Jordan Robert - Kolo Czasu t10 cz2 Wichry cienia.pdf - Koła Czasu - dana2

Robert Jordan

Wichry cienia

Crossroads Of Twilight

Przeło Ŝ yła Ewa Wojtczak

Wydanie oryginalne: 2002

Wydanie polskie: 2004

A w dniach, kiedy ruszy Gon Czarnego i kiedy prawica si ę zachwieje,

lewica za ś zbł ą dzi, zdarzy si ę , Ŝ e ludzko ść przyjdzie na Rozstaje Zmierzchu i

wszystko, co jest, wszystko, co było i wszystko, co b ę dzie, zrównowa Ŝ y si ę na

czubku miecza. I zerw ą si ę wtedy wichry Cienia.

z Proroctw Smoka;

tłumaczenie dokonane prawdopodobnie

przez Jaina Charina (znanego jako Jain Farstrider),

wkrótce przed jego zniknięciem

Dla Harriet.

Kiedy ś , teraz i zawsze

Rozdział 1

Zapadaj ą ce ciemno ś ci

Wieczorne słońce przybrało postać krwawej kuli usadowionej na wierzchołkach drzew.

Ostatnie promienie obrzucały ponurym światłem obozowisko – szeroko rozstawione rzędy

palików dla koni, płótno bud wozów, furmanki na wysokich kołach, wszelkiego rozmiaru i

typu namioty oraz połacie śniegu rozdeptane aŜ do błota. Nie była to ani ta pora dnia, ani ten

rodzaj miejsca, w którym Elenia chciałaby siedzieć na końskim grzbiecie. Zapach gotowanej

wołowiny unoszący się znad duŜych kociołków z czarnego Ŝelaza wystarczył, by zaburczało

jej w brzuchu. Chłodne powietrze mroziło oddech i sugerowało nadejście jeszcze zimniejszej

nocy, wiatr wręcz do Ŝywego ciął przez najlepszy czerwony płaszcz kobiety, mimo grubego

podszycia z białego futra o długim włosiu. Futro śnieŜnego lisa miało być cieplejsze niŜ inne,

niestety Elenia nigdy nie doświadczyła praktycznego potwierdzenia tej obietnicy.

Zaciskając jedną, odzianą w rękawiczkę, dłonią poły płaszcza, jechała powoli i bardzo

starała się nie drŜeć, co zresztą zupełnie jej się nie udawało. Biorąc pod uwagę późną godzinę,

bardziej niŜ prawdopodobne wydawało się, Ŝe Elenia spędzi tutaj noc, jednak jak dotąd nie

miała Ŝadnego pomysłu, gdzie połoŜy się do snu. Niewątpliwie będzie spała w namiocie

jakiegoś pomniejszego przedstawiciela arystokracji, który niechętnie wyruszy poszukać sobie

innego miejsca spoczynku, usiłując nie okazywać niezadowolenia z powodu

wykwaterowania. JednakŜe Arymilla lubiła trzymać Elenię do ostatniej chwili w niepewności,

zarówno w kwestii noclegu, jak i we wszystkich innych. Jedną niepewność szybko

zastępowała następna. Najwyraźniej Arymilla usiłowała ją zdenerwować. A moŜe sądziła, Ŝe

Elenia Sarand lubi trwać w takim stanie? Tak czy owak, myliła się.

Eskorta Elenii składała się wcześniej jedynie z czterech męŜczyzn noszących na

płaszczach godło przedstawiające dwa Złote Dziki, no i oczywiście ze słuŜącej o imieniu

Janny, która kuliła się na siodle tak szczelnie okutana płaszczem, Ŝe przypominała wielki

kłębek zielonej wełny. Poza tym Elenia nie widziała w obozie nawet jednego człowieka, który

bez cienia wątpliwości pozostawałby lojalny wobec Dynastii Sarand. Tu i ówdzie taka czy

inna grupka osób gromadziła się wokół ognisk, z dumą prezentując Czerwonego Lisa Domu

Anshar, Elenię minęła takŜe podwójna kolumna jeźdźców noszących Skrzydlaty Młot

Dynastii Baryn; kierowali się bardzo powoli w przeciwnym kierunku. Przypatrzyła się

zaciętym minom i surowym twarzom za kratami hełmów. MęŜczyźni wyglądali na

znuŜonych. Gdy Morgase zasiadła na tronie, Karind i Lir poŜałowały swej opieszałości. Tym

razem obie powiodą Anshar i Baryn tam, gdzie dostrzegą dla swoich Domów korzyść, a

Arymillę opuszczą równie szybko i ochoczo, jak się do niej przyłączyły. Kiedy nadejdzie

pora.

Większość męŜczyzn brnących przez rozdeptany do błota śnieg albo zerkających z

nadzieją w obrzydliwe kociołki stanowili farmerzy i wieśniacy, powoływani pod sztandar

danego lorda lub lady. Niektórzy nosili symbol jakiegoś Domu na zniszczonym płaszczu lub

połatanym kaftanie. Prawie niemoŜliwe wydawało się oddzielenie tych domniemanych

Ŝołnierzy od kowali, grotarzy i innych rzemieślników, szczególnie Ŝe niemal wszyscy nosili

przy pasie miecz lub topór. O Światłości, nawet spora ilość kobiet posiadała noŜe tak wielkie,

Ŝe moŜna je było nazwać krótkimi mieczami, toteŜ prawie nie sposób było odróŜnić Ŝony

wziętego do wojska farmera od kobiety pracującej jako woźnica. Wszystkie nosiły stroje z tej

samej grubej wełny, miały identycznie szorstkie dłonie i równie zmęczone twarze. Zresztą te

szczegóły w gruncie rzeczy nie miały znaczenia. Zimowe oblęŜenie okazało się straszliwą

pomyłką – zbrojni zaczną najprawdopodobniej głodować znacznie wcześniej niŜ miasto –

jednak dla Elenii stanowiło nie lada okazję. Czekała na moŜliwość ataku. Naciągnęła kaptur

jedynie na tyle, aby chronił ją przed wiatrem, nie przesłaniając przy tym twarzy i kiwała

głową łaskawie kaŜdemu, nawet najmarniejszemu prostakowi, który spojrzał w jej kierunku.

Ignorowała zaskoczone spojrzenia posyłane w odpowiedzi na jej łaskawość.

Większość zapamięta jej uprzejmość, a takŜe Złote Dziki, które nosiła jej eskorta, toteŜ

będą wiedzieli, Ŝe Elenia Sarand zwróciła na nich uwagę. Na takiej podstawie konstruuje się

fundamenty władzy. Głowa Dynastii, podobnie jak królowa, stoi wszak na wierzchołku

swego rodzaju wieŜy, a wieŜę ową tworzą ludzie. Po prawdzie, osoby na samym dole to

cegiełki z najpodlejszej gliny, jednak jeśli ci najpodlejsi i najprostsi zjednoczą się i zbuntują

przeciwko władcy, cała „wieŜa” runie. O tej drobnej kwestii Arymilla najwyraźniej

zapomniała, o ile w ogóle kiedykolwiek zdawała sobie z niej sprawę. Elenia wątpiła, czy

Arymilla rozmawiała choć raz z kimś stojącym niŜej w hierarchii społecznej od zarządcy albo

osobistego słuŜącego. Elenia nie uwaŜała takiego dystansu za podejście... rozwaŜne, toteŜ

starała się zamienić kilka słów z ludźmi przy kaŜdym ognisku, moŜe nawet co jakiś czas

uścisnąć czyjąś niezbyt czystą dłoń, przypominać sobie osoby, które spotkała wcześniej bądź

teŜ przynajmniej udawać, Ŝe je pamięta. A co do Arymilli – krótko mówiąc, kobiecie

brakowało podstawowych cech dobrej władczyni i po prostu nie nadawała się na królową.

Obóz zajmował obszar rozleglejszy niŜ niejedno miasto, a właściwie składał się z setki

róŜnego rozmiaru mniejszych obozowisk, Elenia mogła więc swobodnie i bez przeszkód

jeździć po terenie, nie martwiąc się zbytnio, Ŝe moŜe zbłądzić w pobliŜe zewnętrznych granic.

Tak czy owak, zachowywała ostroŜność. Wartownicy na czatach odnosili się do niej

grzecznie, o ile nie byli zupełnymi głupcami, tym niemniej bez wątpienia przede wszystkim

wypełniali otrzymane rozkazy. Elenia z zasady aprobowała ludzi wykonujących wyznaczone

zadania, wolała wszakŜe unikać kłopotliwych incydentów. Szczególnie biorąc pod uwagę

prawdopodobne konsekwencje w przypadku, gdyby Arymilla naprawdę zaczęła ją

podejrzewać o próbę odejścia. Została juŜ raz zmuszona do przespania jednej zimnej nocy w

brudnym namiocie jakiegoś Ŝołnierza, schronieniu ledwie wartym swej nazwy, pełnym

robactwa i niedokładnie połatanych dziur. W dodatku nie było przy niej Janny, która powinna

jej pomóc w ubieraniu i przytulić się do niej pod cienkimi kocami, dzięki czemu obu im

byłoby nieco cieplej. No cóŜ, Elenia uwaŜała Arymillę po prostu za osobę tępą, która niczego

nie rozumie. O Światłości, pomyśleć, Ŝe musi tak rozwaŜnie stąpać wokół tej... tej głupiej

kobiety! Na tę myśl otuliła się szczelniej płaszczem i usiłowała udawać, Ŝe jej drŜenie stanowi

jedynie reakcję na wiatr. Och, miała inne rzeczy na głowie. WaŜniejsze rzeczy. Kiwnęła

głową wpatrzonemu w nią szeroko otwartymi oczyma młokosowi, który nosił na głowie

ciemną szarfę zawiniętą w kształt turbana, a chłopak cofnął się, jakby go obrzuciła

piorunującym spojrzeniem. Durny wieśniak!

RozdraŜniła ją kolejna myśl, gdyŜ nagle uprzytomniła sobie, Ŝe zaledwie kilka mil stąd ta

młoda gąska Elayne siedzi sobie wygodnie w cieple komfortowego Królewskiego Pałacu,

obsługiwana przez dziesiątki dobrze wyszkolonych słuŜących i prawdopodobnie nie

zastanawia się nad niczym powaŜniejszym niŜ kreacja, w której wystąpi podczas wieczornej

kolacji przygotowanej przez pałacowych kucharzy. Plotka głosiła, Ŝe dziewczyna jest w

ciąŜy; prawdopodobnie zaszła w nią z jakimś Gwardzistą. Tak mogło być. Elayne nigdy nie

posiadała poczucia przyzwoitości, podobnie jak jej matka. Opiekowała się nią Dyelin, kobieta

o bystrym umyśle, niebezpieczna mimo Ŝałosnego braku ambicji. A tej Dyelin zaś najpewniej

doradzała jakaś Aes Sedai. NiezaleŜnie od tych wszystkich pogłosek, w otoczeniu Elayne bez

wątpienia przebywała co najmniej jedna prawdziwa Aes Sedai.

Z miasta docierało tak duŜo bzdurnych informacji i nonsensów, Ŝe oddzielenie od nich

prawdy stało się naprawdę trudne. Podobno przedstawicielki Ludu Morza umieją wycinać w

powietrzu dziury?! CóŜ za absurd! Tym niemniej Biała WieŜa wyraźnie przejawiała

zainteresowanie tronem i pragnęła na nim usadzić jedną ze swoich. A niby dlaczego nie? Tar

Valon wydawało się podchodzić pragmatycznie do tego typu spraw, z historii zaś jawnie

wynikało, Ŝe osoba, która zasiadła na Tronie Lwa, wkrótce okazywała się protegowaną

WieŜy. Aes Sedai nie zamierzały zrywać swoich związków z Andorem, szczególnie w

czasach, gdy w Białej WieŜy doszło do rozdarcia. Elenia była tego równie pewna, jak

własnego imienia. Właściwie, jeśli chociaŜ połowa rzeczy, które słyszała na temat sytuacji

WieŜy, była zgodna z prawdą, następna Królowa Andoru moŜe spróbować zaŜądać, czego

tylko zapragnie w zamian za utrzymanie tego związku w nienaruszalnym stanie. Tak czy

inaczej, nikt nie umieści na jej głowie RóŜanego Wieńca przed latem (najwcześniej), a do tej

Jordan Robert - Kolo Czasu t10 cz2 Wichry cienia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: