Luanne Rice - Sklep pod dziewiątą chmurką.pdf - Luanne Rice - hummer85

Luanne Rice

Sklep

„Pod Dziewiątą

Chmurką"

Z angielskiego przełożyła

Małgorzata Żbikowska

Podziękowania

Autorka dziękuje za okazaną sympatię, życzliwość i pomoc w

słownictwie technicznym Robowi Monteleone'owi, Johnowi S.

Johnsonowi i Dianie Atwood Johnson, Thomasowi R Brielmannowi,

Williamowi T. Crawfordowi, Jimowi, Julii i Jessice Maywaltom,

Lindzie Camarra i Karen Le Sage Stone.

Rozdział I

Do Fort Cromwell w stanie Nowy York znów zawitała jesień.

Sara Talbot siedziała na werandzie małego białego domku, popijając

jabłkowo cynamonową herbatę i zastanawiała się nad swoim losem.

Na sąsiedniej posesji dzieci myły samochód. Wodny pył z gumowego

węża musnął jej twarz. Otulona czerwonym wełnianym kocem

wystawiła twarz do słońca, wyobrażając sobie, że jest w swoim

rodzinnym domu na wyspie Elk i czuje na ustach smak słonej wody.

Ulicą wolno sunął błękitny sedan. Wyglądał, jakby należał do służb

miejskich lub do policji. Na boku miał napis „Zespół Pielęgniarek

Środowiskowych". Wjechał na podjazd przed domem Sary. Wysiadła

z niego drobna, schludnie wyglądająca kobieta w białym kitlu.

Sara uśmiechnęła się na jej widok.

- Co tutaj robisz?

- Miłe powitanie -zauważyła pielęgniarka.

- Myślałam, że już ze mną skończyłaś -stwierdziła Sara. Jedną

ręką przytrzymała koc, a drugą zmierzwiła krótkie białe włosy.

- Skończyłam z tobą? Moja córka by mi tego nie wybaczyła.

Poza tym czy sądzisz, że można w ten sposób traktować przyjaciół?

- Jestem twoją pacjentką, Meg - odparła z uśmiechem Sara.

- Byłaś, Saro, byłaś, ale teraz przyjechałyśmy zabrać cię na

przejażdżkę.

- Na przejażdżkę? Dokąd? - Spojrzała w stronę samochodu i

dostrzegła Minii na tylnym siedzeniu.

- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Saro. - Meg pochyliła

się, by ją objąć.

Sara otoczyła pielęgniarkę ramionami. Owionął ją cytrynowy

zapach szamponu. Zabrzęczały klucze, długopisy i stetoskop w

kieszeni kitla Meg. W klapie, pod plakietką z nazwiskiem, miała

przyczepionego kolorowego plastikowego misia. Trochę jej przybyło

ciała, przemknęło przez myśl Sarze, lecz uścisk był ciepły i przyjazny.

- Skąd wiedziałaś? - spytała, kiedy odsunęły się od siebie.

Skończyła dziś trzydzieści siedem lat. Nie zaplanowała z tej okazji

przyjęcia, nie dostała też żadnych kartek ani nie miała telefonu z

domu. Dzień jak każdy inny. Siedząca w samochodzie Mimi

pomachała do niej jasnoróżową kartą, na której widniały wypisane

dużymi srebrnymi literami życzenia urodzinowe.

- Zajrzałam do twojej karty choroby - uśmiechnęła się Meg. -

Chodźmy.

Will Burke stał w swoim hangarze, zaglądając pod dziób

samolotu Piper Aztec. Jesień była dla niego najlepszą porą roku.

Wszystkie trzy obsługiwane przez jego firmę samoloty miały

zamówione kursy i czekały na swoją kolej. Tereny wokół jeziora,

słynące z produkowanego tu jabłecznika i malowniczych szlaków,

często odwiedzali turyści. A on organizował im piętnastominutowe

loty widokowe, które cieszyły się szczególną popularnością w czasie

ludowego festynu. Pod koniec października zjeżdżali tu na weekend

rodzice uczącej się w dwóch miejscowych college'ach młodzieży.

Rezerwowali sobie loty tam i z powrotem do Nowego Jorku, żeby

uczestniczyć w miejscowych atrakcjach i przy okazji odwiedzić

dzieci.

Słysząc chrzęst opon na żwirze przed hangarem, wytarł klucz

nasadowy w niebieską szmatkę i włożył go do wysokiego czerwonego

pudła na narzędzia. Dochodziła szesnasta. Przyjaciółka jego córki

zarezerwowała na tę godzinę piętnastominutowy lot widokowy z

okazji urodzin, ale nie wiedział czyich. Nic trudnego, a w kieszeni

zostanie mu trzydzieści dolarów.

Wsunął koszulę w dżinsy i wyszedł na dwór przywitać klientki.

Dzień był słoneczny, a w powietrzu pachniało świeżością, uśmiechnął

się więc do nadjeżdżającego samochodu i pomachał ręką.

Wysiadły z niego Meg i Mimi Ferguson. Meg była pielęgniarką

środowiskową. Powitała go wesołym okrzykiem, na co szeroko się

uśmiechnął i podszedł do nich, zastanawiając się, która z nich

obchodzi dziś urodziny. Jego córka czasami opiekowała się małą

Mimi. Dziewczynka miała zdaje się jakieś dziesięć lat.

W tym momencie z samochodu wysiadła kobieta, której Will nie

znał. Była drobna i szczupła i wyglądała jak nastolatka. Miała bladą

cerę i niesforne włosy w kolorze musu brzoskwiniowego, ale uwagę

Willa zwrócił sposób, w jaki kobieta spojrzała w niebo: jej twarz

wyrażała absolutny zachwyt, jakby nie mogła uwierzyć, że niebo jest

takie niebieskie albo że wkrótce wzniesie się tak wysoko.

- Gotowe do lotu? -spytał.

- Którym samolotem polecicie, panie Burke? -spytała

podekscytowanym tonem Mimi.

- Tamtym. - Wskazał na dwuosobowego pipera.

- To nie zmieścimy się wszyscy. - W głosie Mimi brzmiało

rozczarowanie.

- Mimi... - powiedziała z wyrzutem Meg.

- Przykro mi, Mimi, ale w dużym samolocie trzeba zmienić olej -

powiedział Will. - Gdybym wiedział...

- Wiesz co, Mimi? -weszła mu w słowo nieznajoma kobieta. -A

może ty polecisz zamiast mnie?

- To twoje urodziny - zaprotestowała Mimi. -Ja wpadłam na ten

pomysł i chcemy, żebyś to ty poleciała.

- Wszystkiego najlepszego - zwrócił się Will do kobiety.

- Dziękuję.

Na jej twarzy znów pojawiło się zdziwienie, że może być taka

szczęśliwa. Popatrzyła na niego, a on poczuł się tak, jakby spotkał

kogoś, kogo dawno znał, lecz ten ktoś bardzo się zmienił: schudł lub

utył, zmienił fryzurę, dosięgła go choroba. Wydawało mu się, że

spotkał już tę kobietę, lecz inaczej wtedy wyglądała. Zaskoczony, że

takie zrobiła na nim wrażenie, wskazał ręką na niebo.

- Gotowa? - spytał.

- Tak.

- A więc chodźmy - powiedział, po czym zwrócił się do Mimi. -

Susan jest w biurze. Może zajrzysz do niej? - spytał z nadzieją w

głosie.

Ojciec przywiózł Secret na lotnisko. Dostała ataku duszności i

szkolna pielęgniarka usiłowała skontaktować się z matką, lecz

oczywiście nie było jej w domu. Secret powiedziała wówczas, żeby

zatelefonowała do Agencji Lotniczej Burke'a i poprosiła Willa. Ojciec

na pewno po nią przyjedzie. I tak się stało. Poczuła się lepiej, jeszcze

zanim dojechali na lotnisko, ale nie było sensu wracać do szkoły.

Lekcje właśnie się kończyły. Siedziała teraz przy biurku ojca i

malowała paznokcie. Przez wielkie okno można było obserwować

płytę lotniska. Mimi, jej mama i ich znajoma rozmawiały właśnie z

ojcem.

Luanne Rice - Sklep pod dziewiątą chmurką.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: