Danielle Steel - Chata.pdf - Danielle Steel - hummer85

Danielle Steel

Chata

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy Abe Braunstein pokonywał ostatni zakręt podjazdu ciągnącego się z pozoru w

nieskończoność, słońce roziskrzyło elegancki mansardowy dach Chaty, imponującej rezydencji w

stylu francuskim, której widok nie zaparł Abe'owi tchu w piersiach tylko, dlatego, że podczas wielu

poprzednich wizyt zdążył się do niego przyzwyczaić?

Chata, jeden z ostatnich legendarnych domów Hollywoodu, przypominała pałace z przełomu

wieków, jakie w Newport na Rhode Island wznosili Vanderbiltowie i Astorowie.

Utrzymana w poetyce osiemnastowiecznego francuskiego chateau, łączyła przepych z wdziękiem i

elegancją, a nawet najdrobniejszym szczegółom architektonicznym niczego nie można było

zarzucić.

Wzniesiono ją w roku 1918 dla Very Harper, wielkiej gwiazdy filmu niemego, która jako jedna z

nielicznych sław pionierskiego okresu kina nigdy nie popadła w ubóstwo, kilkakrotnie bogato

wychodziła za mąż i dożyła w swej rezydencji sędziwego wieku.

Rok po jej śmierci w 1959 roku dom od spadkobierców nie mając dzieci ani krewnych Vera Harper

wszystko, łącznie z Chatą, zapisała Kościołowi. Odkupił ją za niemałą nawet jak na tamte czasy

kwotę Cooper Winslow.

Mógł sobie na to pozwolić, jego kariera była wówczas w rozkwicie, niemniej jednak fakt, iż

zaledwie dwudziestoośmioletni młody człowiek funduje sobie tak okazałą siedzibę, wywołał falę

plotek i domysłów, a niebawem istną burzę.

Sam Coop wprowadził się do Chaty bez najmniejszego zakłopotania: było mu w niej wygodnie, a

poza tym uważał, że jest wręcz dla niego stworzona.

Dom, położony w samym sercu Bel Air, otaczało czternaście akrów parku i nienagannie

wypielęgnowanych ogrodów; nie brakło kortu do tenisa, olbrzymiego basenu wyłożonego

niebieskimi i złotymi kafelkami, a wreszcie fontann, rozrzuconych to tu, to tam po całym terenie.

Projekt założenia był ponoć wzorowany na Wersalu.

We wnętrzach królowały łukowe sklepienia w tym kilka z freskami będącymi dziełem specjalnie

sprowadzonych francuskich malarzy ściany jadalni i biblioteki pokrywały boazerie, które kiedyś,

tak samo jak posadzka salonu, zdobiły najprawdziwszy zamek we Francji.

Tak, siedziba Very Harper, a po niej Coopera Winslowa była zaiste spektakularna: Abe Braunstein

niejednokrotnie dziękował Opatrzności, że Coop nabył ją bez namysłu w roku 1960.

Chociaż dwukrotnie od tego czasu stanowiła zabezpieczenie kredytu, to przecież nie straciła przez

to na wartości, wręcz przeciwnie stała się najcenniejszą zapewne nieruchomością w Bel Air, a

może nawet w całych Stanach Zjednoczonych, o ile, bowiem podobne rezydencje istniały w

Newport, o tyle z cenami obowiązującymi w Bel Air żadne inne nie mogły iść w zawody.

Chata była wprawdzie nieco zaniedbana, lecz i to nie miało szczególnego wpływu na jej trudną do

oszacowania wartość.

Wysiadając z auta Abe dostrzegł dwóch ogrodników wyrywających chwasty w pobliżu

głównej fontanny i dwóch innych krzątających się przy nieodległym klombie, natychmiast, więc

zakonotował sobie, żeby zredukować personel ogrodniczy o połowę: koszty utrzymania

posiadłości, niebosiężne wedle wszelkich norm, były wręcz zatrważające z punktu widzenia Abe'a,

który znał je, co do grosza i oczyma wyobraźni widział, jak z okien domu wyfruwają ciskane

garściami dolary.

Prowadził księgowość niemal połowie największych hollywoodzkich gwiazdorów i już dawno

nauczył się nie rozdziawiać ust, nie mdleć i nie zdradzać choćby gestem, co sądzi o kwotach

wydawanych przez nich na domy i samochody czy też futra i brylantowe naszyjniki dla

przyjaciółek.

Wszelkie ekstrawagancje bladły jednak w porównaniu z rozrzutnością Coopera Winslowa, który w

przekonaniu Abe'a trwonił więcej gotówki niż król Faruk, czynił to z żelazną konsekwencją od

niemal półwiecza, przy czym od przeszło dwudziestu lat nie miał żadnej większej roli, a przez

dziesięć ostatnich najwyżej przemykał przez ekran w nic nie znaczących i słabo opłacanych

epizodach, grając zresztą zawsze tę samą postać: oszałamiająco przystojnego uwodziciela, później

zaś starzejącego się dandysa o nieodpartym wdzięku.

Nieodparty wdzięk wcale jednak nie przysparzał Cooperowi nowych ról; w istocie, uświadomił

sobie Abe, wciskając guzik dzwonka, w ciągu dwóch z górą minionych lat Coop nie zagrał żadnej

roli, chociaż utrzymywał, że niemal codziennie spotyka się z producentami i reżyserami.

Dziś Abe zamierzał porozmawiać z nim bez ogródek zarówno o tym, jak i o radykalnej redukcji

wydatków w najbliższej przyszłości.

Przez pięć ostatnich lat Coop żył na kredyt, teraz musiał się wziąć do pracy, nawet gdyby miała

polegać na kręceniu reklamówek pobliskiego sklepu mięsnego.

Zresztą musi dokonać wielu zmian:

ograniczyć wydatki, i to drastycznie, zredukować personel, sprzedać część swoich

samochodów, przestać kupować ciuchy i zerwać z zamiłowaniem do zatrzymywania się w

najdroższych hotelach świata.

Jedyne wyjście stanowiła sprzedaż domu i było to rozwiązanie sercu Abe'a najbliższe.

Ubrany w szary letni garnitur, białą koszulę i popielato-czarny krawat, z powagą

odpowiedział lekkim skinieniem głowy na takiż ukłon lokaja nazwiskiem, Livermore, który

otworzył mu drzwi i który doskonale wiedział, że każda wizyta księgowego wpędza jego

pracodawcę w parszywy nastrój.

Czasem potrzeba było całej butelki szampana cristal niekiedy w towarzystwie puszki kawioru, aby

wróciła mu zwykła pogoda ducha.

Uprzedzony przez Liz, sekretarkę Coopa, o południowej wizycie księgowego, Livermore

przewidująco wstawił do lodu i szampana, i kawior.

Liz, która czekała w wyłożonej boazerią bibliotece, na dźwięk dzwonka przyoblekła twarz

w uśmiech i wyszła do holu.

Od dziesiątej przygotowywała dokumenty na spotkanie, ale już od wczoraj ściskało ją w dołku.

Usiłowała przestrzec Coopa, czego zapewne będzie dotyczyć narada, ten jednak był zbyt zajęty,

żeby jej wysłuchać szedł na uroczyste przyjęcie, przedtem, więc musiał się ostrzyc, wziąć masaż i

zażyć drzemki.

A dziś z rana był nieosiągalny, jeszcze, bowiem przed przybyciem Liz pojechał do Beverly Hills

Hotel, gdzie się umówił z producentem, który ponoć miał dlań rolę w planowanym filmie.

W ogóle Coopa niełatwo było dopaść, zwłaszcza, gdy spodziewał się złych wieści albo jakichś

nieprzyjemnych zdarzeń: miał szósty zmysł, szczególny radar psychiczny, który przestrzegał go

przed podobnymi rzeczami i pozwalał ich unikać jak nadlatujących pocisków SCUD.

Tym jednak razem, zdawała sobie sprawę Liz, nie miał wyjścia.

Zapowiedział, że wróci o dwunastej, co oznaczało, iż wedle wszelkiego prawdopodobieństwa

będzie około drugiej.

Witaj, Abe, miło cię widzieć powiedziała serdecznie.

Ani spodnie khaki, które nosiła, ani biały sweter, ani nawet sznur pereł nie przydawały wdzięku jej

sylwetce, znacznie pogrubiałej w ciągu owych dwudziestu lat, jakie minęły, odkąd Liz zaczęła

pracować u Coopa.

Miała jednak ładną twarz i naturalne blond włosy; w młodości była naprawdę piękna i z

powodzeniem mogłaby reklamować jakiś cudowny szampon.

Połączyła ją z Coopem może nie w dosłownym sensie, przynajmniej z punktu widzenia

Winslowa miłość od pierwszego wejrzenia.

Czterdziestoośmioletni wówczas Coop szybko docenił nienaganną kompetencję Liz i macierzyńską

troskę, z jaką się nim od razu zajęła.

Trzydziestoletnia wtedy Liz obdarzyła go wręcz uwielbieniem, niebawem również skrywaną

miłością i z uporem godnym lepszej sprawy czternaście godzin dziennie, czasem siedem dni w

tygodniu, wypruwała sobie żyły, aby sprawy Coopera Winslowa szły jak po maśle.

Nic dziwnego, że nie miała czasu pomyśleć o zamęściu ani o dzieciach; tę ofiarę zresztą złożyła

Coopowi ochoczo uważała, iż jest jej wart.

Niekiedy zaś, zwłaszcza w ostatnich latach, z niepokoju o niego odchodziła od zmysłów.

Bo dla Coopera Winslowa rzeczywistość nie miała żadnego znaczenia: była, co najwyżej drobną

niedogodnością, czymś na kształt natrętnego komara, któremu pod żadnym pozorem nie należy

pozwolić się ukąsić.

I ta sztuka prawie zawsze się Coopowi udawała.

Słyszał tylko to, co pragnął usłyszeć, a pragnął słyszeć wyłącznie dobre wieści.

Cała reszta osiadała na jego filtrach mentalnych i nie miała szans dotrzeć do mózgu.

Na razie uchodziło mu to wszystko bezkarnie.

Dziś, czy się Coopowi spodoba, czy nie, Abe miał zamiar zaserwować mu końską dawkę

rzeczywistości.

Witaj, Liz.

Jest w domu?

zapytał posępnie Abe.

Nie znosił rozmawiać z Coopem, różnili się diametralnie.

Jeszcze nie odparła Liz z uśmiechem, prowadząc Abe'a do biblioteki.

Ale wróci lada chwila.

Ma spotkanie w sprawie głównej roli.

W czym?

W kreskówce?

Liz dyplomatycznie zmilczała.

Cierpiała, gdy mówiono o Coopie nieprzyjemne rzeczy, chociaż rozumiała powody irytacji

księgowego.

Coop, bowiem nie przyjmował do wiadomości żadnych rad Abe'a, przez co jego już od dawna

niewesoła sytuacja finansowa w ciągu ostatnich dwóch lat pogorszyła się katastrofalnie.

„To się musi skończyć”, oświadczył wczoraj Abe, odkładając słuchawkę po rozmowie

telefonicznej z Liz.

Dziś, w niedzielny poranek, przyjechał, aby osobiście to przekazać Coopowi, i był rzecz jasna

wściekły, że Coop jak zwykle się spóźnia.

Ale po pierwsze, Coop był tym, kim był, po drugie zaś umiał, kiedy mu na tym zależało

zachowywać się tak zniewalająco, że ludzie cierpliwie na niego czekali.

Nawet ludzie pokroju Abe'a.

Masz ochotę na drinka?

zapytała Liz, wchodząc teraz w rolę gospodyni.

Livermore, czekając na ewentualne polecenie, stał z kamiennym wyrazem twarzy, jedynym

zresztą i to wyjątkowo doń pasującym wyrazem twarzy, jaki demonstrował światu.

Chociaż krążyły pogłoski, że raz czy dwa razy, niemiłosiernie wykpiwany przez Coopa, naprawdę

się uśmiechnął.

Tak przynajmniej utrzymywał, Coop:

żadnych osób trzecich przy tym nie było.

Dziękuję, nie odparł Abe.

Był z pozoru niemal tak samo opanowany jak lokaj, a jednak Liz zorientowała się, że jego irytacja

narasta lawinowo.

A może na mrożoną herbatę?

zaproponowała lekkim tonem, usiłując, choć trochę go rozluźnić.

Chętnie.

Jak sądzisz, kiedy wróci?

Było pięć po dwunastej; oboje zdawali sobie sprawę, że jedno - czy nawet dwugodzinne

spóźnienie jest dla Coopa zgoła nieistotne.

Zjawiał się z jakąś sensowną wymówką i olśniewającym uśmiechem, który sprawiał, że kobietom

miękły kolana.

Ale nie Abe'owi.

Miejmy nadzieję, że niedługo.

To tylko wstępne spotkanie, mieli mu dać do przeczytania scenariusz.

Po co?

Ostatnie role Coopa były praktycznie statystowaniem.: prawie zawsze w wieczorowym

stroju, zawsze obejmując piękną dziewczynę wkraczał na jakąś premierę albo z niej wychodził

bądź też zjawiał się czy siedział w barze.

Ale że na ekranie roztaczał taki sam magiczny urok jak w życiu, jeszcze teraz potrafił

zagwarantować sobie w kontrakcie, że po zdjęciach zachowa kostiumy szyte dlań na miarę przez

jego ulubionych krawców z Paryża, Londynu czy Mediolanu.

To mu jednak ku rozpaczy Abe'a nie wystarczało: na każdym kroku kupował nowe, a oprócz tego

antyki, kryształy, obrusy i przerażająco drogie obrazy.

Rachunki za te wszystkie drobiazgi piętrzyły się na biurku Abe'a, ostatnio doszedł do nich

rachunek za najnowszego rollsa, a jakby i tego było jeszcze mało, Coop jeśli wierzyć pogłoskom

miał teraz na oku produkowany w limitowanej serii kabriolet bentley azure za pół miliona dolarów.

Uznał zapewne, że ta kosztowna maszyna będzie stanowić efektowny dodatek do dwóch rollsów,

kabrio i sedana, oraz wykonanej na zamówienie limuzyny bentley, które miał już w garażu.

Auta i stroje zaspokajały, zdaniem Coopa, nie wyższe, lecz podstawowe ludzkie potrzeby.

Wyższe potrzeby zaspokajało coś innego.

Mrożoną herbatę przyniósł na srebrnej tacy młody pokojowiec; Livermore'a,

kiedy wychodził z biblioteki, Abe, który spodziewał się ujrzeć popatrzył na Liz spode łba?

Musi wylać personel oświadczył stanowczo.

I to jeszcze dzisiaj.

Liz spostrzegła, że pokojowiec z obawą zerka przez ramię, uśmiechnęła się, więc do niego

pokrzepiająco: jej zadanie polegało na tym, żeby wszyscy byli zadowoleni, a rachunki w miarę

możności popłacone.

Pensje personelu zajmowały najwyższe miejsce na liście priorytetów Liz, ale i tu zdarzały się jedno

- czy nawet dwumiesięczne poślizgi.

Pracownicy byli do tego przyzwyczajeni.

Sama Liz, co jej narzeczony przyjął do wiadomości nie bez oporów nie otrzymywała

wynagrodzenia od pół roku.

Tak bywało już wcześniej i zawsze w końcu Liz odbierała jakoś swe zaległości, gdy Coop nakręcił

reklamówkę albo zagrał epizod.

Poza tym mogła sobie pozwolić na cierpliwość, w przeciwieństwie, bowiem do Winslowa miała

uciułany kapitalik: żyła oszczędnie od lat zresztą brakło jej czasu na trwonienie pieniędzy a Coop,

ilekroć było go stać, hojnie ją wynagradzał.

Może byśmy liczbę pracowników redukowali stopniowo, Abe

uśmiechnęła się prosząco.

I tak doznają wstrząsu.

Coop nie ma, z czego ich opłacać, Liz, sama o tym wiesz.

Zamierzam mu poradzić, żeby sprzedał samochody i dom.

Za auta nie dostanie wiele, jeśli jednak sprzeda dom, będzie mógł spłacić kredyt hipoteczny i

wszelkie pozostałe długi, a za resztę godziwie żyć.

Kupiłby sobie mieszkanie w Beverly, Hills i znowu stanął na nogi.

Ale dom, pojmowała Liz, stanowił ważną cząstkę Coopa.

Był jego sercem, od czterdziestu lat istotnym elementem wyrażającym jego osobowość.

Coop wolałby umrzeć, niż spieniężyć Chatę.

Nie rozstanie się również, uznała, z samochodami, bo Coopera Winslowa za kierownicą innego

wozu niż rolls czy bentley trudno było sobie wyobrazić.

Wizerunek Coopa był częścią prawdy o nim, a w rzeczy samej

całą prawdą, niewielu, zatem zdawało sobie sprawę, w jak ciężkie popadł tarapaty

finansowe: na ogół sądzono, że bywa po prostu nonszalancki, jeśli chodzi o płacenie rachunków.

Gdy kilka lat temu nastąpił poślizg w rozliczeniach z fiskusem, Liz dopilnowała, żeby cały dochód

Coopa z pewnego filmu kręconego w Europie został przeznaczony na jak najszybsze uiszczenie

zaległości podatkowych.

Taka sytuacja nie powtórzyła się już nigdy, ale teraz było naprawdę ciężko.

Coop powtarzał, że potrzebuje tylko roli w jednym przebojowym filmie, a Liz, broniąc go jak

zawsze w ciągu minionych dwudziestu lat, powtarzała to Abe'owi.

Ostatnio zresztą coraz trudniej było jej znaleźć argumenty na obronę szefa, bo Coop wciąż

zachowywał się nie odpowiedzialnie.

Abe miał zdecydowanie dosyć jego zagrywek.

Ma siedemdziesiąt lat oświadczył.

Od dwóch lat nie zagrał żadnej roli, a dużej od dwudziestu.

Udział w większej liczbie reklamówek na pewno by pomógł, chociaż niczego nie rozwiąże do

końca.

Nie możemy tego ciągnąć, Liz.

Coop wyląduje w pudle, jeśli nie uporządkuje bałaganu, jakiego narobił.

Abe wiedział, że od przeszło roku Liz spłaca kartami kredytowymi karty kredytowe i że

mimo to pozostają niezapłacone rachunki, ale jego pomysł, iż Coop mógłby trafić do więzienia,

wydał się sekretarce kompletnie absurdalny.

O pierwszej Liz poprosiła Livermore'a o kanapkę dla pana Braunsteina, który wyglądał tak,

jakby lada chwila miało mu się zacząć dymić z uszu: był wściekły i na miejscu zatrzymywała go

tylko solidność zawodowa był zdecydowany doprowadzić do końca to, po co tu przyszedł.

Z pomocą Coopa lub bez niej.

Dziwił się, jakim cudem Liz znosiła tego faceta przez tyle lat.

Zawsze podejrzewał ich o romans i byłby zdumiony, gdyby się dowiedział, że nic podobnego nie

miało miejsca.

I Liz, i Coop mieli po temu zbyt wiele zdrowego rozsądku.

Liz wprawdzie od lat uwielbiała, Coopa, ale ani razu nie poszła z nim do łóżka; on zresztą nawet

tego nie sugerował pewien typ związków, jak ten pomiędzy nim a Liz, stanowił dlań świętość,

której nie godzi się kalać.

Był koniec końców dżentelmenem w każdym calu i w każdej chwili.

Kiedy o wpół do drugiej Abe skończył jeść kanapkę, Liz wciągnęła go w pogawędkę o

bejsbolu, który jak wiedziała, uwielbiał, a w szczególności o, Dodgersach, którym zapamiętale

kibicował?

Manewr okazał się skuteczny, bo Abe zapomniał o upływie czasu i pogrążony w rozmowie nie

usłyszał nawet, że na podjeździe pod kołami samochodu zaskrzypiał żwir.

Już jest powiedziała uśmiechnięta Liz takim tonem, jakby obwieszczała przybycie trzech

królów.

Jak zwykle miała rację: Coop przyjechał bentleyem azure, wypożyczonym na kilka tygodni

przez dealera, fantastycznym wozem, który wydawał się dla Coopa stworzony?

Sam Coop, który prowadził zasłuchany w dźwięki Cyganerii odtwarzanej z CD, był uderzająco

przystojnym mężczyzną miał rzeźbione rysy, dołek w brodzie, ciemnoniebieskie oczy i

nienagannie ufryzowaną srebrną czuprynę, i to wciąż nienagannie ufryzowaną mimo szybkiej jazdy

w kabriolecie.

Danielle Steel - Chata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: