I rozpoznanie stanu pacjenta i środowiska
II planowanie opieki nad pacjentem i środowiskiem
III realizacja planu opieki pielęgniarskiej
IV ocenianie wyników opieki
Etap I – ROZPOZNANIE (DIAGNOZA PIELĘGNIARSKA)
Polega na gromadzeniu danych o pacjencie i środowisku. Dane te, pochodzące z różnych źródeł (patrz: źródła danych i metody ich pozyskiwania) stanowią podstawę do sformułowania rozpoznania pielęgniarskiego, zwanego inaczej diagnozą pielęgniarską. Diagnoza stanu pacjenta wyznacza zakres i charakter pracy opiekuńczej z pacjentem i środowiskiem.
Etap II – PLANOWANIE
Charakteryzuje się decydowaniem o tym, co i w jaki sposób powinno być zrobione dla pacjenta, przez pacjenta lub przy pacjencie, aby można było osiągnąć stan uznany za optymalny. Stan ten zostaje wyrażony w postaci celu (lub celów) opieki pielęgniarskiej dla indywidualnego pacjenta lub środowiska. To z kolei wymaga świadomego dobrania zespołu osób i sprzętu do zrealizowania zadań wynikających z celów opieki. Cel, który został jednocześnie określony, staje się zadaniem do wykonania.
Etap III – REALIZOWANIE
Jest zastosowaniem w praktyce wcześniej ustalonego planu pielęgnowania. W tym etapie procesu pielęgnowania działania opiekuńcze, lecznicze i psychopedagogiczne realizowane na rzecz pacjenta i środowiska są zgodne z wcześniej ustalonym planem. Jeśli z określonych powodów jakaś część z zaplanowanych działań czy też zadań nie zostanie zrealizowana, to fakt ten musi być odnotowany i uzasadniony.
Etap IV – OCENIANIE
W etapie tym dochodzi do sformułowania oceny. Stanowi ona wynik porównania stanu rozpoznanego w pierwszym etapie z uzyskanych dzięki podjęciu celowych i planowanych działań profesjonalnych innych niż profesjonalne i samoopiekuńcze.
Bejituga