rozejrzała się po sali.

·Nigdy nie miałam okazji widzieć tylu dystyngowanych osób naraz - powiedziała. -

Wojskowi wyglądają imponująco w galowych mundurach.

·Z radością przedstawię pani każdego z nich, łącznie z żonami - zaproponował kapitan. -

Tu, w Bostonie, służy jego wysokości wielu wspaniałych ludzi. Kogo chciałaby pani

poznać?

Portia zaczęła szukać wzrokiem człowieka stojącego jak najdalej od nich. Znalazła

takiego bez trudu. Opierał się o kolumnę tuż przy drzwiach i miał pochmurną minę

pasującą do jego czarnego stroju.

·Tamten dżentelmen... - Wskazała maską. - Chyba nigdy go nie spotkałam.

·Byłbym zaskoczony, gdyby pani go znała, kochanie. -Turner skrzywił się z

niesmakiem. - To Pierce Pennington, brat hrabiego Aytoun. Pochodzi ze starej szkockiej

rodziny, ale to prawdziwy łotr. Przyjechał do Bostonu rok temu i szybko zyskał sobie

nazwisko w finansach i żegludze.

·Nie jest trudno w tych czasach dorobić się majątku, skoro ludzie odmawiają płacenia

podatków za angielskie towary? - spytała Portia.

·Nie, jeśli komuś brakuje szacunku dla ustalonych zasad handlu - odparł cierpko kapitan.

·Ma pan na myśli kontakty z przemytnikami?

·Oficjalnie nic takiego nie powiedziałem. Ale wkrótce zdemaskujemy głównych

przestępców, którzy bogacą się kosztem Korony, i położymy kres ich procederowi. -

Turner nie odrywał wzroku od Penningtona. - Są w tym człowieku rzeczy, których nie

rozumiem. Moi przełożeni uważają go jednak za całkowicie lojalnego wobec króla.

Jego młodszy brat jest oficerem brytyjskiej armii i cieszy się dobrą reputacją.

·Pan Pennington wygląda mi na interesującego człowieka - stwierdziła Portia.

·Chyba nie mówi pani poważnie, panno Edwards - obruszył się Turner.

·Owszem. - Turkot powozów zajeżdżających na dziedziniec oznaczał przybycie

gubernatora, który nigdzie nie ruszał się bez wojskowej eskorty. Portia przywołała na

twarz słodki uśmiech. - Wiem, że z panem jestem bezpieczna, kapitanie. Mógłby pan

łaskawie przedstawić mi tego dżentelmena?

·Nie rozumiem, dlaczego ze wszystkich obecnych tu osób postanowiła pani poznać

akurat tego... Szkota.

·Zona pastora Higginsa ma szkockich przodków - wyjaśniła Portia. - Chciałabym jej

opowiedzieć, że przedstawił mi pan jednego z jej wybitnych ziomków.

·Wybitnych! - warknął kapitan, ale szybko się zreflektował. - Cóż, skoro pani tak na tym

zależy, może pani pójdzie ze mną i...

·Nie, nie! - rzuciła Portia, ukrywając twarz pod maską. - Nie mogę dopuścić do tego, by

pomyślano, że jestem niezadowolona z pańskiego towarzystwa. Pan o wiele lepiej niż ja

zna reguły obowiązujące w towarzystwie, ale sądzę, że gdyby to pan podszedł do mnie

z panem Penningtonem, nie byłoby powodu do plotek.

Popchnęła go lekko i odczekała stosowną chwilę. Gdy tylko Turner wmieszał się w tłum,

zaczęła powoli cofać się ku drzwiom balkonowym. Chwilę później wyszła na taras i

zbiegła po schodach na trawnik oblany światłem księżyca.

Z uzyskanych przez nią informacji wynikało, że matka zajmuje apartament na drugim

piętrze, tuż nad ogrodem różanym. Jedyną drogą, którą mogła się do niej dostać bez

przechodzenia przez dom, był balkon przy sypialni matki.

Portia uniosła spódnice i pobiegła alejkami, obsadzonymi po obu stronach bukszpanem.

Minęła rabaty kwiatowe i wkrótce dotarła do ogrodu różanego. Natychmiast wypatrzyła

balkon, pod nim niewysoką gruszę, a po jego obu bokach kraty na pnące róże. Wszystko

zgadzało się z opisem. Szybko wspięła się na mały nasyp.

Całe dwadzieścia cztery lata życia spędziła w błogiej nieświadomości własnego

pochodzenia. Wychowana w sierocińcu ze szkołą w walijskim Wrexham, w wieku

szesnastu lat dołączyła do rodziny pastora Higginsa. Nigdy nie wątpiła w to, co o

rodzicach opowiadała jej lady Primrose, założycielka i dobrodziejka sierocińca. Matka

Portii zmarła przy porodzie, ojciec, znany jakobita, na wygnaniu we Francji, jakiś czas po

bitwie na wrzosowiskach Culloden. Portia często wyobrażała sobie, jak to by było mieć

rodzinę.

Jakiś miesiąc temu dziecięce marzenie ożyło. Kiedy zachorowała Mary, żona pastora, do

domu przy Sudbury Street wezwano doktora Deminga. Podziwiając medalionik panny

Edwards, lekarz rozpoznał kobietę z miniaturowego portretu znajdującego się w środku,

Helenę Middleton. Od tamtej chwili Portia nie spoczęła, póki nie dowiedziała się o niej

wszystkiego.

Zaczęła się wspinać po kracie. Wąski balkon pełnił raczej funkcję ozdobną niż użytkową,

bo nie było na nim dość miejsca, żeby swobodnie stanąć. Portia położyła maskę na

balustradzie i spróbowała zajrzeć do środka przez okno, zamknięte mimo cieplej nocy.

Nic nie zobaczyła, więc chwyciła się kraty jedną ręką i przysunęła bliżej. Niestety

przekonała się, że story są zaciągnięte.

Chodziły słuchy, że Helena Middleton jest obłąkana i dlatego trzyma się ją w

zamknięciu. Wszyscy rozmówcy wychwalali admirała za oddanie i troskę o jedynaczkę,

ale Portia domyśliła się prawdy. Jeśli jej ojciec był jakobitą, romans córki okryłby hańbą

Middletona, oficera brytyjskiej armii i wiernego sługę króla. Ale czy to wystarczający

powód, żeby więzić ją przez ponad dwie dekady?

Portia cicho zapukała w szybę. Pamiętała o tym, że ma niewiele czasu na wyjaśnienie

sytuacji. Podobieństwo między nią a matką nie rzucało się w oczy, a poza tym Helena

mogła nie wiedzieć, że jej dziecko przeżyło. Zastukała znowu. Jej serce tłukło się o

żebra. Przeczuwała, że jeszcze trudniejszym zadaniem będzie przekonanie matki, żeby

uciekła razem z nią.

Gdy nagle zasłony się rozsunęły, Portię ścisnęło w gardle. Kobieta w oknie wyglądała

dużo starzej niż na miniaturze, ale mimo pasm siwizny w długich, złotych włosach

sięgających pasa, bladej cery i podkrążonych oczu nie było wątpliwości, że to dama z

portretu.

Miała na sobie cienką koszulę nocną, w dłoni trzymała świecę. Kiedy otworzyła okno,

Portia zorientowała się, że matka jej nie widzi.

Krata zaskrzypiała niepokojąco i Portia kurczowo przytrzymała się balustrady. Marzyła o

tej chwili przez całe życie, a teraz ledwo mogła wydobyć z siebie głos.

Helena postawiła świecę na parapecie i lekko się wychyliła.

- Mamo! - wyszeptała Portia.

Na twarzy Heleny Middleton odmalowało się najpierw oszołomienie, a potem

przerażenie. Zniknął z niej cały kolor. Portia ostrożnie wyciągnęła rękę i dotknęła jej

ramienia. Helena krzyknęła głośno.

Pierce Pennington patrzył, jak gubernator ze swoją świtą wchodzi do sali balowej.

Zauważył, że Thomas Hutchinson obrzucił czujnym spojrzeniem wszystkich obecnych,

niczym pies pasterski chroniący stado owiec przed wilkami.

Kiedy go dostrzegł i skinął głową, Pennington odwzajemnił gest. Następnie Hutchinson

skierował całą uwagę na gospodarza, który ruszył mu na powitanie. Orkiestra

smyczkowa zaczęła grać utwór Haendla. Pierce odsunął się od kolumny i skierował ku

szerokim drzwiom prowadzącym do ogrodu.

- Chyba pan nie wychodzi tak wcześnie?

Pennington natychmiast rozpoznał oficera, który zastąpił mu drogę. Kilka lat starszy od

niego Turner niczym szczególnym się nie wyróżniał. Trudno też było ocenić, czy jest

przyjacielem, czy wrogiem. Pierce wiedział jednak, że kapitan od lat wiernie służy

admirałowi Middletonowi i jest z nim w zażyłych stosunkach.

·Idę zaczerpnąć świeżego powietrza. Dlaczego pan pyta, kapitanie?

·Pewna młoda dama chce zawrzeć z panem znajomość -wyjaśnił Turner.

·Ze mną? - zdziwił się Pennington. - Proszę mi tylko nie mówić, że znużyła się pańskim

towarzystwem, kapitanie.

·Sądzę, że nie - odburknął oficer. - Po prostu zapragnęła poznać jakiegoś Szkota, a zdaje

się, że nie ma tutaj innego oprócz pana.

·Dama o wybrednym guście - skomentował Pierce, wodząc oczami po morzu

czerwonych i niebieskich mundurów, złotych galonów, balowych sukien, koronek i

masek z piórami. Salę zapełniali wysokiej rangi brytyjscy wojskowi i ich żony. - Nie

widzę nikogo, kto by na pana czekał, kapitanie.

·Doprawdy? - Turner obejrzał się przez ramię. - Stała tam jeszcze przed chwilą.

Pennington jeszcze raz skinął głową gubernatorowi, który przechodził obok nich razem z

McGoldrick May - Marzenia 03 - Spełnione marzenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: