Lowell_Elizabeth_Perłowa_Zatoka_03.pdf

Elizabeth

Lowell

PERŁOWA ZATOKA

Z angielskiego przełożyła Bożena Krzyżanowska

Część 3 cyklu: Donovanowie

Jak słoma na powierzchni unoszą się błędy; Jeśli chcesz

znaleźć perły, poszukaj ich głębiej.

Dryden

Prolog

Perła lśni, gdzie oko było.

W. Szekspir, Burza

Broome, Australia, listopad

Południowa część nieba wyglądała niezwykle groźnie - tam,

gdzie powinien znajdować się horyzont, nieboskłon

całkowicie zlewał się w morzem. Zapowiadało to zbliżającą

się burzę. Upał spowijał ziemię niczym niewidoczny, palący

cień słońca.

Strużka potu spływała po nagiej piersi mężczyzny, kiedy

otwierał drzwi prowadzące do budynku, w którym sortowano

perły. W środku wystukał na tabliczce numer kodu, a potem

zamknął za sobą grube stalowe podwoje. Chociaż pod

pretekstem wyrywkowej kontroli systemu bezpieczeństwa

wyrzucił wszystkich pracujących tu ludzi, niemal natychmiast

w całym pomieszczeniu zapanował morderczy upał. Budynek

był pokryty blachą, dlatego w chwilę po wyłączeniu

klimatyzacji przestawało się odczuwać skutki jej działania,

mimo to natychmiast po wystukaniu kodu zatrzymał to

urządzenie.

Nie lubił się pocić, lecz przy pracującej klimatyzacji nie

usłyszałby, gdyby ktoś skradał się za jego plecami lub po

cichu otwierał drzwi. W związku z tym nacisnął następny

przełącznik i zadowolił się delikatnym podmuchem powietrza;

wywołanym przez wiszące pod sufitem wentylatory. Nad jego

głową metalowe śmigła niczym gigantyczne noże przecinały

ciężkie powietrze. Mógł otworzyć okna chronione przez

stalowe okiennice, by wpuścić do środka nieco światła i

powietrza, lecz tego nie zrobił. Nie chciał, by podpatrzył go

któryś z wścibskich pracowników.

Wszyscy byli niezmiernie ciekawi, gdzie ukrywa swoje

wspaniałe perły.

Odruchowo wytarł w ręcznik spocone ręce, twarz i ramiona.

Dopiero potem zbliżył się do stołów, na których sortowano

perły. W promieniach jasnego światła leżały równe rządki i

kuszące kupki prawdziwych skarbów morza. Aż się prosiły,

by ich dotknąć, musnąć je, popieścić, rozkoszować się nimi.

Oddać im cześć.

Lecz nie spoconymi dłońmi. Perły są najdelikatniejsze

spośród wszystkich klejnotów. Tłuszcze i kwasy znajdujące

(się w ludzkim pocie niszczą cieniutkie, gładkie warstewki,

którymi ostryga cierpliwie, acz bezmyślnie pokrywa miejsce

skaleczenia. Jeśli nie zachowa się ostrożności, łatwo zniszczyć

legendarny blask pereł i zmatowić delikatne, tańczące pod

gładką jak jedwab powierzchnią nieuchwytne smużki światła.

Wirujące jak marzenie. Istny cud. Zawsze nieuchwytne.

Choć człowiek niezmiennie starał się je pochwycić. Już

cztery tysiące lat przed naszą erą ludzie kolekcjonowali,

przechowywali, czcili i podziwiali lśniące cudeńka wydobyte

z morza. Narodzone z burzy, poczęte we mgle, dzieci

księżycowego blasku, łzy bogów; wszystkie te określenia

próbujące wyjaśnić pochodzenie owych skarbów, były równie

tajemnicze jak same perły.

Zachwycali się nimi zarówno barbarzyńcy, jak i ludzie

cywilizowani, dzikie plemiona i esteci - niewiele kultur

zdołało oprzeć się czarowi pereł. Były to najwspanialsze

spośród wszystkich klejnotów, gdyż nie wymagały

szlifowania ani polerowania, wystarczyło im jedynie ludzkie

uznanie. I chciwość. Wierzono, iż perły są uosobieniem

zarówno cielesności, jak i wzniosłości, dlatego ozdabiano nimi

ołtarze Wenus i relikwiarze świętych. Rozpuszczone w winie,

leczyły ludzkie ciało. Grzebane wraz ze zmarłymi, sławiły

bogactwo ludzi żyjących. Noszone przez królów, księży,

imperatorów, sułtanów i czarnoksiężników, stanowiły dowód

ich absolutnej władzy.

Każdy, kto posiadał perły, dysponował magiczną mocą

Okruchy magii leżały na tacach i kupkach, mieniąc się i

kusząc nieograniczonymi możliwościami. Przepaść między

współczesnym racjonalnym podejściem a szacunkiem, jakim

darzyli te klejnoty morza ludzie z epoki kamienia, była tak

niepokaźna jak warstewka masy perłowej.

Z pewnością wśród tak ogromnej ilości cudów możliwy jest

następny...

Mężczyzna powoli przejrzał dziewiczobiałe, lśniącozłociste

i pawioczarne, pochodzące z mórz południowych perły, które

pracujący tu ludzie sortowali, dobierając pod względem

rozmiaru, koloru i jakości. Jednak nie interesowała go żadna z

leżących na stole pereł. To on jako pierwszy po każdych

zbiorach je segregował, wybierając najlepsze, naprawdę tylko

najlepsze efekty dwuletniej pracy. Obojętne, czy człowiek

składa ofiarę bogom, czy mocom piekielnym, może im oddać

tylko to, co najlepsze.

Kiedy podążał w stronę znajdujących się na drugim krańcu

budynku stalowych drzwi, które sięgały od podłogi po sufit,

towarzyszył mu pisk twardej gumy, sunącej po wyłożonej

kafelkami podłodze. W ogóle nie zwracał na ten dźwięk

uwagi. Podobnie idący człowiek nie słyszy swoich kroków.

Chociaż stalowe drzwi prowadziły donikąd, wyposażone

były w następny zamek szyfrowy. Za grubą warstwą stali

znajdował się skarb nie mający sobie równego na świecie.

Mężczyzna otworzył szeroko drzwi. Głębokie szuflady w

skarbcu ukrywały niezliczone tace pereł - bogactwo wydobyte

z morza w ciągu kilku minionych lat. Każda szuflada

zaopatrzona była w masywny stalowy uchwyt i bębnowy

zamek często spotykany w prywatnych sejfach. Tropikalny

klimat w błyskawicznym tempie potrafił zniszczyć wszelkie

cuda elektroniki. W szufladach spoczywały tace pereł - na

widok takiego bogactwa nawet świętego ogarnęłaby chciwość.

Chociaż mężczyzna wiedział, że jest sam, nie zdołał się

opanować i ponownie obejrzał się przez ramię. Tak samo jak

poprzednio zobaczył jedynie długi cień własnych podejrzeń.

Odwrócił się w stronę skarbca.

Teraz czekała go ciężka próba. Wszyscy wiedzieli, że od

dawna nie potrafi o własnych siłach utrzymać się na nogach,

w związku z tym może sięgnąć jedynie do poziomu głowy

siedzącego człowieka. Nikt by nie uwierzył, że jest w stanie

samodzielnie dotrzeć do najwyższych szuflad.

Gdyby ktoś próbował znaleźć jego tajny skład pereł, z

pewnością szukałby nisko, nie zaglądając na górę.

Z ponurym uśmiechem na ustach ponownie wytarł ręce, po

czym złapał najwyższy uchwyt, do jakiego zdołał sięgnąć.

Nogi miał wprawdzie cienkie jak zapałki, lecz wielu ludzi

mogłoby mu pozazdrościć wspaniale umięśnionych ramion.

Piął się w górę po trzymetrowej ścianie szuflad, powoli

zmieniając ręce i podciągając się na nich. W pewnym

momencie spocone palce ześlizgnęły się z uchwytu. Nim

zdołał ponownie czegoś się złapać, dziwny, wykonany ze stali

nierdzewnej pierścień zdobiący palec prawej ręki zgrzytnął i

zarysował stal. Drobne rysy zlały się z wieloma innymi

niewyraźnymi dowodami świadczącymi o wielokrotnej

wspinaczce na tę osobistą golgotę.

Ciężko dysząc, jedną ręką złapał uchwyt środkowej szuflady

z najwyższego rzędu, a drugą wystukał kilka numerków.

Gdzieś z tyłu, niemal przy ścianie, stuknęła zasuwa. Klik.

Klik. A potem jeszcze raz: klik.

Szybko zsunął się w dół, zadowolony, że może odciążyć

ramiona. Potem ujął w dłonie dwa przypadkowe uchwyty i

pociągnął za oba jednocześnie,

Dolna część regału drgnęła. Powoli, z wdziękiem słonia

gruba stalowa płaszczyzna obróciła się na ukrytych

sworzniach. Najniższe szuflady nie były tak głębokie, jak

mogłoby się wydawać. W znajdującej się za nimi wnęce

tkwiło kilka wąskich, płytkich, zamykanych na zamki szuflad.

Mężczyzna wetknął ostre stalowe kolce swego pierścienia w

otwory widoczne na powierzchni szuflady z lewej strony,

obrócił i delikatnie pociągnął.

Szuflada wysunęła się.

Po raz pierwszy wyraźnie się zawahał. Obejrzał się szybko

przez ramię, by sprawdzić, czy wciąż jest sam, po czym

wyciągnął z szuflady długie, płaskie pudełko na klejnoty. Z

czcią godną kapłana przyjmującego komunię podniósł wieko.

Czarna Trójca zalśniła na tle aksamitu w kolorze zmierzchu.

Chociaż już wiele razy oglądał ten potrójny nie nanizany

naszyjnik, poczuł ucisk w sercu i usłyszał własny

przyspieszony oddech. Nie przewiercone, nie tknięte ludzką

ręką perły wciąż wyglądały dokładnie tak samo jak w dniu,

kiedy delikatnie wyjął je z chłodnych, śliskich macic, i nie

przypominały żadnych innych skarbów świata.

Każda z nich była tworem genetycznie wyjątkowej odmiany

ostryg hodowanych w Perłowej Zatoce. W taki oto sposób

powstawały obdarzone niezwykłym blaskiem czarne perły,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: