Prawda o bartoszewskim.pdf

Prawda o Bartoszewskim

Kompromitacja Władysława Bartoszewskiego

Nawet w "Rzeczpospolitej", tak bliskiej przez wiele lat Władysławowi Bartoszewskiemu, uznano za

prawdziwą kompromitację jego wystąpienie na konwencji PO w Krakowie 29 września 2007 roku. Były

minister spraw zagranicznych wystąpił tam z jadowitym atakiem na rząd Jarosława Kaczyńskiego, pełnym

bezprzykładnych wręcz oszczerstw i pomówień.

Oto kilka próbek z tego szalonego słowotoku W. Bartoszewskiego, juŜ wiele lat temu z uzasadnieniem

nazwanego "ministrem pleciugą": "Nie wierzcie frustratom czy dewiantom psychicznym, którzy swoje

problemy psychiczne odreagowują na Narodzie . Kategorycznie wypraszam sobie lŜenie Polski przez

niekompetentnych członków rządu, niekompetentnych dyplomatołków! . Polska potrzebuje rządu, a nie

nierządu. Nierząd wprowadził do rządu ruch odnowy moralnej panów Kaczyńskich. Polska potrzebuje

rządu szanującego innych ludzi, a nie napęczniałych nienawiścią ".

Eskalując oszczercze inwektywy, Bartoszewski stwierdził, Ŝe nie moŜe znieść faktu, iŜ obecne władze plują

w lustro, mówiąc, Ŝe większość byłych dyplomatów to agenci obcych mocarstw. Powiedział, iŜ obecne

rządy mają wiele wspólnego z "falandyzacją prawa, dokonywaną przez doradcę Lecha Wałęsy" i nazwał je

"działalnością na oba ziobra". śyczył przy tym Platformie, by zwycięŜyła teraz, a nie za kilka lat.

Premier Jarosław Kaczyński, odpowiadając na grubiańską napaść W. Bartoszewskiego, powiedział:

"Odrzuciliśmy kłanianie się w pas, jakie stosował pewien polityk, który nas w Krakowie mocno

zaatakował". Słowa premiera niedwuznacznie odnosiły się do rozlicznych zachowań Bartoszewskiego w

przeszłości, pełnych pokornego przytakiwania politykom niemieckim i Ŝydowskim. Premier Kaczyński

jednak trochę przesadził, uŜywając słów o Bartoszewskim jako "pewnym polityku". JakiŜ z niego polityk,

raczej wielki niedołęga na scenie politycznej, dodajmy emerytowana niedołęga!

Obelgi to nie argumenty

Gwałtowne, pełne nienawiści do obecnych prawicowych rządów wystąpienie Bartoszewskiego wywołało

bardzo wiele krytycznych komentarzy. Szczególnie wymowny był komentarz redaktora naczelnego

"Rzeczpospolitej" Pawła Lisickiego w tekście: "Komu zaszkodził profesor Bartoszewski" (1 października

2007 r.). Lisicki pisał m.in.: "Sobota, sądzę, była jednym z najsmutniejszych dni kampanii wyborczej.

Słowa Władysława Bartoszewskiego sprawiły mi wyjątkową przykrość. Autokompromitacja autorytetu jest

bowiem rzeczą bolesną debata to nie połajanka, awantura czy burda. Debata rządzi się regułami.

Nazywając swoich przeciwników politycznych 'frustratami', 'psychicznymi dewiantami' czy

'dyplomatołkami' Władysław Bartoszewski te reguły złamał. Obelgi to nie argumenty . Z wypowiedzi

profesora muszą się natomiast najbardziej cieszyć ci pozorni przyjaciele Polski, którzy od dawna

opowiadają za granicą, Ŝe nasza demokracja chyli się ku upadkowi, Ŝe Polacy nie potrafią się sami rządzić,

Ŝe obecne państwo znajduje się na progu katastrofy, bo przejęli w nim władzę ludzie nieodpowiedzialni.

Obelgi Bartoszewskiego, właśnie ze względu na jego międzynarodową pozycję, są prezentem dla

wszystkich polityków zainteresowanych osłabieniem roli Polski. A przecieŜ nie wierzę, by profesor tego

chciał. Wydaje się, Ŝe raczej dał upust swojej niechęci i złości. Tylko obawiam się, Ŝe w ten sposób

zaszkodził samemu sobie i krajowi, któremu tyle lat słuŜył".

Rzecz znamienna, Ŝe napastliwe słowa Bartoszewskiego zostały przyjęte z pewnym zaŜenowaniem nawet

przez ludzi bliskiej mu opcji. Dysząca niechęcią do PiS, osławiona Monika Olejnik przyznała w "Gazecie

Wyborczej" z 1 października 2007 r.: "MoŜna się zastanawiać, czy prof. Bartoszewskiemu przystoją takie

słowa". Szef SLD Wojciech Olejniczak stwierdził, Ŝe takie sformułowania mogą być wypowiedziane przez

taki autorytet jak prof. Bartoszewski, bo gdyby były wypowiedziane przez kogoś innego, to byłaby "niezła

afera". Rzecz w tym, Ŝe Bartoszewski faktycznie juŜ od dawna nie ma Ŝadnego autorytetu wśród ludzi

myślących. Nader ostro skomentowali jego warcholskie wręcz wypowiedzi liczni internauci. Jeden z nich

nazwał Bartoszewskiego: "najgorszym szefem MSZ po 1945 roku". Przesadził tym określeniem, bo byli

gorsi ministrowie od Bartoszewskiego, zwłaszcza w stalinowskich czasach PRL. Faktem jest jednak, Ŝe po

1989 roku nie było ministra spraw zagranicznych gorzej przygotowanego do swej funkcji i bardziej

biernego, pomimo częstości i krzykliwości jego wystąpień.

Minister dyletant

2 marca 1995 r. Bartoszewski został przedstawiony przez Wałęsę liderom koalicji SLD - PSL jako jeden z

trzech kandydatów (obok Andrzeja Ananicza i Andrzeja Olechowskiego) na ministra spraw zagranicznych.

Liderzy koalicji zaproponowali Bartoszewskiego, a Oleksy powiedział, Ŝe o tej kandydaturze myślał z

prezydentem właściwie równolegle (wywiad dla "Polityki" z 11 marca 1995 r.).

Niekompetentny minister dyletant nieprzypadkowo tak mocno spodobał się postkomunistom. Wiedzieli, Ŝe

przy jego ministerialnych "umiejętnościach" okaŜe się doskonale sterowalny dla nich, a na dodatek jeszcze

będzie uwiarygodniał rząd postkomunistyczny jako były opozycjonista. Ciekawe, Ŝe udział

Bartoszewskiego w rządzie Oleksego spotkał się z krytycznymi uwagami nawet ze strony Stefana

Niesiołowskiego, tak wyrozumiałego skądinąd wobec osób związanych z Unią Wolności. Zdaniem

Niesiołowskiego, przyjmując Bartoszewskiego do rządu, postkomuniści chcieli "uzyskać za wszelką cenę

uwiarygodnienie swego mafijnego gabinetu, tych powyciąganych z KC i KW PZPR sekretarzy, towarzyszy

szmaciaków". (Por. "Gazeta Wyborcza" z 15 września 1995 r.).

Pierwszy przepraszał Niemców

Całkowitym fiaskiem zakończyła się wizyta Bartoszewskiego w Niemczech 31 marca 1995 r., podjęta z

myślą załatwienia udziału Wałęsy w berlińskich obchodach zakończenia wojny. Pomimo nacisków z Polski,

wspieranych przez część parlamentarzystów niemieckich, kanclerz Helmut Kohl odmówił zaproszenia na te

obchody prezydenta RP. Zaprosił za to prezydenta Izraela (odmówił przybycia) oraz czołowe osobistości

polityczne mocarstw zachodnich. Później Kohl stwierdził, Ŝe 8 maja w Berlinie spędził w "godnym

Niemiec" towarzystwie. Polakom na otarcie łez zostawiono osobne zaproszenie Bartoszewskiego na

uroczyste posiedzenie Bundestagu i Bundesratu w dniu 28 kwietnia 1995 roku. Jak się okazało, to

zaproszenie bardzo opłaciło się Niemcom, bo Bartoszewski wystąpił w swym przemówieniu na sesji

parlamentu niemieckiego ze słowami przeprosin wobec Niemców za wysiedlenie z Polski. Zaakcentował

tragedie wojenne ludności Polski i Niemiec. We wpływowych polskich mediach próbowano przemilczeć

lub zanegować fakt tych przeprosin, zafałszowując sens wystąpienia ministra Bartoszewskiego w

Bundestagu. Wyraźne zafałszowanie miało miejsce w "Gazecie Wyborczej" z 19 kwietnia 1995 r., gdzie

przytoczono bardzo obszerne fragmenty przemówienia Bartoszewskiego w Bundestagu, natomiast

całkowicie przemilczano najbardziej ekspiacyjny fragment tego wystąpienia: " Pamiętamy z wielką odwagą

sformułowane zdania nieŜyjącego juŜ dziś wybitnego polskiego myśliciela i eseisty Jana Józefa Lipskiego,

ideowego polskiego socjaldemokraty, który w 1981 roku z goryczą powiedział: 'Wzięliśmy udział w

pozbawieniu ojczyzny milionów ludzi, z których jedni zawinili na pewno poparciem Hitlera, inni biernym

przyzwoleniem na jego zbrodnie, jeszcze inni tylko tym, Ŝe nie zdobyli się na heroizm walki ze straszliwą

machiną terroru - w sytuacji, gdy ich państwo toczyło wojnę. Zło nam wyrządzone, nawet największe, nie

jest jednak i nie moŜe być usprawiedliwieniem zła, które sami wyrządziliśmy. Wysiedlanie ludzi z ich

domów moŜe być w najlepszym razie mniejszym złem, nigdy - czynem dobrym'. W pełni identyfikuję się z

tezami mojego zmarłego przyjaciela Jana Józefa Lipskiego ".

Właśnie ten ekspiacyjny fragment przemówienia Bartoszewskiego, opuszczony w "Gazecie Wyborczej",

został szczególnie uwypuklony w wydanej w Polsce, dzięki wsparciu finansowemu Fundacji Konrada

Adenauera, ksiąŜce "Przeprosić za wypędzenie?" (Kraków 1997). Starannie przemilczano tam natomiast

słowa Bartoszewskiego o wojennych ofiarach Polski.

Zani Ŝ ył ofiary polskie, zawy Ŝ ył Ŝ ydowskie

Inna sprawa, Ŝe to, co powiedział Bartoszewski w Bundestagu na temat polskich ofiar wojny, było

niebywale szkodliwe z punktu widzenia polskiej racji stanu. Na uŜytek zagranicznego, i to niemieckiego

odbiorcy, Bartoszewski zaniŜył liczbę polskich ofiar wojny z 3 mln do 2 mln, wbrew wydanemu jeszcze rok

przedtem w Polsce źródłowemu opracowaniu Głównego Urzędu Statystycznego "Historia Polski w cyfrach"

(Warszawa 1994, s. 197), gdzie podano liczbę 3 mln 100 tys. polskich ofiar wojny. Równocześnie minister

Bartoszewski zawyŜył liczbę polskich śydów, którzy zginęli podczas wojny. Mówił o około 3 mln

zgładzonych polskich śydach, podczas gdy rok przedtem we wspomnianym źródłowym opracowaniu GUS

(s. 197) podano o 200 tys. mniejszą liczbę (2 mln 800 tys. osób). Trudno uznać, Ŝe cokolwiek

usprawiedliwiało tego typu samowolne manipulowanie liczbami poległych przez polskiego ministra, wbrew

źródłowym ustaleniom.

Całkowicie zniweczone zostały nadzieje na oŜywienie polskiej polityki wschodniej za czasów szefowania

MSZ przez Władysława Bartoszewskiego. W stosunkach z Rosją minister Bartoszewski "godnie"

kontynuował "przezornie" bojaźliwą politykę swoich poprzedników: Skubiszewskiego i Olechowskiego.

Takie kraje jak Ukraina pozostawały zaś dla szefa MSZ jako wyraźnie niezasługujące na zainteresowanie

terra incognita.

Niem ą dre wyst ą pienie w Izraelu

W wielce fetującym Bartoszewskiego artykule Anny Bikont "Goj, polski minister, obywatel Izraela"

("Gazeta Wyborcza" z 13 maja 1995 r.) czytamy: "Minister Bartoszewski przeleciał przez Izrael jak

huragan. Zwiastował polsko-Ŝydowskie pojednanie, przyjaźń, wybaczenie". W sąŜnistym artykule

pochwalnym p. Bikont zabrakło nawet wzmianki o najbardziej słynnym czy raczej osławionym epizodzie

wizyty Bartoszewskiego w Izraelu wiosną 1995 roku. To jest o jego ówczesnym tak kompromitującym

wyskoku jako ministra III RP z masochistycznym biciem się w piersi za rzekomy "antysemityzm" "polskich

ciemniaków" na prowincji. Bartoszewski powiedział dosłownie: "Dzisiejsi studenci będą za dziesięć czy

piętnaście lat posłami, ministrami, dyrektorami i oni będą określać Ŝycie polskie, a nie ta ciemnota, gdzieś

tam na zapadłej prowincji, która opowiada jakieś głupstwa, a która dobrze czytać i pisać nie umie. Ci nie

będą odgrywać roli bezpośredniej w Ŝyciu politycznym, a studenci będą odgrywali tę rolę. Ja patrzę na to

realistycznie". (Cyt. za T. Kosobudzki "MSZ od A do Z", Warszawa 1997, s. 36).

Ta wypowiedź Bartoszewskiego była rzeczą wręcz niedopuszczalną przez jakiekolwiek dobre obyczaje w

Ŝyciu publicznym. Minister spraw zagranicznych III RP, urzędujący polski minister, publicznie skrytykował

własny naród w obcym kraju. Zdumiewał fakt, Ŝe polski minister spraw zagranicznych w Izraelu zdobył się

tylko na biczowanie w polskie piersi, a ani słowem nie wspomniał o róŜnych haniebnych przejawach

antypolonizmu w Izraelu. I to wyraŜanych nie tam gdzieś na zapadłej prowincji, ale w stolicy Izraela przez

jego szowinistycznych, antypolsko nastawionych premierów: Begina i Szamira (o Polakach jako tych,

którzy wyssali antysemityzm z mlekiem matki, etc.) czy fanatycznie antypolskiego głównego rabina Izraela

Meira Lau.

Dodajmy, Ŝe podczas tegoŜ niefortunnego pobytu w Izraelu, gdy Bartoszewski "przeleciał jak huragan"

przez ten kraj, szanowny minister spraw zagranicznych zdąŜył popełnić jeszcze jedną gafę. Usiłując,

zgodnie ze swym zwyczajem, jak najmocniej przypochlebić się swym aktualnym interlokutorom,

Bartoszewski przyobiecał w Izraelu "zwrot majątku, który naleŜał przed wojną do śydów" (Wg T.

Kosobudzkiego, op. cit., s. 36). Do składania takich obietnic nie miał Ŝadnego upowaŜnienia ani ze strony

władz polskich, ani tym bardziej polskiego Sejmu!

Nagrodzony medalem ku czci polako Ŝ ercy

Jak wytłumaczyć fakt, Ŝe Bartoszewski w swej wciąŜ nienasyconej pogoni za dowodami uznania z

zagranicy (ordery, nagrody etc.) posunął się nawet do przyjęcia medalu upamiętniającego zasługi

najgorszego niemieckiego polakoŜercy lat 20. XX wieku, ministra spraw zagranicznych Niemiec w latach

1923-1929 Gustawa Stresemanna. Przypomnijmy tu, co pisał o Stresemannie były minister spraw

zagranicznych Niemiec Joschka Fisher na łamach "Gazety Wyborczej" z 6-7 maja 2000 r.: "Celem

Stresemanna była bowiem głównie rewizja granic na niekorzyść Polski, której istnienia w formie z 1928 r.

nie akceptował (�) wszelkie starania Francji o 'wschodnie Locarno' udało się Stresemannowi zniweczyć.

Polska straciła równieŜ najwięcej i to właśnie było celem stresemannowskiej polityki". Fischer pisał

równieŜ o na wskroś rewizjonistycznym programie Stresemanna, który dąŜył do zmiany granic wschodnich

Niemiec na szkodę Polski. Jego celem było m.in. odzyskanie Gdańska dla Niemiec, przejęcie przez Niemcy

"polskiego korytarza" i przesunięcie na korzyść Niemiec granicy z Polską na Górnym Śląsku. Jak z tego

wynika, nawet Hitler w 1939 r. miał "skromniejsze" od Stresemanna Ŝądania pod adresem Polski. Nie

domagał się zmiany na naszą niekorzyść granicy na Śląsku. Jak widać, to wszystko nie przeszkodziło

Bartoszewskiemu w przyjęciu w grudniu 1996 r. złotego medalu ku czci zajadłego antypolskiego

rewizjonisty. Wręczył mu go uroczyście w Moguncji sam minister spraw zagranicznych RFN Klaus Kinkiel

(Por. "Wolny czyni dobro. Laudacja wygłoszona przez ministra spraw zagranicznych RFN Klausa Kinkla

15 listopada 1996 r. w Moguncji z okazji wręczenia profesorowi Władysławowi Bartoszewskiemu złotego

medalu Towarzystwa im. Gustawa Stresemanna", "Gazeta Wyborcza" z 5 grudnia 1996 r.). Taki splendor!

Czy o przyjęciu medalu ku czci takiego polakoŜercy zdecydowała nieznająca granic pogoń

Bartoszewskiego za zaszczytami, czy teŜ typowa w jego przypadku ignorancja polityka bez wyŜszych

studiów, choć nader chętnie tytułującego się jako profesor! Być moŜe Bartoszewski, zajmujący się przedtem

w swych pracach głównie historią po 1939 r., rzeczywiście "nie doczytał", nie poznał faktów o

polakoŜerczych działaniach polityka, którego medalem został uhonorowany. Czy moŜna sobie wyobrazić

jednak, Ŝe ktoś przyjmujący odznaczenie ku czci jakiejś osoby zaniedbuje poznania podstawowych faktów z

jego Ŝycia? A w przypadku Stresemanna jego polakoŜerstwo było cechą podstawową i wręcz przysłowiową.

Skrajny filosemityzm Bartoszewskiego negatywnie odbijał się - kosztem Polaków - na jego zachowaniu w

roli przewodniczącego Prezydium Międzynarodowej Rady Państwowego Muzeum w Oświęcimiu. To

prezydium "wsławiło się" m.in. podjęciem decyzji o usunięciu krzyŜy w grudniu 1997 r. z terenu byłego KL

Auschwitz-Birkenau. Decyzję podejmowano bez wiedzy członków Rady.

Haniebne milczenie Bartoszewskiego

Po zostaniu kolejny raz ministrem spraw zagranicznych (w rządzie Jerzego Buzka) Bartoszewski

skompromitował się absolutną, skrajną wręcz "pasywnością" wobec tak licznych przejawów antypolonizmu

za granicą. JakŜe symptomatyczne pod tym względem było np. jego zachowanie podczas oficjalnej wizyty

w Izraelu. Tak gadatliwy skądinąd minister Bartoszewski nie zdobył się nawet na słowo riposty w

izraelskim parlamencie - Knesecie. Milczał w stylu, jak mówi Wałęsa: "ani be, ani me, ani kukuryku!", gdy

w jego obecności rzucano najgorsze kalumnie na Polaków za ich zachowanie w czasie wojny. Wśród

rzucających oszczerstwa był nawet wiceprzewodniczący Knesetu Ruby Rivlin z partii Likud, który "uznał

Polaków za współodpowiedzialnych za to, co się działo na polskiej ziemi podczas holokaustu". (Por. R.

Frister w korespondencji z Jerozolimy pt. "Trudny dzień w Knesecie", "Polityka" z 9 grudnia 2000 r.).

Rivlin twierdził równieŜ, Ŝe w zbiorowej i indywidualnej pamięci śydów "zostało niestety tak wielu

Polaków, którzy stali po stronie nazistowskich morderców i nawet uczestniczyli aktywnie w

prześladowaniu, upokorzeniu, wygnaniu i na koniec takŜe mordowaniu milionów śydów. , sam fakt, Ŝe

jakieś państwo było okupowane podczas drugiej wojny światowej, nie zwalnia go to od rachunku sumienia,

który powinno zrobić za czyny swoich synów . (Cyt. za "Głos" z 9 grudnia 2000 r.).

Ruby Rivlin uwaŜał takŜe, Ŝe "Polska musi przejść długą drogę, aby móc spojrzeć prosto w oczy narodowi

Ŝydowskiemu". (Wg R.S. Dybczyński "I co z tego wynika", "Głos" z 16 grudnia 2000 r.). Posunął się nawet

do zaliczenia Polski "do grona państw rządzonych przez reŜimy faszystowskie, jak Chorwacja i Węgry,

bądź teŜ kolaborujących z rasistowskimi Niemcami - jak Francja". (Wg listu ambasadora RP w Izraelu M.

Kozłowskiego "Policzek dla milionów Polaków", "Gazeta Wyborcza" z 22 stycznia 2001 r.).

Polaków zaatakowali takŜe liczni inni posłowie izraelscy. Pytanie, co zrobił w tej sytuacji oficjalny

przedstawiciel Polski - minister Bartoszewski? Powinien stanowczo zareagować na antypolskie kalumnie -

jako Polak, jako polski minister spraw zagranicznych, jako były więzień obozu koncentracyjnego, jako

honorowy obywatel Izraela. Powiedzmy wprost - zachował się fatalnie, bagatelizując całą sprawę, nie

wykazując minimum polskiej godności. Według Krystyny Montgomery (tekst "Trochę więcej albo mniej",

"Gazeta Wyborcza" z 29 listopada 2000 r.): Bartoszewski nie chciał komentować wystąpień posłów. "To

byłby początek bardzo przykrej dyskusji" - powiedział. A więc na Polaków moŜna publicznie wylewać

kubły pomyj w obecności polskiego ministra spraw zagranicznych, a on woli stosować uniki "Gdzie nasza

godność starej daty?" - jak śpiewał Jan Pietrzak.

Niezbyt pomyślna dla Polski okazała się równieŜ zorganizowana w kwietniu 2001 r. podróŜ

Bartoszewskiego do USA wspólnie z Włodzimierzem Cimoszewiczem. Głównym celem było wystąpienie

w waszyngtońskim Holocaust Memorial Museum. Bartoszewski nie omieszkał przy tej okazji szczególnie

wyeksponować swych "męczeńskich" zasług z czasów 7-miesięcznego pobytu w Oświęcimiu, podkreślając,

Ŝe z tego tytułu sam "wypchany, powinien się znaleźć w muzeum". (Por. Z. śmigrodzki "Antypolska

peregrynacja", "Nasza Polska" z 1 maja 2001 r.). DuŜo gorzej mówił o własnym kraju i rodakach, gromko

bijąc się w piersi za zbrodnię w Jedwabnem i akcentując: "Wierzę w naszego wspólnego Boga. On rzekł:

'Sodoma zostanie uratowana, jeśli znajdzie się dziesięciu sprawiedliwych'. W Jedwabnem nie znalazło się.

Dziś mówimy o tej zbrodni, jutro moŜe dowiemy się o kolejnych . Mojemu małemu krajowi Ŝyczę

wielkości moralnej".

Władysław "Szybkomówny", jak niektórzy nazywają Bartoszewskiego, i tym razem zapłacił za swój nazbyt

pospieszny potok słów, wyprzedzający jakiekolwiek racjonalne myślenie. Palnął bowiem stwierdzenie

ujawniające całe rozmiary jego zakompleksienia w związku z przynaleŜnością do rzekomo "małej" Polski.

Powiedział: "Mojemu małemu krajowi Ŝyczę wielkości moralnej". Ze zdumieniem komentował to

"chlapnięcie" Bartoszewskiego prof. Zbigniew śmigrodzki na łamach "Naszej Polski" z 1 maja 2001 r.:

"MoŜna teŜ mieć uzasadnione wątpliwości, o jaki tu 'mały kraj', któremu potrzebna jest 'wielkość moralna',

chodzi? PrzecieŜ Polska małym krajem nie jest, a przy tym mocno wątpię, sądząc po zachowaniu Ministra,

czy uwaŜa on 'ten kraj' za swój. Natomiast 'wielkości' potrzebuje nadzwyczajnej pilnie państwo Izrael wraz

ze wszystkimi swoimi zagranicznymi ośrodkami wpływu".

Popieraj ą c J.T. Grossa

Na tle tak szokującego zobojętnienia Bartoszewskiego dla sprawy zagroŜeń antypolonizmu, ba, jego

karygodnej jak na ministra spraw zagranicznych RP pasywności w tej kwestii, tym bardziej rzucało się w

oczy jego poparcie dla antypolskiego fałszerza i oszczercy Jana Tomasza Grossa. Swego rodzaju skandalem

był fakt, Ŝe kierowane przez Bartoszewskiego Ministerstwo Spraw Zagranicznych sfinansowało niezwykle

tendencyjnie dobrany, głównie progrossowych artykułów, angielski zbiór "Więzi" o Jedwabnem. Sam

Bartoszewski niejednokrotnie występował w telewizji i radiu z Ŝądaniami przeproszenia przez Polaków

śydów za mord w Jedwabnem (m.in. w programie I Polskiego Radia 12 marca 2001 r. i w "Monitorze

Wiadomości" telewizyjnych 10 lipca 2001 r. - w tym ostatnim programie zadziwiał rozmiarami

zacietrzewienia, jednoznacznie akcentując winę Polaków jako narodu).

Znana z gruntownej znajomości polityki niemieckiej dziennikarka "Tygodnika Solidarność" Teresa

Kuczyńska tak pisała w numerze z 31 maja 2002 r. "Prostujmy, co skrzywione": "W zniekształcaniu historii

duŜy jest udział Polaków. Podczas mojego pobytu w Niemczech w czasie Świąt Wielkanocnych

wysłuchałam w niemieckiej telewizji wywiadu-rzeki z Władysławem Bartoszewskim, byłym ministrem

spraw zagranicznych, autorytetem moralnym. Z właściwą sobie swadą opowiadał Niemcom o swoich

przeŜyciach wojennych, m.in. pobycie w Oświęcimiu, późniejszej działalności w AK, w ogóle o okupacji w

Polsce, o losie śydów w getcie i ani razu w toku tej opowieści nie padło, Ŝe sprawcami zła byli Niemcy.

Sprawcami wszystkich okropności, jakie przytoczył, byli naziści bez narodowości. Obawa, by nie urazić

Niemców przypomnieniem ich zbrodni, zamazuje historię. Bartoszewski jest w takiej dyplomacji

mistrzem".

Skandaliczną pasywność wobec ofensywy antypolonizmu połączył Bartoszewski z równoczesnymi

działaniami godzącymi w najlepszych obrońców dobrego imienia Polski za granicą, od prezesa Kongresu

Polonii Amerykańskiej Edwarda Moskala po przywódcę Polonii w Ameryce Południowej Jana

Kobylańskiego. Zgodnie z zaleceniami Bartoszewskiego kierowane przezeń słuŜby dyplomatyczne RP w

USA próbowały, jak mogły, podwaŜać pozycję prezesa E. Moskala. W listopadzie 2000 r. z kolei

Bartoszewski odwołał ze stanowiska polskiego konsula honorowego w Urugwaju, jednego z

najwybitniejszych polskich patriotów za granicą, Jana Kobylańskiego - człowieka, który, nawet jak

przyznawała "Gazeta Wyborcza" z 14 listopada 2000 r., "jest najbardziej znaną postacią Polonii w Ameryce

Południowej". Głównym powodem odwołania Kobylańskiego przez Bartoszewskiego stał się list

przywódcy Polonii w Ameryce Południowej z wyrazami poparcia dla prezesa E. Moskala.

Czas inwalidów

Dzisiejszy Bartoszewski niewiele ma wspólnego z postawami dawnego Bartoszewskiego z wcześniejszych

dziesięcioleci jego Ŝycia w dobie wojny, stalinizmu czy gomułkowszczyzny. Wtedy reprezentował własne

zdanie i cięŜko płacił za niezaleŜność myślenia. Dziś woli koniunkturalizm, oportunizm, przystosowanie się

do "kliki" w Polsce i za granicą, czerpiąc z tego bardzo duŜe splendory i spełniając funkcje, do których nie

dorósł kompetencjami. Był przecieŜ chyba jednym z najgorszych ministrów spraw zagranicznych w całej

historii krajów Europy Środkowowschodniej! Bartoszewski dał w ostatnim dziesięcioleciu aŜ nadto wiele

dowodów na to, Ŝe gotów jest we wszystkim maksymalnie iść na rękę "klice" byłej Unii Wolności z

"warszawki" i "krakówka". Był dla niej wygodny dzięki swemu ogromnemu pragnieniu zaistnienia za

wszelką cenę na liczącym się stanowisku w Ŝyciu publicznym. Choćby kosztem rezygnacji z dawnych

ideałów i wartości, choćby przy poparciu ludzi, którzy te wartości depczą z premedytacją, tak jak Adam

Michnik!

JakŜe bardzo pasują do postawy Bartoszewskiego smutne słowa wielkiego polskiego myśliciela

politycznego Maurycego Mochnackiego, zapisane w jego wspaniałym "Powstaniu narodu polskiego w roku

1830 i 1831": "Liczyła Polska pod obcym uciskiem wielu męczenników dobrej sprawy. Tych czcił naród

jako świętych w dniach swej niewoli; cóŜ naturalniejszego, Ŝe ich potem w rewolucji, uiszczając się z długu

wdzięczności, powoływał do głównych urzędów? Lecz nie zawsze poczciwość z talentem w parze chodzą.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: