Metoda Hankego
Słowa kluczowe: boczne skrzywienia kręgosłupa, metoda Hankego, badanie radiologiczneMetoda Hankego, zwana również E-Technik (z niem. Entwicklungskinesjologischer Technik) należy do mniej znanych sposobów leczenia zaburzeń nerwowo-mięniowych. Istotš jej jest stymulacja (w odpowiednio dobranych pozycjach wyjciowych) tzw. stref uwalniajšcych i uzyskanie poprzez to okrelonej reakcji w postaci zmian napięcia mięniowego [3,10,11,17]. Uzyskuje się to w doć oryginalny sposób. Z jednej strony bowiem poprzez stymulację wspomnianych stref wyzwala się odruchowš reakcję ruchowš, z drugiej natomiast nieomal równoczenie hamuje się jš.Metoda HankegoSłowa kluczowe: boczne skrzywienia kręgosłupa, metoda Hankego, badanie radiologiczneMetoda Hankego, zwana również E-Technik (z niem. Entwicklungskinesjologischer Technik) należy do mniej znanych sposobów leczenia zaburzeń nerwowo-mięniowych. Istotš jej jest stymulacja (w odpowiednio dobranych pozycjach wyjciowych) tzw. stref uwalniajšcych i uzyskanie poprzez to okrelonej reakcji w postaci zmian napięcia mięniowego [3,10,11,17]. Uzyskuje się to w doć oryginalny sposób. Z jednej strony bowiem poprzez stymulację wspomnianych stref wyzwala się odruchowš reakcję ruchowš, z drugiej natomiast nieomal równoczenie hamuje się jš. Tego rodzaju stan można okrelić mianem dynamiki zatrzymanej w czasie lub też bardziej obrazowo stanem gotowoci do akcji, czyli innymi słowy osišgany jest w odpowiednich orodkach ruchowych układu nerwowego (poprzez sumowanie w przestrzeni i czasie bodców proprio- i eksteroceptywnych) poziom pobudzenia charakterystyczny dla okresu poprzedzajšcego moment właciwego wykonania czynnoci ruchowej. Znajšc dokładny przebieg danego wzorca ruchowego można wybiórczo stymulować wybrane strefy uwalniajšce uzyskujšc pobudzenie w obrębie pożšdanych agonistycznych i synergistycznych grup mięniowych. Sterujšc tym systemem osišga się odpowiednie pobudzenie układu nerwowego i stały przepływ informacji między układem wykonawczym i sterujšcym. Dokładna informacja przepływajšca w obu kierunkach pozwala na korekcję nieprawidłowego tonusu mięniowego na obwodzie i dzięki temu odtworzenie prawidłowego wzorca (odruchu) postawy [3,17]. Ponieważ w postępowaniu korekcyjnym stosunkowo rzadko wykorzystuje się elementy metod o cile neurofizjologicznym mechanizmie działania, a ich ewentualnš skutecznoć wyraża się zazwyczaj w formie opisowej, celem niniejszej pracy było przeledzenie wpływu rutynowego stosowania technik metody Hankego na zmiany wybranych I-rzędowych cech skrzywienia w ocenie radiologicznej. Materiał i metodykaObserwacjš objęto 17-osobowš grupę dzieci i młodzieży w wieku 7-15 lat (x =10.1 ą2.7) z klinicznymi i radiologicznymi objawami bocznego skrzywienia kręgosłupa. W badanej grupie nieznacznš większoć stanowiły dziewczęta (53% ogółu badanych). Za wyjštkiem jednej osoby we wszystkich pozostałych przypadkach były to ą8.9).° (x wygięcia pierwotnego = 12.2°skrzywienia I U wszystkich badanych dwukrotnie - zarówno przed, jak i po 10-cio miesięcznym okresie usprawniania wykonano badanie radiologiczne. Wszystkie radiogramy poddano opracowaniu graficzno-pomiarowemu. Zgodnie z powszechnie przyjętymi zasadami wykrelono zatem kšty Cobba, kšty żebrowo-kręgowe oraz wyliczono wskaniki Harringtona [2,11,15].W okresie obserwacji wszyscy badani poddani byli terapii opartej o zastosowanie indywidualnie dobieranych (w zależnoci od lokalizacji oraz kierunku skrzywienia pierwotnego) pozycji oraz technik stymulacji typowych dla metody Hankego. Stosowano zatem dwie pozycje: tzw. pełzania oraz przetaczania Ia [3]. W pozycji pełzania poddawana terapii osoba znajdowała się w pozycji pronacyjnej z kończynami dolnymi pozostajšcymi w wyprocie i lekkim odwiedzeniu (stopy poza stołem terapeutycznym). Kończyna górna tzw. twarzowa po stronie wklęsłej )°) ze zgiętym (70-80°skrzywienia znajdowała się w odwiedzeniu (100-140 i nawróconym przedramieniem. Kończyna potyliczna była wyprostowana i przywiedziona wzdłuż tułowia z przedramieniem ustawionym w supinacji. Głowa przez cały czas stymulacji znajdowała się w lekkiej rotacji z oparciem guzem czołowym po stronie wklęsłej skrzywienia o podłoże. We wzorcu przetaczania Ia pacjenta układano w pozycji supinacyjnej z kończynami zgiętymi do kšta prostego, zarówno w stawach biodrowych, jak i kolanowych oraz ze stopami aktywnie utrzymywanymi w pozycji poredniej. Kończyna górna tzw. twarzowa ustawiona była w odwiedzeniu ) oraz wyprostowanym i°) ze zgiętym stawem łokciowym (90°(90 utrzymywanym w pozycji poredniej pomiędzy przywiedzeniem i odwiedzeniem stawem promieniowo-nadgarstkowym. Kończyna górna potyliczna ułożona była wzdłuż tułowia z przedramieniem utrzymywanym w pronacji. W powyższych pozycjach stymulowano odpowiednie strefy uwalniajšce (tzw. AV z niem. Aktion Verstärker) dobierane w zależnoci od indywidualnego stanu funkcjonalnego oraz uzyskiwanych podczas zabiegu reakcji usprawnianych osób. Wszystkie zabiegi wykonywał zawsze ten sam fizjoterapeuta. Terapeuta ten posiadał zarówno umiejętnoci zdobyte na kilkuetapowych kursach, jak i znaczne już wieloletnie dowiadczenie w posługiwaniu się tš metodš. W założonym okresie obserwacji wszystkie dzieci ćwiczone były z częstotliwociš 2x w tygodniu. Każdorazowo redni czas zabiegu wynosił około 30 minut. Całoć w ten sposób zebranych danych liczbowych poddano opracowaniu statystycznemu z wykorzystaniem komputerowego programu Statis i Anawa. pełna treć art. dostępna w redakcji : zamów artykułAutor: Tomasz Wolny
milagros12