§ pozyskiwaniu,
§ prezentacji,
§ analizie
danych.
Celem generalnym stosowania tych metod, jest otrzymywanie, na podstawie danych, użytecznych uogólnionych informacji na temat zjawiska, którego dotyczą.
Proces pozyskiwania danych ogólnie nazywany jest badaniem statystycznym.
W ramach badania statystycznego dokonuje się obserwacji statystycznej.
W wielu rzeczywistych sytuacjach zebranie wszystkich potencjalnych danych nie jest możliwe, a interpretacji dokonuje się na podstawie odpowiednio zebranych danych częściowych o badanym zjawisku. Taka analiza, wykorzystująca metody rachunku prawdopodobieństwa nosi nazwę statystyki matematycznej.
Badanie statystyczne dotyczy zawsze pewnej liczby zbiorów, której elementami są obiekty materialne lub zjawiska. W statystyce matematycznej badaną zbiorowość statystyczną nazywa się populacją generalną lub zbiorowością generalną.
Populacja generalna skończona – jeżeli zbiór jej elementów jest skończony.
Przykład: zbiorowość studentów 2-go roku kierunku MiBM, zbiorowość krzeseł w sali.
Populacja generalna nieskończona dotyczy zazwyczaj zjawisk, a nie obiektów matematycznych.
Przykład: zbiorowość wyników pomiarów twardości materiału.
Elementy populacji generalnej mogą mieć różne właściwości (i najczęściej miewają), które podlegają obserwacji. Te własności nazywa się cechami statystycznymi lub krótko cechami.
Przykład: w badaniu populacji ludzi np. wiek, wzrost, waga, płeć, kolor oczu, włosów, itd.
Te właściwości, które mają charakter ilościowy nazywa się cechami mierzalnymi (wzrost, waga).
Własności jakościowe (płeć, kolor włosów) nazywa się cechami niemierzalnymi.
Przeważająca część metod statystyki matematycznej dotyczy analizy cech mierzalnych.
Jeżeli elementy populacji różnią się między sobą własnościami analizowanej cechy, to mówi się o rozkładzie cechy populacji.
Celem badania statystycznego jest na ogół poznanie rozkładu interesującej nas cechy populacji generalnej przez uzyskanie informacji o wartościach syntetycznych charakterystyk (parametrów) tego rozkładu.
Rozróżnia się dwa zasadnicze typy badań:
§ badania pełne obejmujące wszystkie elementy zbiorowości generalnej,
§ badania częściowe obejmujące część elementów populacji generalnej.
Podzbiór elementów populacji generalnej podlegających badaniu nazywa się próbą.
Statystyka matematyczna zajmuje się tylko badaniami częściowymi, takimi, w których dobór próby podlega pewnym obiektywnym regułom.
Warunki dla zapewnienia losowego doboru próby:
§ każdy element populacji generalnej ma dodatnie, znane prawdopodobieństwo znalezienia się w próbie losowej,
§ istnieje możliwość ustalenia prawdopodobieństwa znalezienia się w próbie dla każdego zespołu elementów populacji.
Próbę otrzymaną w wyniku doboru losowego nazywa się próbą losową.
Podstawowym zagadnieniem pojawiającym się w badaniu częściowym jest możliwość uogólniania uzyskanych na podstawie próby wyników, na całą populację oraz oszacowanie popełnianych przy tym błędów.
Takie działania nazywa się wnioskowaniem statystycznym.
Wyróżnia się dwa podstawowe typy problemów:
§ estymacja (szacowanie) nieznanych wartości parametrów rozkładu cechy,
§ sprawdzanie (weryfikacja) hipotez dotyczących wartości parametrów rozkładu lub postaci samego rozkładu.
Cechy statystyczne (mierzalne), które przyjmują wartości całkowite nazywa się cechami skokowymi lub dyskretnymi.
Cechy przyjmujące wartości rzeczywiste nazywają się cechami ciągłymi.
Empiryczny rozkład cechy stanowi podstawę dla wszystkich analiz badanej cechy. Jeżeli próba dotycząca jednej cechy mierzalnej nie jest zbyt liczna, tzn. dotyczy £30 jednostek, to wstępne jej opracowanie polega na uszeregowaniu w porządku rosnącym danych liczb. Otrzymany w ten sposób ciąg liczb nazywa się szeregiem pozycyjnym.
Jeżeli liczebność próby jest duża (orientacyjnie >30), to pierwszym etapem jej opracowania jest dokonanie grupowania, czyli klasyfikacji. Grupowanie polega na podziale próby na podzbiory zwane grupami lub klasami, a wartością reprezentującą poszczególne klasy są ich środki. Przedziały klasowe oraz ich liczebności, czyli liczby jednostek próby należących do danej klasy tworzą razem tzw. szereg rozdzielczy.
Aby utworzyć szereg rozdzielczy należy:
1. ustalić obszar zmienności R badanej cechy, czyli przedział ograniczony najmniejszym i największym elementem próby
R=Xmax-Xmin
Gdzie: Xmax – największy element w próbie,
Xmin - najmniejszy element w próbie.
2. wyznaczyć ilość przedziałów klasowych m
Podanie jakichkolwiek ogólnych prawideł dotyczących podziału na klasy nie jest możliwe. Istnieje natomiast kilka sugestii dotyczących liczby przedziałów klasowych m próby o liczebności n:
- liczba przedziałów klasowych ni powinna być mniejsza niż 7 i większa niż 15. Liczebność w każdym przedziale nie powinna być mniejsza od 5,
- sposoby określania m:
Zbyt duża liczba klas (małe przedziały klasowe) nie daje przejrzystego obrazu i ujawnia przypadkowe odchylenia związane z działaniem czynników ubocznych.
Zbyt mała liczba klas zaciera istotne szczegóły struktury próby.
3. podzielić obszar zmienności na klasy i ustalić reprezentację klasy (środek przedziału klasowego) oraz końce przedziałów klasowych
Szerokość przedziału klasowego:
Wektor brzegów (końców) przedziałów Xb:
Wektor środków przedziałów klasowych Xp:
4. wyznaczyć liczebność w klasach - fj w programie Mathcad f=hist(Xb, X)
5. wyznaczyć prawdopodobieństwa empiryczne
, m – liczba przedziałów
6. zbudować empiryczny rozkład cechy – HISTOGRAM.
Określenie intuicyjno-poglądowe:
Wielkość, która w wyniku doświadczenia przyjmuje określoną wartość dopiero po zrealizowaniu doświadczenia, a nie dająca się przewidzieć przed jego realizacją.
Definicja (jedna z możliwych):
Zmienna losowa jest to taka zmienna, która w wyniku doświadczenia przybiera jedną i tylko jedną wartość ze zbioru tych wszystkich wartości, jakie ta zmienna może przyjąć.
Oznaczanie zmiennych losowych:
- na ogół końcowymi literami alfabetu, np. X, Y, ...
Wartości zmiennej losowej
Wartości zmiennej losowej (realizacja), oznaczamy małymi literami, np. x, y, ...
Przykład
Rzucamy jeden raz monetą. W wyniku realizacji doświadczenia, można otrzymać dwa zdarzenia:
§ E1 – wyrzucenie orła,
§ E2 – wyrzucenie reszki.
Przyporządkujemy zdarzeniu E1 wartość 0, a zdarzeniu E2 wartość 1. Liczby 0 i 1 są realizacjami zmiennej losowej X, określonej na zbiorze zdarzeń E1 i E2.
Z wartościami zmiennej losowej związane są określone prawdopodobieństwa, tak więc zmienna losowa przybiera różne wartości z różnym prawdopodobieństwem:
P(X=xi)=pi
Prawdopodobieństwo pi można traktować jako funkcję wartości przyjmowanych przez zmienną losową. Oznacza się ją następująco:
pi=f(xi)
Funkcja ta charakteryzuje się tym, że suma prawdopodobieństw jest równa jedności:
Rodzaje zmiennych losowych:
§ zmienne skokowe (dyskretne),
§ zmienne ciągłe.
Zmiennymi losowymi skokowymi (dyskretnymi) nazywamy takie zmienne losowe, które mają skończony lub przeliczalny zbiór wartości.
Przykłady zmiennych losowych dyskretnych:
§ liczby urodzeń w Polsce,
§ ocena uzyskiwana przez studentów na egzaminie z wybranego przedmiotu.
Zmiennymi losowymi ciągłymi nazywamy takie zmienne losowe, które mogą przybierać dowolne wartości liczbowe z pewnego przedziału liczbowego.
Przykłady zmiennych losowych ciągłych:
§ wzrost, waga, wiek człowieka,
§ wytrzymałość belki na zginanie,
§ opór przewodu elektrycznego.
ROZKŁAD ZMIENNEJ LOSOWEJ
Niech X jest zmienną losową dyskretną, która może przyjmować wartości x1, x2, ... odpowiednio z prawdopodobieństwem p1, p2, ... Każdej realizacji zmiennej losowej X przyporządkowane jest więc pewne prawdopodobieństwo. To prawdopodobieństwo można traktować jako funkcję określoną na zbiorze wartości, jakie może przyjmować zmienna losowa X.
Rozkładem skokowej (dyskretnej) zmiennej losowej X nazywa się prawdopodobieństwo tego, że zmienna losowa X przybiera wartość xi (i=1, 2, ...)
P(X=xi)=pi ,
przy czym
.
Formy przedstawienia rozkładu:
§ tabelaryczna:
X
x1
x2
...
xn
P
p1
p...
karol.sta