Raport w sprawie Foo-Fighterów cz1.pdf

Raport w sprawie Foo-Fighterów

Część 1

Kiedy natura jakiegoś zjawiska pozostaje zagadką, nieuczciwością byłoby przekonywanie o jej

rozwiązaniu. Jeszcze większym błędem byłoby jednak utrwalanie pewnych aspektów takiej zagadki,

które od początku nimi nie były...

13 sierpnia 1976 roku niemiecki pilot D.W. leciał prywatnym samolotem Piper Arrow PA-28.

Lot odbywał na trasie Diepholz-Petershagen. Czyste, praktycznie bezchmurne niebo umożliwiało

znakomitą widoczność. Była godzina 5 rano. W pewnej chwili pilot kątem oka zauważył, że w

kierunku jego maszyny zbliża się z lewej strony dziwne jasne światło. Przez kolejne minuty dystans

między samolotem i obiektem sukcesywnie malał, aby w końcu się ustabilizować. Choć obiekt

zdawał się być bardzo blisko, pilot nie był w stanie precyzyjnie określić odległości, jaka go od niego

dzieliła. To coś miało wyraźnie jajowaty kształt i było ustawione poziomo w kierunku lotu.

Centralna część świeciła jaskrawym żółtym światłem, zaś obwód w kolorze pomarańczowym – był

ciemniejszy i lekko rozmazany.

Średnica tak widzianego obiektu była trzy razy większa od Księżyca w pełni. Ponieważ obiekt

cały czas leciał równolegle do samolotu i pozostawał na tym samym pułapie, pilot postanowił

bezzwłocznie powiadomić o całym incydencie centrum lotów w Hannowerze. Tam poinformowano

go, że ich radar potwierdza obecność jakiegoś nie zidentyfikowanego celu w bliskim sąsiedztwie

jego samolotu i że do akcji skierowano już samoloty wojskowe. Zaledwie cztery minuty później po

obu stronach Piper Arrowa pojawiły się dwa myśliwce typu F-4 Phantom. W tym samym niemal

momencie „jajowate światło” błyskawicznie przyspieszyło i zwiększając pułap lotu, przemknęło

przed maszyną D. W., znikając z pola widzenia pilota w ciągu kilku sekund.

Opierając się na dostępnej obecnie wiedzy na temat wszelkich naturalnych zjawisk atmosfe-

rycznych, powyższa relacja pozostaje nie wyjaśniona. Jej zagadkowość wynika nie tylko z faktu, że

jakiś nie zidentyfikowany jasno świecący obiekt najwyraźniej celowo zbliżył się do lecącego

samolotu, następnie podążał w jego sąsiedztwie, a na koniec błyskawicznie się oddalił, dokładnie w

chwili gdy na miejsce przybyły uzbrojone wojskowe myśliwce. Zagadka analogicznych

powojennych raportów mówiących o spotkaniach pilotów z nie zidentyfikowanymi jasno

świecącymi obiektami wynika również z tego, że, jak zgodnie twierdzi wielu badaczy, do

podobnych incydentów zaczęło dochodzić już w okresie II wojny światowej. W literaturze

ufologicznej zdarzenia te zyskały sobie miano raportów na temat foo-fighterów * .

Notatki prasowe: grudzień 1944 – styczeń 1945

Pierwsze prasowe doniesienia na temat foo-fighterów pojawiły się w grudniu 1944 roku.

Początkowo były to krótkie notatki zdawkowo informujące o prawdopodobnym zastosowaniu przez

Niemców jakiejś nowej, nieznanej dotychczas broni. 13 grudnia 1944 roku w zamieszczonym w

czasopiśmie Algory komunikacie Reutera – traktowanym obecnie za pierwszą prasową informację

na ten temat – stwierdzono między innymi:

„Niemcy wyprodukowali tajną broń w związku z sezonem Świątecznym. Nowe urządzenie,

najwidoczniej broń przeciwlotnicza, przypomina wielkie szklane kule, jakie ozdabiają świąteczne

choinki. Nie podano dotychczas informacji, co utrzymuje je w powietrzu [...], co jest w ich

wnętrzu lub jakie ma być dokładnie ich przeznaczenie”.

Już następnego dnia, 14 grudnia 1944 roku, bardzo zbliżona w swojej wymowie informacja

zagościła na łamach New York Timesa :

„Nowa broń Niemców ukazała się na niebie zachodniego frontu. Zostało to ujawnione dzisiaj.

Przedstawiciel sił powietrznych stwierdził, że nad terytorium Niemiec ich piloci napotykają

kule w srebrnym kolorze. Kule te przemieszczają się pojedynczo lub w grupach. Czasami są na

wpół przezroczyste”.

Po ponad dwóch tygodniach przerwy, na początku stycznia 1945 roku, głos na temat foo-

fighterów ponownie zabrał New York Times , a także New York Herald Tribune . Źródłem, na którym

oparto się w obu notatkach, był reporter Associated Press Bob Wilson. 31 grudnia 1944 roku

odwiedził personel 415 Dywizjonu Nocnych Myśliwców stacjonujący w Dijon we Francji. Powód

jego wizyty akurat w tej jednostce nie był bynajmniej przypadkowy. To właśnie raporty pilotów 415

Dywizjonu Nocnych Myśliwców złożone dwa tygodnie wcześniej stały się główną przyczyną

pierwszej afery, jaka rozpętała się wokół obserwacji nie zidentyfikowanych ognistych kul nad

niemieckim niebem. Artykuł w New York Timesie stwierdzał:

„AMERYKAŃSKA BAZA MYŚLIWCÓW NOCNYCH, Francja, 1 stycznia. Niemcy

wypuścili coś nowego na niebo nad Niemcami. Są to niesamowite, tajemnicze „foo-fightery”,

kule ognia, które przelatują wzdłuż skrzydeł Beaufighterów wykonujących loty bojowe nad

Rzeszą.

Amerykańscy piloci spotykają straszne „foo-fightery” podczas swoich nocnych lotów od

ponad miesiąca. Najwidoczniej nikt nie wie, czym jest ta nowa broń na niebie.

Kule ognia pojawiają się nagle i towarzyszą samolotom przez wiele kilometrów. Sprawiają

wrażenie kontrolowanych radiowo z ziemi i podążają za samolotami lecącymi 480 kilometrów

na godzinę, co potwierdzają oficjalne raporty.

– Są trzy typy tych świateł, które nazywamy foo-fighterami – mówi porucznik Donald

Meiers z Chicago. – Jedne są czerwonymi kulami ognia pojawiającymi się za końcami

naszych skrzydeł i lecącymi razem z nami; drugie stanowią ustawione pionowo trzy kule

ognia lecące przed nami; a trzecie, to grupy około piętnastu świateł, które pojawiają się w

dużej odległości – jak zawieszone w powietrzu świąteczne choinki – zapalając się i gasnąc.

Piloci z tej eskadry nocnych myśliwców – operujący od września 1943 roku – traktują te

świecące kule jako najbardziej niesamowitą rzecz, z jaką się spotkali. Są przekonani, że foo-

fightery mogą być bronią zarówno psychologiczną, jak i wojskową.

– Foo-fighter przechwycił mnie na wysokości 200 metrów i ścigał przez 30 kilometrów,

aż do doliny Renu – oświadczył Meiers. – Skręciłem w prawo i dwie kule ognia skręciły ze

mną. Lecieliśmy z prędkością 418 kilometrów na godzinę i te kule dotrzymywały nam

kroku. Innym razem, kiedy przyczepił się do nas foo-fighter , zanurkowałem z prędkością

580 kilometrów na godzinę. Przez chwilę trzymał się tuż za końcami naszych skrzydeł, a

następnie śmignął w niebo. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem te twory, przyszła mi do

głowy okropna myśl, że Niemcy na ziemi są już gotowi, aby nacisnąć odpowiedni guzik i

zdetonować to coś. Ale one nie wybuchały ani nie atakowały nas. Po prostu wyglądało na to,

że podążają za nami jak błędny ognik [podkreślenia – B.R.]”.

Po kolejnych dwóch tygodniach, 15 stycznia 1945 roku, problem zagadkowych obserwacji

dokonywanych przez alianckich pilotów powrócił na łamach magazynów Newsweek i Time .

„To było więcej jak miesiąc temu – pisał Newsweek – kiedy alianckie myśliwce pierwszy raz

napotkały coś, co teraz nazywa się foo-fighterami . Poza bezskrzydłowymi kulami piloci donoszą

o dwóch innych ich typach. Pierwszym są grupy trzech małych kul, które lecą z przodu

samolotów, a drugim grupy piętnastu, które utrzymując pewien dystans, zapalają się i gasną.

Najprawdopodobniej kontrolowane przez radio foo-fightery trzymają formację z samolotami,

nawet gdy te wznoszą się, opadają lub próbują je zgubić.

– Ale nigdy nas nie atakują – powiedział w tym tygodniu Meiers. – Sprawiają wrażenie,

jakby nas śledziły.

Mające prawdopodobnie związek ze srebrzystymi kulami obserwowanymi przez pilotów

podczas dziennych lotów ( Newsweek , 25 grudnia 1944 roku) foo-fightery najwidoczniej

wprawiły w daleko idące zdziwienie oficerów wywiadu. Możliwe że są one przejawem nowych

antyradarowych urządzeń, jakie opracowali Niemcy. Z drugiej strony, mogą być ogniem z

silników mniejszych, zdalnie sterowanych modeli Messerschmitta Me-163, latającego skrzydła o

napędzie rakietowym.

Operujące podczas dnia bombowce napotkały Me-163, który posiadał w dziobie ładunek

wybuchowy i był najwidoczniej przeznaczony do uderzenia w samoloty alianckie. Jednak, kiedy

jeden z pilotów przyglądał się zbliżającemu się do niego foo-fighterowi , nie zauważył nic, poza

kulą”.

Istotnym podsumowaniem tej pierwszej fali prasowych publikacji donoszących o obserwacjach

foo-fighterów był artykuł, jaki tego samego dnia pojawił się na łamach Time'a . Po pierwsze,

prezentował on znacznie bardziej rozbudowaną listę ewentualnych „militarnych” wyjaśnień owych

zagadkowych raportów, nie ograniczając się jedynie do hipotezy o nowej tajemniczej broni

nazistów. Po drugie, włączał do dyskusji o ich ewentualnej naturze również elementy zupełnie

nowe, jak na przykład złudzenia optyczne, czy ognie świętego Elma. W późniejszych latach

hipotezy te stały się podstawą akademickiego podejścia do wyjaśnienia zjawiska foo-fighterów :

„Jeśli nie był to żart lub złudzenie optyczne, to była to bezwzględnie najbardziej zagadkowa

broń, z jaką spotkali się dotychczas alianccy piloci.

W ostatnim tygodniu załogi nocnych myśliwców operujących z Francji opowiedziały dziwną

historię o ognistych kulach, które przez ponad miesiąc podążały za ich samolotami podczas

nocnych lotów nad terytorium Niemiec. Nikt nie wie, jakie, jeśli w ogóle jakieś, miało być

przeznaczenie tych ognistych kul. Piloci przypuszczają, że była to nowa broń psychologiczna,

którą nazywają foo-fighterami . Ich opis zjawiska jest różnorodny, lecz zgadzają się, że

zagadkowe światła, trzymając się blisko ich samolotów, mają zdolność do podążania za nimi z

dużą prędkością przez wiele kilometrów. Jeden z pilotów powiedział, że wyglądający jak

czerwona piłka foo-fighter uczepił się końcówki skrzydła jego samolotu i podążał tak, dopóki nie

przyspieszył do 560 km/h, kiedy to foo-fighter poderwał się gwałtownie i wystrzelił prosto w

niebo.

Zbici z tropu całą tą sprawą sceptyczni naukowcy skłaniają się do uznania ognistych kul za

iluzję, być może powidok świateł, który pozostaje w oczach pilotów po chwilowym oślepieniu

ich przez artylerię przeciwlotniczą. Tymczasem korespondenci wojenni wzięli udział w

konferencji prasowej z udziałem wojskowych ekspertów. Wśród poważnych przypuszczeń

znalazły się następujące: (1) kule ognia były kontrolowane przez radio (oczywisty nonsens,

ponieważ za pomocą zdalnego sterowania nie mogłyby one być zsynchronizowane z manewrami

samolotów (sic!), (2) były stworzone przez „jakiegoś rodzaju indukcję elektryczną”, (3) w

pobliże samolotów przyciągały je zjawiska magnetyczne.

Korespondenci przypuszczają ponadto, że foo-fightery miały na celu: (1) oślepiać pilotów, (2)

podawać punkt celowniczy dla artylerii przeciwlotniczej, (3) wytwarzać zakłócenia w radarach

pokładowych, (4) przerywać zapłon w celu wstrzymania pracy silników podczas lotu.

Część naukowców zaproponowała jeszcze inną możliwość: ogniste kule były niczym więcej

jak ogniami świętego Elma, rodzajem czerwonawych wyładowań atmosferycznych, które często

widuje się wokół iglic kościelnych wież i okrętowych masztów. Często ukazują się one również

przy końcach skrzydeł samolotów”.

„Tajemnica foo-fighterów ” według Jo Chamberlina – grudzień 1945

Kiedy w roku 1987 brytyjski badacz Andy Roberts postanowił na nowo przyjrzeć się sprawie

foo-fighterów , jedną z pierwszych rzeczy, która wprawiła go w zdziwienie, była uboga liczba

wiadomości dostępnych na ich temat:

„...każdy ufolog słyszał o zjawisku foo-fighterów – zauważa Roberts – a wielu autorów

wspominało o nim w swoich publikacjach. Można by zatem przypuszczać, że istnieje obszerny

zbiór danych na temat tego zagadnienia. W rzeczywistości jest zupełnie inaczej”.

Ten zadziwiający brak proporcjonalności między dużą ilością publikacji wzmiankujących o foo-

fighterach a znikomą różnorodnością zawartego w nich materiału stanowi prawdziwy paradoks, tym

większy, że potrzeba było ponad 40 lat, aby ktoś zwrócił na to uwagę. Ten fakt sugeruje, że

większość autorów traktowała cały problem foo-fighterów dość powierzchownie, chcąc jedynie

zasygnalizować w swoich pracach – najczęściej ufologicznych – istnienie raportów o jakichś

Niezidentyfikowanych Obiektach Latających zgłaszanych przed słynną obserwacją Kennetha

Arnolda (24 czerwca 1947 roku). W opracowaniach tych sprawa foo-fighterów miała głównie na

celu wykazać, że zjawisko UFO nie pojawiło się po wojnie. Do dokładnej analizy samego

zagadnienia foo-fighterów nie przywiązywano jednak należytej uwagi.

Raporty o foo-fighterach charakteryzowano zazwyczaj ogólnikowym stwierdzeniem, że

dotyczyły one obserwacji tajemniczych świetlnych „obiektów” o kulistym lub eliptycznym

kształcie, które często zmieniały kolor i wykonywały inteligentne manewry. Najbardziej rzucającą

się w oczy cechą monotonii, z jaką przedstawiano zjawisko foo-fighterów , były podawane w

publikacjach przykłady konkretnych ich obserwacji. Mimo wzmiankowanej przez licznych autorów

powszechności tego typu zdarzeń, na stronach różnych książek i artykułów niezmiennie pojawiało

się zaledwie kilka tych samych incydentów. Czy była jakaś istotna przyczyna, z której ta monotonia

wynikała?

W końcowym podsumowaniu pochodzącego jeszcze z 1975 roku opracowania na temat zagadki

foo-fighterów można przeczytać następującą uwagę:

„Dzisiaj, 30 lat później, wiemy o ich [ foo-fighterów – przyp. B.R.] pochodzeniu niewiele

więcej niż autor artykułu, który ukazał się w grudniowym numerze American Legion

Magazine z 1945 roku... [podkreślenie moje – B.R.]”

Artykuł, o którym mowa, zatytułowany „The Foo Fighter Mystery” („Tajemnica foo-

fighterów ”), napisał niejaki Jo Chamberlin, który udał się w roku 1945 do Niemiec i śladem

wspominanego wcześniej reportera Associated Press Boba Wilsona odwiedził personel 415

Dywizjonu Nocnych Myśliwców. Według Andy Robertsa to właśnie w tej publikacji zawarta

została przeważająca część informacji o zjawisku foo-fighterów wykorzystywanych przez kilka

następnych dekad. Jak podaje Roberts:

„Gdyby stworzono drzewo genealogiczne wszelkich materiałów o foo-fighterach , okazałoby

się, że ich praźródłem był artykuł opublikowany w roku 1945 w American Legion Magazine

napisany przez ]o Chamberlina. Artykuł ten dał podstawę dla niemal wszystkich późniejszych

publikacji o foo-fighterach [podkreślenie moje – B.R]”.

Trudna do zignorowania rola, jaką odegrał artykuł Jo Chamberlina w kształtowaniu wizerunku

fenomenu foo-fighterów , wynikała z kilku faktów. Najistotniejszym z nich była szczegółowość, z

jaką po rozmowach z pilotami 415-tki amerykański dziennikarz opisał ich relacje ze spotkań z

zagadkowymi kulami ognia nad terytorium Niemiec. Ponieważ to właśnie na bazie tych raportów

wielu późniejszych autorów stworzyło dość jednorodny obraz całego zjawiska foo-fighterów , warto

poświęcić im nieco miejsca.

• Foo-fightery nad Niemcami

Świadkami pierwszego z owych incydentów była trzyosobowa załoga nocnego myśliwca w

składzie: dowódca, porucznik Ed Schlueter; operator radaru, porucznik Donald J. Meiers i oficer

wywiadu lecący w charakterze obserwatora, porucznik Fred Ringwald. Ich misja miała polegać na

patrolowaniu nocnego nieba w poszukiwaniu niemieckich samolotów i ich zestrzeleniu.

Wydarzenia, jakie nastąpiły później, Chamberlin opisał następująco:

„Trójka rozpoczęła wykonanie zadania od przeczesywania nocnego nieba po obu stronach

Renu na północ od Strasburga... Noc była stosunkowo jasna, z niewielką liczbą chmur,

Księżycem w pierwszej kwadrze i dość dobrą widzialnością. [...] Aby ułatwić widoczność

podczas nocnego lotu, wewnątrz samolotu było ciemno.

– Jestem ciekaw, czym są te światła nad wzgórzami? – zapytał porucznik Ringwald.

– Prawdopodobnie gwiazdami – odparł Schlueter, wiedząc z doświadczenia, że wielkość i

charakterystyka świateł są w nocy trudne do oceny.

– Nie sądzę.

– Jesteś pewien, że to nie są nasze odbicia?

– Tak.

– Światła wciąż się jarzyły – wspomina Ringwald – osiem lub dziesięć ustawionych w

szeregu pomarańczowych kul ognia leciało w powietrzu z ogromną prędkością.

Schlueter widział je z dala za swoim lewym skrzydłem. Czy ścigały go jakieś myśliwce

wroga? Bezzwłocznie zameldował o obserwacji do naziemnej kontroli lotów.

– Nikogo tam nie ma oprócz was – odpowiedziano mu. – Oszaleliście?

Na radarze [pokładowym] porucznika Meiersa również nie było widać obcych samolotów.

Porucznik Schlueter nie wiedział, co napotkał – może jakąś nową śmiercionośną niemiecką

broń – i dlatego skierował się prosto na światła gotowy do działania. Światła jednak zniknęły, by

po chwili pojawić się już znacznie dalej. Pięć minut później odleciały równym ślizgiem i oddaliły

się”.

Dość ciekawą informacją związaną z powyższym zdarzeniem jest uwaga Chamberlina mówiąca,

że po zakończeniu misji załoga zdecydowała się nie rozpowiadać nikomu o tym zajściu ani nie

składać zeń raportu. W pewnym sensie może to sygnalizować, że zatajanie przez pilotów –

szczególnie wojskowych – swoich trudnych do racjonalnego wyjaśnienia obserwacji, nie jest

jedynie praktyką powojenną wynikającą z unikania „problematycznych” tematów związanych ze

zjawiskiem UFO. Zasadniczy powód takiego postępowania, to strach lotników przed zawieszeniem

ich w lotach pod zarzutem „złej kondycji psychicznej”, czy mówiąc mniej oględnie,

prawdopodobnego wystąpienia u nich halucynacji. W przypadku pilotów 415-tki decyzja o złożeniu

oficjalnych raportów zapadła dopiero w momencie, gdy o analogicznych incydentach zaczęli

donosić także pozostali członkowie dywizjonu. Jak zauważa Chamberlin:

„Większość nabijała się z obserwatorów, dopóki sami nie przeżyli podobnej przygody”.

W tej kwestii, po wojnie praktycznie nic się nie zmieniło!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: