bajtek_1986_02_redux.pdf

Z MIKRO-

KOMPU-

TEREM

NA TY

MIESIĘCZNY DODATEK DO „SZTANDARU MŁODYCH”

NR 2/86

CENA 100 ZŁ

CZY

MASZYNA

MOŻE

MYŚLEĆ

str 3

Krzemowa

WYBIERZ SAM

FaLa

GRA O JUTRO

Czy maszyna może myśleć ..................str.3

SWEGO NIE ZNACIE

Słowa spod igły.....................................str.5

INFORMATYKA W SZKOLE

Szkoda czasu ......................................str. 6

Co to jest efekt magnetronowy? ..........str. 7

PROGRAMOWAĆ MOŻE KAŻDY

Kopciuszek ........................................ str. 14

SPOSOBY I SPOSOBIKI

Ruchomy krajobraz............................ str. 10

Zegar Commodore ............................ str. 11

DOGADAĆ SIĘ

Inglish ................................................ str. 12

CO JEST GRANE

Hobbit ................................................ str. 15

Bajtkowa Lista Przebojów.................. str. 18

Jumping Jack..................................... str. 18

Tapper................................................ str. 18

Fist..................................................... str. 18

RADŹ SOBIE SAM

Jak naprawić komputer?.................... str. 19

CO WARTO PRZYWIEŹĆ

Atari ...................................................str. 20

GORĄCZKA KRZEMOWEJ DOLINY

Narodziny mikroprocesora................. str. 24

SPRZĘŻENIE ZWROTNE

Pisali o „Bajtku”..................................str. 25

Drogi Bajtku! ......................................str. 28

NIE BÓJ SIĘ MNIE

Cześć!................................................str. 26

SAMI O SOBIE

Atari w Krakowie ................................ str. 27

Ankieta............................................... str. 27

TYLKO DLA PRZEDSZKOLAKÓW

Liczydełko..........................................str. 29

NIE TYLKO KOMPUTERY

Horyzonty Kosmosu ..........................str. 32

W poszukiwaniu bliźniaka Ziemi........ str. 31

Spośród różnych przemawiających do

wyobraźni objaśnień roli i znaczenia kom-

puterów osobistych najbardziej podoba mi

się metafora z rowerem. Jest otóż intuicyjnie

i praktycznie oczywistym, że człowiek jadący

rowerem — jeśli chodzi o efektywność wy-

korzystania energii mięśni — o wiele prze-

wyższa wszystkie znane nam zwierzęta, gdy

tymczasem człowiek bez roweru znajduje się

wśród outsaiderów. Komputer osobisty to

właśnie „rower dla umysłu” — indywidualny

przyrząd wzmacniający naturalne możliwo-

ści ludzkiego mózgu.

Myślę, że powyższe porównanie najlepiej

wyjaśnia dlaczego tak duży jest obecnie na-

pór na wszystkie instytucje, mające cokol-

wiek wspólnego z upowszechnianiem kom-

puterów osobistych. Piszę „instytucje”, gdyż

w grę wchodzi przecież drogi sprzęt, na który

ktoś musi dać pieniądze, i za który ktoś musi

odpowiadać.

Załóżmy, że nie mamy cioci za granicą,

ani rodziców pracujących w handlu zagra-

nicznym czy spółkach polonijnych, a chcemy

— choćby dlatego, że przeczytaliśmy wła-

śnie BAJTKA — nawiązać kontakt z kom-

puterem osobistym. Co robić? Dokąd iść?

Gdzie w ogóle szukać informacji na ten te-

mat? Trudne pytania, ale odpowiedź na nie

— wszystko na to wskazuje — będzie z dnia

na dzień coraz łatwiejsza.

Rozwija się sieć klubów komputerowych

Turnieju Młodych Mistrzów Techniki. Woj-

ciech Wyszomirski — szef TMMT — marzy

o tym, aby w każdym mieście, nawet małym,

młody człowiek mógł iść czy też zadzwonić do

tamtejszego Zarządu ZSMP i uzyskać infor-

mację: — Dobrze trafiłeś, właśnie u nas, co-

dziennie można uzyskać dostęp do komputera

osobistego!

Piękna to wizja i należy życzyć Wojtkowi

wytrwałości w jej urzeczywistnianiu.

Rozwijają się kluby harcerskie organizo-

wane w ramach systemu „InforMik”. Druh

Krzysztof Piotrowicz, zastępca naczelnika

ZHP odpowiedzialny m.in. za sprawy twór-

czości naukowo-technicznej młodzieży, fa-

natyk nowoczesności, widzi w tych klubach

jedną z najatrakcyjniejszych form kształto-

wania postaw twórczych, proinnowacyjnych

i zapowiada szeroki rozwój harcerskiej in-

formatyki. Pogratulować trzeba przy okazji

kolegom z ZHP rozmachu — nie zdradzę tu

tajemnicy, jeśli poinformuję, że Centralna

Składnica Harcerska na serio przymierza

się do sprowadzenia dużej partii kompute-

rów osobistych i rozpoczęcia ich sprzedaży

za złotówki, poniżej cen giełdowych. Brawo

dyrektorze Szanter!

Rozwijaniem klubów komputerowych

zajmują się studenci, spółdzielczość miesz-

kaniowa, zakłady pracy... Krzemowa fala

płynie przez Polskę. Za jedno ze swych głów-

nych zadań uważa BAJTEK ukierunkowanie

tej fali, aby jej energia nie rozpraszała się

w przebijaniu niepotrzebnie ustawionych fa-

lochronów, tylko zdołała pozostawić po sobie

trwały edukacyjnie efekt.

Waldemar Siwiński

„BAJTEK” – MIESIĘCZNY DODATEK DO „SZTAN-

DARU MŁODYCH”. ADRES: 00-687 Warszawa, ul.

Wspólna 61. Telefon 21-12-05. Przewodniczący Rady

Redakcyjnej: Jerzy Domański – redaktor naczelny

„Sztandaru Młodych”. ZESPÓŁ REDAKCYJNY:

Waldemar Siwiński (z-ca redaktora naczelnego „SM”

– kierownik zespołu). Oskar Bramski, Roman Po-

znański, Wanda Roszkowska (opr. graiczne), Roman

Wojciechowski. WYDAWCA: RSW „Prasa-Ksiazka-

Ruch” Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, al. Stanów

Zjednoczonych 53. 04-028 Warszawa. Telefony:

Centrala 13-20-40 do 49. Redakcja Reklamy 13-20-40

do 49 w. 403, 414. Cena 100 zł. Skład technikę CRT

200, przygotowalnią offsetowa i druk: PRASOWE ZA-

KŁADY GRAFICZNE RSW „PRASA-KSIĄŻKA-RUCH”

w Ciechanowie, ul. Sienkiewicza 51.

Zam. nr 151/86. nakład 200.000 egz. P 101

BAJTEK 2/86

GRA O JUTRO

CzY maSzYNa moze

mYSLeC

rozmowa

z Andrzejem Gogolewskim,

lat 33, inżynierem elektronikiem, absolwentem Politechniki

Warszawskiej, twórcą układu sterowania najnowszego

polskiego robota RIMP-900, wiceprezesem Młodzieżowej

Akademii Umiejętności.

BAJTEK: — Czy maszyna może my-

śleć?

— Andrzej Gogolewski: — Jestem

zwolennikiem poglądu, że inteligencja

nie jest cechą wyłącznie ludzką. Choć

dzisiaj jest to dla nas jeszcze nieosiągal-

ne myślę, że uda się poznać i zrozumieć

procesy myślowe. Gdy zaś je poznamy

i zrozumiemy będziemy mogli przekazać

je naszym tworom, czyli maszynom.

Oczywiście nie muszą być to maszyny

w dzisiejszym sensie tego słowa, mogą

np. być zbudowane z substancji orga-

nicznych. Człowiek jest na tyle ciekawy

świata, że będzie dążył do tego, aby zo-

stać stwórcą. A co z tego wyniknie, trudno

powiedzieć. — Nie potraimy jeszcze zde-

iniować w ogóle pojęcia „inteligencja”,

BAJTEK 2/86

Czekając na powszechnie

dostępny, konkurencyjny wo-

bec zachodnich modeli polski

mikrokomputer, mamy już dla

niego elektroniczną sekretarkę

— drukarkę D-100, produkowa-

ną przez Zakłady Mechaniczne

i Precyzyjne „Mera-Błonie”.

a jednak dążymy przecież już dziś do

stworzenia jej sztucznego odpowiednika.

Na jakim etapie jesteśmy? Czy tradycyj-

na elektronika nie stanie wkrótce przed

barierą nie do sforsowania?

— Nie chciałbym prorokować co

zwycięży — komputery organiczne, czy

nieorganiczne. Obecnie próbuje się na

świecie skonstruować komputer V gene-

racji, będzie on miał dwie podstawowe

cechy: równoległe przetwarzanie infor-

macji i możliwość porozumiewania się

przy pomocy języka naturalnego.

Fala eksperymentów z elastycznymi

liniami produkcyjnymi i fabrykami bez

ludzi doprowadziła do tego, że niemal

wszystkie prace manipulacyjne zostały

już przez automaty opanowane. Mogą

one przeprowadzać nawet dość precy-

zyjny montaż. Natomiast do tej pory nie

udało się nam zautomatyzować fazy prac

projektowych, koncepcyjnych, choć i tu

posługujemy się komputerami jako na-

rzędziami. Sam proces twórczy nie został

przyspieszony. Np. pisanie programów

na komputer trwa mniej więcej tak długo,

jak przed laty. Dlatego też oprogramo-

wanie pozostaje w tyle za sprzętem. Gra

idzie zatem o wysoką stawkę. Ten, komu

uda się zautomatyzować procesy myślo-

we zyska od razu ogromną przewagę

nad konkurentami, ponieważ będzie miał

sprzężenie dodatnie w sprzęcie.

— Tak się dzieje w przypadku kon-

struowania komputerów.

— Istotnie. Chociażby mikroproceso-

ry 32-bitowe nie są projektowane przez

człowieka, lecz przez komputer przy po-

mocy ludzi. Kto ma zatem lepszy sprzęt

i oprogramowanie dziś, może zapewnić

sobie pierwszeństwo również na przy-

szłość.

Maszyny zaczynają także zastępo-

wać człowieka w procesie podejmowania

decyzji. Jest to czasem użyteczne, cza-

sem, jak w przypadku zbrojeń, groźne.

— Wróćmy jednak do komputerów

V generacji. Czym będą się one różnić

od dotychczas produkowanych pod

względem architektury wewnętrznej?

— Jak wspomniałem komputer V

generacji pracować będzie na zasadzie

równoległego przetwarzania informacji.

Trudno nam sobie nawet wyobrazić, jak

będzie to wyglądało. Dotychczas, nawet

w przypadku sprzętu wieloprocesorowe-

go jest zawsze jeden nadrzędny proce-

sor, który dzieli zadania. W przypadku

komputera V generacji będziemy mieli

sieć procesorów i potok danych z dzia-

łaniami, które należy wykonać, płynący

swobodnie przez tę sieć.

— Samo oprogramowanie będzie

chyba zupełnie inne.

— Oczywiście. O ile wspomniane sie-

ci procesorów już powstają, to oprogra-

mowanie ich jest zabójcze.

Człowiek — w pewnym sensie —

działa również na zasadzie równoległej.

Prowadząc rozmowę jesteśmy w dal-

szym ciągu podatni na inne bodźce.

Równolegle do prac nad tworzeniem

sieci mikroprocesorowych przeprowadza

się doświadczenia z komputerami optycz-

nymi. Tradycyjny komputer składa się de

facto z tranzystorów. Układy małej czy też

wielkiej skali integracji oznaczają jedynie

upakowanie tych tranzystorów w jednej

małej strukturze. Natomiast tranzystor

optyczny, który został już skonstruowany

działa jak bramka logiczna.

— Na razie jednak prace nad kom-

puterami optycznymi należą do bocz-

nego nurtu?

— Prace przyszłościowe bez względu

na to na jak długo są obliczone powinny

przynosić także efekty, nazwijmy to, eta-

powe. Nawet Japończycy, którzy posta-

wili sobie za cel zbudowanie komputera

V generacji też postawili sobie pewne

cele cząstkowe. Sieć procesorów z pew-

nością powstanie szybciej niż komputer

optyczny. Natomiast prowadzone są tak-

że prace nad komputerem biologicznym,

czyli nad stworzeniem komórki, która

wykorzystywałaby reakcje biochemicz-

ne. Na ile są one zaawansowane? Nie

wiadomo. Jeszcze dwa, trzy lata temu

sporo się o tym pisało, dziś panuje cisza.

To może oznaczać, że prace są bardzo

bliskie celu. Dzieje się tak zresztą niemal

z większością nowych rzeczy. Pisze się

o nich, dopóki wydają się niemal niemoż-

liwe do zrobienia, potem zapada cisza

i wreszcie okazuje się, że to coś zostało

już skonstruowane i działa.

— Wiadomo już o jaką konstruk-

cję z grubsza chodzi. A jak wygląda

sprawa z komunikacją w języku natu-

ralnym?

— Zakłada się, że wszystkie dotych-

czasowe konstrukcje zabrnęły trochę

w ślepą uliczkę chociaż, moim zdaniem,

znajomość języków programowania jest

coraz bardziej powszechna.

— Ale jest ich coraz więcej i są one

coraz mniej do siebie podobne.

— Jeśli chcemy nauczyć kogoś pro-

gramowania powinniśmy abstrahować

w ogóle od języka. Sprawa najważniej-

sza, to poznanie systemu myślenia al-

gorytmicznego. Bardzo często wiemy,

że trzeba coś zrobić, ale odpowiedź na

pytanie od czego zacząć sprawia kłopoty.

Konstruowanie algorytmów pomaga lo-

gicznie myśleć. Natomiast samo progra-

mowanie jest faktycznie czymś nienatu-

ralnym. Nawet tzw. „myszki” czy też pióra

świetlne są też nienaturalne. Dlatego

dążymy do sytuacji, w której moglibyśmy

opowiedzieć o problemie i otrzymać jego

rozwiązanie. A to okazuje się bardzo

trudnym zadaniem.

Rzecz nie jest nawet w samym ro-

zumieniu słów, w pewnym stopniu to już

opanowaliśmy. Powstały już translatory

języków pracujące całkiem nieźle, tyle że

w ograniczonym zakresie tematycznym.

Jednak samo usłyszenie i zdekodowanie

języka to jeszcze za mało. Usłyszane sło-

wa trzeba jeszcze odnieść do rzeczywi-

stości. Gdy rozmawiamy, rozumiemy się

także dlatego, że dysponujemy podobną

wiedzą i doświadczeniem. Mamy także

podobne reguły wnioskowania. Dlatego,

aby komputer nas zrozumiał powinniśmy

przekazać mu prawie całą naszą wiedzę,

stworzyć olbrzymią bazę danych, a także

reguły wnioskowania. Jesteśmy dopiero

na początku tej drogi. Obecnie potraimy

budować tzw. systemy ekspertów. Są to

maszyny, które gromadzą wiedzę z da-

nej dziedziny. Mogą one właśnie podej-

mować decyzje w przypadku awarii. Jest

również wiele decyzji, które człowiek po-

dejmuje niejako intuicyjnie, nie wiedząc

dlaczego. I takie przypadki również po-

daje się komputerowi. Takie systemy po-

wstały do dziś np. do stawiania diagnoz

medycznych.

— Także do sterowania procesami

produkcyjnymi?

— Wiemy, że na świecie stosuje się

roboty przemysłowe i nie jest to żadną

sensacją. Natomiast to, co pozwala nam

mówić o kolejnej rewolucji przemysłowej

to wprowadzenie tzw. elastycznych sys-

temów produkcyjnych.

Wyobraźmy sobie kilka automatów

wieloczynnościowych, przy nich roboty

połączone siecią transporterów i wózków

samojezdnych. Obraz ten uzupełnia ma-

gazyn również sterowany automatycznie.

Wtedy możemy powiedzieć, że mamy do

czynienia z elastycznym systemem pro-

dukcyjnym. Może się on w zasadzie obejść

bez ludzi. Takie systemy pracują już w kil-

ku zakładach. Dochodzi nawet do tego, że

zautomatyzowane wózki akumulatorowe

po wyczerpaniu baterii same zjeżdżają do

warsztatu, gdzie roboty wymieniają im zu-

żyte akumulatory. Jeżeli natomiast chce-

my zmienić np. proil produkcji zakładu,

to nie musimy nic przezbrajać. Przejście

na nową produkcję wymaga jedynie prze-

programowania poszczególnych urządzeń

i połączeń między nimi. Od tego już jeden

krok do fabryki bez ludzi, tworu zamknię-

tego, żyjącego własnym życiem. Człowiek

przekazuje jedynie informację o tym, co

chciałby dostać na wyjściu i jakie podze-

społy i materiały są do dyspozycji, a sam

proces produkcyjny jest już optymalizowa-

ny przez system, który można określić jako

duży system ekspertów.

— Jakie są zatem bariery powodują-

ce, że dotychczas nie wprowadzało się

na większą skalę takich zakładów?

— Dwie — ekonomiczna i społecz-

na. Osiągamy kolejny skok wydajności

pracy i powstaje pytanie, co zrobić z tymi

ludźmi, którzy przestają być zakładom

potrzebni. Ten problem widać już na Za-

chodzie i powszechna jest świadomość,

że musi on być rozwiązany.

Nauka o sztucznej inteligencji nie jest

bynajmniej młoda. Jak dotąd nie udało

się jednak odpowiedzieć na podstawowe

pytanie: czy jesteśmy w ogóle w stanie po-

znać ludzki umysł? Być może człowiek nie

może stanąć niejako obok siebie, po to, by

przyjrzeć się obiektywnie swojej świado-

mości umysłowi, tak jak np. centymetrem

nie sposób zmierzyć centymetr. Zachodzi

tylko pytanie, czy jest to w ogóle potrzeb-

ne. Wszak koło również nie występuje

w przyrodzie, a człowiekowi udało się przy

jego zastosowaniu rozwiązać problem po-

ruszania się. Może więc i sztuczna inteli-

gencja nie będzie powielać przyrody.

Rozmawiał

Grzegorz Onichimowski

Urządzenie, o rozmiarach maszyny

do pisania, mieści się na biurku razem

z monitorem komputera i klawiaturą.

D–100 może znaleźć zastosowanie

wszędzie tam, gdzie bezpośrednio lub

poprzez urządzenie końcowe (terminal)

istnieje łączność z komputerem. Za-

pisanie informacji na papierze ułatwia

sprawdzanie i korygowanie obliczeń

wykonywanych przez inżyniera, umoż-

liwia sporządzenie historii choroby pa-

cjenta itp.

Drukarka D–100 jest najmłodszą

siostrą produkowaną w Błoniu drukarek

komputerowych D–200 i D–180.

— Są to różne unowocześnione

odmiany tej samej serii tzw. drukarek

mozaikowych — wyjaśnia inż. Tade-

usz Dziewulski , główny konstruktor

w ZMP "Mera–Błonie". — Każdy znak

na papierowej taśmie składa się z po-

jedynczych punktów. Każdy z takich

punktów, to uderzenie poprzez taśmę

nasączoną tuszem, jednej z dziewięciu

igieł umieszczonych w głowicy drukują-

cej i poruszanych za pomocą elektro-

magnesu. Litery lub cyfry drukowane są

szeregowo.

Przed drukarką D–200, w latach

siedemdziesiątych „Mera–Błonie” wy-

korzystywała francuską licencję na bu-

dowę drukarki komputerowej DZM–180.

Obecnie najnowsza konstrukcja, czyli

D–100 nie ma już nic wspólnego z li-

cencyjnymi

rozwiązaniami

swojego

pierwowzoru.

Błońska „dętka” pozwala na unik-

nięcie ślęczenia z kartką papieru i dłu-

gopisem przed migocącym ekranem

monitora komputerowego. Umożliwia

również wykonywanie rysunków, wykre-

sów i tabel.

WIĘCEJ OZNACZA TANIEJ

Grupa krajowych właścicieli dru-

karek D–100 jest jeszcze niewielka.

W zestawieniu z ceną domowego mi-

krokomputera, drukarka jest „względnie

tania”. Jeśli ktoś powiedział „a” stać go

na kupno „b”, co nie oznacza, że zrobi

to łatwo, bez czekania, udowadniania

po co i komu potrzebny jest ten luksus.

Jednak dla szkoły, której np. podarowa-

no kilka komputerów, kupno drukarki

oznacza niebagatelny wydatek 150–180

tysięcy złotych.

Czas jednak biegnie naprzód, być

może doczekamy się niższych cen. Mi-

krokomputery profe jonalne i domowe

są produkowane w krajach RWPG już

od kilku lat. W Zabrzu powstają „Meri-

tum I” i „Meritum II”. W Błoniu, oprócz

drukarki montuje się w ciągu roku kil-

kaset mikrokomputerów „Mera–100 M”.

Wkrótce ma być ich więcej. Błońskie

BAJTEK 2/86

SWEGO NIE ZNACIE

zakłady przystąpiły również do spółki

krajowych przedsiębiorstw zgrupowa-

nych pod szyldem „Mikrokomputery”.

Już w tym roku spółka zacznie mon-

tować pierwszą serię kilkuset polskich

mikrokomputerów „Mazovia”.

— Będzie to sprzęt, o klasie porów-

nywalnej do komputerów osobistych

wytwarzanych przez amerykański kon-

cern IBM — zapewnia inż. T. Dziewul-

ski . — Rozwój produkcji różnych typów

polskich mikrokomputerów stwarza

krajowy popyt na naszą drukarkę. Pla-

nujemy więc, by w przyszłości produ-

kować rocznie przynajmniej 50 tysięcy

drukarek D–100. Taka ilość powinna

nasycić rynek.

Dzisiaj wybór, czy D–100 traia na

rynek krajowy czy zagraniczny, roz-

strzyga cena sprzedaży, która musi

pokryć wciąż jeszcze wysokie koszty

wytwarzania. Być może eksport nie za-

głodzi krajowego rynku. Drukarka jest

integralną częścią systemu komputero-

wego, tak jak kolumny głośnikowe są

częścią zespołu odtwarzającego mu-

zykę z płyty lub taśmy magnetofono-

wej. Oczywiście można się bawić bez

głośników, ale wtedy impreza staje się

już bardzo kameralna.

• CO GŁOWA, TO GŁOWICA

W listopadzie ub.r. dwunastokilo-

gramowa drukarka D–100 znalazła się

na Światowej Wystawie Osiągnięć Mło-

dych Wynalazców w Płowdiw. Zalety

techniczne, lekkość i estetyczna obu-

dowa spowodowały, że została obwo-

łana jednym ze szlagierów bułgarskiej

ekspozycji.

Drukarka D–100 podobnie jak jej

starsze rodzeństwo, potrai zapełnić

papier pochyłym drukiem, zna różne

kroje pisma i różne alfabety z arabskim

włącznie. Wiele rozwiązań konstruk-

cyjnych w jej budowie chronią polskie

patenty. Ich autorzy to ludzie młodzi.

Właśnie dlatego błońska „dętka” traiła

na wystawę w Bułgarii.

— Po ukończeniu Wydziału Me-

chaniki Precyzyjnej Politechniki War-

szawskiej, kilka lat temu znalazłem się

w grupie ośmiu osób, które miały skon-

struować drukarkę D–200 — wspomi-

na inż. Krzysztof Jeziorski, konstruk-

tor w ZMP „Mera–Błonie” — Zacząłem

od nauki, poznałem dokładnie zasadę

działania drukarki komputerowej. Po-

tem był upór, uzgadnianie szczegółów,

wykonanie rysunków i wreszcie inał.

Tempo prac i ich wynik zachęciły

dyrekcję irmy do powierzenia młode-

mu inżynierowi kierowania pracami

trzyosobowego zespołu, który miał

skonstruować model głowicy drukarki

D–100. Głowica drukująca licencyjnej

drukarki DZM–180, ważącej 45 kilo-

gramów była za duża dla planowanej

zaledwie 12–kilogramowej D–100. Po

roku została wykonana pierwsza seria

drukarek z nowymi głowicami.

NOWE I UNOWOCZEŚNIANE

Jednocześnie z tworzeniem głowicy

drukującej, inne zespoły inżynierów,

techników i robotników opracowały

pozostałe szczegóły konstrukcyjne

D–100. Podobną technikę modernizo-

wania produkowanego wyrobu w Bło-

niu stosowano już wcześniej, podczas

unowocześniania drukarek wierszo-

wych.

Drukarki mozaikowe D–100 w ma-

łych partiach docierają już do RFN,

Francji i Anglii. Większość trai do od-

biorców w krajach socjalistycznych.

Błoński sukces ma wielu ojców.

Mówią z dumą o ukryciu pod obudową

drukarki mozaikowej nowinek tech-

nicznych będących odpowiedzią na

rozwiązania narzucone światu przez

irmy japońskie.

Inżynier Krzysztof Jeziorski : –

W dalszym ciągu zmierzamy do tego,

by konstrukcja urządzenia była maksy-

malnie prosta w wykonaniu. W drukarce

D–100 znajduje się już np. uproszczo-

ny mechanizm przesuwający wstęgę

papieru. W stosunku do poprzedniego

modelu ograniczyliśmy zużycie energii

elektrycznej.

Marek Tkaczyk , technolog: —

Obecną, blaszaną obudowę drukar-

ki D–100 chcemy zastąpić obudową

z tworzyw plastycznych. Na razie wy-

konujemy próby. Być może wkrótce

cena dostępnych w kraju specjalnych

tworzyw będzie niższa, niż cena bla-

chy. Sporządzenie plastykowej obudo-

wy obniży więc koszt drukarki i skróci

czas jej montowania.

Konstruktorzy z „Mery” obiecują, że

za trzy lub cztery lata drukarka D–100

będzie tańsza. Może będą już wów-

czas bardziej dostępne i tańsze pol-

skie mikrokomputery? Dzisiaj „dętka”

zawiera bardzo drogie, w porównaniu

do cen światowych, polskie podzespo-

ły elektroniczne. Stąd też w 85 proc.

produkcja „Mery–Błonie” wędruje poza

granice Polski.

Wojciech Gładyskowski

SŁowa

SPoD IGŁY

BAJTEK 2/86

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: