39 Dragonlance Smoki chaosu.pdf

SMOKI CHAOSU

Pod redakcją Margaret Weis i

Tracy'ego Hickmana

PrzełoŜyła Ewa Hiero

Zysk i S-ka

Wydawnictwo

Tytuł oryginału The

Dragons of Chaos

First published in Poland by Zysk i S-ka Wydawnictwo s.j., Poznań 2002

Polish language rights with Zysk i S-ka Wydawnictwo s.j., Poznań

Wszystkie postaci w tej ksiąŜce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do

prawdziwych osób, Ŝyjących czy zmarłych, jest zupełnie przypadkowe.

This material is protected under the copyrights laws of the United States of

America. Any reproduction or unauthorized use of the material or artwork

contained herein is prohibited without the express written permission

of Wizards of the Coast, Inc.

Dragoniance and the Wizards of the Coast logo are registered trademarks of

Wizards of the Coast, Inc., a subsidiary of Hasbro, Inc.

All Dragoniance characters and the distinctive likenesses thereof are

trademarks of Wizards of the Coast, Inc.

Visit our website at http://www.wizards.com

Redakcja Paulina Wierzbicka

Wydanie I

ISBN 83-7150-643-0

Zysk i S-ka Wydawnictwo

ul. Wielka 10, 61-774 Poznań

tel. (0-61) 853 27 51,853 27 67, fax 852 63 26

Dział handlowy, ul. Zgoda 54,60-122 Poznań

tel. (0-61) 864 14 03, 864 14 04

e-mail: sklep@zysk.com.pl

nasza strona: www.zysk.com.pl

OCZY CHAOSU

Sue Weinlein Cook

Ostatni olbrzym cięŜko uderzył o wypaloną słońcem ziemię.

LeŜał nieruchomo obok ciał swoich towarzyszy. Po chwili odu-

rzona istota bezsilnie próbowała oddalić się od miejsca masakry.

Błękitna smoczyca wyciągnęła pazury; jeszcze raz zamierza-

ła uderzyć na swoją ofiarę, jednak zawahała się. ZmruŜyła oczy;

była zmęczona tą zabawą.

Oddychała głęboko, delektując się ostrym, płomiennym od-

dechem w kaŜdej chwili gotowym do eksplozji.

Smoczyca patrzyła, jak olbrzym bezskutecznie starał się wy-

swobodzić spod stosu przygniatających go ciał. Wciągnęła po-

wietrze i jak najdłuŜej trzymała je w płucach. Ogień z paszczy

błękitnego potwora gwałtownie pchnął Ŝałosnego olbrzyma, wy-

rzucając go w górę na wysokość piętnastu stóp. Wylądował na

szczątkach nie wykończonego, drewnianego mieszkania. Upadł

na ziemię, jego ciało drŜało w spazmatycznych drgawkach, a po-

czerniała twarz wyraŜała przeraŜenie, gdy przed oczami zamigo-

tały mu iskry. Nić gryzącego zapachu dymu unosiła się z suchego

drzewa i w mgnieniu oka całą konstrukcję pochłonęły trzeszczą-

ce płomienie.

Olbrzym nie podniósł się więcej.

Rogaty nos smoczycy wzniósł się ku chmurom i ryknęła

donośnie. Uwielbiała brzmienie swojego głosu. Uwielbiała, kie-

dy odbijał się echem w opustoszałej, ogarniętej kryzysem ziemi.

Zrobiła kilka kroków do przodu i zanurzyła pazury w stercie ciał

olbrzymów, które były juŜ tylko gromadą padliny. Zrobiła jesz-

cze kilka kroków, po czym napięła mięśnie kończyn i poderwała

się do lotu.

Machała skrzydłami coraz gwałtowniej, aŜ sięgnęła chmur na

późnoletnim niebie. Clamor uwielbiała prędkość. Rozkoszowała

się jej dźwiękiem. Szybkość i odgłos lotu nasycały ją rozkoszą.

Napędzana nagłym przypływem energii i podekscytowana falą

zimnego, otulającego jej błękitną skórę powietrza Khalkist, le-

ciała coraz szybciej. Poleciwszy jeźdźcowi, aby trzymał się

mocno, smoczyca zaczęła się stopniowo spadać. Skuliła długi

pysk, zwinęła silne skrzydła i uderzyła o ziemię. Jak elfia strzała

wślizgnęła się do osmalonej wioski olbrzymów.

— Jak ci się podobało, Jerne?

Zachwycając się swoim dziełem, Clamor nie zauwaŜyła na-

wet, Ŝe jeździec nie odpowiedział.

Oszacowawszy zniszczenie, którego była sprawcą, zadowo-

lona smoczyca wydała z siebie przeraźliwy gardłowy jęk, próbu-

jąc z całych sił upodobnić swój śmiech do śmiechu partnera,

Rycerza Ciemności. Poruszała głową w tył i przód, chciała objąć

wzrokiem zgliszcza domów zburzonych i dogasających po poŜa-

rze. Patrzyła na surowe kamienie pozostałe po wysadzonych

w powietrze mieszkaniach. Zapach zwęglonych ciał unosił się

dookoła, draŜniąc jej nozdrza. Spojrzała na szczątki, dopalające-

go się ciała olbrzyma. Niełatwo było je zidentyfikować. Więcej

ciał było rozrzuconych w centrum wioski. Tamte zwłoki nie

zostały uszkodzone. Obok nich spoczywały kosze i narzędzia;

najwyraźniej wypadły z rąk właścicieli, zanim ci zemdleli. Rów-

nieŜ świnie i jaszczurki hodowane przez mieszkańców na poŜy-

wienie, leŜały nieprzytomne w klatkach.

— Pamiętasz te wspaniałe chwile, kiedy byliśmy tutaj razem

po raz ostatni, Jerne? — zapytała chłodno Clamor. — Czy to nie

miesiąc temu razem z resztą skrzydlatych rycerzy zrównaliśmy

tę krainę z ziemią, werbując wcześniej wszystkich zdolnych do

walki do szeregów Pani Ciemności? Od tamtej pory duŜo się

wydarzyło. Nasza inwazja...

Zamyślona smoczyca jeszcze raz okrąŜyła wioskę. Rozpięła

skrzydła, aby nabrać powietrza. OŜywiona tryumfem ostatnich

tygodni lata, najgorętszego w pamięci smoków, leciała wzdłuŜ

wybrzeŜa. Armie Rycerzy Takhisis uformowały przeraŜający

oddział i wraz z sojuszniczymi smokami zrównali z ziemią cały

kontynent, dokonując podboju, jakiego nie znano w całej Wspa-

niałej Erze Ansalon.

— Pamiętasz, państwa upadały jak suche patyki łamane pod

naszymi stopami. Pokazaliśmy światu prawdziwy honor i strach.

Wszyscy bili pokłony Jej Ciemnej Wysokości...

Clamor się zawahała. Nie chciała przywoływać ostatniego

rozdziału opowieści tamtego doniosłego lata. Krew pulsowała jej

w głowie. Nadęła wypełnione gorącym powietrzem skrzydła

i ponownie się wzniosła. Kiedy osiągnęła odpowiednią wyso-

kość, jeszcze raz wykręciła szyję i po raz ostatni rzuciła okiem

na swoje dzieło. Coś, co wyglądało jak grupa olbrzymów powra-

cających z polowania, właśnie wkroczyło do wioski.

Clamor uśmiechnęła się z wyŜszością. Wyobraziła sobie ich

zdziwienie, kiedy zobaczą zgliszcza domów.

Zakazuje się rycerzowi angaŜowania w bój z bezbronnym

przeciwnikiem. To tylko dogasające ruiny.

Jeden z włochatych potworów spojrzał w górę i wskazał na

Clamor. Pozostałe olbrzymy skuliły się ze strachu. Stojący wśród

ruin zamarłego świata wyglądali jak małe, bezbronne istoty.

— Biedne stworzenia! — zakpiła głośno smoczyca, po czym

zniknęła w bieli chmur.

Biedna Clamor!

Smoczyca zadrŜała, kiedy nagle poczuła ból w prawej koń-

czynie, która teraz pociemniała i bezwładnie zwisała. Kapała

z niej zielona posoka. Clamor przeklinała olbrzyma, którego

pozostawiła daleko za sobą, wiedząc, Ŝe przerwa w Blode pogor-

szyła jej ranę. Szarpiący ból przywołał wspomnienie bitwy,

w której została zraniona. Czuła, Ŝe jej serce bije coraz szybciej

i pomimo zimnego południowego wiatru skóra staje się gorąca.

Tak bardzo chciała wyrzucić te wspomnienia z pamięci. Miała

wraŜenie, Ŝe wszystko wydarzyło się wczoraj... nie, to było

wczoraj.

Clamor była niebywale dumna. Wraz z Jerne dostąpili za-

szczytu zastępczego lotu do dzielnego rycerza Steel Brightblade,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: