DROGA KRZYŻOWA MŁODYCH
Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego dał,
Aby każdy, kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne.
Miłość – cierpienie i śmierć
Miłość – dar aż do końca
Miłość – życie i wolność bez granic
Krzyżu Chrystusa,
Nie muszę Cię zrozumieć, nie potrzebuję Cię przymierzać,
Przyciskam Cię do serca i ruszam w drogę.
Dopóki krople Jego Krwi nie zastygły jeszcze na kamieniach drogi.
Idę tam, gdzie jest Życie, Miłość i Prawda.
Stacja I Wyrok
„Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu,
To sami siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy” (1 J 1,8)
To ich sprawa, niech robią co chcą
Nam nie wolno nikogo zabijać
Ten człowiek jest niewinny, wypuszczę Go
Nie Tego, lecz Barabasza
Niech zobaczą krew, może to im wystarczy
Ukrzyżuj, ukrzyżuj
Dlaczego się nie broni, czy nie rozumie, że mogę Go ocalić i skazać
Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry
To absurd, nikogo nie muszę słuchać
Jeżeli Go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem Cezara
Przecież nie mogę poświęcić dla Niego kariery, komfortu, a może i życia
Ile zła nie wydarzyłoby się, gdybyśmy nie umyli rąk
Gdybyśmy nie zrezygnowali z odpowiedzialności za drugiego człowieka
Gdybyśmy nie powiedzieli: to jego życie, to jej problem, to ich zmartwienie
Miarą miłości jest odpowiedzialność
Stacja II Przyjęcie krzyża
„Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec:
Zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy” (1 J 3,1)
Jezusowi przywiązują belkę krzyża do ramion
Czym ona różni się od tej, którą dźwigał przez trzy lata głoszenia Ewangelii
Jest cięższa, bardziej namacalna – być może
Na pewno jest hańbiąca
Dlaczego Chrystus bierze krzyż
Czy nie mógłby zbawić człowieka inaczej
Nie istnieje miłość bez cierpienia
Ale może istnieć cierpienie bez miłości, które przesłania cały świat i zamienia życie w piekło
Nie ma gotowych lekarstw na cierpienie
Ale odkąd ból stał się udziałem Boga, przemienił się w zbawienie
Aby przeżyć tę tajemnicę trzeba odważnie dźwignąć własny krzyż codzienności
Spojrzeć na świat pełen cierpienia
I wyruszyć w drogę na Kalwarię
Stacja III Pierwszy upadek
„My miłujemy Boga, ponieważ Bóg pierwszy nas umiłował” (1 J 4,19)
Chrystus pada na ziemię
Stojący w pobliżu widzą jak rozluźniają się napięte mięśnie
Na kamieniach i w pyle drogi wokół Skazańca z wolna pojawiają się brunatne plamy
Strażnicy mają wprawę, wiedzą jak postępować w takich sytuacjach
Poderwanemu gwałtownie do góry ból przywraca świadomość
Niepewnie stawia pierwszy krok
Musimy być gotowi na to, że upadniemy pod brzemieniem
Musimy być przygotowani na upadek naszych najbliższych
Nie wolno nam ich opuścić, nawet gdy nie możemy pomóc
Bo miłość wszystko przetrzyma
Stacja IV Oczy Matki
„Bóg jest Miłością:
Kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim” (1 J 4,16)
Ludzie, którzy się kochają i przebywają ze sobą
Tworzą jedyny na świecie, im tylko znany język
Za pomocą zwykłych słów, gestów, spojrzeń
Umieją wyrazić myśli, emocje, swoją miłość
Idąc krętymi uliczkami Jezus spotyka swoją Matkę
Po ludzku trwa to ułamek sekundy, tak naprawdę całą wieczność
Z ich ust nie pada żadne słowo, mówią tylko oczy
Każda matka jest szczęśliwa mogąc przytulić swoje dziecko
Każdy ojciec jest szczęśliwy patrząc jak jego dziecko wzrasta i dojrzewa
Oboje są skazani na ból rozstania, gdy nowy człowiek stanie się dorosły
Wielkość Maryi polega na tym, że była ze swoim Synem do końca
Współcierpiąc z Nim stała się uczestniczką Jego dzieła
Stacja V Szymon
„... każdy, kto postępuje sprawiedliwie, pochodzi od Niego” (1 J 2,29)
Szymon wracał jak co dzień z pola
Z radością myślał o rozpoczynających się za kilka godzin świętach
Zobaczył tłum cisnący się w wąskiej uliczce
Przystanął, aby przepuścić idących i zamyślił się
Co robi jego żona, czy przygotowała już wszystko na Paschę
Nagle ktoś szarpnął go brutalnie
Nim zdołał coś wykrztusić wśród ogólnego wrzasku
Poczuł na ramionach ciężką belkę
Bywa, że spada na nas niespodziewanie czyjeś brzemię
Nieuleczalnej choroby, kalectwa lub upośledzenia, nałogu
Życie przymusza nas do dźwigania cudzego krzyża
Chyba taki właśnie krzyż najtrudniej jest przyjąć
Może to jest właśnie krzyż Jezusa
Stacja VI Weronika
„Kto zaś zachowuje Jego naukę
W tym naprawdę miłość Boża jest doskonała” (1 J 2,5)
Skazańcy posuwają się powoli
Legioniści odsuwają od nich napierający tłum
Bynajmniej nie z litości, boją się prowokacji
Nagle zręcznie omijając żołnierzy, do idących na śmierć podbiega kobieta
Przypada do Jezusa
Przerażona swoim zuchwalstwem gwałtownie wyrzuca przed siebie ręce
W których ściska białą chustę
Delikatnie ociera Mu twarz
Znika równie nagle jak się pojawiła
Dopiero po chwili gdzieś z tyłu wybuchają okrzyki zdumienia
W bezsensownej gonitwie za czasem i pieniądzem
Często brak nam chwili na odrobinę czułości
Nasza miłość istnieje, ale nie umiemy jej sobie okazać na co dzień
Redukujemy ją do utartych zwyczajów
Gubimy w typowych zachowaniach
Czy stać nas jeszcze na gest Weroniki
Stacja VII Drugi upadek
„Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jako wierny i sprawiedliwy
Odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości” (1 J 1,9)
Gdy upadł po raz drugi, centurionowi zrobiło się Go przez chwilę żal
Biedny Człowiek, widać że kona
Nie ma nawet sił, aby się podnieść i tylko ciężko dyszy
Jeden z żołnierzy podbiega z biczem
Centurion powstrzymuje go ruchem ręki
Dajmy Mu chwilę, niech się sam podniesie
Upadek skazuje nas na całkowitą samotność
W takich chwilach nie dociera do nas pomoc Boga ani ludzi
Chwieje się wiara i gaśnie nadzieja, ale miłość, która jest największa – trwa
Dlatego ten, kto kocha wie, że warto wyciągnąć rękę
Wtedy na pewno nadejdzie pomoc
Stacja VIII Niewiasty płaczące
„W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk,
Ponieważ lęk kojarzy się z karą” (1 J 4,18)
Legioniści pogardzali Nim dla zasady
Naród odrzucił takiego Mesjasza
Uczniowie wyparli się Mistrza
Jedynie one Mu współczuły
Dlaczego tego nie docenił
Współczujemy z tymi, którzy bardzo cierpią
Wzrusza nas oglądany w telewizji los ofiar wielkiego zła
To dobrze, ale często nie zauważamy nieszczęścia w najbliższym otoczeniu
Niekochanych dzieci, opuszczonych dorosłych
Drobnego i wielkiego nieszczęścia z braku miłości, zrozumienia, wiary
Stacja IX Trzeci upadek
„Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował,
To i my winniśmy się wzajemnie miłować” (1 J 4,11)
Prawie u kresu wędrówki upada jeszcze raz
Brakuje już sił
Napięte żyły na skroniach, ciemne plamy wirują przed oczyma
Dotkliwy gorąc
Widzi czekających na Niego oprawców
Nieświadomi czekają aż przyjdzie ich zbawić
Upadamy ciągle w tym samym miejscu
Popełniamy zawsze ten sam błąd
To rozczarowuje, zniechęca, napełnia rozpaczą
Ale to nie jest powód, by zaniechać próby rozpoczęcia jeszcze raz, od początku
Stacja X Odarcie z szat
„Bóg jest światłością,
A nie ma w Nim żadnej ciemności” (1 J 1,5)
Po raz pierwszy człowiek poczuł wstyd po grzechu pierworodnym
Odtąd nie przestaje skrywać swego ciała, swych myśli i uczuć
Bo drugi człowiek może oszukać, wykorzystać, zniewolić
Chrystus nikogo nie musi się obawiać, nikt nie może Mu zagrozić
Dlatego stać Go na to wielkie obnażenie, które my nazywamy Objawieniem
Dlatego stać Go na oddanie z miłości do człowieka wszystkiego, nawet szat
Jakże często inni stanowią dla nas zagrożenie
Jakże często boimy się zdjąć z twarzy bezpieczną maskę
Tylko tam, gdzie jest prawdziwa miłość, możemy być naprawdę sobą, bez obaw
Stacja XI Przybicie do krzyża
„Po tym poznaliśmy miłość,
Że On oddał za nas życie swoje” (1 J 3,16)
Nadszedł czas, aby nagiego przybić do drzewa
Zastanawiają się, może lepiej Go przywiązać
Centurion proponuje skorzystać z mocnych powrozów, którymi był przywiązany do belki
Żołnierze kręcą przecząco głowami
Powrozy są za słabe, przetarły się w czasie drogi
Najlepiej będzie przybić Go gwoździami
Sprawiają niewypowiedziany ból, a poza tym budzą przerażenie wśród tłumu
Centurion zgadza się, tak, gwoździe będą najlepsze
Ta scena jest wpisana w życie każdego z nas
Zawsze na nowo musimy dać się przybić do krzyża z naszymi wadami, słabościami
Tylko tak możemy zaznać oczyszczającej mocy zmartwychwstania z Chrystusem
Nikt nie może zaprzestać wysiłku duchowej odnowy
Ani ten, kto dopiero wzrasta, ani ten, kto jest odpowiedzialny za wzrost innych
Stacja XII Śmierć
„On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy
I nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 J 2,2)
Było już około godziny szóstej
I mrok ogarnął ziemię aż do godziny dziewiątej
Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek
Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem
Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego
Po tych słowach skonał
Ofiara Miłości wypełniła się
Niezgłębione jest splatanie się w naszym życiu narodzin i śmierci
Dając obumieramy, ale tylko w ten sposób możemy prawdziwie żyć
Jezus umarł za nasze grzechy, ale zmartwychwstał
Wciągnął za sobą w głębię Boga człowieka, ludzkość i wszechświat
On żyje, my żyjemy w Nim z Nim i przez Niego
Miłość umierając zwyciężyła świat
Stacja XIII Ręce Matki
„A kto zwycięża świat, jeżeli nie ten, kto wierzy,
Że Jezus jest Synem Bożym?” (1 J 5,5)
Maryja trzyma bezwładną już głowę Syna na piersiach
Jego twarz stała się jasna, szlachetne rysy wygładziły się, znikły ślady bólu
Maryja nie płacze, gładzi jedynie ciemne włosy,
Tuli głowę w ramionach jakby kołysała dziecko do snu
To nie jest normalne, że niewinne dzieci rodzą się kalekie albo nie rodzą się wcale
To nie jest normalne, że żyją ludzie, którzy ponoć utracili człowieczeństwo
Bo zdolni są tylko do wegetacji
To nie jest normalne, że długo żyją mordercy i przestępcy, a dobrzy szybko umierają
To nie jest normalne, że w dostatki opływają oszuści a nie uczciwi
To nie jest normalne, żeby ludzie ginęli z braku żywności, opieki medycznej
W skutek wojen i układów politycznych
To nie jest normalne, że można być skrzywdzonym za kolor skóry, wyznawaną religię
To nie jest normalne, że Maryja musi wziąć w ramiona martwe ciało swojego Syna
Stacja XIV Grób
„... obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi,
Lecz jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy” (1 J 3,2)
Wokół wykutego w skale grobu zgromadzili się najwierniejsi
Promienie zachodzącego słońca przynaglają do pośpiechu
Ciało owinięto w lśniąco białe płótno
Słońce zaszło
Z wonnościami przyjdą po szabacie
Czy Chrystus po śmierci nie mógł zmartwychwstać prosto z krzyża
A jednak spoczął w grobie, jak każdy człowiek, którego ziemskie ciało rozpada się w proch
Każdy z nas stanie przed tajemnicą swojego grobu
Każdy z nas stanie przed tajemnicą rozstania z tymi, których kochamy
Czy nasza miłość przetrwa to rozstanie
Jacy będziemy tam po drugiej stronie
Możemy z ufnością zbliżać się do progu śmierci
Grób Boga-Człowieka jest już pusty
5
retroman23