O ISTOCIE MUZYKI

MUZYKA JAKO ZJAWISKO SPOŁECZNE

Muzyka jest sztuką. Stanowi przejaw artystycznej działalności człowieka. Działalność artystyczna człowieka stanowi jedną z licznych form jego działalności. Mogła się wyłonić tylko w życiu zbiorowym, jako jedna z form współpracy ludzkiej
i wzajemnego porozumienia się ludzi. Spełniała różnorodne funkcje i nadal służy określonym celom w życiu społecznym. Jest więc zjawiskiem społecznym,
przez co odnoszą się do niej prawa społeczne, głównie dotyczące prawidłowości rozwoju. Jest zależna od społeczeństwa i zmienia się wraz ze zmianami życia społecznego. Człowiek tworzy muzykę, aby dać w niej wyraz swym przeżyciom, które powstają zależnie od określonej rzeczywistości społecznej i mają być przekazane innym ludziom.

Zjawiskiem społecznym jest sama twórczość, odtwórczość (wykonawstwo), odbiorczość muzyki i wszystko, co temu służy – wydawnictwa muzyczne, szkolnictwo muzyczne, publicystyka muzyczna i nauka o muzyce (muzykologia).

Odbiorczość – słuchanie muzyki, upodobanie do jednych gatunków muzycznych
i krytyczny stosunek do innych, przyjemność w percepcji jednych stylów muzycznych, a odrzucanie innych.

Przeżycie dzieła sztuki wzbogaca wiedzę człowieka o świecie, o życiu. Dzieło podaje mu tę wiedzę przez pryzmat subiektywnego przeżycia twórcy.

SPECYFIKA MUZYKI JAKO DZIEŁO SZTUKI

Tworzywem muzyki są dźwięki – materiał dźwiękowy.

Utwór muzyczny nie posiada swej rozciągłości w przestrzeni, ma tylko rozciągłość
w czasie, trwa przez określony czas. Muzyka zmienia się w każdym momencie swego przebiegu.

Muzyka odzwierciedla rzeczywistość w inny sposób, niż to czynią pozostałe sztuki.

Tragizm czy nastroje bohaterskie dają się z łatwością odczytać z każdego utworu muzycznego, ale te uczucia każdy może interpretować inaczej.