Fakty i Mity 2003-44.pdf

Jaskiernia, Szlanta, Lepper, Rywin, Śliwiński...

Quo vadis Polsko?

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 44 (191) 6 XI 2003 r. Cena 2,40 zł (w tym 7% VAT)

Str. 3, 7

Quo vadis Polsko?

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 44 (191) 31 X – 6 XI 2003 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

POLSKA Według najnowszych danych GUS, aż 16 procent dzieci ży-

je w Polsce poniżej minimum egzystencji, czyli w skrajnej nędzy. Sta-

wia to Katoland na górnej półce wśród krajów Trzeciego Świata. Z ko-

lei według raportu ONZ, Polska była w ostatnich dwóch dekadach kra-

jem o najszybciej rosnącym odsetku nędzarzy.

Jak na „mocarstwo” o światowych, imperialnych i kolonialnych am-

bicjach, niosące wiarę na zachód Europy – to faktycznie nędza.

Jak żyć?

Lepper ogłosił, wbrew wcześniejszym zapowiedziom, że Samoobrona

nie poprze liberalizacji ustawy aborcyjnej ani ustawy o związkach part-

nerskich. Inicjatywy posłów SLD nazwał tematami zastępczymi. Ujaw-

niono tymczasem, że Lepper był zamieszany w wyłudzanie pieniędzy

od zadłużonych w bankach rolników, a znaczna część dawnych współ-

pracowników przewodniczącego Samoobrony w niejasnych okoliczno-

ściach trafiła do szpitali psychiatrycznych. Lepper współpracował też

z niejakim Markiem Lechem – pseudoadwokatem i... prorokiem.

A więc Klewki to nie był wypadek przy pracy. Raczej wierzchołek gó-

ry lodowej!

rzy nie wytrzymują stresu, choroby, biedy, wstydu, po-

niżenia. A często tego wszystkiego naraz. Ucieczką jest dla

nich śmierć.

Dziś opowiem o człowieku, o ludziach, którzy żyją na

przekór wszystkiemu i wszystkim.

Józef Budny z Gorzowa w marcu 1994 roku wybrał się

na cmentarz. Nagle zobaczył szamotaninę – kobieta broni-

ła się przed łobuzem, który próbował wyrwać jej torebkę.

Pan Józef rzucił się na pomoc i obronił biedaczkę, ale pod-

czas walki otrzymał cios nożem prosto w klatkę piersio-

wą. – Gdyby ranił mnie trochę głębiej, pewnie dziś bym

leżał na tym cmentarzu – wspomina. Faktycznie, brako-

wało dosłownie milimetra. Rozharatane osierdzie leczył

przez pół roku, potem była rehabilitacja. Tak – pisały

o nim gazety, pokazali go nawet w telewizji, gratulowała

policja. Był przecież bohaterem, zwłaszcza jak na ten kraj

i te czasy. Dzięki jego zeznaniom złapano bandytę i za-

puszkowano na cztery lata.

Przed swoim bohaterskim

czynem pan Budny miał pry-

watną firmę hydrauliczną. Tra-

fił mu się właśnie intratny kon-

trakt w Niemczech, ale cios

w piersi pokrzyżował wszyst-

kie plany. Firma padła, a powi-

kłania po urazie uniemożliwiły

pracę, którą do tej pory wyko-

nywał. Do domu Budnych

wkrótce zawitał niedostatek.

Pan Józef wystąpił więc do są-

du z powództwem cywilnym

o odszkodowanie od bandziora,

który odebrał mu zdrowie.

W czerwcu 1996 roku zasądzo-

no na jego rzecz 30 tys. zł wraz

z odsetkami od marca 1994 ro-

ku. Do dziś nie dostał ani gro-

sza. Komornik, do którego się

udał, traktował go jak natręta.

Niemal resztę zdrowia zabrały

panu Budnemu różne urzędy

i sądy (łącznie z Sądem Apela-

cyjnym w Poznaniu), po któ-

rych tułał się kilka miesięcy,

próbując uzyskać rentę wypad-

kową. Przyznano mu w końcu

świadczenie w wysokości 400 zł. Dorabiał też trochę jako

ochroniarz w spółdzielni inwalidów. Rodzina ledwo wiąże

koniec z końcem. Dzieci, gdy miały 8 i 4 lata, były świad-

kami pamiętnego zajścia. Rzuciły się z płaczem na broczą-

cego krwią tatę. Starszy syn ma dziś 17 lat; po wypadku

ojca zapadł na depresję lękową. Leczy się z niej okresowo

w szpitalu psychiatrycznym. Młodszy ma 13 lat i chodzi do

pierwszej klasy gimnazjum. Wszystko byłoby jeszcze do znie-

sienia, gdyby pana Józefa mogła jakoś wesprzeć żona. Ta

jednak choruje od zawsze, na dodatek od stycznia 2003 r.

zabrano jej rentę, podobnie zresztą jak i mężowi...

– Jak długo ma pan zamiar leczyć się po tym wypad-

ku? – usłyszał nasz bohater od lekarza, orzecznika ZUS. Od-

wołania Budnych czekają na rozpatrzenie w Sądzie Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku. Dlaczego tam?

Ponieważ biedująca rodzina, oprócz reszty oszczędności,

straciła również mieszkanie w Gorzowie. Przeprowadzili się

do domku rodziców w Siemiatyczach, gdzie obecnie żyją

z datków opieki społecznej.

Od kilku lat pan Józef wydeptuje ścieżki do kolejnych

burmistrzów i wojewodów, pisał nawet do Rzecznika

Praw Obywatelskich. Nie chciał łaski, zapomogi. Chodziło

mu tylko o to, by ktoś wyegzekwował zasądzony na jego

rzecz prawomocny wyrok od bandyty, który przeciął mu

nożem całe życie. To pozwoliłoby mu zabezpieczyć byt ro-

dziny, ubrać i wykarmić dzieci. Wszystko na próżno.

Był także u posła Jerzego Wierchowicza (UW), który

gorąco zapewniał o moralnym prawie do odszkodowania

za ból i cierpienie oraz o odpowiedzialności Skarbu Państwa

za dług. I znowu żadnej pomocy. – Co z tego, że tylu jest

teraz urzędników i tyle ośrodków pomocy społecznej, sko-

ro gdy człowiek jest w faktycznej potrzebie, to żadnej po-

mocy nie dostanie? – pyta rozżalony Józef Budny; czło-

wiek niezwyczajny , a jednak – dla urzędników i martwej

litery polskiego prawa – zwyczajny natręt. – Wszyscy mi

współczują, mówią, że mogłem przecież zginąć i pytają, czy

warto było tak się narażać. A ja sam dziś widzę, że nie by-

ło warto – dodaje.

Na koniec, w liście skierowanym do mnie, bohater za-

daje pytanie: – Jak żyć w takim państwie prawa? Co zna-

mienne, nie prosi – jak wielu innych – o pieniądze. Pyta

tylko – JAK ŻYĆ?

A co ja mam Tobie, Człowieku, odpowiedzieć? Może

wystarczyłoby, żebym poklepał Cię po ramieniu za pośred-

nictwem poczty; napisał „na pocieszenie”, że takich bie-

daków, jak Ty i Twoi najbliżsi, są w Polsce 4 miliony?

4 miliony Polaków, którzy mają od 2 do 4 złotych na prze-

życie całego, długiego dnia. Za

mało, by żyć – za dużo, by

umrzeć. 4 miliony wokół nas.

Można zobojętnieć... Tylko jak

przejść obojętnie obok boha-

tera, który być może ocalił czy-

jeś życie, narażając przy tym

swoje własne, a teraz – „w

nagrodę” – sam dostaje cio-

sy od innych ludzi? No, po-

wiedzmy – od losu. Ludzie bie-

dują z różnych przyczyn i bie-

dować będą do końca świa-

ta. Wszystkim nie pomożemy,

nie damy, nie pocieszymy

– trzeba się z tym pogodzić,

co nie znaczy, że nie powinni-

śmy się dzielić, nawet swoim

niedostatkiem. Ale bywają

przypadki szczególne, tak jak

ten pana Józefa. No bo jak

można, broniąc życia bliźnie-

go, stracić wszystko, również

wiarę w bliźnich i samego sie-

bie, mówiąc w końcu gorzko:

nie było warto... Czy aby nie

doszliśmy już w naszym smut-

nym kraju do pewnej – nie-

przekraczalnej dla rozumnych

i cywilizowanych ludzi – granicy? Co ma przekazać pan

Józef swoim dwóm dorastającym synom? Czego ma ich

nauczyć? Tego, że nie warto pomagać, narażać się dla in-

nych? A dokładnie, że trzeba odwracać głowę, kiedy ktoś

inny wzywa pomocy; kiedy kogoś innego okradają, kale-

czą, mordują; kiedy ten ktoś wyciąga do nas rękę po chleb,

bo nic dzisiaj jeszcze nie jadł. Co z tego? Przecież on jest

INNY, czyli obcy. To nie moja sprawa.

I pewnie nie brakuje wśród czytających te słowa ta-

kich, którzy w duchu przyznają, że i owszem – jak so-

bie pościelisz, tak się wyśpisz; pomogę obcemu, a mnie

– w nagrodę – niewdzięczność i wiatr w oczy. Ot, choć-

by tak jak panu Józefowi Budnemu.

No to pamiętaj, Przyjacielu – skoro już tak kalkulujesz

– podobnie jak Ty myśli większość ludzi w tym kraju. Nie

ma co do tego żadnych wątpliwości, wystarczy się trochę

porozglądać. Co to oznacza? Tylko to, że prędzej czy póź-

niej sam będziesz potrzebował pomocy, ale nikt Ci jej nie

udzieli. Ani Twoim dzieciom, ani dzieciom Twoich dzieci,

bo znieczulica jest jak choroba genetyczna albo jak gan-

grena. A im więcej masz pieniędzy, tym gorzej możesz

skończyć. Amatorów na Twoją kasę też przybywa.

Jak więc żyć? Żyj tak, żeby ktoś kiedyś stanął przy

Twoim grobie i powiedział: to był prawdziwy Człowiek,

dzięki niemu i ja jestem Człowiekiem.

Decyzją Sejmu podatnicy będą mogli odpisać sobie od podatku daro-

wizny na organizacje pozarządowe tylko do 350 zł rocznie, a nie, jak

do tej pory, 10–15 proc. dochodu. Oznacza to krach finansowy orga-

nizacji dobroczynnych. Utrzymano oczywiście odpis 10 proc. na cele

kultu religijnego co powoduje gigantyczne machlojki, a w skali roku

kosztuje budżet 490 mln zł („FiM” 32/2003).

Przecież posłowie nie mogli odebrać chleba Panu Bogu.

Minister Janik przyznał nagrodę kwartalną (6 tys. zł) skompromitowa-

nemu zeznaniami w aferze starachowickiej szefowi policji – Antoniemu

Kowalczykowi – i to tuż przed jego dymisją!

A choćby i mordercą był, to co? Jest swój człowiek i Janik go lubi.

Posłanka Błochowiak, która zabłysnęła w TV rozważaniami na temat

kolorowych skarpetek „pedałów”, została napiętnowana przez Komisję

Etyki SLD (pod przewodnictwem senator M. Szyszkowskiej) za obra-

żanie mniejszości seksualnych. Błochowiak tłumaczyła swój żałosny wy-

stęp siłą rażenia telewizyjnych jupiterów.

Fakt, można czasem stracić rozum, ale najpierw trzeba go mieć.

Dzięki zeznaniom Michnika wiemy już, że w Polsce załatwia się pro-

jekty ustaw poprzez prywatne rozmowy premiera z szefami firm, cho-

ciażby „Gazety Wyborczej” (ale też Kulczykiem czy Niemczyckim). Zda-

niem wielu komentatorów, premier i naczelny „Gazety” powinni podać

się teraz do dymisji.

Cóż... konstytucji i tak nikt nie przestrzega. Trzeba tylko zmienić RP

na RK (Republika Kolesi) i wszystko będzie legalne.

Ogłoszono amnestię dla polskich katolików: już za miesiąc poddani

papieża będą mogli bez obawy o wtrącenie do piekła opychać się szyn-

ką w Wigilię i olewać mszę w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Ma-

ryi (8 grudnia), św. Józefa (19 marca) oraz Piotra i Pawła (29 czerw-

ca). Niechodzenie na mszę w niedzielę to nadal poważny grzech, po-

dobnie jak zjedzenie kiełbasy w piątek.

Ludzcy panowie ci biskupi. Żeby tak jeszcze znieśli VII przykazanie

– sami też by się zbawili!

Episkopat Polski podpisał z Warszawską Prowincją Redemptorystów

umowę w sprawie Radia Maryja, na mocy której radio nie może utoż-

samiać się z żadną partią polityczną. Tymczasem PAP donosi, że ostat-

nio drastycznie spadła liczba słuchaczy Rydzyjka.

Ojcze Rydzyku, zmieńcie opcję na antyklerykalną! Zaraz wam pod-

skoczy!

Kroi się nowy sojusz: LPR i PSL. Liderzy obydwu ugrupowań są po

wstępnych rozmowach o wspólnej liście wyborczej do Parlamentu Eu-

ropejskiego.

Wiadomo, że ludowcy prześpią się z każdym, ale żeby Giertych...

WARSZAWA Władca stolicy, Lech Kaczyński, postanowił iść w śla-

dy talibów i Mao Tse Tunga: rozpoczął bezpardonową i z góry skaza-

ną na porażkę walkę z prostytucją. Prawicowa administracja postano-

wiła nękać agencje towarzyskie, wyrzucając je z lokali komunalnych

i spółdzielczych oraz mnożąc kontrole.

A co sobie nękający urzędnicy zarobią na łapówkach od alfonsów,

tego im nikt nie odbierze.

Fot. Kazimierz Ligocki (za „Gazetą Lubuską”)

POZNAŃ Radni PiS nie chcą, aby Zespół Szkół Ogólnokształcących

nr 4 otrzymał imię księdza Józefa Tischnera, bo... mają zastrzeżenia do

poglądów nieboszczyka. Kościelną kandydaturę poparli za to z auto-

matu radni SLD. W zdumiewający sposób strach prawicy przed Tisch-

nerem skomentował bp Pieronek: „Opór niektórych radnych wynika chy-

ba z przekonania, że można mieć monopol na prawdę. To taka ludz-

ka skaza, że nie tolerujemy odmienności”.

Pieronek w sojuszu z SLD... toleruje odmienność!!!

ELBLĄG Emerytowany za pijaństwo i rozboje aferzysta gospodarczy

biskup Andrzej Śliwiński został skazany na karę 1,5 roku więzienia (oczy-

wiście w zawieszeniu) za spowodowanie po pijanemu wypadku i ciężkie-

go uszkodzenia ciała. Ukarano go także śmieszną dla niego grzywną

(1 tys. zł) i zakazem prowadzenia przez rok. Taką karę zaproponował dla

biskupa... jego adwokat, by uniknąć narażania ekscelencji na proces.

Ktoś powie – święta krowa. Ale ile się trzeba wpierw uczyć i mo-

dlić...

WATYKAN Wiemy już, dlaczego wojna w Iraku nie jest wojną reli-

gijną: wszystko dzięki Papie! – tak obwieścił światu kardynał Sodano.

Cud ten miał rzekomo nastąpić dzięki występowaniu JPII przeciwko

inwazji amerykańskiej.

Problem w tym, że większość muzułmanów zapewne nie odróżnia

Jana Pawła od łysego mnicha z Tybetu. Dla nich to jakiś niewierny!

SZWECJA Kościół luterański podjął decyzję o udzielaniu od przy-

szłego roku ślubów partnerom jednopłciowym. Wcześniej zdecydowa-

no o wyświęcaniu na księży gejów i lesbijek. Szef tego Kościoła – ar-

cybiskup Hammar – stwierdził, że przegłosowana przez biskupów de-

cyzja jest wyrazem „poszanowania rzeczywistości”.

W Krk to rzeczywistość musi się dostosować do nieomylnego papieża.

IRAK Tylko jednego dnia w serii zamachów zginęły 44 osoby, a ponad

230 (!) zostało rannych. Tak właśnie wygląda pokój w „wyzwolonym”

kraju, który przed amerykańską inwazją nie wiedział, co to ślepy terro-

ryzm. Po pół roku żadna polska firma nie zarobiła w Iraku ani dolara.

Za to wiele amerykańskich firm dostało już kontrakty – największy

opiewa na 1,9 mld dolarów. Nie lepiej wygląda obiecany wielomiliar-

dowy offset za zakup amerykańskich samolotów F-16.

Głupio tak ciągle pisać, ale czy my nie ostrzegaliśmy?

JONASZ

Za źródło informacji o panu Józefie, oprócz jego listu

i rozmowy telefonicznej, posłużył mi artykuł z „Gazety Lu-

buskiej”, pt.: „Gorzki smak bohaterstwa”.

P rzed tygodniem pisaliśmy o samobójcach – tych, któ-

Nr 44 (191) 31 X – 6 XI 2003 r.

A TO POLSKA WŁAŚNIE

Stoczni Gdynia – zatrzyma-

ny przez Agencję Bezpie-

czeństwa Wewnętrznego pod za-

rzutem wyrządzenia szkód na kwo-

tę 31 mln złotych; Szlanta wypusz-

czony na wolność za kaucją

w wysokości 400 tys. złotych.

Informacje agencyjne gonią infor-

macje... Oczywiście nikt nie po-

daje, że „Fakty i Mity” o przekrę-

tach tego pana pisały wielokrot-

nie. Pierwszy raz już w grudniu

ubiegłego roku („FiM” 50/2002)!

To co teraz ustaliła ABW i pro-

kuratura gdańska dziennikarze

„FiM” wywąchali już rok temu. Przy-

pomnijmy.

Pierwsze sygnały o gigantycznym

wręcz złodziejstwie w Stoczni Gdy-

nia docierają do nas już we wrze-

śniu 2002 r. Ekipa „FiM” rozpoczy-

na dziennikarskie śledztwo, w wyni-

ku którego ustala:

Nikomu bliżej nieznany fizyk

– absolwent AGH i wojewoda ra-

domski – po utracie stołka (wywala

go Pawlak w roku 1993) zostaje do-

radcą prezesa Agencji Rozwoju Prze-

mysłu. Agencja ta prowadzi akurat

negocjacje z wierzycielami Stoczni

Gdynia. Szlanta rzuca się w wir tych

rozmów i nagle staje się przewodni-

czącym rady nadzorczej stoczni, a w

marcu 1997 r. jej prezesem.

W wyniku wcześniejszych ne-

gocjacji kilka banków przejmuje 39

procent akcji Stoczni Gdynia.

Te akcje Szlanta (już jako pre-

zes) postanawia przejąć. Pieniądze

na ich zakup od banków ma zamiar

dostać... od banków, dzięki swym

licznym znajomościom. W tym celu

zakłada twór o nazwie Stoczniowy

Fundusz Inwestycyjny. Do pomocy

bierze sobie dyrektora departamen-

tu spółek strategicznych i instytucji

finansowych Ministerstwa Skarbu

Państwa – Huberta Kierkowskiego

złotych. I taki oto twór zarządza ma-

jątkiem, UWAGA!, 300 mln złotych.

Może jednak krzywdzimy SFI, twier-

dząc, że spółka ta nic nie robi. Otóż

robi, bo niełatwą przecież pracą jest

comiesięczne odbieranie przez jej

prezesów gigantycznych wynagrodzeń.

Teraz dopiero następuje fi-

nał planu Szlanty: najcenniejsza

rzecz, jaką ma stocznia – działki

w centrum Gdańska – zostaje prze-

kazana (za pomocą kolejnej spółki

Szlanty – Synergia 99) Ameryka-

nom. Grunty o wartości 100 mln

23 października zostają areszto-

wani zastępcy Szlanty, on sam dzień

później. Trwają przesłuchania. Ca-

ła paczka oskarżona jest o to, że

gdzieś szlag trafił ponad 31 mln zło-

tych stoczniowej kasy. Za to moż-

na posiedzieć nawet 10 lat.

No, ale jak ginie taka kasa, to

można bez trudu wpłacić kaucję...

ot, jedyne 400 tys. złotych – za ta-

kim poręczeniem wychodzi Szlan-

ta. Jego „mniejsi” koledzy wpłaca-

ją odpowiednio 200 i 100 tys. zło-

tych i też chodzą już po ulicach.

Oto polskie paradoksy, które

polegają jeszcze i na tym, że tylko

„FiM” ujęły się za „kolebką S”. Te-

raz ta „S” jest przeciwnikiem no-

wego zarządu stoczni (kiedy na-

reszcie zakład wychodzi na prostą).

A dlaczego? A dlatego, że pan

przewodniczący Śniadek, a także

jego aktualny następca Dariusz

Adamski (poprzedni i obecny szef

stoczniowej „Solidarności”) umo-

czeni są w przekręty Szlanty po

uszy. Na razie prokuratura nie do-

biera im się jeszcze do tyłków, ale

mamy nadzieję, że to tylko kwestia

czasu. W razie potrzeby, służymy

pomocą.

A nam na koniec pozostaje ta-

ka tylko smutna konkluzja: co by

się stało, gdyby Szlantę i jego „ka-

mandę” wywalono po pierwszych

publikacjach „FiM”? Odpowiada-

my: lepiej by się stało, nie byłoby

krachu finansowego, strajku i za-

paści przemysłu stoczniowego.

MAREK SZENBORN

RYSZARD PORADOWSKI

ANNA KARWOWSKA

Stocznia zaszlantowana

– oraz figuranta – Andrzeja Bucz-

kowskiego . W SFI „przypadkowo”

mają też udziały żony trzech wymie-

nionych wcześniej panów prezesów,

a także brat Szlanty – Borysław

– oraz (jakiś czas później) przedsta-

wiciele stoczniowej „Solidarności”

i Wolnego Związku Zawodowego

Pracowników Gospodarki Morskiej.

Niedługo po tym Szlanta do-

prowadza do zmiany składu rady

nadzorczej stoczni, wprowadzając

zaufane osoby. Powstaje więc cho-

ry (dla Stoczni Gdynia) układ: ra-

da, która ma kontrolować zarząd,

jest całkowicie temu zarządowi pod-

porządkowana.

Pikanterii sprawie dodaje fakt,

że członkiem rzeczonej rady jest

Janusz Śniadek – dzisiejszy szef

legendarnej „Solidarności”, a wów-

czas, jako szef stoczniowej „S”, ak-

ceptujący bez zastrzeżeń poczyna-

nia Szlanty.

Przyjrzyjmy się SFI. Ta prywat-

na spółka istnieje jedynie na papie-

rze, nie zatrudnia pracowników, zaś

cały jej kapitał to zaledwie 100 tys.

Można też się spocić, mydląc każde-

go dnia oczy załodze stoczni, że za-

kład zostanie uratowany – oczywiście

za pieniądze pracowników, którzy

wpłacają je na poczet przyszłych, ilu-

zorycznych akcji.

Jest rok 1998. Szlanta rozpo-

czyna przekręt gigant. Polega on na

podzieleniu Stoczni Gdynia (a póź-

niej zależnej od niej Stoczni Gdańsk)

na kilkanaście spółek. Są one od sie-

bie wzajemnie uzależnione i nawza-

jem obciążają się finansowo. Zadłu-

żenie rośnie kaskadowo, a kasy na

spłaty wierzytelności już nie ma. Wy-

jaśnimy to na takim przykładzie: fir-

ma X sprzedała stoczni farbę do ma-

lowania kadłubów. Teraz chce zapła-

ty. Na to Szlanta mówi, że nie ma ka-

sy. No to sprzedajcie np. samochód,

wpada na pomysł firma X. Nic z te-

go – cieszy się Szlanta. Ten samochód

należy już do spółki wyklonowanej ze

stoczni i ja nic do niego nie mam.

W taki oto sposób stocznia przesta-

je płacić wszystkim i za wszystko; tak-

że pracownikom, dla których braku-

je pieniędzy na wypłaty.

dolarów wpadają w obce ręce do-

słownie za bezcen.

W tym czasie Stocznia Gdy-

nia staje się powoli własnością SFI

(czyli Szlanty), bo wykupuje on po-

szczególne jej części składowe, kre-

dytując się w bankach pod zastaw...

stoczni, która te kredyty poręcza.

Stan na luty 2003 r. mamy więc

taki: Pieniędzy w stoczni nie ma

już na nic, nawet na blachy do pro-

dukcji kadłubów. Nie ma też cen-

nych działek, za to Szlanta przejął

kilkanaście procent majątku molo-

cha. Co prawda trupa, ale trupia ma-

sa upadłościowa warta jest jeszcze

300 milionów.

W końcu Ministerstwo Finansów

i Ministerstwo Skarbu Państwa ma-

ją już dosyć i wyrzucają Szlantę na

zbity pysk, choć ten ma nadal 19 proc.

akcji. Nie bez znaczenia są tu do-

niesienia „FiM” – co przyznaje je-

den z wiceministrów.

Widać nasz tygodnik jest nie dość

dokładnie czytany w ABW, bo do-

piero teraz bierze się ona do robo-

ty – można było znacznie wcześniej.

GŁASKANIE JEŻA

i jeszcze dodano krzyże. Ot, postęp

cywilizacyjny, trzeba iść z Duchem

Św... z duchem czasu.

Postęp nastąpił też w bajkach dla

dzieci. Mam właśnie przed sobą biu-

letyn parafii świętych apostołów Pio-

tra i Pawła w Suchowoli. Gazetka

nazywa się „Aż po krańce” i zosta-

ła oddana w ręce parafian we wrze-

śniu 2003 roku. Jest więc jak

najbardziej aktualna. No,

kochani... teraz przetrzecie

oczy ze

zdu-

czytelny znak, że Maryja przekazała

ks. Kardynałowi Karolowi Wojtyle wła-

dzę nad Światem”. Jak rozumiemy,

światem „postępowym”!

Mamy XXI wiek, sondy kosmicz-

ne osiągające krańce układu słonecz-

nego, mamy rozszyfrowany ludzki

genom, komputery IV generacji i In-

ternet, a tu czytamy, że Maryja da-

ła Karolowi władzę nad światem.

Ale co tam – powiecie – jakaś

głupkowata gazetka na prowincji

robi ludziom wodę z mózgu, ko-

piując kretyńską bajeczkę o Le-

ninie. Głupkowata gazetka?

Tak? To ja Wam teraz zacy-

tuję wiodący tygodnik kato-

licki tego dziwnego kraiku.

Mam oto przed sobą „Nie-

dzielę” z października br., a w

niej artykuł pt. „Mój syn

będzie papieżem”. Czyta-

my w nim: „(...) Powróć-

my do pewnego dnia z ro-

ku 1915 – do okopów pod Gorli-

cami, gdzie znaleźli się wraz ze swo-

im pułkiem – sierżant Wojtyła i ka-

pral Koszyk. Rosjanie mocno bom-

bardowali pozycje austriacko-węgier-

skie, wydawało się, że lada moment

przerwą obronę. W tej sytuacji ogrom-

nego zagrożenia żołnierze składali Pa-

nu Bogu różne obietnice. Kapral Ko-

szyk rzekł: – Jeśli wyjdę z tego cało,

z tego piekła na ziemi i będę miał sy-

na, to zostanie on księdzem. Na to

sierżant Wojtyła odpowiedział, że je-

go syn nie tylko zostanie księdzem, ale

biskupem, kardynałem i papieżem” .

I jeszcze jeden „znak czasu”.

W II programie TVP, pamiętnego

dnia 25 rocznicy pontyfikatu JPII wy-

emitowano dokumentalny film, a wła-

ściwie zbiór filmów o kard. Wojtyle

nakręconych przez księdza z archi-

diecezji wrocławskiej, pt. „Pasja we-

dług księdza Jerzego”. Tenże ksiądz

Jerzy, zapalony operator-amator fil-

mowy już jako kleryk dokumentował

ważkie wydarzenia z życia diecezji.

Podczas pewnego sympozjum we

Wrocławiu, na którym obecny był

ksiądz Wojtyła – wówczas jeszcze

skromny wykładowca filozofii z Kra-

kowa, jeden z księży powiedział na-

szemu kamerzyście: „Nie kręć bisku-

pów ani kardynałów, kręć Karola

Wojtyłę, on będzie wielkim człowie-

kiem”. W studiu telewizyjnym TVP2

ksiądz Jerzy wspominał: „Tak już zo-

stało, nagrywałem tylko Karola Woj-

tyłę. Pewnego razu, podczas nagra-

nia, nad jego głową zobaczyłem na-

gle wyraźny napis – to jest papież”.

Na to mądra prezenterka publicznej

telewizji rozdziawiła koparę i ze zro-

zumieniem pokiwała głową.

Ot, prorocy! Czegoś tak idiotycz-

nego nie wymyślili nawet komuni-

styczni literaci w moich czytankach

do języka rosyjskiego z lat sześćdzie-

siątych. Może byli mniej inteligent-

ni... A może mniej głupi?

W każdym razie mam nadzieję,

że udowodniłem Państwu, iż żyjemy

w jakimś coraz bardziej irracjonalnym

kraju Ubu Króla, gdzie zwykły ludz-

ki rozum stał się towarem reglamen-

towanym. Ale co tam... Kiedyś był

Kraj Rad, za to teraz jest Kraj Raj.

Jaka różnica? Spora. Jedna litera!

MAREK SZENBORN

Co łączy Włodzimierza Leni-

na i Karola Wojtyłę? Powiecie, że

nic i że się znowu czepiam. Otóż

postaram się udowodnić, iż – pa-

radoksalnie – łączy tych panów

bardzo wiele. I jeszcze dowiodę,

że żyjemy w domu wariatów.

I nie chodzi mi nawet o krążący

niegdyś dowcip, iż cud medycyny ra-

dzieckiej polega na tym, że Lenin

jest wiecznie żywy. W końcu, jak

stwierdzamy po Owocu, medycy wa-

tykańscy nie są gorsi od kremlow-

skich. Chodzi o coś innego: o śmiech

historii i o kalki plagiatów polegają-

ce na tym, że w napisanych kiedyś

bajeczkach zmienia się tylko posta-

ci, a „anegdota” (czytaj: głupota) po-

zostaje niezmienna.

Gdy byłem w piątej klasie pod-

stawówki, „musiałem” uczyć się ję-

zyka rosyjskiego. Słowo „musia-

łem” napisałem w cudzysłowie, bo-

wiem zawsze lubiłem ten język

i uczyłem się go z przyjemnością...

Nie o to jednak chodzi. Abyśmy

mogli zgłębiać język Puszkina, wy-

produkowano dla nas podręczni-

ki, w których wcale Puszkina nie

było (Jesienina i Lermontowa też

nie). Były za to rozmaite czytanki

mówiące o tym, że Kraj Rad jest

nieskończenie wyżej zorganizowa-

ną formą społeczeństwa niż takie

na ten przykład USA oraz Anglia

i Francja razem wzięte.

Co jakiś czas trafiały się też roz-

maite opowiastki o Leninie. Zapa-

miętałem kilka, a jedną szczegól-

nie, bo już wówczas wydała mi się

wyjątkowo durna. Otóż Włodzimierz

Ilicz, kiedy jeszcze

nie był wodzem

„całej postępowej

ludzkości”, brał

udział w ważnej ma-

nifestacji partyjnej.

W pewnej chwili od

drzewca z czerwoną fla-

gą oderwało się

zwieńczenie, a mia-

nowicie pięcioramien-

na gwiazda. Już, już miała

upaść na podłogę, gdy nagle, jak spod

ziemi, wyrósł Lenin i w ostatniej

chwili złapał ją – chroniąc oczywi-

ście przed zbrukaniem. Wszyscy obec-

ni zrozumieli wówczas (tak głosiła

czytanka), że wkrótce stanie się on

przywódcą nowego, wspaniałego

świata, czyli komunistycznego – ja-

sna cholera.

Gdy to czytałem (i rżałem jak

norka) był chyba rok 1968, a na ścia-

nach szkolnych klas wisiały portrety

Gomułki. Od tych lat zmieniło się

wiele, bo portrety tow. Wiesława za-

mieniono na konterfekty Karola

mienia. Zacytuję Wam

bez skrótów fragment artykułu za-

mieszczonego tamże na stronie 9:

„(...) Z uroczystościami związany jest

dość ciekawy epizod. Otóż w momen-

cie, gdy umieszczoną na feretronie fi-

gurę Matki Bożej uniesiono, by po-

błogosławić Nią zebranych wiernych,

z rąk Madonny wysunęło się berło.

Nie zdążyło spaść na ziemię, gdyż po-

chwycił je kardynał Karol Wojtyła.

Nikt wtedy nie przypuszczał, że za-

siądzie On na Stolicy Piotrowej. Kie-

dy to nastąpiło, przypomniano sobie

owo wydarzenie. Świadkowie tego epi-

zodu twierdzą, że trudno o bardziej

J anusz Szlanta – były prezes

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 44 (191) 31 X – 6 XI 2003 r.

Będzie o tym, że nawet

w Polsce, przy odrobi-

nie odwagi, stanowczo-

ści i realizmu, można

postawić tamę głupo-

cie. I to skutecznie!

Ryzykuje się tylko tym,

że zawsze wierni katoli-

cy obrzucą błotem...

chciała usunięcia połowy tekstu

i wyrzucenia z pozostałych frag-

mentów większości treści ideolo-

gicznych. Mało tego, obecny w ko-

misji solidarnościowy senator

Zbigniew Romaszewski nazwał

autorkę poprawek osobą pełnią-

cą rolę Breżniewa. I żaden z pię-

ciu obecnych w komisji kole-

gów z SLD nie stanął w obro-

nie obrażanej publicznie sena-

tor Szyszkowskiej!

pierwsze: to smutne, że w Senacie,

gdzie 75 proc. deputowanych to le-

wica (przynajmniej z nazwy), tylko

jedna osoba miała odwagę przeciw-

stawić się jawnej głupocie.

Po drugie: to jednak pociesza-

jące, że nawet jedna osoba, działa-

jąc racjonalnie, ale także odważnie

i zdecydowanie, może mieć wpływ

na lepszą pracę parlamentu i to

w sprawach, wydawałoby się, bardzo

drażliwych. Przypomnijmy, że np.

Prowincjałki

W niezwykły sposób zatrzymano w Bole-

sławcu dwóch nastolatków trudniących

się rozbojami. Policjanci zadzwonili pod numer zrabowanego przez nich telefonu ko-

mórkowego i po prostu kazali oprychom przyjść na komisariat z ukradzionymi rze-

czami, co ci niezwłocznie uczynili. Czy w ten sam sposób nie można by postąpić

z kilkoma „biznesmenami” i politykami w tym kraju? Oddajcie... ale już!

A.C.

Pracownicy świetlicy socjoterapeutycznej

w Przasnyszu zorientowali się, że w ich

imieniu z Banku Żywności SOS (założonego 8 lat temu przez Jacka Kuronia ) ktoś

podbiera żarcie. Ponieważ nijak nie mogli trafić na trop oszusta, postanowili zorga-

nizować zasadzkę. Jakież było ich zdumienie, gdy okazało się, że nielegalnym odbior-

cą przeterminowanego papu, pochodzącego ze zbiórki w hipermarketach, jest pasjo-

nista o. Piotr z Przasnysza. Złapany na gorącym uczynku pakował właśnie do swo-

jego renault kangoo kolejną partię darów. Obrotny zakonnik wyprowadził w ten spo-

sób z magazynów Banku Żywności i pokątnie sprzedał dwie tony produktów, które

nigdy nie dotarły do głodnych dzieci. Sprawą zajęła się prokuratura.

Cud nad Wisłą

Polski Senat nie chciał być gor-

szy od Sejmu i także postanowił wy-

malować papieżowi okolicznościową

laurkę z okazji 25-lecia pontyfikatu.

W normalnych krajach parlament ob-

raduje za pieniądze podatników po

to, by ustanowić dobre prawo, a nie

palić kadzidła ku czci religijnych przy-

wódców. W Polsce, ech...

Projekt uchwały ku czci Papy

przygotowała grupa prawicowych se-

natorów, a referowała go Teresa

Liszcz z Komisji Prawodawstwa

i Praworządności. W wiernopoddań-

czym tekście pełnym kaznodziejskich

zwrotów w stylu: „cywilizacja poko-

ju, miłości i braterstwa” nie zabra-

kło nawet apelu o propagowanie na-

uczania papieskiego. Parlament

świeckiego państwa miałby popula-

ryzować kontrowersyjne poglądy

rzymskokatolickiego hierarchy obce

(np. antykoncepcja!) milionom Po-

laków! Senator Liszcz (doświadczo-

na parlamentarzystka – od 1989

roku) miała tyle tupetu, że za-

proponowała przyjęcie pro-

jektu uchwały przez akla-

mację, czego w żadnym wy-

padku nie przewiduje re-

gulamin.

Szczęśliwie, wniosek

o zmianę treści uchwały po-

stawiła nasza senator

– Maria Szyszkowska .

Świadoma, że nie uniknie się przyję-

cia uchwały, postanowiła przynajmniej

wyrzucić jej najbardziej kompromitu-

jące fragmenty, bo – jak wskazała

w swoim wystąpieniu – „wartości ka-

tolickie nie są obowiązujące dla

wszystkich Polaków” i „nie żyjemy

w państwie katolickim, ale demokra-

tycznym”. Ponadto zwróciła uwagę,

że ocenę pontyfikatu należy zosta-

wić historykom, a nie parlamentowi.

Projekt zwrócono do komisji,

gdzie jednak nie przyjęto popra-

wek profesor Szyszkowskiej, która

A jednak stał się cud! Kiedy

w tym samym dniu (22.10.2003 r.)

projekt uchwały był głosowany na po-

siedzeniu plenarnym Senatu, więk-

szość z obecnych poparła poprawki

senator Szyszkowskiej, która przed

głosowaniem przypomniała, że „Se-

nat nie jest instytucją kościelną, a spo-

łeczeństwo nie jest jednorodnie ka-

tolickie”. W ultrakatolickim kraju,

w którym o papieżu

mówi się tylko

na kolanach,

37 senato-

rów (26

wiosną senator Szyszkowskiej (rów-

nież w pojedynkę) udało się dopro-

wadzić do odrzucenia projektu usta-

wy o ustanowieniu Dnia Papieskie-

go jako uroczystości państwowej.

Po trzecie: wyraźnie widać, że

katoprawica – poza agresją (wzywa-

nie do aklamacji było nawoływaniem

do łamania prawa!) i wyzwiskami

– nie ma żadnych merytorycznych

argumentów na obronę swoich

roszczeń. Jest przy tym

wyjątkowo zaślepiona

– Romaszewski za-

raz po ataku na

Szyszkowską

miał czelność

rozwodzić się

nad rozwi-

janiem

Na przedni sposób uhonorowania święte-

go męża z Watykanu wpadli radni z Gry-

fina. Zwołali w magistracie uroczystą i nadzwyczajną sesję, a następnie udali się na

mszę do kościoła, by celebrować poświęcenie krzyża oraz odsłonięcie pamiątkowej

tablicy. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie drobny szczegół, na któ-

ry zwrócili nam uwagę mieszkańcy miasta. Otóż za udział w tak uroczystej i praco-

witej sesji każdy radny otrzymał dietę. Tego nie wymyśliłby nawet Mrożek... RP

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE, UROJONE

Ten rząd ma więcej programów niż pralka automatyczna.

(Zyta Gilowska PO, „Forum” TVP1)

Cała filozofia i przyszłego budżetu, i programu zakłada, że największy cię-

żar ratowania finansów publicznych będzie zepchnięty na najliczniejsze,

a zarazem najbiedniejsze grupy ludności. (...) Rachunek Hausnera jest

oparty na prostej zasadzie statystycznej – nawet nieduże kwoty od najlicz-

niejszych grup ludności dają najszybsze i najwyższe efekty. Stąd pomysł,

aby opodatkować nawet „tacę”.

(„Nasza Polska” 417/2003)

nie chciało poprawek, a 15 wstrzyma-

ło się od głosu) sprzeciwiło się pro-

pagandzie papieskiej – „cywilizacji

pokoju” i tyleż lizusowskim życzeniom

„niesienia ludzkości nadziei jedności

i pokoju”. Usunięto także zapis mó-

wiący o tym, że dzięki papieżowi „Pol-

ska stała się wzorem pokojowego roz-

wiązywania konfliktów społeczno-po-

litycznych”. Jeżeli ten kraj ma być

wzorem dla świata, to niech Bóg ma

cały świat w swojej opiece!

Z tej parlamentarnej historyjki

płyną przynajmniej trzy wnioski. Po

„wiary, uczciwości, poszanowania

i ofiarności w służbie innym”.

Tak wyglądają katolickie warto-

ści i skutki nauczania JPII w prak-

tyce dnia codziennego. Może za-

tem warto, w miarę naszych sił

i możliwości, przeciwstawiać się ko-

ścielnej głupocie i bezczelności tam,

gdzie tylko mamy okazję... To, że

inni na razie milczą, nie znaczy, że

nie poprą nas przekonani rozum-

nymi argumentami. Bo rozum jest

po naszej stronie.

Nie ulega wątpliwości, że to Papież z Polski mocą Chrystusa poskromił

wiatr i zagroził rozpętanym żywiołom. (...) Paralitycy powstali, huragany

zostały uciszone, a sieci pękały od ryb... To nikt inny, tylko Jan Paweł II,

nadając historii sens sakralny, niezwykłym łańcuchem cudów Duchem

Świętym odmienił oblicze ziemi.

(„Nasz Dziennik” 242/2003)

Zwracajmy uwagę na to, z kim się spotykamy, czym się ozdabiamy i co

czytamy, bo nasze zachowanie może się stać otwarciem drzwi duchowi

ciemności i zguby. Nawet jeśli nosimy tylko niewinne wisiorki czy koszul-

ki z dziwnymi napisami – już propagujemy pogaństwo. Dbajmy o zacho-

wanie tożsamości katolickiej.

(Redaktor naczelny „Niedzieli”, ks. Ireneusz Skubiś, „Niedziela” 43/2003)

Wybrała O.H.

ADAM CIOCH

K ościół w Rwandzie ma problemy

z uciekinierami. Po rzezi duchowny

zbiegł do Włoch, gdzie wytropili go

urzędnicy Międzynarodowego Try-

bunału Karnego dla Rwandy. Waty-

kan ukrył księdza w jednej z parafii

– traci wiernych, a jego urzędnicy

zapełniają sale sądowe. Jak podaje

„Przegląd”, 20 katolickich duchownych

oczekuje na proces o ludobójstwo.

TEKA TETRYKA

Majster

Można wyrzucić pojedynczą deskę albo niepotrzebne-

go akurat jegomościa, ale całej łódki nie można. Nikt

nie odkryje pełnej prawdy ani o małej łódeczce Rywi-

na, ani o światowych transatlantykach Watykanu, Bu-

sha, Putina i stu innych. Nawet większość niezależnych

mediów, bo ta „niezależność” to wolność spaceru po

pokładzie.

Żeby nie było tak smutno, anegdotka. Z brodą do

ziemi, ale akurat pasuje jak, nomen omen , ulał: szam-

bo zalało pół budynku, przyjechał majster z pomocni-

kiem. Majster popatrzył, pokiwał głową, zawołał: „Da-

waj klucz, siódemkę” i zanurkował. Wynurzył się po

chwili, rzucił pod adresem pomocnika: „Franek, dzie-

wiątka!”. Znowu dał nurka, tym razem na dłużej,

a kiedy wypłynął, otrzepał się i rzekł do asystenta: „Go-

towe. A ty się ucz, Franek, bo całe życie będziesz klu-

cze podawał”.

I w gruncie rzeczy tak samo jest ze wszystkimi, któ-

rzy usiłują dociec prawdy o Rywinie i całym bagnisku,

na którym przyszło nam żyć.

Afrykański holokaust

Nieraz wydaje się, że stąpamy po twardym grun-

cie, tymczasem pod spodem bagno. Do tego pło-

nące – a najtrudniej ugasić i najdłużej trwają po-

żary torfowisk... Nawet kilka lat. Im dłużej ogień

zżera torf, tym strażacy bardziej bezradni. Pewnie

dlatego afera Rywina trwa tak długo...

Nie tylko ona. Naczelny „Wyborczej” omawiający

z premierem ustawy przez telefon, Sobotka, Jaskier-

nia, Paetz – to tylko małe smużki dymu tu i ówdzie

dobywające się spod traw. Korzenie fortun, wspólne,

choć okryte tajemnicą, interesy niby-wrogów (jak do

niedawna bin Ladena i USA) I kto wie, co jeszcze...

Dlatego pewnie nikt nigdy prawdy nie dojdzie, bo

to by oznaczało rozbicie łódki, którą wszyscy płyną.

Najwyższym rangą oskarżonym

jest biskup Augustin Misago , któ-

ry przyznał się do planowania ma-

sakry Tutsi wspólnie z urzędnikami

rządowymi, wydania na śmierć trzech

kapłanów z tego plemienia i odmo-

wy udzielenia schronienia 30 oso-

bom. Przed sądem stanie ojciec

Athanase Serombe oskarżony

o udział w wymordowaniu 2 tys. lu-

dzi w kościele w Nyange. Ukrytych

tam Tutsi nazwał karaluchami i za-

płacił 500 dolarów kierowcy, aby ten

zniszczył buldożerem świątynię wraz

w Toskanii, ale naciski były tak sil-

ne, że Serombe musiał się ujawnić.

Kościołowi jako instytucji posta-

wiono liczne zarzuty w tej sprawie.

Watykan pokrywa koszty pomocy

prawnej dla oskarżonych kapłanów,

udziela schronienia podejrzanym,

odmawia współpracy z prokuratora-

mi, nakłania świadków do zmiany

zeznań. Rwandyjczycy już nie ufają

Kościołowi i masowo go opuszcza-

ją. Coraz większą popularnością cie-

szy się za to islam. Liczba jego wy-

znawców podwoiła się.

PaS

MAREK SITKOWSKI

POSŁUSZNI

SZCZUR W HABICIE

DIETA ZA PAPĘ

Nr 44 (191) 31 X – 6 XI 2003 r.

NA KLĘCZKACH

KLIENCI KOŚCIOŁA

tradycja, i to honorowa! 25 paździer-

nika tego roku dawcy krwi zjechali

z całej Polski do Grąblina pod Li-

cheniem, skąd rozpoczęła się ich

Pierwsza Wielkopolska Pielgrzymka

do sanktuarium oo. marianów – przed

oblicze Matki Boskiej Licheńskiej.

W programie znalazły się m.in.: uro-

czysty przemarsz ze sztandarami, po-

witanie pątników przez mnichów,

msza za krwiodawców i ich rodziny

oraz Droga Krzyżowa. Pielgrzymi mu-

sieli słono zapłacić parafialnym biu-

rom podróży za dojazd do Lichenia.

Z własnej krwawicy...

okienko z zegarem śmierci, żeby

uświadomić sobie, jak bezpowrotnie

i bezsensownie tracimy tak drogie

chwile. Niech nam służy ku prze-

strodze. Memento vivere!

Polscy katolicy zachowują się

jak klienci supermarketu: wybiera-

ją z półki to, co im odpowiada – ta-

kiego zdania jest socjolog Paweł

Śpiewak („Wprost” 44/2003). Pol-

ska jest według niego krajem anty-

klerykalnych katolików, a większość

(85 proc.) traktuje wiarę jak świec-

ki rytuał. Postępujące wypranie z wia-

ry nie kłóci się z przywiązaniem do

tradycji: nadal przez pryzmat kato-

licyzmu określamy swoją tożsamość,

ale nie życzymy sobie pouczeń z am-

bony. Wskazania proboszcza zosta-

wiamy w kościele, zaś za jego pro-

giem kierujemy się innymi zasada-

mi. Zdumiewające są statystyki: ka-

tolików jest w Polsce więcej (92 proc.)

niż wierzących w istnienie Boga (91

proc.). 53 proc. odczuwa bliskość Bo-

ga, ale 83 proc. nie czuje bliskości

Jezusa ani Matki Boskiej. Kłóci się

to z powszechnym mniemaniem

o wielkim kulcie Maryi w polskim

katolicyzmie. Tylko 69 proc. wierzy

w życie wieczne, a jeszcze mniej

w zmartwychwstanie. Coraz więcej

osób wierzy w piekło i szatana; na-

uczanie moralne Kościoła trafia tyl-

ko do 31 proc. młodzieży; 70 proc.

akceptuje seks przedmałżeński, trzy

czwarte stosuje antykoncepcję. Nie

bierzemy udziału w życiu stowarzy-

szeń religijnych, zaliczając się pod

tym względem do najbardziej zlaicy-

zowanych społeczeństw europejskich.

Naród schizofreników?

A.K.

STREFA BEZDUPIA

„Elementarz katechetyczny pięcio-

latka”. A sześcio- i siedmiolatki to

co? A trzylatki?

BEZ POKROPKU...

PREZYDENT

PIELGRZYM

W krajach zachodniej Europy

modne stało się ostatnio umieszcza-

nie prochów zmarłych w ekologicz-

nych, ulegających szybkiej degrada-

cji biournach. Pod wpływem wilgo-

ci podlegają one natychmiastowemu

rozkładowi. Największy ambaras ma-

ją w tej sytuacji księża, bo z jednej

strony wypada, a nawet trzeba, po-

kropić urnę podczas pogrzebu, a z

drugiej... takie pokropienie powodu-

je natychmiastowy koniec uroczysto-

ści z tego powodu, że nieboszczyk

dosłownie się rozpływa.

Po roku rządów Łodzią jej pre-

zydent, Jerzy Kropiwnicki, zamie-

rza podsumować swą niezwykłą ka-

dencję wydaniem dzieła pt. „Łódź

po roku”. W tym celu nakazał pod-

władnym z magistratu wyliczenie na

piśmie wszystkich osiągnięć. Dane

ma obrobić wydział strategii i ana-

liz tak, żeby oszałamiający raport

można było przedstawić za kilkana-

ście dni. Jedno już wiadomo – mu-

rowany sukces Kropa odniósł w po-

dróżach. Za nasze pieniądze zdążył

zwiedzić kilka kontynentów. Na wo-

jażach spędził dokładnie co piąty

dzień swej prezydentury. Kontrra-

port z rządów Kropy przygotowuje

SLD. Ma to być pigułka, która zwa-

la z nóg.

MA, CO CHCIAŁ

Bycie prezesem Banku Pekao

SA to bardzo przyjemna robota.

Obowiązki żadne, a przyjemności

ogromne. Na ten ciepły stołek zała-

pał się były premier Jan Krzysztof

Bielecki . Zbiegło się to z rewolucyj-

nymi zmianami w statucie banku.

Od jesieni prezes nie będzie mógł

podpisać samodzielnie żadnego do-

kumentu. Jego rola została ograni-

czona do reprezentacji i... organiza-

cji bankietów. Całą kontrolę nad

funkcjonowaniem banku i prawo do

podejmowania kluczowych decyzji

przejął reprezentant włoskiego wła-

ściciela z Mediolanu. Według anali-

tyków, taki podział kompetencji ozna-

cza tylko jedno: zachodni kapitał

sprowadza polski bank do roli od-

działu. Ma to zmniejszyć bezrobocie

wśród włoskich finansistów. MP

A.K.

Po Maryli Rodowicz , Justynie

Steczkowskiej i Kayah z misją ar-

tystyczną do polskich żołnierzy w Ira-

ku chciałaby się wybrać gwiazdka fil-

mów porno – Klaudia Figura (na

zdjęciu). Proponuje nieodpłatny po-

kaz tańca erotycznego, a przy oka-

zji ma nadzieję nawiązać interesują-

ce znajomości, bo nie wszyscy żoł-

nierze są przecież żonaci... Patrio-

tycznego poświęcenia pani Klaudii

i szacunku dla świętych węzłów mał-

żeńskich nie doceniają jednak zupeł-

nie polskie władze wojskowe, które

nie są zainteresowane jej przyjaz-

dem. No cóż, nasze oddziały w Ira-

ku są pod czułą opieką katolickich

kapelanów i Matki Boskiej Zwycię-

skiej Zawsze Dziewicy. I niech im to

wystarczy...

ZAMIAST NA KOŚCIÓŁ

PaS

Na Zachodzie bez żadnej dys-

kryminacji wspiera się początkują-

cych przedsiębiorców. I tak w Ho-

landii można dostać specjalny kre-

dyt na prowadzenie domu publicz-

nego, czyli działalności gospodarczej,

jak najbardziej legalnej w państwie

tulipanów. W Norwegii spore poru-

szenie wywołała ostatnio pomoc

z funduszu rozwoju regionalnego dla

młodej czarownicy. Wiedźma do-

stała równowartość ponad 6 tys. eu-

ro na produkcję cudownych eliksi-

rów. Czyżby oświeciły one niedaw-

no członków akademii przyznającej

w Oslo Nagrodę Nobla...? A.C.

WAŁĘSODROM

PaS

Przenajświętsze władze samo-

rządowe woj. pomorskiego z mar-

szałkiem Janem Kozłowskim na

czele, wspomagane przez prezyden-

tów Gdańska i Sopotu, sprawiły, że

gdańskie lotnisko w Rębiechowie

nosi nazwę Lecha Wałęsy . Ma to

być rzekomo znakomita promocja

dla regionu. Ciekawa metoda mar-

ketingowa, zwłaszcza że Malma

– malborski producent makaronów

– do dziś zmaga się z plotką jako-

by jej właścicielem była Danuta ,

żona Lecha. Tamta promocja nie

przyniosła firmie zbyt wielu korzy-

ści. Podobnie może być z Rębie-

chowem, który walczy ze Słupskiem

o tanich przewoźników lotniczych.

Nareszcie słupszczanie będą mieli

za co chwalić Wałęsę.

HOŁDYZM

MEMENTO VIVERE!

Wśród prezydentów polskich

miast nie od dziś panuje ta choroba

– hołdyzm. Chory za pieniądze po-

datnika oddaje hołdy JPII . Rywali-

zacja polega na tym, kto wyda wię-

cej kasy. Prezydent Kropiwnicki

z Łodzi kupił tablicę pamiątkową.

Lech Kaczyński ograniczył się „tyl-

ko” do ogłoszenia prasowego w „Ty-

godniku Powszechnym”. Całostroni-

cowe dziękczynienie kosztowało

mieszkańców stolicy 11 956 zł. Szef

Krakowa Jacek Majchrowski tak-

że wykupił reklamę, ale oddał cześć

papieżowi tylko na połowie strony.

Obraza!

A.C.

Każdy, kto chciałby poznać da-

tę swojej śmierci, powinien odwie-

dzić internetowy serwer The Death

Clock – Zegar Śmierci (www. de-

athclock.com)

W rubryki formularza umiesz-

czonego na stronie głównej wystar-

czy wpisać dzień, miesiąc i rok uro-

dzenia oraz płeć. Podać informacje

o tym, czy palimy papierosy, współ-

czynnik określający stosunek wagi

do wzrostu (w jednostkach anglo-

saskich) oraz zdecydować się na je-

den z czterech wariantów (do wybo-

ru: normalny, optymistyczny, pesy-

mistyczny i sadystyczny). Po wpro-

wadzeniu danych program obliczy

– z dokładnością co do dnia! – da-

tę opuszczenia przez nas padołu łez

(im gorszy wariant wybierzemy, tym

będzie ona bliższa). Zegar bazuje na

danych statystycznych średniej dłu-

gości życia kobiet i mężczyzn. Nie

należy oczywiście traktować go śmier-

telnie poważnie. Może jednak war-

to ściągnąć na pulpit komputera

ODBIŁO IM SIĘ

POMNIK... SIKANIA?

Moda na przepraszanie wszyst-

kich za wszystko znajduje swoich

zwolenników nie tylko w Polsce, ale

także na antypodach, a konkretnie

na sojuszniczych („wyzwalają” z na-

mi Irak!) wyspach Fidżi. Mieszkań-

cy wioski Tui Navatusila postano-

wili mianowicie przeprosić krewnych

pastora Thomasa Bakera zamor-

dowanego i zjedzonego przez ich

przodków 136 lat temu. Wielebny

Baker zginął, bo naruszył miejsco-

we tabu (dotknął głowy wodza), ale

Fidżyjczycy – obecnie chrześcijanie

– pielęgnują w sobie poczucie winy

z powodu grzechu sprzed pięciu po-

koleń i uważają, że wisi nad nimi

przekleństwo. Aby złamać jego zło-

wrogą moc, zorganizowali uroczy-

stość pojednania, na którą przybę-

dzie sam premier wysp i brytyjscy

potomkowie krewnych Bakera. Ty-

lu krewnych... A to będzie wyżer-

ka!

Wiadomość dla turystów: zamiast

włóczyć się po Małopolsce bez sen-

su, można przy okazji włóczęgi po-

znać życie Karola Wielkiego. Cen-

tralny Ośrodek Turystyki Górskiej

PTTK wyznaczył 600-kilometrowy

szlak Papieski z Krakowa i Kalwarii

Zebrzydowskiej do Starego Sącza.

Główną atrakcją wędrówki są po-

mniki, tablice i obeliski w miejscach,

w których JPII choć przez chwilę sta-

nął, zamyślił się, przysiadł... Twórcy

nie zapomnieli o małolatach i sta-

ruszkach: dla nich wymalowano tra-

sy spacerowe. Atrakcja turystyczna

kosztowała PTTK (nowe tablice in-

formacyjne, znaki, przewodniki itp.

gadżety) 39 tysięcy złotych. Złośliwi

próbują porównywać tę przepiękną

inicjatywę do szlaku śladami Ojca

Narodu w Korei Północnej. Co za

chamstwo!!!

WIDEODRAMA

Samowolne filmowanie uroczy-

stości religijnych, np. komunii wła-

snego dziecka, wielu księży tępi od

dawna. Na przykład w Licheniu trze-

ba mieć specjalne pozwolenie, któ-

re kosztuje. Często do świątyni

z kamerami mogą wchodzić tylko

„swoi”, czyli kamerzyści odpalający

dolę proboszczowi. By postawić krop-

kę nad „i”, łowicka kuria zorgani-

zowała właśnie kursy dla operato-

rów kamer, oczywiście płatne. Za

dwugodzinne szkolenie trzeba zapła-

cić 80 zł. W Łowiczu wprowadzono

jeszcze jedną innowację – kandydat

na kamerzystę musi mieć zaświad-

czenie o moralności od swojego pro-

boszcza, dopuszczające do filmowa-

nia w świętych murach!

SPIŻOWA POMOC

HUMANITARNA

Polacy w Kazachstanie dostaną

prezent od polskiego Kościoła wa-

tykańskiego. Na szczęście nie będą

to zupełnie tam niepotrzebne pacz-

ki z żywnością, stypendia dla bied-

nych dzieci albo polskie książki. Na-

si rodacy zostaną obdarowani... po-

mnikiem. W centrum Karagandy ma

stanąć wielki monument ku czci ks.

Władysława Bukowińskiego zasłu-

żonego w „podtrzymywaniu tożsa-

mości religijnej” zesłanych tam Po-

laków. Odsłonięcie pomnika poprze-

dzi międzynarodowe (sic!) sympo-

zjum na temat duchowości jego bo-

hatera. Przedsięwzięcie jest kosztow-

ne, więc do kogo Kościół zwrócił

się o datki? Prawidłowe odpowiedzi

prosimy kierować pod numer audio-

tele Episkopatu Polski (22) 838 92

51. Nagroda... w niebie!

A.C.

KATECHEZA

PRENATALNA

„Elementarz katechetyczny czte-

rolatka” (sic!) to najnowszy „prze-

bój” gdańskiej kurii zalecany wszyst-

kim przedszkolakom. Rodzice ma-

luchów dowiedzieli się ostatnio, że

muszą obowiązkowo zakupić ten

książkowy „hit”. A co znajduje się

w środku nietypowego elementarza?

Oczywiście instrukcje: jak klękać, że-

gnać się i modlić. Wszystko za jedy-

ne 13 złotych. Już niedługo wyjdzie

KRWIOPIJCY

PaS

Pod patronatem Zarządu Rejo-

nowego PCK oraz ks. Mirosława

Frankowskiego (diec. włocławska)

zrodziła się kolejna narodowa

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: