techniki boksu.pdf

1.1. Zasady Techniki boksu

Technika w boksie - to całokształt sposobów prowadzenia akcji w obronie i ataku.

Taktyczna dojrzałość boksera pozostaje w prostym stosunku do jego przygotowania

technicznego. Im bogatsza jest technika boksera, tym bardzie różnorodna taktyka.

W szerokim pojęciu techniki bokserskiej zawierają się: umiejętność szybkiego, lekkiego

poruszania się po ringu, co pozwala bokserowi wybrać w błyskawicznie zmieniających się

sytuacjach walki odpowiedni moment dla ataku i obrony; opanowanie wszystkich ciosów

atakujących, opartych na dokładnej koordynacji ruchu, wykonywanych nieoczekiwanie,

szybko, dokładnie z nieodzowną ostrością i siłą; trwałe wiadomości i nawyki w zakresie

akcji obronnych, zabezpieczające przed ciosami przeciwnika; opanowanie techniki

kontrciosów, w połączeniu ich z tą czy inną obroną.

Opanować technikę boksu i stosować ją w walce może tylko bokser wszechstronnie

fizycznie przygotowany, doskonale panujący nad ruchami swego ciała.

Technika walki jest dla boksera jego orężem, którym posługuje się on, realizując swoje

plany taktyczne. Dlatego technika powinna być przez boksera opanowana w zupełności,

ażeby mógł on w trakcie walki posługiwać się nią pewnie i swobodnie.

Prawidłowe, celowe stosowanie dobrze przyswojonej techniki pozwala bokserowi w

sposób nieprzymuszony, szybko i lekko przeprowadzać najbardziej skomplikowane i

różnorodne działania.

Szybkie tempo walki wymaga, aby ruchy boksera były do maksimum celowe. Dla techniki

boksu charakterystyczne jest kolejne następowanie i wzajemna zależność wszelkich

ruchów: każdy ruch powinien jakby wypływać z poprzedniego, przedłużając go.

Walka w ringu charakteryzuje się nieprzerwanym następowaniem po sobie

najróżnorodniejszych ruchów bojowych, wykonywanych po uprzednim wypracowaniu

dogodnych pozycji wyjściowych, a wypływających z sytuacji, jakimi zakończyły się ruchy

poprzednie. I tak atakując seriami ciosów, przy końcu każdego ciosu bokser przyjmuje

pozycję wyjściową, z której łatwo może wyprowadzić taki czy inny cios następny. Po

czym nowy cios itd. Ruchy boksera, jeśliby nie potrafił on stosować na przemian obron i

ciosów z naturalną płynnością, byłyby niepowiązane i kanciaste, kosztowałyby wiele

wysiłku i powodowałyby rozproszenie uwagi, tym więcej szkodliwe, że bokser musi

działać szybko i bez przerwy w zmieniających się warunkach.

Każdy bokser powinien dążyć do wypracowania sobie indywidualnego stylu walki, w

oparciu o podstawowe zasady techniki, ogólnie przyjęte w szkoleniu.

Młodzi bokserzy powinni, poczynając od pierwszych kroków, przyswajać sobie prawidłowe

nawyki. Które stanowią podstawę dobrego stylu.

1.2 Pozycja bokserska

Określeniem pozycja bokserska oznaczamy wyjściową pozycję bojową, z której bokser,

będąc równocześnie w stałej gotowości bojowej, może w każdym momencie rozpocząć

akcję, wcielać w czyn swoje plany i uprzedzać zamierzenia przeciwnika. W ten sposób

pozycja bokserska jest, w rzeczywistości, uniwersalną bojową pozycją wyjściową,

stosowaną zarówno przy zaczepnych, jak i obronnych działaniach.

Walka na ringu wymaga od boksera dużego skupienia uwagi. Uwagę boksera powinny

cechować czujność, ciągłość i wytrwałość. Bokser musi we właściwym czasie widzieć, jak

zmieniają się przygotowawcze ruchy przeciwnika, musi umieć odgadnąć z nich charakter

zamierzanego ataku czy obrony.

Pozycja bokserska w trakcie walki nic może być wciąż taka sama: zmienia się położenie

rąk, nóg i tułowia; położenia wyjściowe zmieniają się w zależności od rodzaju

przygotowawczych ruchów boksera, wynikających z jego zamierzeń, i od oceny

zachowania się przeciwnika.

Każdy bokser w czasie walki stosuje i zachowuje pozycję bokserską wg indywidualnej

maniery (rys, l). To pomaga bokserowi z największym sukcesem wykorzystać w walce

swoje fizyczne i psychiczne walory.

Na przykład, mistrz ZSRR w wadze ciężkiej, Algierdas Szocikas, trzyma się na ringu w

wyprostowanej, zbalansownnoj, prawostronnej pozycji, pozwalającej mu lekko i szybko

poruszać się po ringu i z większym efektom posługiwać się silniejszą lewą ręką. Jego

taktyce, opartej na zaskakujących atakach z dystansu, sprzyja wyjątkowa zwinność w

poruszaniu się po ringu. Pozycja mistrza wagi rnuszej ZSRR Anatola Bułakowa,

zmieniając się w trakcie walki, pozwala mu, działać jednakowo skutecznie zarówno w

dystansie, jak i w półdystansie. Zmysł obserwacyjny i prawidłowa ocena właściwości

przeciwnika, umiejętność wyboru właściwego momentu dla ataku, umiejętność

reagowania we właściwym momencie i w odpowiedni sposób na poczynania przeciwnika,

pozwalają Bulakowowi boksować ekonomicznie, i jakby bez pośpiechu.

Mistrz ZSRR w wadze półśredniej Ś. Szczerbakow zabezpiecza swoją obronę skupioną

pozycją, wzmacniając jej szczelność unikami i odchyleniami, wykorzystując dla obrony

ręce, z równoczesnym zachowaniem możliwości zadawania ciosów. W walce wykorzystuje

on umiejętnie swój stosunkowo niewysoki wzrost. Wyjątkowy stopień rozwoju fizycznego,

jednakowo silne ciosy z obu rąk, umiejętność odkrywania przeciwnika, a także szybkiego

spostrzegania odkrytych miejsc na jego ciele i równoczesna zdolność natychmiastowego

zadawania ciosów, przyczyniają się do sukcesów jego taktyki, zmierzającej prawie

zawsze do decydującego zwycięstwa.

Indywidualność bojowej pozycji zależy przede wszystkim od fizycznych i

psychologicznych właściwości boksera. Jednakże w początkowym okresie szkolenia

indywidualizacja pozycji bokserskiej jest niedopuszczalna. Nie zapoznawszy

początkującego z zasadniczą pozycją bokserską, nic nauczywszy go pewnie działać w tej

pozycji, trener nic powinien jej indywidualizować. Jedynie przyswoiwszy sobie zasadniczą,

ogólnie przyjętą pozycję, bokser potrafi wyrobić swoistą pozycję indywidualną,

odpowiadającą jego bojowym właściwościom. W przeciwnym wypadku bokser może

nabrać nieprawidłowych nawyków.

Przy indywidualizacji pozycji bokserskiej nie wystarczy kierować się tylko zewnętrznymi,

warunkami fizycznymi boksera (długość ramion, wzrost itp.), nic uwzględniając jego

właściwości psychologicznych. Bokser o silniejszej prawej ręce stoi lewą stroną tułowia w

przód (w półobrocie do przeciwnika), zapewniając tym samym swojej prawej ręce

bardziej korzystne położenie wyjściowe dla zadawania silnych ciosów. Lewa noga,

wysunięta ku przodowi, opiera się o podłogę całą stopą. Prawa stopa znajduje się w

odległości niewielkiego kroku w tyle i na pot kroku w prawo, równolegle do lewej,

dotykając podłogi swoją przednią częścią. W stosunku do przeciwnika, stopy zwrócone są

o pół obrotu w prawo. Ciężar ciała rozłożony równomiernie na obu, z lekka zgiętych

nogach, co daje możliwość swobodnego wykonania kroku dowolną nogą w dowolnym

kierunku. Tułów wyprostowany dla ułatwienia balansowania w czasie poruszania się po

ringu.

1.3 Poruszanie się po ringu.

Szybkość i dokładność ruchów nóg, umiejętność dokonania właściwej oceny czasu i

dystansu, grają zasadniczą rolę zarówno przy zadawaniu ciosów, jak i w wypadku

stosowania akcji obronnych. Bokser powinien umieć zręcznie i szybko poruszać się po

ringu.

Zasadnicza przewaga lekko poruszającego się boksera polega na tym, że dezorientuje on

przeciwnika swoją ruchliwością, nie pozwalając mu skoncentrować się na tej czy innej

akcji. Bokser, poruszając się swobodnie i szybko, przygotowuje sobie dystanse i sytuacje

potrzebne mu do przeprowadzenia akcji zaczepnych, bądź obronnych. Poruszając się po

ringu, bokser czyni to, posuwając się ślizgającymi się krokami na przedniej części stóp.

Posuwiste kroki pozwalają mu stale zachować dogodną pozycję ciała przy szybkim tempie

walki i tym samym łatwo stwarzać wyjściowe sytuacje do zadawania ciosów. Opanowanie

techniki poruszania się po ringu jest jednym z pierwszych i zasadniczych warunków przy

nauce boksu.

Z początku przyswaja się pojedyncze kroki we wszystkich kierunkach, bezpośrednio z

bokserskiej pozycji. Krok w przód 'wykonuje się lewą noga, po czym podciąga się prawą

nogę do pozycji analogicznej do wyjściowej. Krok w tył wykonuje się prawą nogą, krok w

lewo - lewą i w prawo - prawą nogą.

W ten sposób, pierwszy krok zawsze wykonuje noga stojąca bliżej kierunku

zamierzonego ruchu. To jest obowiązujący warunek przy poruszaniu się po ringu. Bokser

powinien także utrzymywać nieodzowną do zachowania stateczności odległość między

stopami i unikać krzyżowania nóg.

Schemat elementów poruszania się bokserów po ringu (rys. 2) ilustruje wyraźnie dążenie

boksera do utrzymania po każdym kroku nieodzownego odstępu między stopami, dla

zachowania stateczności. W ten sposób bokser ma możność swobodnego wykonania

następnego kroku w dowolnym kierunku. Ćwicząc poruszanie się po ringu w czasie wolnej

walki, bokser osiąga wysoki stopień technicznej doskonałości ruchów nóg. Przy

poruszaniu się po ringu podczas walki, mięśnie ciała boksera nie powinny się nadmiernie

naprężać. Wzmożoną szybkość kroku bokserskiego, połączonego z atakującym ciosem

lub akcją obronną, uzyskuje się przez szybkie przeniesienie ciała w kierunku

wykonywanego kroku. Każdy krok wykonuje się bez uprzedniego przenoszenia wagi ciała

na nogę, którą bokser odbija się, przy danym ruchu, bezpośrednio z pozycji bokserskiej.

Ciężar ciała ma bezpośrednie znaczenie dla postępowego ruchu

Ażeby zapewnić obronne położenie podbródka, który należy starannie chronić od

uderzeń, głowa jest lekko pochylona w dół; pięść lewej ręki na poziomic stawu

ramieniowego, łokieć opuszczony, rękę należy trzymać bez naprężenia, półzgiętą w

stawie łokciowym; pięść zwrócona tylną powierzchnią kości śródręcza w pół obrotu na

zewnątrz i ku górze. W stosunku do przedramienia, pięść przyjmuje typowe położenie dla

momentu zadawania ciosu (patrz, rys 3). Pośrednie między pronacją i supinacją

położenie przedramienia zaleca się przy nauczaniu młodych bokserów ciosów prostych i

sierpowych. Takie położenie lewej ręki pozwala szybko zadawać ciosy proste i sierpowe

bez konieczności obracania pięści w stawie promieniowo-nadgarstkowym. Prawą rękę

należy trzymać swobodnie przy prawym boku; łokieć opuszczony, kiść przy podbródku z

prawej strony. Z tego położenia prawa ręka może zadawać ciosy z pełnym

wykorzystaniem siły skrętu tułowia, przy równoczesnej osłonie tułowia łokciem, a głowy

dłonią. Bokser, znajdując się w pozycji bokserskiej, stara się w jak najmniejszym stopniu

naprężać mięśnie, żeby ich przed czasem nie męczyć i co ważniejsze, żeby zachować

możliwość szybkiego i swobodnego działania.

Kiedy już pozycja bokserska zostanie dobrze opanowana statycznie, przyswaja się ją

starannie przy zastosowaniu najróżniejszych sposobów poruszania się po ringu.

W półdystansie, bezpośrednie niebezpieczeństwo otrzymania ciosu zmienia pozycję

bokserską. Pozycja staje się bardziej zwarta, najbardziej wrażliwe miejsca ciała starannie

się zakrywa. W tej pozycji najbardziej celowe jest ustawić się lewą stroną ciała ku

przeciwnikowi, z wysuniętą naprzód lewą nogą, jednakże trochę bardziej frontalnie, niż w

dystansie. Nogi, dla lepszej stateczności, nieco uginają się i rozstawione są trochę szerzej

niż przy zwykłej pozycji, jednak nie za szeroko, żeby nie tracić swobody w poruszaniu się

po ringu. Ręce, zgięte w stawach łokciowych, trzymać należy przed tułowiem z

opuszczonymi w dół łokciami.

W czasie walki, ręce powinny być jednako gotowe i do obrony, i do zadawania ciosów, to

jest powinny lekko i szybko przyjmować wyjściowe pozycje zarówno do działań

zaczepnych, jak i obronnych. Znajdując się w pozycji bokserskiej, bokser nie powinien

tracić przeciwnika z pola widzenia.

Poruszanie się po ringu dla uzyskania właściwego dystansu, a równocześnie i dla

przygotowania dogodnej sytuacji wyjściowej do zadawania ciosów, odbywa się za pomocą

lekkich, posuwistych kroków w różne strony naprzód. Kiedy noga wykroczna odrywa się

od podłogi, równowaga zostaje czasowo zachwiana. Wykorzystuje się to po to, by

zwiększyć szybkość kroku (odbiciem się od podłogi drugą nogą). Równowagę odzyskuje

się w tym momencie, kiedy noga wykroczna opuściła się na podłogę, a noga zakroczna

podciągnięta została do pozycji analogicznej do wyjściowej.

W walce, oprócz kroków pojedynczych, bardzo często stosuje się drobne podwójne kroki,

a także płynne, posuwiste kroki, następujące nieprzerwanie jeden po drugim. Są one

łatwiejsze do wykonania, mniej męczą nogi i pozwalają lepiej zachować równowagę, Ruch

i w tym wypadku rozpoczyna się nogą, stojącą bliżej kierunku zamierzonego ruchu.

Najpierw noga wykroczna robi pół kroku, następnie podciąga się drugą nogę; od razu w

ślad za tym noga, która zapoczątkowała ruch, robi jeszcze pół kroku itd. W rezultacie

powstaje nieprzerwany, posuwisty ruch. Ćwicząc się w poruszaniu się po ringu bokser

przyswaja sobie nieodzowną dlań orientację w ringu i umiejętność wykorzystywania całej

jego przestrzeni. Jest rzeczą bardzo ważną nauczyć boksera umiejętności zachowania

kierunku pozycji bokserskiej, w stosunku do ciągle zmieniającego miejsce przeciwnika.

Osiąga się to przez zwroty. Zwroty wykonuje się na przedniej części stopy nogi,

dźwigającej ciężar ciała. Zwroty można wykonywać na dowolnej nodze. Jeśli np. przy

zwrocie oprzeć się na prawej nodze, wokół której wykonuje się zwrot, lewą nogę

odstawia się w stronę przeciwnika. W ten sposób uzyskuje się bojowy kierunek pozycji w

stosunku do przeciwnika (rys. 3). Szybki zwrot tułowia wokół nogi, na której spoczywa

ciężar ciała, ułatwia ruch drugiej nogi, przestawianej w przód czy też w tył.

Poruszanie się po ringu w walce na półdystans ma odmienny charakter, niż to ma miejsce

w walce na dystans, gdzie nogi wykonują lekkie i szybkie, manewrujące kroki. W walce

na półdystans jak i na dystans, pracą nóg reguluje się, w zasadzie, odległość od

przeciwnika, lecz tutaj stosuje się przeważnie pojedyncze krótkie kroki, przy czym nogi

są bardziej ugięte.

Przy prawidłowej i dokładnej pracy nóg bokser zawsze znajduje się w takiej odległości od

przeciwnika, z której można nadawać ciosom odpowiednią ostrość i siłę. Ponadto,

przenosząc ciężar ciała z nogi na nogę, bokser stwarza dogodne wyjściowe sytuacje dla

ciosów i obron, wykorzystując siłę odbicia nóg w celu zwiększenia szybkości zadawanych

ciosów.

Bokserzy powinni częściej ćwiczyć się w poruszaniu się po ringu, jak gdyby w walce z

wyimaginowanym przeciwnikiem ("walka z cieniem"), zachowując pozycję bokserską i

wykorzystując całą przestrzeń ringu. W zdobyciu umiejętności lekkiego i prawidłowego

poruszania się po ringu pomocne są także ćwiczenia przygotowawczo, osnute na

płynnych, posuwistych krokach i biegu, ćwiczenia ze skakanką, z łapami i w walce z

partnerem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: