Londyn.pdf

Katedra św. Pawła

(St. Paul's Cathedral)

Katedra Świętego Pawła to jeden z najbardziej znanych kościołów

anglikańskich w Wielkiej Brytanii i budowli Londynu. Znajduje się w

samym sercu londyńskiej dzielnicy City of London i formalnie pełni

funkcję głównej świątynni tej dzielnicy. Pieczę nad nią sprawuje

bezpośrednio Lord Mayor.

Katedra ta powstała pierwotnie na gruzach rzymskiej świątyni wybudowanej niegdyś ku

czci cesarza Klaudiusza. Normańska katedra, była nawet większa od obecnej i stanowiła

największą świątynię ówczesnej Europy.

Jednak nie omijały jej pożary, iglica została zniszczona przez piorun, wnętrze zostało

splądrowane, a mury były w złym stanie. Katedra ta spłonęła ostatecznie podczas

wielkiego pożaru Londynu w 1666 r. Podjęto decyzję o budowie nowej katedry w stylu

klasycystycznym i rozpoczęto ją w roku 1675 pod nadzorem sławnego angielskiego

architekta sir Christophera Wrena. Budowę zakończono po 35 latach już pod kierunkiem

syna Christophera Wrena w roku 1710, chociaż pierwsze nabożeństwo odprawiono 2

grudnia 1697 roku.

Budowlę wieńczy kopuła o średnicy 50 metrów, która jest jednym z najbardziej

charakterystycznych elementów architektury Londynu. Katedra świętego Pawła była

budowana jako symbol odrodzenia Londynu i cechuje ją rozmach i monumentalność.

Ustępuje ona jednak swoimi rozmiarami watykańskiej Bazylice Świętego Piotra. Katedra

Świętego Pawła ma około 220 metrów długości i około 110 metrów szerokości.

Wysokość budowli mierzona od posadzki do końca krzyża umieszczonego na kopule

wynosi 140 metrów.

Msze odbywają się tutaj jedynie w niedziele i Boże Narodzenie, jednak za uczestniczenie

w nich pobierana jest opłata, ze względu na to, że liturgii towarzyszą występy jednego z

najsłynniejszych chórów męskich na świecie.

Wewnątrz katedry znajduje się kilka galerii. Największą popularnością cieszy się Stone

Gallery, z której rozpościera się rozległy widok na zakole Tamizy. Druga galeria,

Whispering Gallery, jest znana ze świetnej akustyki, umożliwiającej porozumiewanie się

szeptem z odległości 30 m.

Londyńska Wieża

(Tower of London)

Tower of London czasem nazywana Londyńska Tower oficjalna nazwa

ang. Her Majesty's Palace and Fortress, The Tower of London, czyli

Pałac i Twierdza Jej Królewskiej Mości jest budowlą obronną i pałacową monarchów

Anglii, chociaż ostatni z władców Anglii korzystał z niej to Jakub I (1566-1625).

W swej zadziwiającej historii budynek ten był fortecą, więzieniem, pałacem, a nawet

służył jako Zoo. W słynnej budowli pilnowanej przez charakterystycznych strażników

nazywanych Beefeaterami (zjadaczami wołowiny), możemy zobaczyć:

Bramę zdrajców

bezcenne klejnoty koronne

koronę imperialną

berło z krzyżem i jabłko

pierścień królewski

zbroje

Legenda głosi, że, kiedy z Tower znikna kruki upadnie brytyjskie

królestwo.

Big Ben

Nazwa początkowo odnosiła się do dzwonu ze St Stephen Tower (ang.

Wieża św. Szczepana), zwanej również the Clock Tower (ang. Wieża

Zegarowa), należacej do Pałacu Westminsterskiego. Obecnie nazwa Big

Ben odnosi się często zarówno do dzwonu, jak i zegara i samej Wieży.

Budowę tej neogotyckiej wieży podjęto zaraz po tym, jak znaczna część Pałacu spłonęła

w 1834 roku. Projektantami byli m.in. Charles Barry i Augustus W. Pugin. Dzwon

nazwany został od imienia sir Benjamina Halla, głównego komisarza robót w 1858 roku.

Inne źródła podają, że ta zwyczajowa nazwa pochodzi od imienia Benjamina Caunta,

popularnego w owym czasie atlety.

Ostateczne otwarcie nastąpiło 31 maja 1859 roku.

Dzwon waży 13 ton. Zegar jest największym zegarem w Wielkiej Brytanii. Cztery tarcze

mają średnicę 7,5 m każda oraz wskazówki o długości 4,25 m. Podaje on niemalże

dokładny czas i co kwadrans wybija melodie wzorowana na tej z dzwonu St Mary's

Church (University Church) w Cambridge - jest to wariacja na temat kilku taktów z

'Mesjasza' Handla. O pólnocy 31 grudnia 1923 roku dźwięk zegara można było po raz

pierwszy usłyszeć w radio BBC.

Opactwo Westminsterskie

(Westminster Abbey)

Opactwo Westminsterskie to najważniejsza, obok katedry w Canterbury i katedry św.

Pawła w londyńskim City, świątynia angielska.

Opactwo począwszy od Wilhelma Zdobywcy (1066) jest miejscem koronacyjnym królów

Anglii. Od XIII wieku opactwo to również miejsce pochówku królów i zasłużonych osób.

Wg legend pierwsza świątynia powstała w roku 616 na miejscu, które nazywano

wówczas Thorney Island. Datę powstania pierwszego klasztoru należy jednak przenieść

w okolice roku 800.

Prawie 250 lat później Edwarda Wyznawcę który z powodów politycznych nie mógł

dotrzymać ślubów udania się na pielgrzymkę do Rzymu, w zamian za zwolnienie z tych

ślubów, zgodnie z sugestią papieża, miał przebudować opactwo. Przebudowa miała

miejsce w latach 1045-1050 (w stylu romańskim), a nowe opactwo konsekrowano 28

grudnia 1065 (na tydzień przed śmiercią króla), który został tam pochowany.

W roku 1220 Henryk III dobudował Lady Chapel, a 25 lat później rozpoczął

gruntowną przebudowę całego opactwa w kształcie, który zachował się do dziś.

Następna poważna przebudowa miała miejsce za Henryka VII w wieku XVI w stylu

gotyku angielskiego. W roku 1534 Henryk VIII przejął opactwo w czasie swojej walki z

kościołem katolickim, a w roku 1540 zlikwidował opactwo benedyktyńskie. Maria Tudor

wskrzesiła opactwo na kilka lat, ale potem Elżbieta I ponownie go zlikwidowała. Dwie

zachodnie wieże, w stylu neogotyckim, dzieło Nicholasa Hawksmoora, ucznia Wrena,

dobudowano dopiero w roku 1745. Dalsza przebudowa i renowacja miała miejsce w XIX

wieku.

Na terenie opactwa pochowanych jest ok. 3300 zmarłych. Wśród nich wybitni poeci i

pisarze, muzycy, aktorzy, uczeni, politycy i architekci. Oprócz tego znajduje się tam

ponad 600 tablic pamiątkowych poświeconych wybitnym osobom niepochowanym na

terenie opactwa.

Pierwszym poetą pochowanym w Westminster Abbey był Geoffrey Chaucer w roku 1400.

W opactwie znajdują się też groby Bena Jonsona, Samuela Johnsona, Karola Dickensa,

Roberta Browninga i Rudyarda Kiplinga. Wielu poetów i pisarzy - np. z powodu mało

przykładnego życia jakie prowadzili, albo braku uznania za życia - nie otrzymywało zgody

na pochówek. Dopiero wiele lat po ich śmierci umieszczano tylko tablice pamiątkowe:

wśrod nich Shakespeare, Burns, Blake, Keats, Byron, Shelley, D H

Lawrence, Wordsworth, Thackerey, Hardy.

Pochowani uczeni: Sir Isaac Newton, Karol Darwin, Lord Kelvin, Ernest

Rutherford.

Muzycy: Georg Friedrich Händel, Henry Purcell.

Architekci: Robert Adam, Sir William Chambers, Sir Charles Barry, Sir George Gilbert

Scott.

Piccadilly Circus

Plac i skrzyżowanie głównych ulich w dzielnicy West End w Londynie, niedaleko Soho.

Miejsce rozpoznawalne na całym świecie głównie dzięki reklamom świetlnym

umieszczonym na jednym z rogów placu. W centralnym miejscu znajduje się fontanna z

figurką Erosa. Jest to miejsce spotkań Londyńczyków i atrakcja turystyczna Londynu.

Bezpośrednio pod placem w podziemiach znajduje się stacja metra Piccadilly Circus.

Trafalgar Square

Plac w centralnym Londynie położony w dawnym miejscu stajni królewskich. Jego

budowę zaczęto w 1829 roku a w 1843 ustawiono na środku 55 metrową Kolumnę

Nelsona. Plac zdobią także pomniki króla Jerzego IV, gen. Haveloka i gen. Napiera oraz

fontanny sir Lutyensa. Jest to tradycyjne miejsce spotkań i zgromadzeń zarówno

politycznych jak i sylwestrowych.

Pałac Buckingham

(Buckingham Palace)

Oficjalna rezydencja brytyjskich monarchów i jednocześnie największym na świecie

pałac królewski wciąż pełniący swą pierwotną funkcję. Oficjalna londynska rezydencja

królowej.

Pałac został wybudowany w 1703 jako rezydencja miejska Księcia Buckingham. W roku

1762 król Anglii Jerzy III wszedł w posiadanie pałacu, który przekształcono w jego

rezydencję prywatną. W ciągu kolejnych 75 lat, pałac wielokrotnie rozbudowywano by w

roku 1837 ogłosić go oficjalną siedzibą brytyjskich monarchów.

Współcześnie Pałac Buckingham, prócz roli londyńskiej siedziby

królowej Elżbiety II i rodziny królewskiej, jest również miejscem

uroczystości państwowych oraz oficjalnych spotkań głów państw. Dla

Brytyjczyków pałac stanowi symbol Wielkiej Brytanii; tutaj Londyńczycy

składali kwiaty po śmierci księżnej Walii, Diany. Obecnie pewna cześć

Pałacu udstępniona zwiedzającym. Na placu przed Pałacem stoi pomnik

Królowej Victorii.

London Eye

Czasem nazywane Millenium Wheel - największe koło obserwacyjne na świecie.

Znajduje się w dzielnicy Lambeth w Londynie, na południowym brzegu Tamizy, między

mostami Westminster i Hungerford. Eye ma wysokość 135 metrów. London Eye

zaprojektowane zostało przez Davida Marksa i Julie Barfield, na kole znajdują się 32

klimatyzowane kapsuły pasażerskie połączone z zewnętrznym obwodem koła.

London Eye budowane było sekcjami, których części

przetransportowywane były Tamizą. Otwarcia dokonał Premier Tony

Blair 31 grudnia 1999 roku. Koło nie pracowało aż do marca 2000 roku.

W trakcie jednego pełnego obrotu można zobaczyć panoramę Londynu.

Cały obrót trwa ok. 30 minut, a bilet kosztuje ok. £10.

Hyde Park

Jeden z kilku królewskich parków w Londynie, położony na obszarze 2,5 km². Podzielony

na dwie części przez jezioro Serpentine.

Hyde Park został założony w 1536 roku przez Henryka VIII, który pozyskał owe grunty od

mnichów z Opactwa Westminsterskiego.

Większość obiektów architektonicznych w parku została zaprojektowana w latach 20.

XIX wieku przez Decimusa Burtona. Od XIX wieku park stał się popularnym miejscem

spotkań towarzyskich i wydarzeń kulturalnych.

To właśnie przed parkiem, na rogu północno–wschodnim, znajduje się Marble Arch. Była

to oryginalna brama Pałacu Buckingham zbudowana w 1827 roku. Okazała się jednak za

wąska dla królewskiej karety i przeniesiono ją w obecne miejsce w roku 1851.

Miejscem, któremu nazwa Hyde Park zawdzięcza swoje potoczne znaczenie - jako forum

dla swobodnego wypowiadania wszelkich poglądów w imię wolności słowa - jest

Speakers' Corner, położony w pobliżu Marble Arch. Jest to tradycyjne miejsce

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: